ถั่วงอกทะเล...ตอนที่4 (ตอนจบ)

ยัยมันแกว

ถั่วงอกทะเล ตอนที่4 (ตอนจบ)
กลับมาที่ทางเดินระหว่างกลับอ่าวลุงหวังกันต่อ
ระหว่างเดินพลางนึกเรื่องไปพลางจ๋อก็เดินรั้งท้ายคนอื่นๆนั้น เก๋กับตุ้ยเดินนำไปไกลแล้วหายไปจากสายตา อ้าวหายไปไหนกันเนี่ย ทิ้งเราเหรอ ไม่ยอมนะ ว่าแล้วจ๋อก็รีบวิ่งไปทันที แต่ก็หาเพื่อนๆไม่เจอ ทุกคนเดินออกมาจากข้างทางเมื่อจ๋อวิ่งไปไกลแล้ว ต่างหัวเราะ อมยิ้มกึ่งขันเพื่อนไม่ได้ กว่าจะเดินมาถึงอ่าวลุงหวังก็เล่นเอาปวดท้องเพราะขำจ๋อกันไปพักใหญ่
เย็นนี้ก็เล่นน้ำกันต่อ คราวนี้วีร่วมลงทะเลกับพวกเราด้วย มาเล่นกันเป็นกลุ่มอย่างนี้ก็สนุกสนานกันไปตามประสาเพื่อนฝูง แถมยังอดคิดถึงถั่วงอกทะเลของเพื่อนๆไม่ได้ วันนี้พวกเราไม่มีโอกาสเห็นถั่วงอกทะเลกันเลยเพราะทุกคนใส่เสื้อผ้ากันครบ ไม่มีแมงกะพรุนมาเล่นน้ำเป็นเพื่อน แต่มีมิตรไมตรีที่สื่อถึงกันรายล้อมพวกเราให้อยู่ในทะเลแห่งความสุข.
ขึ้นกันได้แล้วละสาวๆ ผลัดกันไปอาบน้ำนะ คนที่ยังไม่อาบก็เล่นน้ำต่อละกัน เดี๋ยววีจะเดินไปเป็นเพื่อน ส่วนจ๋อก็เล่นน้ำไปก่อนละกันให้สาวๆเค้าได้ใช้ห้องน้ำทั้งสองห้อง วีบอกเพื่อนๆเมื่อเล่นน้ำกันนานพอสมควร (จะไม่นานได้อย่างไร เล่นกันตั้งแต่เดินกลับมาถึงอ่าวลุงหวังก็ราวๆสี่โมงเย็น นี่ก็จะทุ่มนึงแล้วยังไม่เลิกเล่นอีก สมควรแก่เวลากันซักทีสิจ้ะ : ยัยมันแกว) ทุกคนเห็นด้วยกับวีเพราะเริ่มจะหนาวๆกันแล้ว ตุ้ยนั้นตัวสั่นซีดแล้วเลยรีบขึ้นก่อนใครไปพร้อมกับยิวและวี จึงเหลือจิ๋ว เก๋ แล้วก็จ๋อที่ยังเล่นน้ำกันอยู่ 
เดี๋ยวคืนนี้เราจัดเบิร์ดเดย์ให้ตุ้ยกันดีมะ เก๋ชวนคุยพลางปากสั่นคางสั่นหงิงๆไปด้วย ก็ดีนะ แต่จะหาเค้กที่ไหนละ เมื่อบ่ายก็เดินสำรวจร้านค้ากันแล้วไม่เห็นมีเลย จิ๋วถามเนื่องจากวันเกิดมันก็ต้องมีเค้กเป็นของคู่กันเสมอ  ไม่เป็นไร เรามีขนมที่รถทัวร์ให้นะ ยังอยู่ก็ใช้แทนเค้กละกัน จ๋อเสนอทางเลือกที่ไม่มีทางอื่นให้เลือกกับเพื่อนๆแล้วก็ใช้ป๊อกกี้ที่ซื้อมานั่นแหละเป็นเทียนให้ตุ้ยมันเป่า ไม่ดับไม่ยอม แววตาแห่งความสุขปนสะใจที่แอบคิดแกล้งเพื่อนของจ๋อเป็นประกายทันที ดีๆ งั้นเดี๋ยวพอพวกเค้ามาแล้วเราขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า มากินข้าวกันเอาเป็นกับข้าวดีมั้ยแบบว่าบอกตุ้ยเลี้ยงวันเกิดให้ไง แล้วพอเข้าไปที่ห้องก่อนนอนก็เอาเค้กมาให้ตุ้ยเป่า เก๋ขยายความคิดของจ๋อไปต่อเพื่อให้ครบองค์ประกอบ 
แล้วจะกินพวกแอลกอฮอร์กันมั้ย จิ๋วถามเพราะไม่แน่ใจว่าเพื่อนๆอยากจะกินหรือเปล่าไม่หล่ะ ไม่ดีกว่าเราไม่ได้ซื้อกันมาที่นี่ขายแพง อีกอย่างเราก็ไม่กินกันอยู่แล้วนี่ จ๋อก็แพ้แอลกอฮอร์(แพ้ผู้ชายด้วย : ยัยมันแกว) เก๋นี่ยิ่งไม่ชอบใหญ่ ส่วนจิ๋วก็กินพอได้แต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่มีใครกินกัน
คืนนี้ผ่านพ้นไปด้วยรอยยิ้มและความสุขของทุกคน แต่พอตกดึกจ๋อเกิดตัวร้อนไม่ค่อยสะบายขึ้นมา ยิวเอายาให้ทานแล้วแต่อาการก็ยังไม่ดีขึ้น ทุกคนลงความเห็นกันว่าจะมานอนรวมกันที่ห้องเดียวเพื่อคอยผลัดกันดูแลจ๋อที่นอนซมไข้ขึ้น 
รุ่งเช้าวันใหม่เป็นวันที่พวกเราทุกคนต้องเดินทางกลับกันแล้ว ใจจริงก็อยากอยู่ต่อกันหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้มีสอบย่อยวิชาเอก ทุกคนช่วยกันเก็บสัมพาระและดูแลจ๋อที่ตอนนี้อาการดีขึ้นแต่ยังมีไข้อยู่ เมื่อออกจากที่พักมาทานอาหารเช้าพวกเราก็ได้กลับเรือเที่ยว9โมงเช้าพอดี แต่พอถึงเวลาลงเรือจะกลับกันจริงๆ ก็รู้สึกเสียดายบรรยากาศดีๆ ธรรมชาติสวยงาม อากาศบริสุทธิ์และการมาพร้อมกับเพื่อนๆอย่างนี้ 
ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้มากันอีกหรือเปล่า ทุกคนกลับออกมาจากเกาะเสม็ดด้วยความรู้สึกที่เต็มตื้น ความสุขมันล้นออกมาทั้งหัวใจและทางหน้าตา และความทรงจำที่เสม็ดกับถั่วงอกทะเล
ถึงแม้ทุกคนจะต้องกลับมาผจญกับการสอบ (จ๋อป่วยหนักมาสอบไม่ได้) มลพิษทางอากาศ มลพิษทางสังคมในเมืองหลวงก็ตาม แต่มิตรภาพกับสิ่งดีๆที่ถักทอสายใยระหว่างพวกเราก็ยิ่งทวีความแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน ที่เคยแง่งอนใส่กันก็คลาย เคยหงุดหงิดบางคราก็ปล่อยวาง (วีกับยิวก็รักกันยิ่งขึ้นด้วย)  คงยากที่จะตัดขาดออกจากคำว่าเพื่อน
จบจ้า
โดย : ยัยมันแกว