คือความรัก (เริ่มต้นความผูกพัน)

zonkung

"ไงวันนี้ดูดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ"ปั๋งทักทาย 
เมื่อผมเดินออกจากห้อง "ข้าว่าข้าหายดีแล้วว่ะ"  
"ว่าแต่..ไปไหนมาแต่เช้าวะ"
มันหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ "ฉลองไหวมั้ย" 
ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่น้อยกว่ามันก่อนจะตอบ "ไม่น่าถาม"
ปั๋งเดินถือขวดเหล้ามาพร้อมถุงกับแกล้มอีก 2-3 อย่าง
"มา เมากันแต่หัววันดีกว่า" ปั๋งรินเหล้าด้วยความชำนาญ 
"เพียวๆเลยไม่ต้องมิกซ์" "ขี้เกียจชงอ่ะ เด่ะ ทุกทีเลยว่ะ" 
หลังจากน้ำเมาผ่านลำคอไปหลายแก้ว ผมตัดสินใจบอกปั๋ง 
"ปั๋ง ข้าตัดใจไม่ได้ว่ะ ข้าจะไปหาแก้ว" 
"ไม่ได้ยินข้าเตือนเหรอ เพิ่งจะหายหาเรื่องเจ็บตัวอีกแล้ว" 
ปั๋งตอบกลับด้วยความกังวล "ไม่ล่ะ ข้าไม่สนับสนุนเอ็งเรื่องนี้" 
ผมมองด้วยแววตาวิงวอน "ปั้ดโธ่ ว้อย เอ็งทำหน้างี้ข้าก็ไม่เห็นใจหรอก" 
ปั๋งถอนใจยาว   "ฟังนะทิน รักครั้งนี้ไม่มีวันว่ะ ไม่มีทางเป็นไปได้ ตัดใจซะ" 
ผมพิงตัวกับระเบียงบ้าน เหม่อมองไปข้างนอก 
"ถ้าตัดใจได้ง่ายๆ ข้าคงทำไปแล้วไม่ต้องนั่งเฝ้าคิดถึงแบบนี้หรอก" 
ปั๋งตบไหล่ผมเป็นการปลอบใจ "ทำไมเอ็งถึงรักเค้าได้วะ" 
"ข้าเองก็อยากรู้" ปั๋งมองผมอย่างชั่งใจ 
"คนเค้าว่ากันว่าเธอมีวิธีหนีพ่อมาข้างนอก" 
" คืนนี้เธออาจจะมาก็ได้" ผมยิ้มขอบคุณ 
"ป่วยการจะห้ามว่ะ อย่างมากก็เข้าโรงพยาบาลอีกเที่ยวละวะ"
ปั๋งรินเหล้าเพิ่ม "ขอให้เอ็งโชคดี" ผมกับมันชนแก้วกัน 
และจัดการดื่มรวดเดียวจนหมด........
ผมจอดมอเตอร์ไซค์คู่ชีพไว้หลังร้านขณะที่ผมจะเดินเข้าไปข้างใน
ผมเห็นเธอยืนโอบกอดลูบไล้กับชายชุดดำ เพียงชั่วครู่เธอก็ผละออก
เดินเข้าไปในร้าน พร้อมชายชุดดำที่ขับรถจากไป 
ผมรีบเดินตามเธอไป จนใกล้จึงดึงตัวเธอไว้  
"ไม่คิดว่าคุณจะยังกล้ามาอีก" ผมไม่ตอบแต่จ้องลึกไปในดวงตาเธอ
ผมค่อยๆกระชับร่างเธอเข้ามาใกล้ ใกล้จนลมหายใจเรารินรดกัน
กายเราแนบชิดจนผมรู้สึกพลุ่งพล่าน ผมปรารถนาที่จะสำรวจเรือนร่างเธอ
ผมไม่อยากให้มันเป็นเพียงความใคร่เท่านั้น  
อยากให้มันเป็นไปได้ด้วยความรักมากกว่า แต่นั่นแหล่ะ
ผมเองเป็นเพียงผู้ชายที่ไม่รู้จะสะกดอารมณ์ปรารถนาความต้องการ
ของตัวเองได้นานสักเพียงไหน ถ้าอย่างนั้นผมเองคงเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ 
ที่ต้องการเสพสุขกับเรือนร่างของเธอไม่ผมไม่ใช่แบบนั้น 
ผมผลักเธอออก เธอมองผมด้วยสายตางงงัน "คุณ......" 
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร ผมตัดสินใจดึงเธอไปหลังร้าน 
"เดี๋ยว คุณจะพาฉันไปไหน" เมื่อมาถึงเราสองต่างสบตากันนิ่ง 
วินาทีนั้นผมพร่ำคำรักต่อเธอเหมือนคนบ้า 
ผมไม่อยากให้เวลาผ่านเลยไปอีกแล้ว
ผมบอกเธอว่าผมปรารถนาเธอเพียงใด คิดถึงเธอมากเพียงใด 
ความหวั่นไหวในใจของผมที่เกิดจากเธอมีมากขึ้นทุกนาที
และอีกมากมายที่ผมบอกเป็นเหตุผลไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าผมรักเธอ 
เธอยังคงนิ่งงัน แววตาเธอดูสับสน "ฉัน..."  สิ้นสุดความอดทน
โดยที่เธอไม่ทันจะพูดอะไร ผมดันตัวเธอชิดกำแพงเบียดเสียดกายชิดแน่น 
ไซร้เธอด้วยรอยจูบ ไล่ถึงริมฝีปากบางประกบกันอย่างเร่าร้อน 
คืนนั้นผมพาเธอไปที่บ้าน เราแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม 
ผมประคองเธอไปที่เตียง ผลักเธอลงนอน
แล้วตามขึ้นซ้อนกายเธอไว้ ผมค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าเธอ 
กายเธอสั่นไหวยิ่งทำให้ใจผมเต้นแรง ครั้นเมื่อเผยให้เห็นเรือนร่างเธอ
ผมยิ่งพลุ่นพล่านผมสำรวจทั่วร่างเธอด้วยรอยจูบ 
แนบกายทับสัมผัสกับอกเปลือยเปล่าขาวคู่นั้นอย่างแผ่วเบา 
แล้วค่อยเร่าร้อนตามลำดับ  กายท่อนล่างขยับสอดคล้อง 
ก่อนจะดำเนินไปตามจังหวะของมัน เสียงของเธอครางกระเส่าร่วมกับผม 
กายของเธอเบียดเสียดจนแทบเป็นกายเดียวกันกับผม
ลมหายใจเธอเหนื่อยหอบเป็นเช่นเดียวกันกับผม 
เสียงร้องของเธอรัญจวนใจยิ่งนัก  ทำให้ผมปรารถนาเธอมากขึ้น 
ผมลูบไล้ไปตามเนินเนื้อที่เว้าโค้งได้รูปของเธอ 
คืนนั้นเราเป็นของกันและกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง 
ไฟพิษสวาทกำลังหลอมเราให้ละลายไปกับบทรักที่ร้อนแรง 
ดื่มด่ำรสรักจนเกือบรุ่งเช้า เธอแอบอิงซบไหล่ผม ผมโอบกอดเธอไว้ 
เมื่อสิ้นสุดบทเพลงรักครั้งสุดท้าย  เราสบตากันนานเนิ่น คนที่ผมรัก
บัดนี้อยู่ตรงหน้าผม แววตาคู่สวยโศกกำลังสะท้อนภาพผม  
เธอจูบผมอย่างแผ่วเบา เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนหวาน 
อบอุ่นผิดไปจากครั้งแรกยิ่งนัก
"คุณ...." เธอเงียบไปอย่างใคร่ครวญคำถาม 
"คุณรักฉันจริงๆเหรอ" ผมตอบคำถามเธอด้วยโอบกอดแนบอิงใบหน้า
เธอไว้ในอ้อมอกผมเธอยันกายลุกขึ้น โน้มหน้าลงมาจ้องตาผม
"ฉันเคยเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลก"  เธอดึงผ้ามาคลุมกาย 
ก้าวลงจากเตียง เดินตรงไปหยิบเก้าอี้ และลากมานั่งตรงข้างๆผม
เธอยิ้มนิดๆ "คิดว่าเป็นนิทานก็ได้นะ พ่อที่คุณ..."  
"ทิน เรียกผมว่าทินเถอะ" "คนที่ทินเห็นไม่ใช่พ่อของแก้วหรอก 
ตอนที่แก้วยังเด็กครอบครัวเรามีความสุขมาก ถึงคุณพ่อ 
จะยุ่งอยู่กับงานแต่ก็มีเวลาให้ครอบครัว ถ้าสุดสัปดาห์ไหน
คุณพ่อว่าง พ่อจะเข้าครัวทำกับข้าวแทนคุณแม่ ทำงานบ้าน 
เล่นกับแก้ว พ่อบอกเสมอไม่อยากเลี้ยงแก้วด้วยเงิน 
เพราะถ้าวันไหนเงินหมดพ่อมีทางหามันได้ใหม่ 
แต่สำหรับความรัก ความผูกพัน ถ้าเราสูญเสียไป
ไม่ว่าจะมีเงินมากมายเท่าไหร่ก็ไม่มีทางซื้อกลับมาได้ 
พ่อไม่มีวันยอมสูญเสียแก้วตาของพ่อ พ่อจะปกป้องดูแลลูก
จนกว่าจะมีคนที่รักลูกได้เท่าที่พ่อรัก เป็นประโยคที่พ่อบอกฉันเสมอ
และทุกครั้งหลังประโยคนั้นพ่อจะกอดแก้วไว้เป็นอ้อมกอดที่เต็มไปด้วย
ความอบอุ่นแต่แล้ว...."เธอก้มหน้า เอ่ยต่อด้วยเสียงสั่นเครือ
"เมื่อตอนแก้วอายุ 14 ปี คุณพ่อก็จากไป  วันนั้นเป็นวันที่แก้ว
แข่งกีฬาชนะแม้จะเป็นเพียงแค่กีฬาโรงเรียน
แต่คุณพ่อบอกว่าเป็นก้าวแรกที่แก้วทำสิ่งที่ตั้งใจสำเร็จ
คุณพ่อรีบกลับมาเพื่อลูกสาวคนนี้  ระหว่างทางขับรถกลับบ้านมี
ขี้เมาตัดหน้ารถคุณพ่อหักหลบแต่โชคไม่ดี..."  เธอนิ่งเงียบไปชั่วขณะ 
"คุณแม่เสียใจมากท่านกลายเป็นคนไม่รับรู้เรื่องราว 
แล้วตอนนั้นผู้ชายคนนี้ก็เข้ามา" นัตย์ตาเธอลุกวาวด้วยความเคียดแค้น
ชิงชัง "มันเอาอกเอาใจแม่ ป้อนคำหวานอยู่นานปีจนแม่ตายใจย
อมให้มันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตมันค่อยๆเข้าควบคุมกิจการของคุณพ่อ
ในที่สุดมันก็ได้ไปทุกอย่าง  หน้าฉากมันแสดงเป็นพ่อเลี้ยงรักครอบครัว 
แต่หลังจากที่มันได้ทุกอย่างจากครอบครัวเราไป 
ความชั่วช้าของมันก็เผยออกมา มันบีบบังคับแม่ให้โอนทุกอย่าง
เป็นกรรมสิทธิ์ของมันจนในที่สุดแม่ทนไม่ไหวตรอมใจตาย 
ทิ้งฉันให้เผชิญกับเดนมนุษย์นั่นเพียงลำพัง" เธอร้องไห้ไหล่เธอไหวระริก
ผมลุกขึ้นโอบปลอบเธอ "คืนที่แสนเลวร้ายคืนนั้น มัน....." 
ผมรู้ทันทีสิ่งที่เกิดกับเธอมันต้องบัดซบจัญไร
" ไม่ต้องพูดถึงมันอีกแล้วแก้ว "ผมกระซิบแผ่วเบา 
"แก้วอยากไปไห้พ้นจากมัน แต่ไม่เคยทำได้ นับจากวันนั้น
แก้วจึงทิ้งทุกอย่าง มีชีวิตอย่างที่ทินเห็น มองเรื่องเซ็กซ์เป็น
เรื่องธรรมดาแลกกับมันเพื่ออิสระชั่วคืน 
ที่แก้วออกมาได้เพราะยอมนอนกับลูกน้องมัน 
ทุกเดือนมันจะต้องไปเล่นพนันที่บ่อน" เธอเอ่ยชื่อบ่อนเถื่อน
ที่ละลายเงินเศรษฐีหน้าโง่ที่คิดว่าโชคคือการเสี่ยง 
" มันเองก็อยากให้ตามไปเป็นนางบำเรอ " เธอเหยียดยิ้มหยันตัวเอง  
"แต่ฉันก็ไม่ยอม"  ท่าทางเธอ เปลี่ยนไปเหมือนคืนแรกที่เราพบกัน 
"รู้มั้ยคุณ ฉันยอมนอนกับลูกน้องมันเพื่อแลกกับการออกมาข้างนอก 
มันพาฉันไปที่นั่นแหล่ะ"เธอหันมามองผม 
" ว่าไงล่ะ ทีนี้ยังบอกได้ไหมว่าคุณยังรักฉันอยู่ ยังรักผู้หญิงที่มันไม่มี
ยางอายคนนี้ ผู้หญิงร่านที่เต็มไปด้วยตันหาอย่างฉัน 
ว่าไงล่ะคุณ!!! ว่าไงล่ะทิน!!!" เธอตะโกนถามผม แล้วหัวเราะเหมือนไร้สติ
"ว่าไงล่ะ คุณจะยังรักฉัน โอบกอดฉันอยู่ได้มั้ย คุณจะช่วยฉันได้ไหม" 
แล้วเปลี่ยนเป็นร้องไห้ดังเด็กน้อยที่ต้องการความช่วยเหลือ 
ผมตัดสินใจ "คุณอยากจะไปให้พ้นมั้ย" "คุณว่ายังไงนะ"
 "ผมถามว่าคุณต้องการไปให้พ้นจาก ที่นี่มั้ย"  
เธอมองอย่างไม่อยากเชื่อ  "ไปกับผม"  "คุณต้องถูกพ่อฉันไล่ฆ่าแน่" 
"อยู่โดยไม่มีคุณ  ก็เท่ากับผมตายไปแล้ว" "คุณแน่ใจเหรอ... ทิน" 
เธอเอ่ยชื่อผมด้วยเสียงแผ่วเบา.. 
เราสองคนเก็บข้าวของที่จำเป็น ผมเอาเสื้อยืดกับกางเกงเลย์ให้เธอเปลี่ยน 
"ใส่แบบนี้ไปก่อนนะแก้ว แล้วเดี๋ยวเราค่อยไปหาซื้อเปลี่ยน" 
ผมไปโดยไม่บอกปั๋งตั้งใจว่าจะโทรมาบอกมันทีหลัง 
"ป่านนี้พวกมันคงตามหาแก้วกันอยู่ อีกอาทิตย์พ่อเลี้ยงถึงจะกลับจากบ่อน" 
"ถึงตอนนั้นเราคงไปถึงที่หมายแล้ว" เธอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ 
"ขึ้นมาเถอะ" ผมบิดกุญแจพาหนะคู่ชีพแล้วทะยานออกไปสู่ทางข้างหน้า 
ที่มีจุดมุ่งหมายคือความรักและเราสองคนเป็นผู้เดินทางไปไขว่คว้า....
ระหว่างทางเรามีจอดแวะทานข้าว ซื้อเสื้อผ้าที่จำเป็น 
แก้วบอกมีเงินติดตัวมาไม่มากนัก ผมเพียงแต่ยิ้มไม่ได้ว่าอะไร 
ตลอดทางแก้วดูมีความสุขแม้จะมีบ้างที่จมอยู่ในโลกของเธอ 
แต่นั่นเพียงชั่วขณะเท่านั้น เราถึงที่หมายเกือบพลบค่ำ 
ผมลัดเลาะไปตามทางอย่างชำนาญ จนมาถึงบ้านเดี่ยว ชั้นเดียว
มีสวนเล็กๆเป็นฉากหน้า แก้วดูชอบใจกับบรรยากาศทิวทัศน์รอบข้าง 
เธอก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์ เดินไปหยุดอยู่หน้าบ้านหลับตาพริ้ม 
ผมตามไปโอบกอดเธอจากด้านหลัง "บ้านของทินเหรอ" 
"บ้านของแม่น่ะ ทินไม่คิดว่าจะได้กลับมาอีก" 
ผมคลายวงแขนเดินเหยียบบันไดเล็กๆ
ไขประตูสีฟ้าอ่อนตัดกับกำแพงขาว "ที่นี่มีความทรงจำมากมาย 
ที่ทั้งสวงงามและหดหู่มันเยอะจนทำให้...ทินทนอยู่ที่นี่เพียงลำพังไม่ได้" 
ผมเดินกลับมาจูงมือเธอ เข้ามาในตัวบ้านตรงไปที่ห้องนั่งเล่น
เดินไปเปิดผ้าม่านกระจกบานใหญ่ เห็นทิวทัศน์อันสวยงามภายนอก
ภายใต้แสงตะวันที่ใกล้ลับเพื่อให้พระจันทร์ขึ้นมาทำหน้าที่แทน
"ทำไมทินถึงอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้"  ผมหลบสายตาเธอ
เพื่อซ่อนความอ่อนแอในใจ แก้วเดินมากุมมือผมไว้ 
"เล่าให้แก้วฟังมั่งสิ เรื่องของทิน เรื่องราวของคนที่รักแก้ว"  
ผมยังคงนิ่งงัน "ทินตอนนี้เราเป็นคนคนเดียวกันแล้ว เราใช้ใจร่วมกัน 
ให้แก้วได้แบ่งเบาความเศร้าในตาทินบ้างเถอะนะ" 
"แม่ทินเป็นเมียน้อย" ผมพูดประโยคแรกอย่างลำบาก 
"บ้านหลังนี้คือชีวิตของแม่ พ่อทินเป็นคนที่อยู่ในแวดวงการเมือง 
แต่แม่ไม่เคยคิดจะเรียกร้องสิ่งใดจากความร่ำรวยของพ่อ 
ที่แม่ต้องการคือเศษความรักจากพ่อที่แบ่งปันมา ในที่สุดก็ออกมาเป็นทิน 
พ่อซื้อบ้านหลังนี้ให้แล้วใส่ชื่อเป็นชื่อแม่เป็นสิ่งเดียวที่แม่ต้องการ 
แม่บอกอย่างน้อยเราสองแม่ลูกจะได้มีที่ซุกหัวนอน 
แม่บอกว่าพ่อรักพวกเราแต่คนเราไม่มีทางที่จะได้ทุกอย่าง  
พ่อเลือกที่จะรักษาชื่อเสียง และเลือกใช้เงินดูแลผมกับแม่ 
แม่เก็บเงินทุกบาทส่งผมเล่าเรียนแม่บอกเสมอว่าทิน
คือลูกที่เกิดจากความรัก ทั้งที่ทินคิดเสมอว่าทินเกิดจากความใคร่
ของชายคนหนึ่งเพียงเท่านั้น"  "ทิน"  
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนเธอจูบปลอบขวัญผมที่เปลือกตา  
"ทินไม่เป็นไรหรอกแก้ว เพราะความรักของแม่ทำให้ทินเข้มแข็ง 
แม่ไม่เคยทำให้ทินรู้สึกขาด ทินมีทุกอย่างเหมือนที่คนอื่นมี 
ทินได้เล่าเรียนอย่างที่ใจทินต้องการ แต่เช้าวันหนึ่งแม่จากไปด้วยโรคร้าย 
ทินจำได้ว่าร้องเรียกแม่เท่าไหร่ แม่ก็ไม่ตื่น ไม่ลืมตามาพูดกับทินอีก  
งานศพแม่เป็นไปอย่างรวดเร็ว จนทินไม่เชื่อว่าแม่ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว"  
แก้วบีบมือผมไว้แน่นเราต่างสบตาอย่างเข้าใจกันและกัน 
"ทินไปเช่าบ้านอยู่ และปิดตายบ้านหลังนี้ เพราะทินอยู่
แล้วรู้สึกเคว้งคว้าง เรามีกันสองแม่ลูก เมื่อไม่มีแม่อยู่ด้วย
บ้านหลังเล็กๆนี้กลับดูกว้างใหญ่ขึ้น แต่..."  
"เวลานี้ผู้หญิงที่ทินรักอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงที่ทินคิดว่า
เธอคงรักทินเช่นกัน" เธอซับน้ำตาผมด้วยคำพูดคำเดียว 
"แก้วรักทิน"ผมลูบไล้เธออย่างแผ่วเบา ดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด 
และคืนนั้นเราสองคนหลับไหลไปพร้อมความรัก.......