บังเอิญหัวใจมารักกัน[1]

ความทรงจำ

ฉันก็พยายามหาคู่แต่ก็ไม่มีเลย หนูได้เอกสารไปยังจ๊ะ คุณครูหันมาถามฉัน ยังคะ ฉันรับเบาๆแต่ก็ลุกไปเอาเอกสารที่คุณครูยื่นมาให้ ฉันรับมาแต่ก็ไม่ได้ทะอะไรอยู่พักนึง คุณครูก็หันมาหาเธออีกครั้ง มีคู่มั้ย?ไม่มี คู่กับคนนี้ก็ได้ เธอก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มคนนึงที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวแรกอย่างเงียบๆไม่คิดจะหาคู่ทำงาน(เหมือนกัน) เอ้า!ลุกให้เพื่อนนั่งหน่อย เธอก็จัดแจงบอกลูกศิษย์ที่นั่งอยู่ข้างชายคนนั้นให้ย้ายที่กับฉัน ฉันก็เลยจำใจต้องลุกไปนั่งที่ตรงนั้นเพื่อทำงาน อ่ะ!นายเขียนแล้วกัน เราไม่มีดินสอ ฉันพูดไม่พูดเปล่าแต่ชูปากกาสีดำแท่งไม่เกิน10บาทให้ดูเพื่อยืนยันคำพูด เขาก็พยักหน้านิดนึง นายนี่!ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ฉันพึมพำในใจคนเดียวแล้วก็หันไปช่วย(เขา)หาคำศัพท์ ก็ต้องยอมรับอ่ะนะว่าเขาเก่งมากๆรู้ไปหมดซะทุกคำก็ว่าได้ พลับสะกดไงนะ ลูกพลับอ่ะเหรอ plumมั้งไม่แน่ใจนะ เขาก็พยักหน้าอีกครั้ง แล้วคำอื่นหาได้ครบหมดแล้วเหรอ อืม นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่พูดดีๆกับฉันได้แล้ว ฉันอึ้งอยู่ในใจเล็กๆ เขาก็เขียนชื่อพอเสร็จแล้วก็ส่งดินสอมาให้ฉันเขียนชื่อ ฉันก็รับมาอย่างรู้งาน ก็ยื่นมาให้แสดงว่าจะให้ใช้ดินสอนายเขียนใช่มั้ยล่ะ ฉันถามเขาในใจ เสร็จแล้วก็ส่งดินสอคืนให้ เราเอาไปส่งให้นะ ฉันวางฟอร์มขรึม ก็แค่อยากแกล้งนายขี้เก๊กคนนี้ก็เท่านั้นเอง อืม ฉันก็เลยเดินไปส่งแล้วก็หยิบกระเป๋าแล้วก็เดินตามเขาออกไป ฉันเดินมาขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ไหงนายนั่นอยู่ที่นี่ด้วยหว่า แต่ความคิดเรื่องของเขาก็หยุลงแค่นั้นเพราะรถคันที่ฉันต้องการขึ้นมาพอดี ฉันก็เลยรีบขึ้นไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก แต่หนึ่งนรีหารู้ไม่ว่าเขาคนนั้นก็มองเธอขึ้นรถเมล์ไปด้วยเหมือนกัน / นายขี้เก๊กที่หนึ่งนรีกล่าวหานั้นก็คือประภพ ผมไม่คิดจะหาเพื่อนเพิมอีกเพราะผมมีเพื่อนอยู่แล้วอีกคนซึ่งเรียนด้วยกันแต่อยู่ข้างหลังเท่านั้นเอง ผมเป็นคนไม่ค่อยยิ้มและผมก้รู้ตัวดีแต่ก็ไม่อยากฝืนยิ้มตลอด ผมเห็นหนึ่งนรีตั้งแต่วันที่มาเรียนวันแรกแล้วเพราะคุ้นๆหน้าเธอที่ป้ายรถเมล์แต่ก็ไม่แน่ใจ(ก็เคยเห็นแค่ครั้งเดียว) ก็อยากจะเข้าไปถามชื่อเธอหรอกนะเพราะเรียนห้องเดียวกันแต่ก็ไม่ทันเพราะเธอขึ้นรถเมล์ไปก่อนซึ่งเป็นคนละสายที่ผมต้องขึ้นก็เลยไม่ได้ทักเธอ วันนี้ก็อุตส่าห์ได้ทำงานกลุ่มเดียวกันแล้วแต่ผมก็ปากหนักไม่ได้ถามชื่อเธอ ดูเธอออกจะกลัวผมหน่อยๆ(เกรงมากกว่า) พอรู้ว่าต้องคู่กับผู้หญิง อาการฟอร์มก็กำเริบอีกตามเคย วันนี้ว่าจะถามชื่อเธอให้ได้แล้วแต่ก็พลาดอีก ทำไมการทักใครสักคนมันยากเย็นขนาดนี้นะ วันรุ่งขึ้นเธอก็ได้รับเอกสารคืนพอช่วงพักเธอก็เดินมาหาผม นายจะเอาเปล่า เธอพูดพร้อมกับยื่นเอกสารแผ่นนั้นมาตรงหน้าผม ก็แล้วแต่อ่ะ เอาก็ได้ไม่เอาก็ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดยาวๆกับเธอ อาจจะไม่ต้องการให้เธอคิดว่าผมขรึมมั้ง งั้นนายเอาไปแล้วกัน เราขี้เกียจเก็บ เธอก็วางกระดาษแผ่นนั้นลงบนโต๊ะขณะที่ผมเอื้อมมือจะรับ แล้วเธอก็เดินไปเอาบัตร สงสัยเธอคงไม่อยากรู้จักผมมั้ง ผมอุตส่าห์ทำตัว(พยายาม)เป็นมิตรกับเธอแล้วแท้ๆ หลังเลิกเรียนผมกับเธอก็เดินออกจากห้องตามๆกันอีกเหมือนเคย ผมเดินโดยไม่ได้ลดความเร็ว แน่ะ!เธอยังรีบตามมาอีก แล้วเราก็มารอรถเมล์ที่ป้ายเดียวกัน เธอก็ยืนอยู่ข้างๆผม โทษนะ พอดีตอนนั้นเรารีบจะเอาบัตร เธอพึมพำเบาๆแต่ผมก็ได้ยิน ความคิดที่ว่าไม่อยากรู้จักเธอแล้วก็หายไปจากหัวผมทันทีเลยนะ เออเธอ ไรเหรอ เธอหันมาถามผมตรงๆหน้าตาบ่งบอกว่าสงสัยมาก เออ เอาไว้บอกพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ เธอพูดพร้อมกับหันไปขึ้นรถสายที่เธอต้องขึ้นซึ่งมาจอดอยู่หน้าเธอพอดี ชวดอีกแล้วกู ไม่น่าอ้ำอึ้งเลย ผมก็มองรถคันที่เธอขึ้นไปอย่างเสียดายนิดๆ / วันรุ่งขึ้นเธอก็เดินเข้ามาในห้องด้วยเสื้อยืดสีเขียวสลับขาวและกางเกงยีนสีดำยาว ผมของเธอก็ถูกรวบไว้ด้วยยางเส้นสีขาวๆหลายเส้น แก้มเธอดูใสๆกว่าทุกวันนะ ฮัลโหลคะ ผมเห็นเธอหยิบโทณศัพท์ขึ้นมารับแล้วก็ลุกออกไปข้างนอก ผมไม่ได้ตามเธอไปหรอกนะ(ก็จะตามไปทำไมล่ะ)มันเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอก็เข้ามาพร้อมกับคุณครู หน้าตาเธอดูมีความสุขมากเหมือนกับว่าโทรศัพท์เมื่อกี้ทำให้เธอยิ้มได้ วันนี้จับกลุ่ม4คนหาศัพท์นะ แถวผมมี4คนพอดี(รวมเธอด้วย)ก็เลยต้องอยู่กลุ่มเดียวกันไปโดยปริยาย เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ผมและเธอต้องหันเก้าอี้และโต๊ะมาทำงาน ผมเลยได้นั่งใกล้เธอไปเลย พอ2คนเสร็จ ผมก็เห็นเธอเอาเอกสารของคนที่เสร็จคนใดคนนึงใน2คนนั่นมาลอกในบางข้อที่เธอไม่รู้ แล้ว2คนนั่นก็วิ่งไปส่ง เธอก็รีรออยู่พักนึงแล้วเธอก็หันมาถามผมอย่างเกรงๆ ให้ดูเอามั้ย เธอก็ยื่นเอกสารมาให้ ผมก็เอื้อมมือไปรับ ลายมือเธออ่านยากนิดหน่อยแต่ก็ดีกว่า2คนนั้นมากทีเดียว ผมก็ลุกเอาเอกสารทั้งของผมและของเธอไปส่ง พอเธอเดินมาผมก็ส่งคืนให้ นายจะขึ้นม.ไรอ่ะ ม.2 แล้วทำไมกลุ่มนั้นเค้าเรียกนายว่าพี่ล่ะ เธอถามผม ผมก้เข้าใจว่าเธอหมายถึงใคร เมื่อตอนเธอเดินเข้าห้องมามีคนถามผมว่า พี่อยู่ร.ร. .รึเปล่า เปล่าทำไมเหรอ คงจำคนผิดน่ะคะ ผมก็เลยไม่ได้ใส่ใจอีก ไม่รู้เหมือนกัน ผมตอบเธอพร้อมกับยิ้มให้ เหรอ อืม เราก็หยุดบทสนทนาลงแค่นั้น วันนี้เราก็เดินตามๆกันออกมาอีก ผมหันไปมองเธอเป็นพักๆแต่อยู่ๆก็มีพนักงานคนนึงเดินเข้ามาหาเธอ ทำให้เราคลาดกันเพราะเธอยังไม่มาผมก็ขึ้นรถแล้ว เป็นอันว่าวันนี้ก็ยังไม่รู้จักเธออีกเหมือนเดิม / ฉันฟุบลงกับโต๊ะแลคเชอร์อย่างง่วงสุดๆจนทนไม่ไหวแต่สักพักก็มีคนมาปลุก เธอๆๆ จารย์มาแล้ว เขานั่นเอง เออเหรอ ขอบใจมากนะที่ปลุก เขาก็พยักหน้านิดนึงแล้วก็กลับไปนั่งที่ของเขา นิสัยก็น่าจะดีนะ ฉันคิดในใจแล้วก็เรึ่มเรียน วันนี้ก็จับกลุ่ม4คนอีกนะ กลุ่มก็คือกลุ่มเดิมไม่ต้องจัดกันใหม่ง่ายและสะดวกดี วันนี้ทุกคนเสร็จกันหมดเลยแล้วก็ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว แล้วจู่ๆเขาก็หันมา เสร็จยัง น้ำเสียงของเขาเป็นแบบอาทรมากกว่ารำคาญ ยังเลยอ่ะ ฉันก็ส่ายหน้า เขาก็เดินเอามาให้ ฉันก็รับมา พอเสร็จก็ถือของเขามาคืน ทำไมไม่ให้ตรวจพร้อมกับ2คนนั่นล่ะ คุณครูหันมาถามเขา รอคนนี้อยู่จารย์ เขาที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็ชี้มาที่ฉัน คุณครูก็พยักหน้า รู้สึกปลื้มใจยังไงก็ไม่รู้สิ / นายเล่นmsnรึเปล่าอ่ะ เล่น ขอเมล์ได้เปล่าอ่ะ จะเอาไปแอด ให้ได้เปล่าอ่ะ ได้ มีกระดาษมั้ยล่ะ เราจะได้เขียนให้ มี เธอก็ยื่นสมุดลายค่อนข้างคิกขุมาให้ เขียนหน้าไหนก็ได้ เธอบอกกับผม ขณะที่มือเธอง่วนอยู่กับยางที่จะเอามาผูกผมที่ใส่อยู่ที่ข้อมือซ้าย ผมก็เปิดหน้าแรกขึ้นมาเป็นอักษรศิลป์ที่เธอบรรจงทำ(จากที่ดู)เป็นอักษรภาษาอังกฤษคำว่าing หน้านั้นเขียนไม่ได้นะ เขียนอีกหน้า หน้าที่ว่างอ่ะ ผมก็พลิกอีกหน้าแล้วก็เขียนอีเมล์ไปให้แล้วก็ส่งสมุดคืนให้เธอ ขอบใจนะ เธอชื่ออิงเหรอ เปล่า เธอก็เก็บสมุดเล่มนั้นลงกระเป๋า เราชื่อรี ชื่อไรนะ ชื่อรี เธอบอกตัวสะกดมาทีละตัว รี ใช่ ชื่อเพราะดี อืม นายล่ะ เดีย ชื่อจริงนายชื่อประภพหรือพาภพอ่ะ ประภพ ทำไมไม่ชื่อเล่นว่าภพล่ะ ไม่รู้เหมือนกัน เธอล่ะ หนึ่งนรี ผมก็ยิ้มให้เธอนิดนึง ผมและเธอก็เดินตามๆกันมาอีกเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ผมชะลอฝีเท้าลงเพื่อมาเดินกับเธอ ไม่ทานข้าวเหรอ ไม่ นายล่ะ ไม่ เหมือนกัน เออที่เมื่อวานนายจะพูด จะพูดไรเหรอ อ๋อ!จะถามชื่อน่ะ อ๋อ!นึกว่ามีไร โทษทีนะเราขี้เกียจรอรถน่ะ ก็เลยขึ้นไปเลย ไม่ได้ทันฟังนายพูด ไม่เป็นไร เป็นเราก็คงทำเหมือนกัน อืม เราชื่อเดียไม่ได้ชื่อนาย เล่นมุขๆ ก็พอใจจะเรียนนายไง ผิดมั้ย ผิด เธอก็ค้อนขวับเข้าให้ แล้วเธอก็หยิบมือถือมากดรับ ไง เลิกเรียนแล้ว อืม แค่นี้นะ แล้วเธอก็เก็บ ใครโทรมาเหรอ นายจะรู้ไปทำไมล่ะว่าใครโทรมา เธอถามอย่างงงๆ ก็เห็นตอนเธอรับโทรศัพท์ก่อนเรียน แล้วเธอยิ้มไม่หุบเลยก็นึกว่าคนเดียวกัน ผมชี้แจง(คล้ายๆรีบปฏิเสธ) ทีแรกไม่นึกว่านายจะพูดมากงี้นะเนี่ย สงสัยคงต้องคิดใหม่ซะแล้วสิ เธอพูดลอยหน้าลอยตา เธอกลับบ้านด้วยรถสายน้นทุกวันเหรอ ไม่หรอก ได้หลายสายแต่สายนี้มันมีเยอะ เธอต้องไปทางไหน ลาดพร้าวแล้วก็ไปต่อรถอีกต่อนึง เหรอ อืมพรุ่งนี้เจอกันนะ เราต้องขึ้นป้ายฝั่งนี้ อืม เจอกัน ก็แล้วแต่นายสิ โชคดีนะ เธอพูดแล้วเราก็แยกกัน /