ห้องพักวันหยุด 2

N_BOoK

พอเราจะเข้านอนกันเตียงในโรงแรมมี2 เตียง เลยผมต้องไปนอนเตียงเดียวกันกับพี่ชาย พวกเราทั้ง3 ตัดสินใจเปิดไฟห้องนําไว้เพราะยังไม่ชินกับสถานที่ มันจะได้ทำให้ห้องดูสว่างขึ้นหน่อย อ่อ ผมลืมบอกไปว่าผมเป็นคนสายตาสั้นน่ะ คืนนี้ผมนอนไปสักพักก้หลับแล้วเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเล่นนําทะเล ผมนอนไปพักหนึ่งก็ฝันเห็นเด็ก2คนผู้หญิงกับผู้ชายอายุไล่เลี่ยกันผมคิดว่าเด็ก2 คนนั้นคงอายุประมาณ6-9ขวบ อยู่ๆก็เข้ามาในห้องผม แล้วความฝันของผมมันก็แปลกๆ เพราะมันมีบางอย่างที่ทำให้ผมต้องฆ่าเด็ก2คนนั้น แล้วจับพวกเขามาเป็นผีเฝ้าผ้าม่าน ผมงงกับความฝันตัวเองมากตาของผมเริ่มเปิดเล็กน้อยขณะที่ผมพยายามจะลืมตาให้มากกว่านี้แต่ทำไม่ได้ ผมเริ่มรู้สึกตัวเนื่องจากมีบางอย่างที่ทำให้ผมหายใจไม่ออก พอผมสามารถลืมตาได้นิดหน่อยมันทำให้ผมรู้ตัวอยู่ว่าผมนอนอยู่บนเตียงข้างๆผ้าม่านในโรงแรม ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่าผมฝันไปเท่านั้น ขณะที่ผมพยายามจะหายใจลืมตาผมสังเกตุเห็นผ้าสีดำๆอยู่ข้างๆหนอนที่ผมกำลังหนุนอยู่ผมพยายามเพ่งมองมันและพบว่ามันเป็นเสื้อสูทสีดำอย่างดี แต่ผมมองไม่เห็นหน้าคนที่ใส่สูทนี้เพราะผมสายตาสั้นไม่ได้ใส่แว่นนอน แต่ที่ผมรู้ว่าเป็นเสื้อก็เพราะผมเห็นกระดุมสีดำติดอยู่ด้วย ผมมองขึ้นไปผมคิดว่าคนที่ใส่สูทนี้ตัวสูงมากเหมือนตัวเขายืดได้ ผมสงสัยและพยายามหายใจจนกระทั่ง พี่ชายที่อยู่ข้างๆลุกขึ้นไปเข้าห้องนําเลย ไม่รู้อะไรทำให้ผมสามารถตื่นขึ้นมาได้ แต่ผมก็ง่วงๆอยู่คราวนี้ผมตื่นไปเข้าห้องนําแล้วกลับมานอนต่อแต่ห่มผ้าหนาขึ้น ผมพยายามที่จะนอนแล้วผมก้ฝันไปว่าผมกำลังต่อสู้กับกลุ่มอะไรบางอย่าง และผมก็มีกลุ่มผู้คนต่อสู้ด้วยผมเป็น1ในคนที่ต่อสู้พอฝันอย่างนี้ไปอีกผมก็ตื่นขึ้นมาเหมือนคราวที่แล้วหายใจ ขยับตัวแล้วก้ลืมตายังไม่ค่อยได้เท่าไหร่นักแล้วเหลือบตาที่จะปิดไปที่ข้างหนอนผมเจอเหมือนเดิม โอออย ผมตกใจเล้กน้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ค่อยได้แต่คราวนี้ผมพยายามเพ่งมองไปที่หน้าของเขามากขึ้นแต่ก้ไม่สามารถทำได้ ผมพยายามหายใจ ผมกลัว แต่ยังโชคดีที่ได้จังหวะที่แอร์ในดรงแรมตัดมันก็มีเสียงเกิดขึ้นแล้วแอร์ก็หยุดทำงาน เสื้อสูทตัวนั้นก็หายไปแต่ผมยังหายใจไม่ได้และอีกไม่นานนักผมก้เห็นอีก ผมไม่รู้จะพูดอย่างไรผมไม่รู้ว่าทำไมถึงผมเจอกับสิ่งที่ผมเห็นแต่สิ่งที่ผมจะต้องทำให้ได้ต้องนี้คือพยายามหายใจ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด ผมถึงเจอแต่ในที่สุดผมก็พยายามหายใจจนสำเร็จ ผมนอนจนเช้า พอตื่นก็ลงไปทานอาหารแล้วเช็กเอ้าออกกัน พออยู่บนรถผมก็เล่าให้น้องกับพี่ฟัง คุณว่าถ้ามีคนเจอเหมือนผมจริงๆ คุณคิดว่าเขาโกหกไหม บางครั้งคนที่เจออาจจะคิดไปเองก็ได้ แต่ผมไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมถึงเจอ2ครั้งผมไม่รู้ว่าผมฝันไปหรือเปล่า แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะผมหายใจไม่ออกพอตอนลืมตาได้ฉากในห้องก็ยังคงเดิม   ผมขอโทษถ้าผมทำอะไรผิดไป ผมขอโทษกับสิ่งที่ผมเจอ และขอโทษจริงๆ