*รุ่งเช้า...ที่เขาชนไก่*(1)

พู่กันของหูกวาง

ชาติของเราเป็นไทยอยู่ได้...จนถึงตัวเราคนหนึ่งนี้ ...ก็เพราะบรรพบุรุษของเรา ...เอาเลือด ...เอาเนื้อ ...เอาชีวิต ...และความลำบากยากเข็ญ เข้าแลกไว้.... เราจึงต้องรักษาชาติ ....เราจึงต้องบำรุงชาติ ....เราจึงต้องสละชีพเพื่อชาติ ...ความมีวินัย... เป็นเกียรติของนักศึกษาวิชาทหาร ...
	เช้าวันเสาร์ที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2547 เวลา 06.30 น. เราออกจากที่รวมพล ณ พุทธมลฑลสาย 4 ขึ้นรสบัส เพื่อจะมุ่งไปยังเขาชนไก่ จังหวัด กาญจนบุรี  ตอนนนั้นรู้สึกว่านี่เรากำลังจะไปสู่ค่ายทหารที่คนเข้ากล่าวขานกันนักหนาแล้วหรือ แต่ยัไงเรามาถึงที่นี่แล้วนี่ ก็ต้องเดินทางไปล่ะนะ
	แต่ก่อนที่จะไปถึงนั้น รถบัสได้พาเราไปที่อุทธยานแห่งชาติ ส่งครามเก้าทัพเพื่อระลึกถึงวีรกรรมของบรรพบุรุษของชาติไทย ซึ่งได้กอบกู้เอกราช สละเลือดเนื้อ และความลำบากยากเข็ญเข้าแลกไว้เพื่อประเทศชาตินามว่า  *ไทย* มองไปทางทิวเขา ครูฝึกที่นั่นบอกว่าด่านเจดีสามองค์ซึ่งเป็นทางหนึ่งที่ทหารพม่าได้เคลื่อนทัพมาตีประเทศไทย อยู่ห่างจากที่ที่เราอยู่เพียง 8 กิโลเมตรเท่านั้น
	เดินเยี่ยมชมสถานที่ต่าง ๆ แถวนั้น ทั้งหอสังเกตการณ์ และ อนุสาวรีย์วีรกษัตริย์เพื่อขอพรแล้ว ไม่นานก็ขึ้นรถบัสต่อไปยังค่ายเขาชนไก่ เมื่อมาถึงก็ได้ทำพิธีเปิดค่ายฝึก สำหรับผลัดที่ 15 อย่างพวกเรา ซึ่งมีสิบกว่าโรงเรียน มีนักศึกษาวิชาทหารรวมกว่า 500 คนที่เข้ามาฝึกในผลัดนี้ นั่งรถมาอีกไม่เท่าไรเพื่อมาถึงที่พักแรมของพวกเรา เราอยู่กองพันที่ 33 พอเรียกลงมาจากรถบัสก็ได้เรื่องเลย ครูฝึกได้สั่งให้เราเข้าแถว และวางเป้สัมภาระ (หรือ ที่เค้าเรียกกันว่า Rocsack)  หยิบเอาสายโยงเป้ออกมา กระติกน้ำ และเข็มขัดสนาม (สายเก่งที่เราเรียกกัน เอาไว้ติดกับกระติกน้ำที่เอว) ช้อนกินข้าว ปากกา และสมุด เพื่อเดินทางไปยังสถานีฝึกยิงปืนซึ่งอยู่บนเขา ครั้งนี้เราไม่ต้องเดินไป ครูฝึกได้ให้พวกเรานั้งรถบัสไปยังที่นั่น
	พอถึงสถานีฝึกในช่วงกลางวัน ก็โดนสั่งให้หมอบก่อนเลย รอยเท้าของนักศึกษาวิชาทหารกว่า 500 เตะฝุ่นตลบไปหมด จนจะหายใจไม่ค่อยออก นั่นเป็นการทำโทษครั้งแรกที่เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงเราจะเจออะไรอีกในอีก 4 คืน 4 วันที่จะมาถึงอีกไม่ช้า อากาศที่นั่นไม่ร้อนไม่หนาว วันแรกที่ไปถึงก็แดดร่มเมฆลมพัดเย็นสบาย ครูฝึกได้ทำความเข้าใจ และให้เรียนรู้ว่าการยิงปืนนั้นต้องทำเช่นไร และได้ฝึกซ้อนเพื่อที่จะต้องไปยินปืนจริงในวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันอาทิตย์ สักพักก็ได้เวลากินข้าว ครูฝึกได้ให้เราทานเข้าในป่าโปร่งแห่งหนึ่งแถว ๆ นั้น ห้องน้ำเป็นสังกะสีล้อมรอบแค่ครึ่งตัว มีประป๋องให้ตักน้ำมาราด รู้สึกว่าก็ลูกทุ่งดี และก็กลับมาที่สถานีฝึกซ้อมยิงปืนอีกครั้ง เพื่อซ้อมท่าในการยิง ทีมีทั้งท่านอนยิง และนั่งยิง เราฝึกซ้อมกันอยู่นาน ก็ได้เวลาเดินทางลงจากเขามาที่ที่กองพัน 33 ซึ่งเป็นที่พักหลักของเรา ขาลงนี่ไม่ได้นั่งรถแล้ว ต้องเดินลงมาเอง ไม่เหมือนตอนขาไปแฮะ ชักไกลเหมือนกัน
	เราเดินมาจนถึงกองพัน และได้กินข้าวอีกครั้งไม่นานก็ถึงเวลารวมพลเพื่อพูดคุยทำความเข้าใจในเรื่องต่าง ๆ จนถึงเวลาประมาณ 4 ทุ่มก็ถึงเวลาเข้านอน ทีนอนเป็นเต้นท์เล็ก ๆ ไม่มีพื้นปู เราจึงต้องเอาผ้าปูรองนอนมาปูก่อนนอน เต้นท์ที่ว่านั้นนอนได้ 2-3 คนเท่านั้น ซึ่งเราจะต้องหา buddy กันเอง วันนั้นเราไม่ได้อาบน้ำทุกคนก็ไม่ได้อาบน้ำ ได้แต่แปรงฟัน และล้างหน้าเท่านั้น ได้ผ่านวันนี้ไปอีกวัน คงเป็นวันแรกที่ต้องวอร์อมก่อนแน่ ๆ วันต่อไปก็คงหนักเอาการ เราคิดอย่างนั้น