เพื่อน ผู้หญิง และเหล้าขาว

ET มนุษย์ต่างดาว

" ตู๊ดๆๆๆ  " เสียงร้องเตือนให้รับสายของมือถือยี่ห้อดังในกระเป๋าซองหนังอย่างดีร้องเตือน ทำให้ผมต้องรีบกดปุ่มรับสายเร็วจี๋ชนิดไม่กลัวนิ้วเจ็บ
"ไงเพื่อน ทำอะไรอยู่วะ ยังอยู่ที่เดิม แสดงว่ายังไม่ได้เดินทางมาเลยรึ " 
เสียงตัดพ้อห้วนๆและเร็วของฝ่ายโน้นดังก้องชัดเจน เหมือนกับเจ้าตัวมายืนพูดอยู่ข้างๆผมนี่เอง
"มนตรีเหรอ รอสักครู่ก่อนนะเพื่อน เรากำลังมีเรื่องกะแฟนอยู่ว่ะ " ผมกรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน แต่ก้อไม่ลืมเก็กเสียงให้หล่อเข้าไว้ เดี๋ยวเพื่อนจะคิดว่าผมเป็นตัวปลอม
"เฮ้ย ใช้แฟนผิดประเภทหรือเปล่าวะ แฟนน่ะ เขามีไว้ทำอย่างอื่น ไม่ไช่มีไว้หาเรื่อง " 
อีกฝ่ายพูดเย้าแหย่ปนตลก ทำให้ผมอดอมยิ้มไม่ได้ 
"ให้เราเคลียร์เรื่องกะแฟนแล้วเราจะไป ขอเวลาแป๊บนึงนะ" 
ผมต่อรอง คิดว่าเพื่อนๆคงนั่งนินทาเรื่องที่ผมไปสายแน่ๆเลย รู้สึกคนจมูกยิกๆ
"อืมม เคลียร์เรื่องได้แน่นะ ต้องให้พวกเรายกพวกไปกันมั๊ย " มนตรียังไม่วาย 
"เฮ้ยไม่ต้อง แล้วเพื่อนเราเมากันหรือยัง  มีใครกลับไปก่อนหรือยัง " 
ผมพูดขณะมองดูนาฬิกาเข็มออโตเมติกบนข้อมือ สองนาฬิกา สามสิบสี่นาที
"ทุกคนยังอยู่กันครบ กำลังเมาได้ที่เลยล่ะ รีบๆมาเลยละกัน อยากเจอว่ะ "
"จะรีบไปนะ ลาดพร้าวเท่าไหร่นะ อ้อ 122 อืมม จำได้'
     สายตาเว้าวอนและโหยหา กำลังจดจ้องผมอยู่ หลังจากผมกดปุ่มวางสายมือถือไปแล้ว  ผมหายใจเฮือกใจ ปรับอารมณ์เพื่อมาต่อกับเหตุการณ์ปัจจุบันที่กำลังดำเนินค้างไว้ให้จบ
"ไม่ต้องไป ถ้ายังตกลงกันไม่ได้ " เธอพูดขึ้นหลังจากเห็นผมนิ่งไปนาน
"ไม่ได้หรอก งานนี้พี่ต้องไป เพื่อนๆรออยู่ ค่อยมาพูดกันทีหลัง " ผมยังใจเย็น 
ขณะที่ทอดสายตาออกไปยังถนนสายเดิมกับเมื่อตอนกลางวัน แทบไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้มันจะว่างชนิดแทบจะไม่มีรถวิ่ง
"ถ้าพี่ไป หนูจะกลับแล้วไม่ต้องโทรไปหาหนูอีก หนูก้อจะไม่มาที่นี่อีก พอกันที " เธอมีทีท่าและน้ำเสียงที่เอาจริง 
"เฮ้อ ทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลยังงี้ ประเด็นไม่ใช่อยู่ที่ว่าพี่จะไปหรือไม่ไป แต่มันอยู่ที่เราตกลงกันไม่ได้ เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลัง มันจะดีกว่ามั๊ย " ผมยังเก็กเป็นพระเอกมิวสิคอยู่ สายตายังแช่ไว้ที่ถนนกับแสงไฟนีออนโฆษณา เปรียบเสมือนแสงในฉากการแสดงยังไงยังงั้น
" ไม่รู้ล่ะ จะคุยวันนี้ ถ้าพี่ไป......... "   
"พี่จะไป " ผมโพล่งออกมาแทรกคำพูดของเธอ ขณะที่เธอยังพูดไม่จบ
"งั้นเราจบกัน " เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"จบเป็นจบ " ผมก้อมีน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้เธอ ขณะที่กวักมือเรียกแท็กซี่ให้จอด 
"ลาดพร้าว 122 ครับ " ผมสั่งแท็กซี่ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเชียบขาดที่สุดในชีวิต ปล่อยให้หล่อนยืนเก้อ มองก้นรถโตโยต้าแท็กซี่คันงามวิ่งห่างออกมาเรื่อยๆ 
ผมหันไปมองขณะที่ภาวนาให้ฝนตกลงมาขณะนั้นหรือไม่ก้อเสียงคัทจากผู้กำกับดังๆสักคน ผมคิดในใจ    จนแล้วจนรอด เธอก้อไม่วิ่งตามแท็กซี่คันที่ผมนั่งอยู่เลยสักก้าว  ไม่เหมือนในมิวสิควีดีโอน้ำเน่าที่เห็นในทีวีเลย เฮ้ออออ ฝีมือการแสดงของเรายังไม่เข้าขั้น ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าละกัน จะตีบทให้แตกมากกว่านี้ ฮือๆๆ เพื่อนๆจ๋า เตรียมเหล้าไว้ให้กูด้วย  ไม่เอาอีกแล้วผู้หญิง สู้ผู้ชายอย่างพวกมึงไม่ได้ฮ่า กูยังไม่ลืมรสชาติของความสุขที่วิเศษสุดที่พวกมึงหยิบยื่นและยัดเยียดให้กูสมัยก่อนเก่า เดี๊ยนจะไปซบแนบอกพวกมึงทุกคนนะฮ้าาา  ฮือๆๆ