the legend of love

โอปอล

วรรณกรรมสำหรับเยาชวนในโครงการ
เรื่อง  The Legend of Love
	สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งบนโลก  ล้วนแล้วแต่เกิดมาเพราะความรัก  ความห่วงใยระหว่างคนสองคนที่มอบความรักให้แก่กัน  ในความคิดของแต่ละบุคคลก็จะมีนิยามของความรักของแต่ละบุคคล คนละแบบ  หลายคนคิดว่าความรัก  คือ  สิ่งมหัศจรรย์  เพราะเกิดจากคนสองคนที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อนรู้สึกถูกชะตากัน รู้สึกว่าคนนี้เป็นคนที่ใช่  หรือบางคู่ก็ทะเลาะกันเกือบตาย  แต่สุกดท้ายก็รักกัน  หรือบางคู่ก็เหมือนนิยายไม่มีผิดที่อยู่ดีๆก็เดินทำของตกแล้วก็หยิบให้กันอะไรประมาณนั้น  เกิดขึ้นได้ทุกที่ทุกเวลา  ไม่เลือกเพศ  วัย  สถานะ หรือว่าสถานที่  และมิอาจห้ามได้  ความรักก็เหมือนทะเล  ที่บางครั้งก็ดูสวยงามเสียเหลือเกิน  นั่นหมายถึงความรักที่ราบรื่น  และคล่องตัว  เรียกได้ว่าHappy เลยก็ว่าได้  และบางครั้งทะเลก็จะมีคลื่นซึ่งแรงบ้าง เบาบาง ขึ้นอยู่กับกระแสลม  คลื่นคืออุปสรรคต่างๆของชีวิตรัก  ส่วนกระแสลมนั้น  คือ ตัวของบุคคลทั้งสอง  ที่กำหนดทิศทางของความรักของทั้งคู่  ว่าจะให้เดินซ้ายเดินขวา ก็แล้วแต่จะกำหนด  บ้างก็ว่าเหมือนดอกไม้  ซึ่งความคิดนี้หลายคนเห็นด้วย  เพราะถ้าเราหมั่นรดน้ำ พรวนดิน  ใส่ปุ๋ย  ก็ย่อมจะเติบโต  เสมือนคนทั้งคู่เฝ้ามอบความรัก ความห่วงใยให้แก่กันและกัน  ความรักก็ย่อมเติบโตเป็นธรรมดา  ความรักเหล่านี้  ใช่ว่าจะสมหวังซะทุกคน  บ้างสมหวัง
บ้างอกหัก  คนที่สมหวังก็ดีไป  ส่วนคนที่อกหักนั้น ก็ย่อมจะเสียใจเป็นธรรมดา รักมากก็เจ็บมาก  ผู้ที่อกหักเพราะความเจ้าชู้หรือเพราะจับปลาหลายมือก็น่าจะสมน้ำหน้าอยู่หรอก  แต่ถ้าผู้ที่อกหักเป็นผู้ที่มีจิตใจงดงาม 
ซื่อตรง  เสมอต้นเสมอปลาย  แต่ที่อกหักเพียงเพราะหน้าตาไม่ดี  หรือมีปมด้อยทางร่างกาย ก็น่าสงสารมาก
ถ้าผู้ที่หักอกคนอื่นหัดเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างก็จะดี  เคยรู้สึกบ้างไหม  ว่าถ้าเราทุ่มเทชีวิตให้กับใครแล้ว  เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว  แต่เขาบอกว่ายังดีไม่พอ  เพียงเพราะเธอหน้าตาไม่เข้าขั้น  ไม่ตรงสเปกของเขาล่ะก็  แทบอยากจะลุกชกหน้าเขาสักหมัดเลยทีเดียว  พวกคนที่หักอกคนอื่นเขาเพียงเพราะหน้าตาหรือฐานะ  ควรที่จะได้รับบทเรียนเสียบ้าง ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะรู้เอง  เราไม่ต้องไปเสียใจอาลัยอาวรณ์ไรมากมายหรอก  พวกที่อกหักแล้วจมปรักอยู่กับความรักก็โปรดจงลุกขึ้นเมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้จบก็แล้วกัน  เพราะลองคิดดูนะ เมื่อท่านผ่านเวลาอันบ้าระห่ำนี้ไปแล้ว  แล้วท่านลองมองกลับมา  ท่านจะรู้ทันทีว่า  ตัวเองทำไรก็ไม่รู้ไร้สาระสิ้นดี  โปรดจงลุกขึ้นเถิด 
มันไม่ได้ทำให้ความรักเพิ่มขึ้นมาหรอก  อย่าพยายามอีกเลย  ให้เขาคนนั้นได้รับบทเรียนเองแล้วกัน  แล้วตัวเอง
ก็ลุกขึ้นทำความดีให้กับสังคม  ถือคติว่า  ถ้าเขาไม่รักเรา  เราก็ไม่รักมันซะเลย  ขนาดสุนัขยังรู้ว่าเรารักมันแค่ไหน
มันยังเห็นความดีของเรา  กระดิกหางเมื่อเรายิ้มให้  แต่นั่นคนยังไม่รู้จักเลยว่าเรารักเขาแค่ไหน  ก็ไม่สมควรที่จะเกิดเป็นมนุษย์เลยซะด้วยซ้ำไม่อายหมามันบ้างเหรออะไรประมาณนั้น  สำหรับท่านที่ชอบทำตัวเป็นพ่อพระ
แม่พระมั่นคงในความรัก  ขอแนะนำเลยว่าหมดสมัยแล้ว  เขาไม่รักก็ช่างเขาคนอื่นมีอีกเป็นหมื่นล้านคนบนโลกนี้
อาจจะได้เจอคนที่ดีกว่าเขาก็ได้  อย่ามามัวมั่นคงกับไอ้พวกไม่รู้ความรัก ความจริงใจ  พวกเห็นดอกบัวเป็นขี้ อย่างนี้เลย  เมื่อท่านรู้ถึงว่าท่านรักใครจริงๆสักคน  รับรองว่าเขาต้องรักท่านกลับอย่างแน่นอน  ไม่จำเป็นต้องไปง้อไอ้หน้าตะเข้นั้นอีกต่อไป  ไม่ใช่ว่าสอนให้ทิ้งๆขว้างๆอย่างนั้นนะ  แค่พยายามจะสื่อถึงว่า  อย่าไปคิดอะไรมากให้ลองทำใจเป็นกลางดูละกันว่าเราไม่ดีตรงไหน  ผิดตรงไหน  แล้วเราก็แก้ไข  ถึงแม้เราจะผิด แต่แล้วไงล่ะ  ผิดเป็นครู คนที่ไม่เคยทำอะไรผิดคือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลน  แล้วก็คนเราไม่ได้เกิดมาเพื่อความถูกต้องเพียงอย่างเดียว  ถูกสร้างมาเพื่อพบกับความสมหวังและผิดหวังเหมือนกันหมด  ไม่มีใครหรอกที่จะถูกสร้างมาเพื่อพบกับความถูกต้องเพียงอย่างเดียว  เพียงแต่ว่าอันไหนจะมาก่อนกันแค่นั้นเอง  อย่าไปคิดมากเลยกับความผิดหวังเล็กอย่างนั้น  แค่คิดว่าให้เขาคนนั้นเป็นครูสอนถึงพื้นฐานความเป็นมนุษย์ก็แล้วกันจะสบายใจกว่าเยอะ  หนังสือเล่มนี้ไม่ได้สอนให้ท่านมีความก้าวร้าวหรือใดๆ แต่อยากให้รับรู้ถึงทั้งความสมหวังและความผิดหวังของหลายคน
ซึ่งจะบอกว่าไม่ใช่ท่านหรือข้าพเจ้าผู้เดียวที่ผิดหวัง เพียงแต่ว่าเราจะลุกขึ้นมาช้าหรือเร็วก็เท่านั้น  ถ้าช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร  ถ้าลุกขึ้นมาเร็วก็จะทำให้เข้มแข็งได้รวดเร็วกว่าที่เป็น แล้วจะทำให้ท่านไม่กลัวความรักอีกต่อไป..
ข้าพเจ้าขอสัญญา  ว่าท่านจะไม่ใช่ผู้ที่กลัวความรักความเจ็บปวดอีก..
							โอปอล