มิตรภาพของเพื่อน (ตอน 2 น่ะค่ะลงต่อให้แล้วค่ะ)

ป.ปิ่น

~^+^~           เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก  ทั้ง 3 อายุได้ 19 ปี ถึงเวลาที่จะต้องเข้าเรียนในมหาลัยแล้วสิเนี่ย  เรวัลแน่นอนเธอเลือกเรียนทันตแพทย์ เพราะโดยนิสัยส่วนตัวของเธอแล้วเธอเป็นคนชอบช่วยเหลือผู้อื่น  รินดาเลือกเรียนตามทศพร คือ นิเทศน์ศาสตร์  เพราะทศพรเป็นคนหน้าตาดี เขาจีงเลือกเรียนคณะนี้ ส่วนรินดาเหตุผลที่เธอเลือกเรียนตามทศพร คือนิเทศน์ศาสตร์ก็เพราะเธออยากอยู่ใกล้ชิดกับทศพรซึ่งเป็นคนที่เธอแอบชอบมานานแล้ว ทั้ง 3 ยังสนิทสนมกันเหมือนสมัยเด็ก เดินทางมาเรียนด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน ยกเว้นบางวันถ้าใครติดงานก็จะโทรบอกเพื่อนให้กลับก่อน
~^+^~	วันหนึ่ง อาจารย์ในคณะนิเทศน์ศาสตร์ จะจัดการแสดงละครเวทีเรื่อง ซินเดอเรอล่า  จึงสั่งให้นักศึกษาในคณะทุกคนมาทดสอบเลือกตัวละคร โดยเริ่มจากตัวเอกของเรื่อง ซินเดอเรอล่า นักศึกษาหญิงทุกคนต่างทยอยกันมาทดสอบ แต่ก็ยังไม่มีใครทำได้สมบทบาท อาจารย์ที่คัดจึงเริ่มเบื่อหน่าย  จนมาถึงนักศึกษาหญิงคนสุดท้าย รินดานั่นเอง เธอเล่นได้ดีมาก ทั้งร้องไห้ เต้นรำ ถูพื้น ซักผ้า เธอทำได้เหมือนทุกอย่าง รินดาจึงได้รับบทนี้ไป ส่วนบทเจ้าชายในเรื่องนั้นอาจารย์จะให้ทดสอบในวันพรุ่งนี้ ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน รินดากับทศพรเดินมาด้วยกัน ในระหว่างการเดินมานั้นทั้งสองก็พูดคุยกันตามประสาเพื่อนสนิท รินดาเธอเก่งมากเลยนะ เล่นได้เหมือนมากเลย ทศพรกล่าวชมก่อน นายเล่นเก่งกว่าเราอีกนี่ทศพร พรุ่งนี้นายต้องทำได้แน่ รินดาจึงกล่าวชมทศพรตอบ  ทศพรคิดอยู่นานจึงตัดสินใจบอกรินดาเกี่ยวกับเรื่องเรวัลและขอให้รินดาช่วย รินดา คือว่าเรามีเรื่องอยากให้รินดาช่วยหน่อยน่ะ อะไรเหรอทศพรรินดาถามต่อไปด้วยความอยากรู้ ในขณะนั้นหน้าของทศพรเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อๆก่อนจะเป็นสีแดง คือว่าเราชอบเรวัล เราแอบชอบเรวัลมาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ตอน 5 ขวบน่ะ แต่เรายังไม่มีโอกาสได้บอกเรวัลเลย  เธอช่วยเราหน่อยสิ วินาทีที่รินดาได้ยินนั้น หัวใจของเธอเหมือนถูกกดอย่างแรงจนหายใจไม่ออก มันเจ็บใจเหลือเกินจนน้ำตาคลอ แต่มันก็ไม่ได้ไหลพรากลงมาเพราะเธอตื่นจากภวังค์นั้นก่อนด้วยเสียงของเรวัล นี่ทศพร รินดาเธอจะยืนคุยกันไปถึงไหนเนี่ยรถมาแล้วนะยะ รินดาจึงตอบกลับเรวัลว่า จ้า จะไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า แม่ ก่อนที่รินดาจะเดินไปหาเรวัลเธอตอบทศพรก่อนไปว่า เอาไว้เราจะพยายามช่วยละกันนะ แล้วทั้งสามก็ขึ้นรถกลับบ้าน ในระหว่างทางไม่ได้มีใครปริปากพูดออกมาแม้แต่คำเดียว