>>" รักเราเหมือนสารกัมมันตรังสี อาจมีวันน้อยลง แต่ไม่มีวันหมด >> >>เธอแผ่รังสีแกมม่าแห่งความรัก ทะลุทะลวงเข้าสู่ใจฉัน >> >>ถ้าเธอเป็นนิวเคลียส ฉันจะเป็นอิเล็กตรอน >> >>เฝ้าวนเวียนอยู่รอบเธอไม่ห่าง >> >>ฉันเป็นประจุลบ ที่วิ่งเข้าหาสนามความงามของประจุบวกอย่างเธอ >>ถ้ารังสีแคโทด บ่งบอกความรู้สึกของฉัน >> >>ทอมป์สันคงไม่มีวันพบอิเล็กตรอน >> >>เพราะสิ่งที่จะปรากฏบนฉากคือหัวใจที่เต็มไปด้วยรัก >> >>ความรักฉันต่อเธอเหมือนโลหะหนัก >> >>สะสมไปทีละน้อยจนกว่าจะมากพอแสดงอาการให้เธอเห็น >> >>ความรักของเรา2 = (ความรักเธอ)2 + (ความรักฉัน)2 >> >>+ 2(ความรักเธอ)(ความรักฉัน) cos(ความผูกพัน) >> >> >> ปฏิกิริยาฟิวชันหลอมรวมความรักของเราเอาไว้ด้วยกัน >> >>ความรักและความเกลียดเป็นไปตามสมการ E = mc2 >> >>เมื่อเราให้ E เป็นความรัก และ m เป็นความเกลียด >> >>ความเกลียดที่หายไปจะก่อให้เกิดความรักมากมายมหาศาล >> >>ความผูกพันระหว่างเพื่อนเหมือนพันธะไฮโดรเจน >> >>แข็งแรง ทำลายยาก >> >>เพื่อนกันเชื่อมกันด้วยพันธะโลหะ ยืดหยุ่นได้ แต่ไม่แยกจากกัน >> >>พวกเราคือกรดอะมิโน ถูกสังเคราะห์ขึ้น >> >>แล้วรวมกันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า เพื่อน " >>
นายช็อกโกแลต 19 พ.ค. 2547 00:11 น. - ID 2535 
767
1
0
19 พฤษภาคม 2547 12:54 น. - comment id 74268
แต่เสียดายที่พลังงานรังสีไม่สะสมอยู่ได้ในร่างกาย ดังนั้นบางครั้งวงจรอิเล็กตรอนอาจกลายเป็นพันธะโควาเลนได้ แต่หัวใจฉันมันก็เป็นดังเป้าแคโทดที่พร้อมจะให้ พลังงานที่สูงเสียดฟ้าของเธอวิงชนฉันจนเป็น x-ray *_*? แวะมาเยี่ยมครับ
19 พฤษภาคม 2547 20:12 น. - comment id 74278
โอ๊ย ... เด็กอักษรอ่านแล้วไม่เข้าใจเลยค่ะ งงจังเลย ... แต่ที่งงน่ะ สูตรวิทย์นะคะ ... ส่วนการเทียบเนื้อเรื่องกับหลักการทางวิทยาศาสตร์ ทำได้ดีมากเลยค่ะ ชอบๆ เก่งจังเลยนะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ