เรื่องเล่าจากความรัก#3

ปะการังสีเงิน

รักบทที่ 4    ความหวังครั้งใหม่
ไม่กี่วันผ่านไป ฉันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ... เพราะมีกำลังใจจากเพื่อน
และฉันก็พยายามหาอะไรทำ เพื่อลบเลือนนนท์ แม้จะยากเต็มที........
แต่แล้วเหตุการณ์ใหม่ที่เหมือนเดิมก็กลับมา
และครั้งนี้ดูมันจะมากกว่าครั้งที่แล้วหลายเท่านัก.
วันนี้เป็นวันเสาร์ ที่ยังคงว่างเปล่าสำหรับฉัน
นนท์ยังคงมีตัวตนอยู่ในความทรงจำของฉัน
แต่ก็มีกิจกรรมคล้ายกับการฆ่าเวลา นั่นคือการไปเดินซื้อของ
อันที่จริงก็ไม่ค่อยได้ซื้อหรอก เพราะเป็นช่วงปลายเดิน
กระเป๋าเริ่มแฟ๊บ (มันก็คงเป็นธรรมดาของเด็กหอทั่วไป)
"เฮ้....ถ่ายสติกเกอร์กันเถอะ" มดชวนเพื่อนๆ
"ไม่ค่อยมีตังค์นี่นะ"  แตนค้าน เพราะกลัวจะไปไม่ถึงปลายเดือน
"ถ่ายหมู่สิ หารๆกัน .....ไม่เคยถ่ายร่วมกันเลยน่ะ.." มดพยายามโน้มน้าว
และมันก็ทำให้ฉันเห็นด้วยกับมด
"อื้มจริง...... คงจ่ายคนละไม่กี่บาทหรอก เอาเหอะน่ะ" ฉันเริ่มชวนบ้าง
ในที่สุดเพื่อนๆก็ถ่ายรูปร่วมกันทั้งหมดก็4 คน
มีฉัน  ,มด ,แตน และไผ่
 "อะ...... มาจนได้น่ะ" เสียงมดทักใครคนหนึ่ง ที่พวกเราไม่เคยเจอมาก่อน
"ใครหรอ ..แตน" ฉันหันไปถามแตน
"ไม่รู้เหมือนกัน... ใครอะไผ่" 
"อ๋อ.... เด็กแชทนังมดหนะ "  ไผ่ตอบได้ในทันที เพราะรู้มาก่อนหน้านี้
"หรอ....." (เด็กแชทอีกแล้วหรอ) ฉันได้แต่คิดในใจ และนึกถึงนนท์ขึ้นมาทันที
การสนทนากับเด็กแชทคนนี้ ฉันไม่ได้ร่วมด้วย
ถึงแม้จะดูเป็นการเสียมารยาท หรือเค้าอาจมองว่าหยิ่ง
หรือจะอะไรก็ช่าง....... เพราะฉันไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
เรียกว่าเกือบไม่ได้จะมองหน้าตาเค้าด้วยซ้ำไป
เมื่อกลับมาถึงห้อง
"เฮ้อ ......ริน  สงสัยชัยจะชอบเธอ" มดบอกฉัน
"หรอ...ไม่หละขอบใจ" ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจ
"สงสัยจะไม่ลืมนายนนท์........" ฉันได้ยินเสียงแตนบอกมดตามหลัง
มันก็จริงของแตน ก็ฉันผูกพันกับนนท์นี่ ............
เราคบกัน แม้จะเป็นทางโทรศัพท์ก็เถอะ แต่ก็เข้าปีที่ 2แล้วในการคบกัน
ผ่านไป3วัน 
กริ้ง ๆๆ   ๆๆ  เสียงโทรศัพท์ปลุกฉันจากการนอนกลางวัน
"หวัดดีค่ะ " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียเต็มที
"สวัสดีครับ  .........ผมชัยนะครับ.... คุณรินใช่มั้ยครับ" 
"ค่ะ เรียกรินเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก   .....ว่าแต่มีธุระรัยหรอ"
"แหม........ห่างเหินจังนะครับ"
"ก็เราไม่เคยสนิทกันนี่... ความจริงมันก็เป็นอย่างนั้น" ฉันพูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างไม่ค่อยพอใจ ......ในการที่จะสนิทสนมกันของตานี่เท่าไรนัก
"คือ......... ผมอยากคุยด้วย........... ออกมาคุยกันได้มั้ยครับ"
ฉันเงียบไปครู่นึง
"น่ะครับ.......... ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย" ชัยขอร้องอีกครั้ง น้ำเสียงอ้อนมากขึ้น
"อื้ม........ เดี๋ยวไป" ฉันคิดแค่เพียงว่า ดีกว่าอยู่ห้องเฉย
"มด.. ไผ่...  อยู่ปล่าว" ฉันตะโกนเรียกเพื่อนหน้าห้อง
"อยู่ ..มัยหรอริน" น้ำเสียงของไผ่ตอบกลับมา อื้ม...ดูงัวเงียพอๆกับฉันเลย
"ชัยมันโทรมาชวนไปข้างนอก ไปปล่าว...."
"จริงดิ.." มดดูท่าทางตื่นเต้นเหมือนเคย
"จริง........ ไปปล่าว ถ้าไม่ไปจะโทรไปเลิก" ฉันถามอย่างรวดเร็ว
"ไปๆๆ" มดรีบตอบทันที
"อื้ม......งั้นเดี๋ยวไปรอข้างล่างน่ะ" ฉันบอกเพื่อนแล้วเดินลงไปทันที
"เอ้อๆ ..เดี๋ยวตามไป" เสียงไผ่และมดดังขึ้นเกือบพร้อมๆกัน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
เราก็ไปถึงที่นัดหมาย โดยมดนั่งมากับไผ่ 
ส่วนฉันขับไปคนเดียว
ชัยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นเค้ารีบลุกขึ้นยืนรับ
(เอ้อ  ยังมีมารยาทอยู่บ้าง....)
จากนั้นเราก็คุยกันไปสักพัก
ฉันยิ้ม หัวเราะ  แต่ไม่ได้มาจากใจเลย มันเป็นเพียงมารยาทเท่านั้น
เพราะในใจฉันตอนนี้ มันยังไม่มีอารมณ์นั้นหรอก
ไม่มีทางจะหัวเราะออกมาจากใจได้จริงๆ..........
หลังจากนั้นมา ชัยก็โทร.มาหาฉันประจำ
(ช่างเหมือนกับนนท์จริงๆ)
ฉันได้แต่คิดอย่างนั้น
ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจคบกับชัย
ด้วยหวังว่า คงลืมนนท์ได้แน่ เมื่อฉันมีใครสักคน..
ฉันไปมาบ้านชัยประจำ ซึ่งก็ได้พบกับพ่อและแม่ของชัยด้วย
พ่อแม่ชัย ดูจะเอ็นดูฉันมาก มันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกดีมาก
ซึ่งแตกต่างกับแม่ของฉันโดยสิ้นเชิง..........
แม่ไม่ชอบชัยสักเท่าไหร่เลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
ในตอนนั้น ฉันคัดค้านแม่มาก หาว่าแม่อคติ
ต้องดูไปก่อน ค่อยตัดสินเค้า
แม่จึงไม่ค่อยบ่นเรื่องนี้อีก มีแต่เตือนๆบ้างเท่านั้น......
และวันหนึ่งนนท์ก็โทรหาฉัน......
"ขอโทษน่ะนนท์ .......ตอนนี้เรามีแฟนใหม่แล้ว" ฉันตอบด้วยใจที่เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ 
"รินยังไม่หายโกรธนนท์หรอ ........นนท์ขอโทษน่ะ" 
ดูท่าทางนนท์จะไม่เชื่อฉัน ฉันจึงส่งโทรศัพท์ให้ชัยคุย
ชัยเป็นคนที่ขี้หึง และหวงฉันมาก .............รวมทั้งเป็นคนอารมณ์ร้อนด้วย
ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงดังในการคุยของชัย
(นึกแล้วว่ามันต้องออกมาเป็นแบบนี้  ช่างเถอะ)
ฉันคิดในใจ และนิ่งเฉยไว้ ..........
จนชัยถาม ฉันถึงเล่าเรื่องของนนท์ให้ฟัง
"ขอน่ะริน.. อย่าคุยกับนนท์อีกได้มั้ย" ดูท่าทางชัยไม่ชอบนนท์เอามากๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ชัยถึงได้โมโหขนาดนั้น
"ก็ไม่คุยแล้วงัย.... เลยส่งให้ชัยคุยแทนงัย" ฉันบอกแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
"อย่าให้รู้น่ะริน.... ว่ายังติดต่อกัน" ชัยเริ่มแสดงอาการหึงหวง
ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกแย่ และอึดอัดมาก...
"ทำไมชัย.. บอกไม่คุยก็ไม่คุยสิ.. มีสิทธิ์อะไรมาพูดอย่างนี้
    เราไม่ใช่สิ่งของน่ะ ไม่ต้องมาแสดงความเป็นเจ้าของ....."
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจมาก
ชัยจึงยุติเรื่องนี้ลงทันที...........
ตั้งแต่คบกัน ฉันกับชัยก็มีเรื่องทะเลาะกันประจำ
มันชอบจบด้วยคำที่บอกว่า......... เพราะหวงน่ะ รักน่ะ ถึงได้หึงมาก.........
ฉันคิดว่าชัยคงใช่คนๆนั้นที่ฉันรอ........
คนที่จะอยู่ร่วมกันกับฉันตลอดไป.......
คนที่จะทำให้ฉันมีความสุขและอยากอยู่ใกล้ๆทุกเวลา........
ฉันจึงมีแต่ชัยมาตลอดเวลา.........
เราคบกันเป็นเวลา 8 เดือน ซึ่งความเป็นจริงแล้ว
ฉันนั้นก็ไม่ค่อยแน่ใจตัวเองสักเท่าไหร่ ว่าฉันรักชัยหรือเปล่า........
หรือว่าฉันอยู่เพราะสงสาร เพราะรู้ว่าชัยรักฉันมาก
ชัยอาจดี ดีกับฉันเกินไป จนฉันไม่กล้าทำร้ายเค้า
ฉันก็ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด ที่ทำให้เรื่องร่วงเลยมาถึงขนาดนี้..........
จนชัยขอฉันแต่งงาน เค้าคิดวางแผนอนาคตล่วงหน้าของเรา
ฉันได้แต่บอกว่า ........ขอให้เรียนจบ มีงานทำก่อนน่ะ........
ฉันเองก็ไม่เคยปฏิเสธ และบางครั้งยังให้ความหวังเค้าด้วยซ้ำ
บางครั้ง การตอบตกลงกับชัย ทั้งที่ฉันไม่ได้คิดถึงขนาดนั้น
แต่ทำเพราะความสบายใจของชัย....... 
ถ้าฉันปฏิเสธ เค้าจะมีคำถามมากมายว่าทำไมต้องปฏิเสธเค้าด้วย
ฉันจึงตัดปัญหา ด้วยการนิ่งหรือตกลงไป เพื่อจบเรื่อง..........
ฉันรู้ว่าชัยอารมณ์ร้อน  มักทำร้ายตัวเอง เพื่อประชดฉัน.......
เค้าเคยทำร้ายฉัน แต่มันก็ไม่ได้รุนแรง เป็นเพียงการผลักออก
หรือไม่ก็แค่เขย่าตัว แต่มันก็ทำให้ฉันตกใจและเสียใจมาก....
และฉันก็เคยบอกเลิกไป  เพราะฉันรับกับพฤติกรรมแบบนั้นไม่ได้
เค้าถึงกับอ้อนวอนและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ให้โอกาสเค้าพิสูจน์
ซึ่งนับจากนั้นมา มันก็ไม่มีจริงๆตามที่เค้าสัญญา.....
และฉันก็คิดว่ามันคงเป็นความหวัง ที่เป็นจริง........
ฉันคงจะลงเอยกับชัยในที่สุด เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.........
รักบทที่ 5   รักเก่าหวนคืน
ตั้งแต่วันที่ชัยคุยกับนนท์ นนท์ก็ไม่เคยโทรหาฉันอีกเลย.....
ฉันคิดว่าทุกอย่างคงดำเนินไปอย่างนี้ตลอดไป
เพราะเวลาผ่านไปตั้ง 8 เดือน นนท์คงลืมฉันไปแล้ว
เราไม่เคยเจอกัน มันคงลืมกันไม่ยากหรอก........
ฉันคิดอย่างนั้น แต่ความเป็นจริงฉันตะหากที่ไม่ลืมเค้าเอง
มันเหมือนหักหลังชัย แต่นั่นคือความจริง
เป็นความจริงที่ฉันเก็บเงียบเพียงลำพังเท่านั้น
แม้แต่เพื่อนๆรอบข้าง ยังคิดว่าฉันลืมนนท์ไปแล้วจริงๆ........
ปิดเทอมใหญ่ ของปี3
ชัยโทร.หาฉันประจำ เพราะกลัวว่าฉันเหงา
เค้าโทรไม่เคยเกี่ยง....... แม้บัตรเติมเงินจะหมดแล้ว
ก็จะต้องโทรตู้ .......หรือไม่ก็โทรศัพท์ตั้งโต๊ะที่มีข้างบ้าน
กริ้ง.........กริ้ง.............
( เอ.....เบอร์แปลกน่ะ สงสัยโทรโต๊ะแน่เลย)
"ฮัลโล......ว่างัยค่ะ" ฉันทักด้วยความคุ้นเคย เพราะคิดว่าต้องเป็นชัยอย่างแน่นอนทีเดียว
"ริน .......เป็นงัยบ้าง" เสียงชายคนหนึ่งที่คุ้นเคย แม้จะไม่ได้คุยกันมานานก็ตาม
"นนท์ !"   ฉันทักขึ้นมาทันที เพราะจำเจ้าของน้ำเสียงนี้ได้ดีทีเดียว
"อื้ม ......รินอยู่บ้านใช่มั้ย" นนท์ถามด้วยเสียงเอื่อยๆ เหมือนคนทำความผิดร้ายแรงไว้
"อื้ม.. ทำไมถึงโทร.หาหละ" ฉันถามด้วยความสงสัย
"คิดถึงรินจัง.... คิดถึงมากเลย ......คิดถึงจริงๆ"
น้ำตาฉันไหลทันทีที่ได้ยินประโยคนี้
ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง พร้อมทั้งเสียงสะอื้นเบาๆ
"ทำไมนนท์ .......ทำไมถึงเพิ่งบอกรินตอนนี้"
ฉันพูดด้วยเสียงที่ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์
"รินอย่าร้อง..... นนท์ไม่ได้หวังให้รินกลับมา นนท์รู้ว่าริน
    มีพี่เค้าแล้ว...... นนท์แค่อยากได้ยินเสียง......"
"ทำไมนนท์ ......ต้องทำแบบนั้นกับริน ทำไม.."
"รินอย่าร้องน่ะ...... นนท์ขอโทษจริงๆ  รินอย่าร้องสิ..... นนท์จะร้องแล้ว............"
ฉันรู้ว่านนท์พูดจริง เพราะน้ำเสียงของนนท์เปลี่ยนเป็นเบาลง
และมีเสียงสูดลมหายใจบ่อยขึ้น
"นนท์... .....มีใครแล้วหรอ" ฉันถามด้วยความอยากรู้จริงๆ
"ยัง ..ไม่มีใครเลย" นนท์ตอบคำถามนี้ได้อย่างทันทีที่ถามจบ
"นนท์ไม่มีใครหรือปล่าว....จึงกลับมาหาริน"
"ปล่าว..... นนท์เคยมี ........เคยคิดหาใครแทนริน..... แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่"
"ไม่มีใครเหมือนรินหรอก....... ไม่มีใครแทนใครได้จริงๆนนท์"
ฉันพูดเพราะเริ่มรู้ตัวดีว่ายังงัย ........ชัยก็ไม่สามารถแทนนนท์ได้
"นนท์เคยกดหารินน่ะ ....แต่ไม่ทันให้มันเรียกหรอก ........
    แค่อยากให้มีเบอร์โชว์ในเครื่อง......... เหมือนกับว่าได้โทรหาริน"
"จริงหรอนนท์"
"ริน .....นนท์รู้แล้วหละ ว่านนท์รักรินมากแค่ไหน"
"ทั้งที่ไม่เคยเจอกันนี่นะนนท์"
"อื้ม....มันเป็นความผูกพัน หรือรินไม่มี"
"........................มีสินนท์ มีมากด้วย"
"แค่รินกลับมาคุยด้วยนนท์ก็พอใจแล้ว.... นนท์นึกว่ารินจะเกลียดนนท์แล้ว"
"ไม่มีทางหรอกนนท์........ รินไม่มีทางเกลียดนนท์ได้    หากจะมีมันก็แค่ความน้อยใจ... ที่โดนหลอกแค่นั้นเอง"
"นนท์ปล่าวหลอกน่ะริน....... วันนั้นนนท์ไปเคลียร์กะเค้า"
"เคลียร์.......... เรื่องอะไรนนท์"
"ก็นนท์คบกับริน...... นนท์ก็ไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมายุ่งกับนนท์อีก
  เพราะถ้ารินรู้ รินคงเสียใจ........... ถ้ารินไม่เชื่อรินโทร.ถามเค้าได้จริงๆน่ะ"
"ทำไมนนท์ไม่บอก........."
"นนท์ไม่รู้ว่ารินจะรับสายนนท์มั้ย .....แล้วพอนนท์โทรไป รินก็ให้เค้ามา
   พูดกับนนท์ ......นนท์คิดว่ารินคงแคร์เค้ามาก ..........จึงไม่อยากให้รินมีปัญหา 
   จึงไม่โทรไปหารินอีก......"
น้ำตาฉันพร่าพรูออกมา เปียกเสี้อที่สวมอยู่ 
มองเห็นร่องรอยของน้ำตาที่หยดลงสู่เสื้อได้อย่างชัดเจน
"นนท์ .......นนท์รู้มั้ยว่ารินทำอะไรลงไป .........รินคบเค้าเพราะประชดนนท์
   และตอนนี้เค้าก็จริงจังกับรินมากด้วย..... นนท์จะให้รินทำไงหรอ. บอกหน่อยสิ
   รินรักนนท์น่ะ และไม่เคยลืมนนท์เลยสักครั้ง.......... แล้วเค้าหละ รินจะทิ้งเค้า
   ทั้งที่เค้าไม่มีความผิดเลยหรอ ............... รินควรทำงัยดี"
ทุกอย่างเงียบลงอีกครั้ง
คุยกันอีกไม่นานนัก การสนทนาก็ยุติลงไป......
การกลับมาของนนท์มันทำให้ฉันรู้ว่าจริงๆฉันรักใคร......
และใครก็ไม่สามารถมาแทนที่ของนนท์ได้อย่างแท้จริง......
ฉันควรทำงัยดีหรอ  ฉันรักนนท์มากกว่าชัย ฉันรู้ดี........
แต่ชัยคอยดูแลปลอบใจฉันมาตลอด
ที่สำคัญ ฉันรู้สึกผิดต่อพ่อกับแม่ของชัยมาก ทั้งที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
อาจเป็นเพราะความใจดีของท่าน ความเอ็นดูที่ท่านมีต่อฉัน
และวันนี้เมื่อนนท์กลับมา ถ้าฉันกลับไปหานนท์ ชัยคงเสียใจ......
แต่ถ้าฉันทนอยู่กับชัย ความรู้สึกนั้นก็เหมือนกับการหลอกลวง.....
ฉันเหมือนคนเลว .....คนหลายใจ .......ฉันรู้........
แต่จะมีสักกี่คนที่เข้าใจในเรื่องนี้.............
ฉันสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ....... จนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป
มันยาก........ ยากจริงๆที่จะทำให้เรื่องนี้จบโดยไม่มีใครเจ็บ.....
ทุกๆวัน..... ฉันร้องไห้ และเสียใจในการกระทำของตนเอง
ทำไมฉันไม่เข้มแข็งมากกว่านี้ ...........
กับชัยฉันกลัวเค้าเจ็บ ............แต่ฉันก็ตัดนนท์ไปไม่ได้อยู่ดี
จะมีวิธีไหนบ้างไหม ที่พอจะให้ฉันสามารถจบเรื่องนี้ได้.........