*รุ่งเช้า...ที่เขาชนไก่*(5)

พู่กันของหูกวาง

ไม่นานก็ถึงรุ่งเช้าของวันพุธที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2547 เวลา 05.00 น. เราและเพื่อน ๆ ได้เข้าสู่สถานีสุดท้าย เป็นสถานีทดสอบกำลังใจก่อนกลับ มีทั้งไต่เชื่อก 3 เส้นข้ามแม่น้ำ 2 เส้น และ 1 เส้น และรวมถึงการโดดหอสูง 34 ฟุต เราเองก็หวั่น แต่ก็ผ่านมาได้...
สายแล้วใกล้เที่ยง รถบัสต่งก็ทยอยมารับนักศึกษาวิชาทหาร ผลัดที่ 15 กองพันที่ 33 กันเรียงราย วันนี้ที่ทุกคนดูอ่อนล้า และเหนื่อยเพลีย ใครจะรู้บ้างล่ะว่า เราไม่อยากให้ถึงวันนี้...วันที่เราต้องจากเพื่อนใหม่ไป...มีแต่คนอยากกลับบ้านไปพักผ่อนกันทั้งนั้น เราเองก็ได้แต่มองหาเพื่อนของเรา ซึ่งเราทั้งหมดมารวมกันที่ลานหน้าถนนตรงหน้าเป็นอนุสาวรีย์พระนาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ซึ่งเป็นวันที่ทำพิธีเปิดค่ายในวันแรก
เราเองก็ต้องจากไปจากที่นี่สักที...
...5 วันที่ผ่าน มีอะไรให้สุขเศร้าหลายอย่าง...รวมถึงเหงื่อที่เราได้ทิ้งไว้ที่นั่น ตอนนี้เราเบาตัวขึ้นเยอะ และพรอ้มจะกลับบ้านด้วยความคิดถึงทั้งเพื่อนใหม่ที่กำลังจะจากไป และ คุณพ่อ คุณแม่ที่เรากำลังจะกลับไปหา ลาซะที โชคดีนะเพื่อน เราเองบอกลาในใจพร้อมทั้งแบกกระเป๋าRocsack ขึ้นรถบัสแยกทางจากเพื่อน ๆ ซึ่งไปกันคนละคัน ไม่นานรถบัสที่ต่างมารอนักศึกษาวิชาทหารก็เต็มไปด้วยนักเรียน และพร้อมจะออกทุกเมื่อหากว่าพร้อมแล้ว...เรามองไปยังอนุสาวรีย์ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว...ข้าพระพุทธเจ้าใคร่ขอประทานพรทูลเกล้าทูลกระหม่อม ขออวยชัยให้แด่ข้าพเจ้าและเพื่อน ๆ นักศึกษาวิชาทหารให้มีชีวิตที่มีสุข และดำรงชีวิตอย่างปลอดภัยในสยามประเทศแห่งนี้...
รถบัสได้เคลื่นออกจาศูนย์ฝึกเขาขนไก่ช้า ๆ ผ่านศาลพ่อปู่เขาชนไก่ที่เราทำความเคารพ และเราเองที่ที่เหนื่อยอ่อนได้หลับไปอย่างไม่รู้ตัว...
รสบัสได้เคลื่อนออกจากเขาชนไก่ จังหวัดกาญจนบุรี  สู่เมืองกรุงเทพมหานคร...ที่ที่เราต้องกลับมาใช้ชีวตดังเดิม... 
...ที่ที่ไม่มีกฎเกณฑ์ที่แข็งแกร่งอย่างทหาร และพร้อมจะแหกได้ทุกเมื่อ...
...ที่ที่ไม่มีระเบียบให้อยู่ในร่องในรอยและพร้อมจะขัดขืนได้ทุกเมือเช่นกัน...
รู้ไหม...ว่ายังมี ปี4 และ ปี5 ให้เราได้เข้าเรียนต่อ...
มันอาจจะลำบากสำหรับคนใส่แว่นอย่างเราสักนิด...แต่เราพร้อมและยินดีที่จะรับใช้ชาติ...
พร้อมกับเพื่อน ๆ นักศึกษาวิชาทหารด้วยกัน...หากเราได้พบกันใหม่
ไดอารีหน้านี้คงฉีกทิ้งไปได้...เราจะไมยอมให้เวลามันผ่านไปง่าย ๆ อย่างครั้งนี้แน่นอน...
***แล้วเราจะต้องพบกันใหม่เพื่ออยู่รับรุ่งเช้า...ที่เขาชนไก่อีกครั้งในปี 4 ด้วยกันนะ เพื่อน***
...*ชาติของเราเป็นไทยอยู่ได้จนถึงตัวเราคนหนึ่งนี้ ก็เพราะบรรพบุรุษของเรา เอาเลือด เอาเนื้อ เอาชีวิต และความลำบากยากเข็ญ เข้าแลกไว้ เราจึงต้องรักษาชาติ เราจึงต้องบำรุงชาติ เราจึงต้องสละชีพเพื่อชาติ ความมีวินัย เป็นเกียรติของนักศึกษาวิชาทหาร ...
*บทปลงใจของทหารไทย...เพื่อเอกราชของไทย*
พู่กันของหูกวาง...