ความในใจของนายผู้กลัวความสูง

นายช็อกโกแลต

ผมตามหามานานแล้ว ไอ้สิ่งนั้น ผมเห็นคนเขาเจอมันมาหลายคนแต่พวกเขากลับไม่รักษามันไว้ ผมคิดไว้เสมอว่าถ้าเป็นผมผมจะรักษามันไว้อย่างดี จนมาวันหนึ่งผมได้พบคนคนหนึ่ง 
เธอคนนั้นไม่ได้สวยงดงามหยดย้อย แต่ว่าเธอเป็นคนที่น่ารักมากๆ 
ผมยังจำได้ดี ความทรงจำของผมได้ย้ำเตือนว่า ผมเคยเจอเธอเมื่อ 3 ปีที่แล้ว และมันก็มีข่าวเธอกับผม 
ผมก็โกหกใจตัวเองว่า ผมไม่ได้ชอบเธอ จนเวลาผ่านมาเนิ่นนาน ผมเพิ่งจะรู้ว่าคนที่ผมรักที่สุดก็คือ เธอคนนั้น 
ผมโกหกใจตนเองหว่ารู้ตัว มันก็สายไปซะแล้ว เธอชอบคนอื่น 
ผมอยากย้อนเวลาจริงๆ อยากย้อนไปตอนแรกที่ผมรักเธอ อยากบอกเธอว่า ผมรักเธอ 
แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ ผมได้แต่หวังว่าเธอคงจะหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง 
แต่บอกแค่คำพูดมันคงไม่ได้ มันต้องบอกด้วยการกระทำและต้องทำด้วยความจริงใจ 
ผมจึงไม่บอกเธอ ซึ่งผมใช้สายตาและการแสดงออกเป็นตัวบอกแทนคำพูด 
บางทีเธออาจจรู้แล้ว แต่เธอคงไม่มารักผมหรอก 
ผมอยากบอกเธอว่า ความรักที่ผมให้ไป แม้นว่า เธอจะไม่ต้องการ ผมก็ขอให้เธอทิ้งมันไว้ที่ไหนก็ได้ 
เผื่อว่า วันหนึ่ง เธอนั้นไม่เหลือใคร เธอจงค้นหาสิ่งที่ผมให้ไป 
และเธอก็จะพบว่า เธอยังมีผม คนที่รักเธอเสมอ และจะรักตลอดไป