เราไม่ได้..ไม่รักกัน

น้ำตา_

บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป
ที่ความรัก..จะต้องจบลง
ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก
*
*
*
บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง
แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง
หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี
นอนซม..อยู่บนเตียง 
เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว 
..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา 
เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น 
แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม 
มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี
ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี 
แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต 
เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด..
ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้ 
มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว 
*
หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก 
เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ...
เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก
ฉันรู้ 
ชายชรา..พยักหน้ารับ
เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ
หญิงชรา..มองหน้าชายชรา
ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ 
ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ
ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น.. 
บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.. เธอ..รำลึกความหลัง
แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน
ชายชราบอก
ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน 
..จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน หญิงชราพูดขึ้น
สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป 
เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ
ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ 
เธอเย้ายิ้มๆ
แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ
ชายชรา..ทวนความหลัง
เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว..
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ
โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน ..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน 
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..
เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้
วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย 
..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่
พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ .. 
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...
พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...
เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา
กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ
และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ
*
เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..
เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ 
ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน 
..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน
มัน..นอกใจเธอ เขาบอกเรียบๆ.. 
แต่..เธอไม่เชื่อ
วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย 
..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ 
อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก 
..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา
มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร
* 
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ 
..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า
"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ"
เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆ นั้น ..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..
เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..
เธอจะแต่งงาน.. 
เขา..มองหน้าเธอ..
เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร 
..ดีใจ? 
..เสียใจ? 
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า..
..เราใจหาย..
* 
แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..
ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง
เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก
ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก ..
วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..
ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง 
เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ 
ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย ..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า..
ฝากด้วยนะ..
* 
เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา 
เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ 
มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป 
แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน 
เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี 
ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ 
น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..
เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน.. 
บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก 
หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย.. 
และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย 
..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..
*
*
คิดอะไรอยู่? 
เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ
เรา..กำลังนึกแปลกใจ 
เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด
ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?
เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน 
เราสนิทกันมาก..มั้ง 
เขาว่า
นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่ 
เธอว่า
เธอ..ถามยากไปนะ 
เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่
ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?
แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น
อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย 
เขาพูดขึ้น
เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..
ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน 
เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน
แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ 
เขาเว้นช่วง
ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย 
เธอหลับตาลง.. คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง
นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย 
เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง
ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว
ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ..
และนั่น..
คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน