ขอแค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด...

Nonmin

           เมื่อ 2 ปีก่อนตอนที่ฉันอยู่ ม.4 ฉันเป็นเด็กที่หัวไม่ค่อยดีนัก แต่ค่อนข้างขยันและเอาใจใส่ในเรื่องของการเรียน เมื่อขึ้นมาอยู่ ม.ปลายนี้ ฉันจึงต้องเตรียมตัวหนักขึ้นกว่าแต่ก่อน เพราะต้องเข้ามหาวิทยาลัยในอีกไม่ช้านี้ และในตอนนั้นเองที่แม่ของฉันแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนของท่านและลูกชาย ซึ่งโตกว่าฉัน 4 ปี กำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย
          เมื่อแรกที่ฉันได้เจอ ฉันก็รู้สึกชอบผู้ชายคนนี้ขึ้นมาทันที เรียกว่า Love at first sight นั่นแหละ เพราะเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก หน้าตาคมเข้ม พอได้พูดคุยฉันก็รู้สึกว่าคนนี้แหละ ใช่เลย เขามักจะติวหนังสือให้ฉันตอนที่ใกล้สอบ และยิ่งเราใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้นฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองรักผู้ชายคนนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว เป็นสาวสวย ดาวมหาวิทยาลัย แต่ไม่เป็นไร ขอได้อยู่ใกล้กันแค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว
          และเมื่อปีก่อนนี้เอง ที่ฉันต้องเจอเรื่องนี้
          ตอนนั้นพ่อแม่ฉันและพ่อแม่เขาไปงานเลี้ยงกัน และฉันก็มาที่บ้านเขาตอนสามทุ่มเพื่อเอาหนังสือที่ขอยืมไปมาคืน ฉันกดกริ่งแต่ไม่มีใครออกมา จึงถือวิสาสะเดินเข้าไป แล้วฉันก็มาเจอเขานั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนเตียงในห้อง ฉันเดินเข้าไปช้าๆ และถามว่า
          "เฮ้! เป็นอะไรไปเหรอ" เขาหันมามองฉัน แล้วดึงฉันนั่งลงข้างๆ 
          "เธอเคยอกหักมั้ย" เขาถามเสียงเบาๆ ฉันส่ายหัวทันที อ้อ รู้แล้วว่าเป็นอะไร ฉันตบหลังเขาเบาๆ พลางพูดเป็นกำลังใจให้เขา
          "อย่าไปคิดมากเลยนะ ทำใจให้สบายๆ ดีกว่า คุณยังมีเพื่อนๆ และคนอื่นๆ อีกตั้งเยอะแยะไป" เมื่อเขาได้ฟังก็หันมาทางฉัน แล้วอยู่ๆ ก็เอ้อ มันเป็นเพียงการเริ่มต้นน่ะ ศีรษะของเขามาอยู่บนอกฉัน เขาโอบมือรอบเอวฉัน ตอนนั้นฉันรู้ว่าฉันขัดขืนไม่ได้ และยิ่งรู้ว่าเขาเศร้าฉันจึงกอดเพื่อปลอบใจ โดยไม่คิดว่าจะมีอะไรเกินเลยไปกว่านี้ แต่เขาก็
          แต่ฉันก็ไม่ได้กรีดร้องหรือขัดขืนออกมา หวังว่าคุณคงเข้าใจนะ ต่อให้เรารักเขามากแค่ไหน แต่เราไม่อยากทำให้เขาเสียความรู้สึกน่ะจริงๆ นะ
          ฉันตื่นขึ้นมาในตอนตี 3 แล้วรีบแต่งตัวกลับบ้านทันที รู้สึกดีที่ตอนนั้นพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้น ฉันคงเดือดร้อนแน่ๆ แต่ถึงยังไงฉันก็เดือดร้อนอยู่แล้ว เพราะ 2 เดือนหลังจากนั้น ฉันก็คลื่นไส้อาเจียนบ่อยๆ ฉันลูบท้องตัวเองและเดินทางไปโรงพยาบาล
          "ยินดีด้วยค่ะ คุณกำลังจะมีเด็ก" 
          เมื่อฉันได้ฟังก็ไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ เพราะฉันคิดไว้อยู่แล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ได้บอกพ่อแม่ จนท้องได้ 4 เดือน พ่อแม่จึงสังเกตว่าท้องของฉันมันใหญ่ขึ้น ฉันจึงยอมบอก พ่อกับแม่ตกใจมาก และในตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งรู้สึกว่าฉันผิด ฉันไปพบเขาและเล่าเรื่องให้ฟัง ตอนนั้นเกิดปัญหาวุ่นวายกันใหญ่ เพราะฉันยังเรียนไม่จบ และเขาก็ยังเรียนอยู่ ตอนนั้นแม่ฉันและแม่เขาบอกว่าจะให้ฉันเอาเด็กออก ฉันกับเขาถึงกับน้ำตาซึม ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันว่าว่ามันเท่ากับเป็นการฆ่าคนชัดๆ และเด็กคนนี้ก็คือลูกของฉันกับคนที่ฉันรัก ถึงใครจะว่ายังไง ฉันก็จะเลี้ยงลูกของฉันให้ดีที่สุด และในที่สุดทั้งครอบครัวฉันและครอบครัวเขาก็ตัดสินใจให้เราสองคนเป็นสามีภรรยาอย่างเป็นทางการหลังจากที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย
          และในเวลาต่อมา ฉันก็รู้สึกดีขึ้น ตอนนี้ฉันเลี้ยงลูกอายุ 8 เดือนที่ชื่อว่าน้องแฟง เขาคนนั้นตอนนี้เพิ่งเรียนจบและเริ่มทำงาน เขารักฉันและลูกของเรามาก คอยดูแลเอาใจใส่อยู่เสมอ ทั้งพ่อทั้งแม่ของเราสองคนก็เข้าอกเข้าใจเราดี พวกเขารักหลานคนนี้กันมาก มีบางครั้งที่ฉันรู้สึกแย่เมื่อนึกถึงวันเก่าๆ แต่เขากลับบอกให้ฉันเข้มแข็งเสมอ และเตือนว่าอดีตนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างมัน เราทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว 
          ฉันเชื่ออย่างนั้น จริงๆ ไม่ใช่แค่อดีตที่มันผ่านพ้นไป แต่อนาคตเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ฉันขอให้คุณจงทำวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่เช่นนั้นคุณอาจจะนึกเสียดายกับอะไรบางสิ่งที่เสียไป