เรื่องของห้องเรียนไม่ปกติ

ช็อกโกแล็ต

 ห้องเรียนของพวกเราที่ดูว่าแทบจะไม่เหมือนห้องเรียนเอาเสียเลย....ก็จะว่าไงดีล่ะคะ อาจารย์วิชาภาษาอังกฤษเข้ามาสอนก็เหมือนร่ายเวทย์มนต์ให้นอนหลับ เกือบ40ชีวิตหลับสนิท....ยกเว้นอยู่ไม่กี่คนกระจุกหนึ่งที่ตั้งใจเรียน ก็กลุ่มฉันเนี่ยแหละ ไม่ได้จะเอาหน้านะคะเพียงแต่จะจบอยู่แล้ว...และก็จะต่อม.4ด้วยไม่ตั้งใจแย่แน่ๆ แต่ก็น่าแปลกอาจารย์เขาคงชินกับพวกเราเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาสอนพวกที่เรียน(ไม่ถึงสิบ) ที่เหลือหลับปุ๋ยยย!!
                        วิชาภาษาอังกฤษคงเหมือนยานอนหลับมั้งคะ อิๆ ถ้าเป็นคาบสุดท้ายก็โดดยกห้อง แล้วก็มีแค่กระจุกเดียวเหมือนเดิม แต่ถึงเป็นยังงั้นฉันก็รักเพื่อนทุกคนนั้นแหละ ขนาดโดดบ๊อย-บ่อย ยังเอาตัวรอดได้ เขาว่าห้องฉันน่ะเด็กมีปัญหา จริงๆแล้วกลุ่มฉันไม่ใช่เด็กดีนักหนาหรอกค่ะ แต่เราก็พยายามเหลือเกินที่จะแสดงคุณภาพนักเรียนของเราให้อาจารย์เห็นบ้าง
                      ก็ใช่ว่าพวกเราจะชอบที่ไหนที่บรรดาอาจารย์เอาเราไปเทียบกับห้องโน้นห้องนี้ แต่เราก็ทำตัวเราเองนั่นก็ใช่ค่ะ **ห้องฉันมีจิตรกรรมฝาผนังด้วยนะ ชื่อพ่อชื่อแม่เต็มฝาผนังตัวใหญ่มากกก รอบห้องสี่ด้านเลยใหญ่ขนาดเท่าคยเขียนด้วยสีน้ำมัน แสบไหมคะ อิๆ  ประชุมผู้ปกครองทีพวกฉันต้องเอากระดาษสีมาทำรูปนั้นรูปนี้จนห้องดูเหมือนห้องเด็กอนุบาลเพื่อปกปิดชื่อที่จารึกไว้ของท่านผู้ปกครอง อิๆ  คุณคงคิดว่าพวกเราเป็นเด็กไม่ดีแล้วล่ะสิใช่ม้า....!!
                   อยากจะอ่านต่อไหมคะ....แต่ก็อีกนั่นแหละเราได้รับการดูถูกจากเด็กรุ่นเดียวกันว่าห้องของพวกเราน่ะ มีแต่พวกอ่อนๆ ห่วยๆ เด็กติดยา...คิดเหรอว่าฉันจะยอม จะเป็นยังไงก็ช่างไม่ต้องการให้พวกเด็ก..ที่คิดว่าตัวเองดีมาว่า.....จริงๆแล้วพวกเรามีจิตรสำนึกนะคะ ทะเล้นไปบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นติดยงติดยาอะไรหรอก หึๆ พวกเราก็ทำทุกวิถีทางหาประกาศมาติดห้องเราให้ดู ก็ได้มาจนได้และก็คว้าที่หนึ่งมาด้วย หึๆ พิสูจน์แล้ว
               ** ความไม่ปกติของห้องเรียนของเรายังมีอีกมาก แต่กลัวจะยาวเกินไปไว้ต่อฉบับหน้านะคะ **