คืนทะเลความรู้สึกดูลึกลับ เกิดและดับขึ้นในหัวใจเหงา ฉาบความฝันวันนี้ด้วยสีเทา ในเงื้อมเหงาลึกล้ำการอำลา

โอปอล

คลื่นทะเล..ความรู้สึก..ดูลึกลับ
เกิดและดับขึ้นในหัวใจเหงา 
ฉาบความฝันวันนี้ด้วยสีเทา
ในเงื้อมเงา ลึกล้ำ..การอำลา
	ลองรู้บ้างมั้ย  ลองกำลังผูกเงื่อนตายให้ตัวเอง  ลองกำลงัดิ้นไม่หลุด  ไปไหนไม่ได้  บางครั้ง  ลองก็ทุรนทุรายแทบหายใจไม่ออก  อึกอัดไปทั้งชีวิต  แต่ลองเขยื้อนไม่ได้แล้ว  มันบีบลองอยู่ทุกเวลาทุกนาที  มันขยี้ลองเงียบเงียบ  เพราะไม่มีใครเขาฟังลอง
	บางครั้งลองเจ็บเจ็บเหลือเกิน..แต่ลองจะเอาความเจ็บ  มาแบกแผลบาดลึกที่ท่วมทับความรู้สึกอยู่นี้  ไปบอกกล่าวแก่ใครได้..ใครเขาจะฟังลอง  ชีวิตใครก็ชีวิตมันถ้าลองให้ผลประโยชน์กับใครเขาไม่ได้..ใครเขาจะเห็นลองมีค่า..ชีวิตทุกวัน  เราอยู่กันอย่างนี้..ถ้าลองล้ม..เขาก็จะเหยียบ..ถ้าเราพลาด..เขาก็ขยี้..ให้ป่นปี้ไปกับน้ำคำซ้ำเติม..ถ้าลองมีดี..ใครก็อยากรี่เข้ามาหาสรรเสริญแสร้งว่าสารพัด..เขาจะมัดลองทีละนิด..ให้ลองติดกับกลลวง..เพื่อเขาจะตักตวงสิ่งที่ลองมี..แต่ทันทีที่ลองล้ม..ลองจะเห็นสัจจะหน้ากากมนุษย์ที่ขุดเอาความดีงามจอมปลอมมาพอกเอาไว้..เขาจะสมเพชลอง  ความล้มเหลวนั้น..จะถูกโจษจันไม่มีวันสิ้นสุด
	สังคมทุกวันนี้..มีชีวิตอยู่..ดูเหมือนเป็นมิตร..แต่ลึกลงไป..ทุกคนกำลังฟาดฟันกันทางความรู้สึก..ขยี้กันทางสำนึก..เชือดเฉือนกันทางสายตา..ถึงลองไม่กล้า..ถ้าลองขลาดกลัว..ลองก็ต้องมีชีวิตอยู่..สู้หรือไม่สู้..ลองก็ถอยไม่ได้ทางเลือกไม่มีให้ลองนอกเสียจากว่าลองจะหยุดอยู่กับที่แล้วมองเขาก้าวข้ามหัวไปด้วยสายตาเย้ยเยาะ  เขาจะหัวเราะใส่หน้าลองบางที่ชั่วร้าย..ถึงกับถ่มน้ำลายขากเสลดรดหัวมองลองเหมือนตัวตลก..ขุดกระชากเอาปมด้อยปมร้าวที่ลองมีออกมาย่ำยีบีฑาบอกเล่ากันอยู่นั่นแล้ว..ไม่รู้จบ
	ถ้าลองวิ่งเลยหน้าเขาไป  เข้าจะพร้อมใจกันฉุดกระชากลอง  ตราหน้าว่าลองแหกคอก  เขาจะดึงลองกลับ  จับเอากฎเกณฑ์ยัดใส่หัวลอง  จนลองขลาดกลัว  ไม่กล้าที่จะฝ่าออกไปอีกเป็นหนที่สอง  ลองจะต้องปิดปากเงียบ  แสร้งเป็นคนโง่  แสร้งอ่อนน้อมถ่อมตน ให้คนเขารักคนเขาเมตตา  แล้วเขาจะบอกลองว่า  แหม  คุณนี่เป็นคนดีจริงๆน่านับถือ  สาแก่ใจดีมั้ยลอง
	เข้ามีเงินหนึ่ง  มีอำนาจหนึ่ง  หลงเงาตัวเองหนึ่ง  ไม่มีวันรู้ซึ้งถึงค่าขิงความเป็นคน  ใครไม่รู้เคยบอกผมไว้อย่างนี้  เมื่อมีเงินก็นึกว่ามนุษย์ทุกหน้าจะต้องหมอบคลานเข้ามาพึ่งบารมี  ผงกหัวเป็นข้าใช้อยู่ใต้อำนาจ  ทำดีก็เสมอตัว  พลาดนิดผิดใจสักครั้ง  ก็กระทกระทั่งด่าทอเหมือนหมูเหมือนหมา  คนบ้าอำนาจ  ก็เอาอำนาจฟาดกบาลคนอื่นให้มาสยบอยู่บนแทบเท้าคนหลงเงาหัวตัวเอง  ก็คิดว่าเขาประเสริฐเลิศมนุษย์  หน้าไหนก็ไม่ดีเท่า  หน้าเศร้ามากเลยใช่มั้ยลอง
	เสียดาย  ที่ลองไม่ได้ดูหนังเรื่องนึง  หนังซึ่งเล่าชีวิตความรันทดอดสูกระชากหน้ากากมนุษย์  ออกมาให้มนุษย์ด้วยกันดูให้เห็นถึงความสกปรกโสโครกได้อย่างสมเพชทุเรศชั่ว  หนังที่บอกเล่าชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อ   ฟรานเชส
	มีอยู่ตอนนึง  ที่ทรัพย์สมบัติข้าวของเธอถูกรื้อ  ย้ายออกไปกองสุมเหมือนโกดังเก็บของในห้องแคบของโรมแรม  เธอกลับไปพบห้องเดิมที่ว่างเปล่า  แล้วเดินเข้าไปพบห้องใหม่ที่สุมไว้ด้วยน้ำมือโสโครกของเพื่อนมนุษย์  เธอเข่าอ่อนทรุดลงตรงกองสมบัติ  คุ้ยค้นหาสิ่งหนึ่ง  สิ่งที่เหมือนชีวิตของเธอ  มันเป็นบันทึกส่วนตัว  ที่เธอถ่ายทอดทุกอย่างในชีวิตนั้นลงไป  พวกมันเอาของเธอไปทำลาย  เธอร้องไห้  เหมือนหมองไหม้ไปทั้งชีวิต  ทีอยู่ประโยคหนึ่งซึ่งเธอระบายออกมาทั้งน้ำตาประโยคที่ว่า
	พวกมันขโมยชีวิตฉันไป
	ลองมันเป็นประโยคที่บาดใจผมเหลือเกิน  ทุกคนรุมทำร้าย  ยัดความโสโครกโขลกความบ้าใส่หัวเธอ  แม้กระทั่งคนที่ทำให้เธอเกิดมา  คนที่เมื่อเธอลืมตาอ้าปากพูดได้  คนที่ตลอกเวลาแห่งการมีชีวิตอยู่ ที่หล่อเรียกว่า  แม่  คนที่ดึงเธอให้จมดิ่งสู่เหวนรกสกปรกแปดเปื้อน
ภาพของใบไม้ที่หลุดขั้วล่วงผล็อยลอยไปตามน้ำ สื่อความหมายได้กินใจเหลือเกินกับดวงตาที่เลื่อนลอยไร้จุดหมายของเธอ  แม้เธอจะยืนยันต่อสายตาชาวโลกจนวินาทีสุดท้ายว่า ฉันเป็นสิ่งที่ฉันเป็นเพราะฉันขบถ  ฉันจึงมีชีวิตอยู่ ทั้งที่ชีวิตเธอ  ถูกใครต่อใครขโมยไป  ทำร้ายย่ำยียับเยินไม่มีชิ้นดี  เธอชนะตัวเอง  แต่เธอพ่ายแพ้ต่อความโสโครกของสังคมและตัณหาโสมมของมนุษย์ด้วยกัน
	ทุกภาพทุกช่วงตอน  บีบความรู้สึกได้เจ็บลึกเหลือเกิน  มันทำให้ผมไดคำตอยกับตัวเองว่าชีวิตจะชั่วร้ายอย่างไรก็ไม่เสียดายเลยที่เกิดมา  เกิดมามีชีวิตเป็นผู้เป็นคนเล่นละครใส่หน้ากากหลอกคนด้วยกัน  ตราบจนตายกันไปข้างหนึ่ง
	ลองไม่เหนื่อยบ้างหรือ  กับการแย่งยื้อ  ตะเกียกตะกายขึ้นไปหาจุดที่ใครเรียกกันว่า  จุดสุดยอดของชีวิต  ลองจะเอามันมาเพื่ออะไร  เพื่อให้ได้ชื่อว่าลองเป็นผู้ชนะอย่างนั้นหรือ
ชัยชนะที่เหยียบหัวคนด้วยกันขึ้นไปเชิดอกอย่างภาคภูมิ  บางครั้งลองเหนื่อย  ผมรู้  แต่ลองไม่กล้าพอที่จะลงมา  ลองกลัวที่จะถูกใครต่อใครตราหน้าว่าล้าหลัง  จึงสาวเท้าเร่งเดิน  เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานงุดๆ  ลองยอมเจ็บ  ยอมทุรนทุรายทั้งอึดอัดผูกมัดตัวเอง  เพื่อจะก้าวขึ้นไปให้เป็นที่ยอมรับของใครต่อใคร  ลองยอมสูญเสียตัวเองเพื่อแลกกับอะไรบางอย่างที่ลองคิดว่ามันคือ จุดหมาย  ทั้งที่ลองก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่า  มันคืออะไร มีใครไปถึงแล้วบ้าง  ลองก็บอกว่ามันคือการแสวงหา  น่ากลัวเหลือเกินคำนี้  คำที่ฉุดกระชากลากกิเลสมนุษย์ให้พล่านพลุกลุกโชนอยู่ตลอดเวลา  เพื่อจะก้มหน้าก้มตาแสวงหามันเรื่อยไป  แสวงหาอะไรก็ไม่รู้  สัจจะอย่างนั้นหรือ  มีใครพบบ้าง  นอกจาก ศาสดา ที่ถูกมนุษย์สมมติขึ้นมาเพื่อหลอกมนุษย์ด้วยกันให้งมงายจมปลักอยู่กับความจงรักภักดี  และความเชื่อง่ายงายงม  เราค้นพบอะไรบางอย่างในความเชื่อนั้น
	หยุดพักบ้างได้มั้ยลอง  หยุดพักเหนื่อยสักนิดดื่มน้ำเย็นๆจากดอกไม้สายธารธรรมชาติสักแก้ว  แล้วเงยหน้ามองขึ้นไปรอบๆบางทีเสียงอุแว้  .อุแว้ ของทารกเกิดใหม่กับควันไปจากปล่องเมรุ  ระลอกแล้วระลอกเล่า  จะให้คำตอบแก่ลองบ้าง  คลายเงื่อนออก ไม่ต้องได้เต็มปอดกว่าเคย  ลองจะรู้สึกอึดอัดน้อยลง  อาจจะรู้สึกอ้างว้างกว่าเคย  เพราะตัวลองจะเบาลงอีกนิด  นิดเดียวก็ยังดีไม่ใช่หรือ
	รอยยิ้ม  เสียงหัวเราะ  ที่นับวันเหือดแห้งไป  เสียงหัวเราะของความสุขที่เปลี่ยนไปเป็นเสียงหัวเราะเยาะ  รอยยิ้มที่เปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มเย้ย  หรือลองชาเฉยเกินกว่าจะจับต้องมองเห็น
	เราไม่ได้เป็นทาสใครหรอกลอง  ทุกวันนี้  เราต่างตกเป็นทาสของตัวเอง  ทาสของความอยากไม่รู้สิ้นรู้สุด  แต่จะหยุดความอยากได้หรือ  ไม่ได้หรอก  ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจ  รินลมหายใจรดใส่กัน
	เราต่างขโมยชีวิตของกันและกัน  ขโมยเอาความฝันของคนโน้นคนนี้  เอาไปสร้างแล้ววางแผนขึ้นมาบีบตัวเอง  บีบคนรอบข้าง  สร้างคำว่า  ผิด-ถูก  ขึ้นมาตัดสินคำว่า ดีเลว
	เราต่างสะสมอะไรต่อมิอะไรไว้ในใจกันมากเหลือเกินจนมันขุ่นข้น  ตกตะกอนนอนตัวแข็งกระด้าง  บ่อยครั้ง  เราโยนควาผิดไว้ให้ชะตากรรม  อำนาจไร้ตัวตนที่มนุษย์คิดว่า
มันคือตัวการสำคัญที่บงการสรรพสิ่งด้วยหนทางแห่งดวงดาว  ที่เดินย่ำเท้าอยู่ในครรลองของโชคชะตาราศี  อำนาจลี้ลับที่ถูกจับเอามาเป็นเครื่องทำนายทายทักการเดินทางของลมหายใจ
	ดูสิลอง..เราต่างถูกผูกมัดอยู่กับความเชื่อ  แน่นหนาเกินกว่าจะลบล้างออกไปได้  แล้วเราก็พากันวิ่งแข่งกันออกไปข้างหน้า.สนองความเชื่อนั้น
	เราไปถึงไหนกันแล้วนี่  วิ่งไปไกลเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที  เหนื่อยหนักเหลือเกินแล้ว 
แต่ไม่มีใครกล้าหยุด  ไม่มีใครกล้าพอที่จะแหกปากร้องออกมาดังดัง  เราต่างทนเจ็บปวดงกงกเงิ่นเงิ่นทำงานแทบล้มประดาตาย  เพื่อ แสวงหาความหมาย  เพื่อความอยู่รอด  ที่หมายถึง เงิน
	อยากมาหาลองเหมือนกัน  มาบอกเล่าคืนวัน  บอกเล่าวันคืน  บอกเล่าความฝัน
ถึงสิ่งที่ได้พานพบถึงสิ่งนั้น  สิ่งนี้  ที่เคยเกิดเคยดับอยู่ในหัวใจหนึ่งดวง
	เป็นห่วงลอง  กลัวลองจะหมองไหม้เกินไป  กับตะเกียกตะกายขึ้นไปหา  แล้วไม่มีโอกาสได้พบแม้สักครั้งที่จะไขว่คว้า  หวั่นว่าลองจะว้าเหว่  จนแอบทำร้ายตัวเอง  โรคแห่งความปวดร้าวที่กำเริบร้ายขึ้นในหัวใจมนุษย์  ทวีความรุนแรงขึ้นในทุกขณะ  เหมือนที่เคยบอกลองนั่นยังไง  ถึงเราไม่พอใจ  เราก็มีชีวิตอยู่
	ปล่อยวางเสียบ้างเถอะลอง  แล้วก็เลิกเสียที  กับการที่จะไปเรียกร้องเอาอะไรต่อมิอะไรจากคนอื่น  คาดหวังเอาความรักจากคนนี้  คาดหวังเอาความใยดีจากคนนั้น  เลิกเสียทีกับการเอาความฝันของคนอื่นมาสร้าง
	เพราะทั้งชีวิต  ลองจะพบแต่ความอ้างว้างไม่รู้จบ  จากความไม่รู้จักพอของตัวเองลองจะบอกว่า  ลองไต่ขึ้นไปสูงมากแล้วใช่มั้ย  แล้วลองอับอายที่จะลงมา
	ถ้าอย่างนั้นลองก็ต้องไต่ต่อไป
	เพียงแต่ถ้าลองเหนื่อย  ก็หยุดพักเสียบ้าง  บางที  ผมอาจมาเยี่ยมลอง  เพื่อถามลองว่า  ลองได้พบอะไรบ้างแล้ว  บางที  ลองอาจจะยิ้มเยาะหัวเราะผม  เหมือนรอยยิ้มของผู้คนทั่วไปในสังคมนี้  ยิ้มเยาะ หัวเราะใส่หน้าผม  แล้วบอกว่า 
	 แกมันโง่  แกมันล้าหลัง  มีแต่ไอ้งั่งเท่านั้น  ที่จะคิดอย่างแก 
	แต่วิถีชีวิตใคร  ก็ของใคร  ห้ามกันไม่ได้ใช่มั้ยลอง  จะล้มเหลวหรือเลิศลอย  เราก็คือผู้ที่รับผิดชอบวิถีชีวิตของตัวเอง  ใครเขาจะมาทำให้เราดีหรือเลวได้  ถ้าเราไม่ได้ทำ
	เพียงแต่คิดถึงลอง  เมื่อบางครั้งที่มองย้อนไปวันเก่าๆคงยาก  คงยาก ที่เราจะกลับมาเริ่มต้นบนเส้นทางเดิม  บนเส้นทางเดียวกันได้อีก
	ลองกำลังเป็นคนของสังคม  ที่ใครต่อใครชื่นชมยกย่อง  ผมภาวนา  ขออย่าให้ลองล้ม  อย่าให้ลองเจ็บ  ให้ทุกก้าวที่ลองไต่ขึ้นไป  เต็มไปด้วยความอบอุ่น  มีพลังที่จะฝ่าฟัน  ให้ความฝันของลอง  ลองไปแสนไกลเท่าที่ลองอยากไต่ขึ้นไปถึง
	ผมจะหยุดยืนอยู่ตรงนี้  จุดที่เมื่อลองไต่ขึ้นไป สูงขึ้นไป  ลองก็ไม่อาจมองลงมาเห็นอีก
 	เพียงแต่วันใด  ถ้าลองเหนื่อย  ถ้าลองล้า  อยากลงมาเยี่ยมเยือน  เพื่อนเก่าๆ เพื่อบอกเล่าถึงการเดินทางอันยาวไกล  ว่าลองได้ผ่านพบอะไรบ้างในการแสวงหานั้น
	ผมยังคงเต็มอิ่มด้วยความฝัน  ที่จะฝันว่า  ลองจะกลับมาอย่างผู้มีชัย  ยื่นมืออันยิ่งใหญ่ให้ผมจับ  กระชับมั่น
	วันนั้นผมยังจะรอ
	สำหรับผม  เพื่อร่วมทางคนเก่าของลอง  คงที่ลองเคยสอนให้เรียนรู้  ดูเหมือนว่าจะเพียงพอต่อถนนทุกสาย  ที่ใครกำลังใฝ่  ผมไม่กล้าแล้ว  เพียงพอแล้วกับวันวาน  การเริ่มต้น ที่เหมือนคนเคว้งคว้าง  หาทางกลับไปเจอ