หัวใจไร้สาร

น้ำตาซาตาน

  ผมชอบบรรยากาศตอนกลางคืนของกรุงเทพฯ ยิ่งดึกเท่าไร หัวใจยิ่งสงบไปด้วย งานที่คั่งค้างเมื่อตอนกลางวันถูกสะสางเสร็จโดยเวลาไม่นานในตอนกลางคืน   แม้จะเป็นค่ำคืนที่ยากจะหาใครมาสนทนาปราศัยได้ถูกคอ เพราะคงไม่มีใครมานั่งปราศัยคุยแก้เหงาในคืนที่เปลี่ยวเปล่า ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยกับหน้าที่การงานเมื่อตอนกลางวัน  .. แต่ผมไม่   ผมอยากให้กลางคืนมีมากกว่ากลางวัน  ..
           คอมพิวเตอร์ คือเพื่อนที่คอยอยู่กับผมแม้ในยามดึกดื่นค่ำคืน ผมรู้ว่ามันชักงอแงเวลาที่ผมชวนมันอยู่ดึก ๆ บางครั้งมันแกล้งหยุดไปเฉย ๆ ก็มี บางครั้งแกล้งแฮงค์ ค้างไม่ยอมพูดจา ..ผมต้องปิดมัน  แล้วเปิดขึ้นมาใหม่  มันคงรู้ตัวเองดีว่า คงขัดใจผมไม่ได้ เลยจำยอมต้องทนนั่งเป็นเพื่อนผมจนดึก ๆ ดื่น ๆ  ..
           วันหนึ่งขณะที่ผมทำงานตัวเองจนเสร็จ แต่ดูเวลาที่ข้างฝาพึ่งจะ 5 ทุ่มกว่า เอ๊ะ ..เสร็จไวกว่าทุกวัน  ..อย่ากระนั้นเลย ลองเล่นอินเตอร์เนทดูสิ  เขาว่าสนุกหนักหนา เวลาแชท  ..ลงโปรแกรมยอดฮิตไป ทั้ง msn , icq  ได้คุยกับคนหลายคน มากหน้าหลายตา  ทั้งนักศึกษา คนทำงาน ..แต่ไม่เห็นสนุกอย่างที่เค้าพูดกันเลย  ส่วนใหญ่ ก็จะมาถามว่า ชื่ออะไร? เรียนหรือทำงาน? อายุเท่าไร และสุดท้ายมีแฟนรึยัง?  ผมเบื่อกับคำถามเหล่านี้ เหมือนกับกำลังถูกสัมภาษณ์โดยใครก็ไม่รู้ ..
           จนในที่สุด ในคืนวันหนึ่ง หลังจากที่ผมออนไลน์ทิ้งไว้โดยนั่งอ่านกระทู้ต่าง ๆ ที่เยาวชนไทยสร้างสรรค์จรรโลงใจ ใช้เป็นที่ระบายด่าคนนู้นคนนี้อย่างสบายอุรา ..     อยู่ ๆ ก็มีคนแอดผมในmsn  .. 
" หวัดดีค่ะ  ว่างไหม ขอคุยด้วยได้ไหม" 
" อ้อ ว่างครับ"  ผมพิมพ์ตอบไปอย่างใจเย็น
"นอนดึกแบบนี้ประจำเหรอ"
"ครับ ..ผมชอบบรรยากาศกลางคืนของกทม."
"ญา ก็ชอบค่ะ มันเงียบดี" เธอแนะนำชื่อตัวเอง
             
                 และจากนั้นผมกับเธอก็คุยกันอย่างถูกคอ  เรามีอะไรหลาย ๆ อย่างที่คล้ายกัน เราต่างหนีความวุ่นวายจากสังคมมาสู่อีกสังคมที่ไม่วุ่นวาย แต่คล้ายจะวุ่นวาย  ... เราต่างแลกเบอร์โทรของกันและกัน โทรคุยกันจนในที่สุด เธอก็นัดเจอกัน ซึ่งเป็นสูตรสำเร็จของนักแชททั่วไป ที่เมื่อคุย ต้องขอเบอร์โทร และนัดเจอกัน ซึ่งเมื่อเจอแล้ว ถ้าพอใจกัน ก็คบกันต่อไป ถ้าไม่พอใจ ก็วันนัดเจอนั้น ก็เป็นวันสุดท้ายของมิตรภาพในเนตนั่นเอง..
พันธ์ทิพย์คือจุดนัด ชั้นสองตรงร้านขายของกิน   ผมไปรอเธอก่อนเวลา 30 นาทีด้วยใจเต้นถี่ไม่เป็นท่า  ตั้งใจว่า ขอให้เธอกับคนในรูปที่ส่งมาให้ดูก่อนหน้านี้เป็นคนเดียวกันเถอะ ..ยังไม่ถึงเวลานัดหมาย ผมจึงเดินลัดเลาะหาดูของบนห้างใหญ่อย่างสบายใจ เผื่อเจอของถูกใจจะได้ซื้อหาไปเปลี่ยนให้คอมพิวเตอร์ที่บ้านบ้าง
ผมเข้าไปในร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์แห่งหนึ่ง เพื่อฆ่าเวลาแห่งการรอคอย อีกใจหนึ่งหวังให้ความตื่นเต้นเบาบางลง  อุปกรณ์คอมพิวเตอร์ถูกวางบนชั้นในตัวร้านอย่างมีระเบียบ บางชิ้นถูกนำไปวางบนโต๊ะโชว์ประหนึ่งเพชรราคาเรือนแสนที่ตั้งโชว์ในห้างดัง  อุปกรณ์เหล่านี้มันก็ดีไปทุกชิ้น เพียงแต่ว่าเราจะเอาชิ้นไหน รุ่นไหน ไปใช้ให้supportกับคอมพิวเตอร์ของเรามากที่สุด ถึงแม้ราคาจะสูงลิ่ว แต่ไม่ถูกรุ่นกับคอมพิวเตอร์แล้ว ประสิทธิภาพก็ไม่ได้ต่างจากอุปกรณ์ที่ราคาไม่กี่ตังค์ เหมือนกับผู้หญิง ทุกคนเค้าล้วนมีคุณค่าในตัวเหมือน ๆ กัน เพียงแต่เราสามารถเลือกผู้หญิงที่supportกับเราได้หรือไม่เท่านั้นเอง ถ้าเราสามารถเลือกคนที่supportกับเราได้มากที่สุด แม้เขาจะไม่สวยเลิศเลอเฟอเฟ็กต์  นั่นไม่ใช่เหตุผลสำคัญ ตรงกันข้ามถ้าเราได้คนที่ไม่support กับเรา ถึงแม้เขาจะสวย เริ่ด เซ็กซี่ น่ารัก หรือเกิดในตระกูลคนมั่งมีเพียงใด  ไม่นานอาการError ก็เกิดขึ้นอย่างแน่นอน และเมื่อนั้น แม้หน้าของกันละกันก็ไม่อยากจะมอง ..
ผมออกจากร้านโดยไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมาเลย ไม่ใช่เพราะไม่มีเงิน แต่เพราะจุดประสงค์หลักของผมเพียงต้องการฆ่าเวลาแห่งการรอคอย และสิ่งที่ผมคิดว่าได้มากกว่าอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ในร้านนี้ คือความมั่นใจที่จะเจอเธอคนนั้น เธอคนในอินเตอร์เนต  ความตื่นเต้นมันมาพร้อมกับความหวังอันสูงลิ่ว  ผมหวังให้เธอเป็นอย่างที่ผมหวัง โดยลืมคิดถึงคืนวันที่ต่างได้แลกเปลี่ยนความคิด ความห่วงใยของกันและกันผ่านโปรแกรมแชท  ผมจะต้องแคร์อะไรกับหน้าตาของเขา ในเมื่อเราและเขาต่างเข้าใจกันดีในภาษาสนทนาโดยไม่มีหน้าตาบอกท่าทาง  
ผมกำลังจะถูกครอบงำโดยความคิดของคนสมัยใหม่ ความคิดที่การให้ความสำคัญแก่หัวใจถูกเขี่ยมาไว้เป็นอันดับที่สองรองจากหน้าตา   ไม่ใช่เพราะเลือกเพียงหน้าตาเหรอ ดารา หรือใครต่อใครหลาย ๆคู่ ต้องอยู่กันไม่ยืด เกิดอาการError หรือแฮงค์กันกลางคัน  ไม่ใช่เพราะเลือกเพียงหน้าตาเหรอ ผู้หญิงทั้งหลายต้องเข้าคิวทำแท้งกันไม่หยุดไม่หย่อน 
ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในร้านที่นัดหมาย เหลือบดูเวลาอีก 10 นาทีจะถึงเวลาที่เราได้นัดกันไว้  เธออาจจะมาก่อนเวลา แต่ยังไม่เข้ามา อาจจะอยู่ตรงไหนสักแห่งซึ่งสามารถมองเห็นผมได้  อาการของเธอคงไม่ต่างจากอาการของผมเมื่อ 30 นาทีก่อนหน้านี้  แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว มีเพียงหัวใจที่บริสุทธิ์ที่รอคอยการมาพบกันของหัวใจอีกดวงที่มันคุ้นเคย โดยผ่านการสื่อสารแบบใจถึงใจ ไม่มีอาการเสแสร้งใดใดมาปนเป  นานแล้วที่หัวใจต้องเหนื่อยล้า เพราะเลือกเอาเพียงหน้าตาแต่ไม่เคยsupport กับใจดวงนี้สักที  ครั้งนี้อีกครั้ง จะเป็นอะไรไปเมื่อจะทดลองใจกับคนที่เราคิดว่าsupport  แม้จะเป็นคนที่ไม่เคยเห็น  แม้จะเป็นคนในอินเตอร์เนตก็ตาม ..