บทละครโศกนาฏกรรม

Completely

บทละครโศกนาฏกรรม 
Date: Thu, 11 Sep 2003 01:55:43       
 
ฉาก 1 /สถานที่ - บ้านใจกลางกรุงเทพ ในห้องรับประทานอาหาร / เวลา - ราว 2 
ทุ่ม 
/ ตัวละคร - พ่อ แม่ แจง จุ้ย
เปิดฉาก - สมาชิกครอบครัวทั้ง 4 คนกำลังรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ 
แจนเหลือบมองแม่เป็นระยะ สีหน้าวิตกกังวล ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
แจง - แจนจะเรียนนิเทศนะคะแม่ แจนอยากเป็นนักแสดง อยากกำกับหนัง
แม่วางช้อนกระแทกจานอย่างแรง พ่อกับจุ้ยสะดุ้งพร้อมกัน
แม่ - ชั้นบอกแกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ได้ แกต้องเรียนแพทย์ 
ต้องเป็นหมอเหมือนคุณตาของแก
แจง - แจงไม่อยากเป็นหมอ แจงอยากเป็นดารา
แม่ลุกขึ้น เดินเข้ามาหาแจง
แม่ - หน้าอย่างแก ( นิ้วจิ้มที่ขมับของลูกสาว ) 
ใครเค้าจะเอาไปเป็นดาราหนังให้มันขาดทุน หา! แกอยากเต้นกินรำกินนักใช่ไหม 
โน้น...แกออกจากบ้านไปเลย ชั้นอยากจะรู้นัก 
ว่าถ้าไม่มีชั้นคอยส่งเสียให้แกเรียนน แกจะไปรอดมั้ย
แจง - ทำไมแม่ต้องทำกับแจงแบบนี้ด้วย แจงเป็นลูกแม่นะ
แม่ - ก็เพราะแกป็นลูกฉันน่ะสิ ฉันถึงอยากให้แกได้ดิบได้ดี 
ทำไมแกไม่เคยเข้าใจชั้นบ้าง
พ่อ - คุณ พูดกับลูกดีๆหน่อยสิ ( พ่อพูดเบาๆ )
แม่ - เงียบไปเลยไอ้แก่
พ่อสะดุ้งโหยง จุ้ยแอบหัวเราะเบาๆ แม่กับแจงมองตากันนิ่ง บรรยากาศกดดัน 
แจงเริ่มมีน้ำตาไหลลงมาเป็ฯทาง
แม่ - แกอย่ามาทำสำออยร้องไห้นะ ( น้ำเสียงเริ่มอ่อนลง ) 
แจงเรียนหมอเถอะนะลูกอย่าทำให้แม่ผิดหวังเลย
แจง - แม่ไม่เคยนึกถึงแจงเลย แจงอยากเล่นกีต้าร์ 
แม่ก็ให้แจงไปเรียนไวโอลิน 
แจงอยากเรียนสายศิลป์ แม่ก็ให้แจงไปเรียนสายวิทย์ เรียนได้ 3.8 
ก็ยังบอกว่าน้อยไป แล้วนี่แม่จะบังคับแจงอีกแล้ว แจงไม่อยากเป็นหมอ 
แม่ได้ยอนไหม แจงจะเรียนนิเทศ คราวนี้ แม่บังคับแจงไม่ได้แล้ว
" เพี๊ยะ" แม่ยกมือตัวเองค้างนิ่ง ตกใจที่ทำรุนแรงกับลูก
แจง - แม่ตบแจง ( วิ่งออกจากฉากไป )
จุ้ย - แม่ทำเกินไปแล้วนะครับ ( วิ่งตามแจงออกไป สีหน้าเป็นห่วงน้อง )
แม่นิ่งอยู่กับที่
พ่อ - ผมเตือนคุณหลายครั้งแล้วนะ ว่าอย่าบังคับชีวิตลูกมากเกินไป ( 
ค่อยๆเดินออกไปจากฉาก เหลือแม่อยู่คนเดียวในห้อง )
ฉาก 2 / สถานที่ - ในห้องนอนของแจง / ตัวละคร - แจง จุ้ย คิด
เปิดฉาก - แจงนั่งคุยโทรศัพท์ไป ร้องไห้ไป
แจง - ฉันไม่ไหวแล้วนะแก
คิด - ใจเย็นๆ รอให้แม่แกเย็นลงก่อนดีไหม
แจง - แม่ตบชั้น เค้าไม่เคยทำแบบนี้กับชั้นเลยนะ
คิด - เค้าคงโมโหแหละแก ... อย่าเพิ่งไปย่งกับเค้าเลย 
ปล่อยเค้าอยู่เงียบๆก่อนดีกว่า
แจง - ชั้นจะหนีออกจากบ้าน
คิด - อย่าทำบ้าๆน่าแจง...
จุ้ยเดินเข้ามาในห้อง
จุ้ย - ใครจะหนีออกจากบ้าน ... แกเรอะ
แจง - ออกไปนะพี่จุ้ย
จุ้ย - แกคุยกับใครอยู่ ยัยคิดน่ะสิ ( ตะโกนเสียงดัง ) คิด 
ถ้าแจงมันหนีไปบ้านคิด อย่าให้ไอ้แจงมันเข้าไปล่ะ 
ปล่อยมันเฝ้าหน้าบ้านเป็นไอ้ด่างดีกว่านะ
แจง - บอกให้ออกไป ( คว้าหมอนปาใส่พี่ชาย จุ้ยหลบพัลวัน 
ก่อนจะรีบออกจากห้องไป 
เขาหันมาพูดกับน้องว่า " พี่รักแกนะแจง " )
แจงอึ้งไป ก่อนจะทำสีหน้าเย้ยหยัน
แจง - ชั้นเกลียดที่นี่ แม่ไม่เคยเข้าใจฉัน  มีพี่ก็เหมือนไม่มี 
ดีแต่กวนประสาท
คิด - แต่แกยังมีพ่ออยู่นะแจง
แจงเงียบไป สีหน้าสับสน
แจง - ไม่รู้ล่ะ ยังไงชั้นก็จะไป ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า 
ติดอยู่ในกรงที่นี่ 
เดี๋ยวชั้นจะไปบ้านแกนะ
คิด - มันดึกแล้วนะแจง
แจง - ได้...ชั้นไม่ไปบ้านแกก็ได้
คิด - เดี๋ยวๆ ชั้นไม่ได้หมายความว่ายังงั้น ... มาดีๆแล้วกัน
แจง - ....คิด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชั้น ... ถ้าชั้นตาย 
ช่วยดูอาการแม่ชั้นด้วยนะ 
ว่าเค้าเสียใจให้ฉันบ้างรึเปล่า แล้วก็ช่วยจุดธูปบอกชั้นด้วย
คิด - อย่าพูดจาอัปมงคลน่า
แจง - แค่นี้แหละ เดี๋ยวชั้นไปหานะ ( วางสายไป )
แจงมองไปข้างๆตัว หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้องไป
ฉาก 3 / สถานที่ - ห้องรับแขก / ตัวละคร พ่อ แม่ แจง จุ้ย
เปิดฉาก - แจงเดินออกมา เห็นพ่อนั่งอยู่ แจงชะงักไป
พ่อ - จะไปไหนลูก ดึกดื่นป่านนี้แล้ว
แจงไม่ตอบ จุ้ยเดินเข้ามา
จุ้ย - แจงมันจะหนีออกจากบ้านน่ะพ่อ
แจงหันไปมองจุ้ย สีหน้าไม่พอใจ
พ่อ - จริงเหรอแจง ทำไมแจงคิดแบบนี้ล่ะลูก
แจง - แจงไม่อยากอยู่ที่นยี่แล้ว ไม่มีใครเข้าใจแจงเลย
พ่อ - ก็พ่อไงลูก
แจง - พ่อก็ดีแต่พูดแบบนี้ แต่ไม่เคยช่วยอะไรแจงเลย 
ปล่อยให้แม่ทำกับแจงแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
พ่อเงียบ สีหน้าเจ็บปวด เสียใจ
แจง - แจงขอโทษค่ะพ่อ .... แจงไปล่ะ
แจงกำลังก้าวเดินออกไป แม่เดินเข้ามาทันที
แม่ - แจง นั่นลูกจะไปไหน
แม่ - แจงจะไปให้พ้นจากที่นี่
แม่ - อ๋อ นี่แกคิดหนีออกจากบ้านเรอะ ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่มั้ย ..ไปเลย ไป 
ออย่ากลับมาที่นี่อีกล่ะ
แจง - แม่ไม่รักแจงเลย
แม่ - ดูสิ่งที่แกทำกับชั้นสิ แกพูดมาได้ยังไงว่าชั้นไม่รักแก
พ่อ - คุณอย่าว่าลูกแบบนั้นสิ
แม่ - คุณก็ดีแต่ให้ท้ายมัน เห็นมั้ย ว่ามันกล้ายอกย้อนพ่อแม่ขนาดนี้
แจง - แจงไม่อยู่แล้ว ( เดินออกไปทันที )
แม่ - ถ้าแกก้าวออกไปจากบ้านนี้แม้แต่ก้าวเดียว แกอย่ากลับมาอีกนะ
แจงนิ่งไปนิดนึง ก่อนที่จะก้าวออกไป โดยไม่หันกลับมามองเลย
พ่อ - จุ้ย ตามน้องไปเร็ว
แม่ - ไม่ต้อง ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก็ซมซานกลับมาเอง
จุ้ยมองตามแจงออกไป สีหน้าเป็นห่วง
แม่ - จุ้ย ขึ้นไปนอนได้แล้ว
จุ้ยนิ่งไป
แม่ - ไปสิ
จุ้ย - ครับแม่ ( ก้าวแออกไปจากฉาก )
ฉาก 4 / สถานที่ - บนถนนสายเปลี่ยว / เวลา - ราว 5 ทุ่ม / ตัวละคร - แจง 
อันธพาล 3 คน ตำรวจ 2 นาย คนขับรถชนแล้วหนี 1 คน ไทยมุ่งกลุ่มใหญ่
เปิดฉาก - แจงเดินคุยโทรศัพท์มือถือมาตามทาง เดินผ่านอันธพาล 3 คน ชาย 3 
คนนั้นเดินตามแจงไปเงียบๆ
แจง - อีก 5 นาที ชั้นจะถึงบ้านแกแล้วนะคิด แค่นี้แหละ เดี๋ยวเจอกัน
ชาย 1 - ดึกๆดื่นๆ เดินคนเดียวไม่กลัวหรือจ๊ะน้องสาว
ชาย 2 - จะไปไหน ให้พวกพี่ไปส่งไหมจ๊ะ
แจง - ( น้ำเสียงหวั่นใจ ) ไม่ล่ะ ขอบใจ ชั้นไปเองได้ ( เดินเร็วขึ้น )
ชาย 3 เดินมาดักหน้า
ชาย 3 - อย่ารีบไปหน่อยเลยน่า อยู่คุยกับพวกพี่ก่อนดีกว่านะจ๊ะ
ชาย 1 ชาย 2 หัวเราะกันอย่าชอบใจ ชาย 3 ยิ้มเจ้าเล่ห์
แจงตกใจกลัว หันซ้ายหันขวาจะวิ่งหนี แต่โดนล้อมเอาไว้ทุกทาง
ชาย 2 - ท่าทางอย่างนี้ ... หนีออกจากบ้านมาล่ะสิ
ชาย 1 - คงจะมีเงินติดตัวมาเยอะ เอามาแบ่งกันใช้ดีกว่านะน้อง
แจงตกใจกลัวมากขึ้น
ชาย 3 - เฮ้ย ... พวกมึงอย่าทำให้น้องเค้าตกใจกลัวสิวะ ( เดินเข้ามาใกล้) 
จุ๊ๆ 
สวยไม่เบา (เอื้อมมือจะมาจับแก้ม แจงถอยหนีไปชนชาย 1 )
แจง - พวกแกอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นชั้นจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย
ชาย 2 - ถ้าคิดว่าจะมีใครมาช่วยก็เอาเลย
แจงตะโกนสุดเสียง
แจง - ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คนร้ายบ้ากาม เผานั่งยาง ฆ่าหั่นศพ 
ปล้นชิงทรัพย์ 
ลักพาตัว  มันจะข่มขืนชั้นค่ะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย !
ชาย 3 - เอ้า เวร.... ดันเสือกร้องจริงๆ พวกมึง จัดการ
ชาย 1 ชาย 2 จะเข้ามาทำร้ายแจง แจงใช้กระเป๋าเป้ฟาด ชาย 1 ชาย 2 ล้มลงไป
ชาย 3 - แสบนักนะมึง ( เข้ามาจะทำร้ายแจง แจงใช้เท้าเตะหัวเข่าของชาย 3 
ชาย3 
ล้มลงไป แจงวิ่งเตลิดไปทันที)
แจงวิ่ง ตำรวจ 2 นายยืนอยู่เบื้องหน้า
ตำรวจ 1 - หนูๆ หนีอะไรมา วิ่งหน้าตาตื่นเชียว
แจง - คุณตำรวจ ช่วยด้วยค่ะ คนร้ายมันจะข่มขืนหนู ( ท่าทางตื่นตกใจ ) 
มันอยู่ทางโน้นค่ะ
ตำรวจ 2 - เดี๋ยวผมจะไปจับมันนะครับจ่า ( วิ่งออกไปทันที )
ตำรวจ 1 - งั้นหนูไปให้ปากคำที่โรงพักก่อนนะ
แจง - โรงพัก ... ไม่ หนูไม่ไป อย่ามายุ่งกับหนูนะ
แจงวิ่งเตลิดข้ามถนนไป อารามด้วยความเร่งรีบ 
เธอไม่ทันเห็นรถยนต์ที่ขับมาด้วยความเร็วสูง รถชนแจงล้มลง ตายคาที่ทันที 
จังหวะเดียวกับที่ตำรวจ 1 เรียกไว้พอดี .... หนู ระวัง!
คนขับรถ - ซวยแล้วไงกู ( ขับรถหนีไปทันที )
ไทยมุงทยอยกันมาดูศพแจงมากขึ้นๆ เสียงพูดคุยอื้ออึงไปทั่วบริเวณ
ฉาก 5 / สถานที่ - บนถนน / ตัวละคร - คิด แจง ไทยมุง
เปิดฉาก - คิดเดิน มองเห็นไทยมุง สีหน้างุนงงสงสัย 
ก่อนที่จะเดินแหวกไทยมุงเข้ามา เห็นแจงนอนตายอยู่
คิด - แจง ( ตะโกนสุดเสียง วิ่งถลาเข้าไปกอดศพเพื่อน ) ไม่จริงใช่ไหมแจง 
แจงตื่นสิ ตื่น แจง....
ฉาก 6 / สถานที่ - ในบ้าน ภายในห้องรับแขก / ตัวละคร - พ่อ แม่ จุ้ย
เปิดฉาก - แม่เดินมารับโทรศัพท์ สีหน้ารำคาญ
แม่ - ใครนะโทรมาดึกๆดื่นๆ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ( รับโทรศัพท์ 
กรอกเสียงลงไป ) 
สวัสดีค่ะ จิรดาหรือคะ เค้าเป็นลูกสาวชั้นเองค่ะ ... ( นิ่งไป 
สีหน้าตกใจสุดขีด 
) ไม่จริง ... ไม่จริง แจงลูกแม่ ( โทรศัพท์หลุดออกจากมือ ทรุดลงกับพื้น 
จุ้ยถลาเข้ามารับแม่ไว้ทัน )
จุ้ย - แม่ แม่เป็นอะไรครับ
แม่ - แจง แจงลูกแม่
จุ้ย - แจง .. ยัยแจงเป็นอะไรครับแม่ ( 
เหลือบไปผเห็นโทรศัพท์กองอยู่ที่พื้น 
ยกขึ้นมา กรอกเสียงลงไป ) ฮัลโหลครับ... จิรดา .. ผมเป็นพี่ชายเค้าครับ 
มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องผมเหรอครับ .............. ( สีหน้าช็อก ) ( 
ตะโกนสุดเสียง ) พ่อครับ พ่อ... แจง...
พ่อวิ่งออกมา สีหน้าตื่นตกใจ มองไปเห็นแม่ทรุดอยู่กับพื้น คร่ำครวญร้องไห้ 
รีบเดินไปหาจุ้ยทันที จุ้ยส่งโทรศัพท์ให้
พ่อ - ผมเป็นพ่อเค้าครับ ..........( น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ).......... 
ขอบคุณครับ ผมจะรับไปเดี๋ยวนี้ (วางโทรศัพท์ ) ยืนนิ่งอยู่กับที่
บรรยากาศเงียบงัน มีแต่เสียงแม่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่กับที่ .....
เป็นบทละครที่เพื่อนโทรมาบอกให้เขียนตอนต้นเทอมค่ะ ... ตอนนั้นยังไม่เข้าเอกเลย ... อาจจะไม่มีกลวิธีในการแต่งอะไรมากนัก เค้าบอกว่าให้เขียนเรื่องเศร้า แต่ว่าเขาจะเอาไปเล่นเป็นละครตลกค่ะ เราก็งงว่า เออ ... จะออกมายังไงเนี่ย ก็ถามเค้าไปว่าจะใช้เมื่อไหร่ เค้าก็ตอบกลับมาว่า มะรืนค่ะ ... 
ไม่ลงท้ายตอนท้ายเรื่องนะคะว่า ละครเรื่องนี้ต้องการจะสื่ออะไร ... เชื่อค่ะ ... ว่าทุกคนสามารถรับรู้ถึง Conflict จนถึงแก่นเรื่องได้เป็นอย่างดี
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ