ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ใด ฉันจะไปหา
อายะ
ฉันอายุได้ 15 ปีพอดี ได้เรียนที่โรงเรียนรัฐบาลธรรมดาๆ แต่วันหนึ่งรู้สึกเหมือนโดนสวรรค์แกล้งยังไงยังงั้น วันนั้นเป็นวันเกิดแม่ของฉัน คุณลุงกับคุณป้ามาที่บ้านของฉันเพื่อที่จะฉลองวันเกิดให้กับคุณแม่ แม่ของฉันใช้ฉันให้ไปหยิบจานมาตัดเค้กในห้องครัว " นี่ เธอยังไม่บอกเด็กคนนั้นอีกเหรอว่าไม่ใช่ลูกเธอ " ฉันได้ยินเสียงคุณป้ากับคุณแม่พูดกันโดยบังเอิญ " เด็กคนนั้นมันไม่ดีเองที่ทำตัวเนรคุณพ่อกับแม่มัน" ฉันซึ่งยืนอยู่ด้านหลังประตูทำอะไรไม่ถูก ฉันรู้สึกช็อคมากที่พ่อแม่ที่ฉันรักกลับไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริง ฉันยืนฟังคำพูดเสียดแทงใจอยู่สักพักหนึ่ง แต่แล้วคำพูดที่แม่กับพ่อพูดออกมาทำให้ฉับแทบร้องไห้ " พวกฉันก็ไม่ได้อยากเอามาหรอกนะ แต่เพราะเงินที่พวกพ่อแม่มันเอาเงินมาให้เลยรับมา " ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่รอให้พวกพ่อเลิกพูดกันเรื่องนั้แล้วเดินเข้าไป ฉันเดินเข้าไปโดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แล้วยกจานมาตัดเค้กแบ่งให้กับพวกคุณพ่อทาน ฉันในตอนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่ายืนอยู่บนเหวลึก แล้วในขณะเดียวกันก็มีคนพยายามจะผลักฉันตกลงไป พอตกหัวค่ำ พวกคุณลุง คุณป้า ได้เตรียมตัวจะกลับ ฉันได้นั่งคุยอยู่กับพวกคุณลุงคุณป้า สักพักหนึ่งพี่ชายของฉันก็กลับมาบ้านพอดี พอพี่กลับมา ฉันก็เหมือนกับตัวไร้ค่าทันที พ่อกับแม่ก็เอาใจพี่ชายโดยที่ไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเคยคุยกันสนุก แต่ทำไมเรื่องกลับกลายเป็นอย่างนี้ ฉันเดินขึ้นห้องไปพร้อมกับหันมามามองข้างล่างแล้วคิดว่า " ถ้าไม่มีฉันสักคนคงไม่เป็นไร พวกเขาคงสบายใจกว่านี้ " ฉันเดินขึ้นมาบนห้อง แล้วเอนตัวห่มผ้าห่มบนเตียง แต่ทำไมรู้สึกเย็นวาบถึงในอกก็ไม่รู้ ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ ได้แต่คิดว่าคำพูดเรื่องเมื่อวานไม่เป็นจริง ฉันเดินลงมาข้างล่างแล้วนั่งทานข้าวเช้าที่โต๊ะ แม่เตรียมข้าวเช้าให้พี่ชายกับฉันทานเสมอ พี่ชายฉันใจดีกับฉันมาก อายุห่างกับฉัน 2 ปี เขาเป็นที่พึ่งได้เสมอทั้งสำหรับฉันแล้วก็คนอื่น ฉันเดินออกไปเรียนพร้อมกับพี่ชาย พี่ชายยังใจดีกับฉันอยู่ ฉันเดินคุยกับพี่ชายไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียน พอเลิกเรียนพี่ชายก็จะมารอรับฉันกลับบ้านทุกวัน ทั้งๆที่ฉันโตพอแล้วที่จะกลับบ้านเอง แต่พี่ชายฉันก็ยังดื้อดึงว่าจะมารับ " เพราะเธอเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่เลยเป็นห่วง" พี่ชายฉันมักพูดแบบนี้เสมอ แต่ฉันก็ดีใจที่ยังมีพี่อยู่ ฉันกับพี่เดินไปถึงซอยบ้าน ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน ฉันกับพี่รีบเดินเข้าไปดู เห็นสภาพที่น่าตกใจ เพราะไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ในบ้านเหมือนมีการทะเลาะกันยกใหญ่ แจกันที่พ่อซื้อมาให้แตกกระจายเต็มพื้น คราบน้ำผลไม้หกเต็มพื้นบ้าน กลิ่มเหม็นจากห้องครัวทีแม่ทำกับข้าวไหม้ บรรยากาศในบ้านแย่มาก ทำให้สมองฉันตื้อไปหมด พี่ชายฉันถามพ่อกับแม่ว่า " พ่อกับแม่ เกิดอะไรขึ้น " แม่ยังไม่ทันตอบก็เดินตรงมาหาฉันแล้วตบหน้าฉันทันที ฉันไม่รู้จะทำยังไง แม่ว่าฉันว่า " เธอมันลูกไม่มีพ่อแม่ออกไปจากบ้านฉัน " ฉันทำอะไรไม่ถูก ในสมองตื้อไปหมด ฉันควรจะออกไปจากบ้านหลังนี้รึเปล่า.............ยังมีใครต้องการฉันไหม..........
โปรดติดตามตอนต่อไป