สักวัน...ฉันจะรักเธอ (ตอนที่ 3)

JoyLek

งานเลี้ยงปีใหม่ของชมรมฮอกกี้ จ้าถูกแอ๋มลากมาด้วยเช่นเคย
     ฉันไม่ใช่สมาชิกซะหน่อย จ้าบ่นอยู่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์โดยมีแอ๋มเป็นคนขับ
     ใครๆ ก็พาเพื่อนไปทั้งนั้นแหละ พาคนนอกไปได้ คนเยอะๆ สิสนุก วันนี้จะเลือกประธานชมรมคนใหม่ด้วย
     ใครมีสิทธิ์ลุ้นบ้างหล่ะ 
     ก็ถูกเสนอชื่อหลายคน ไม่รู้สิ ใครเป็นก็ได้ทั้งนั้นแหละ ขอไว้คนเดียวอย่าให้เป็นพี่มานุ
     ทำไม พี่แกก็ดูแอกทีฟดีออก 
     ขี้โม้จะตายตัวเองเก่งอยู่คนเดียว เขาหมั่นไส้ทั้งชมรม แอ๋มทำปากยื่น
     แอ๋ม... จ้าตบไหล่เพื่อนเบาๆ
     อะไร
     ใครน่ะแอ๋มมายืนทำอะไรมืดๆ ตรงนั้น จ้ากระซิบกระซาบหวาดๆ
     ไหนๆ 
     ตรงแปลงกุหลาบน่ะ คนหรือเปล่า 
     ไม่รู้โว้ย อย่าพูด 
   แอ๋มกลั้นใจบิดรถมาจนถึงห้องชมรม
     หนีอะไรมา 
     ไม่รู้พี่ ไม่รู้ผีหรือคนเห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่ตรงแปลงกุหลาบ จ้าหน้าตื่น
     อ๋อ...ไอ้คามินกับสาว สมาชิกชมรมหัวเราะเป็นที่สนุกสนาน
   บางคนแอบเปิดม่านดู เพื่อรายงานความคืบหน้า 
     มาแล้วๆ ผู้สื่อข่าวร้องบอก 
   คามินเปิดประตูเข้ามาด้วยหน้าตาเรียบเฉย...นั่งลงข้างๆ ปัทม์
     น้องหล่ะ ดลกล้าถามเป็นคนแรก ขณะที่คนอื่นๆ ทำท่าไม่สนใจ แต่เห็นได้ชัดว่าเงี่ยหูฟังกันทั้งห้อง
     กลับแล้ว 
     ไม่ไปส่งเหรอ 
     มีเพื่อนมาด้วย 
     น้องเขาลากแกออกไปทำไม ดลรุกเข้าไปอีกขั้น 
   คามินกวาดตามองสมาชิกคนอื่นๆ...ต่างหลบตาทำท่าสนใจกับอาหารและเครื่องดื่มตรงหน้า
     เขามาถามว่าจะเอายังไง 
     ห๊า! กล้าหาญจริงสาวๆ สมัยนี้ ปัทม์แซว
     แล้วแกว่าไง ถามอย่างอยากรู้เต็มที่
     ก็ไม่ว่าไง กันไม่ได้คิดกับน้องเขาแบบนั้นนี่ และอีกอย่างกันก็ยังไม่อยากมีแฟน 
   จ้าอยากย้อนนัก
     ...แล้วพี่ท่านไปจีบหาสวรรค์วิมานอะไร...
      แล้วไงต่อๆ 
     ไม่มีอะไร เขาก็กลับ 
     ง่ายๆ อย่างนี้นะ เพื่อนๆ ทำเสียงผิดหวัง
     เสียดายอ่ะน่ารักขนาดนั้นทำไมไม่บอกว่ายังมีหล่อๆ อีกเพียบในชมรมว๊า หลายคนบ่นกระปอดกระแปด
     น้ำแข็งหมดใครไปซื้อที ประธานชมรมร้องบอกไปทางกลุ่มชายหนุ่ม
     มึงไปเลยไอ้ปัทม์ มึงไป 
     กูง่วง ขับรถไม่ไหว 
     ไอ้ดล 
     ไม่เอาโว้ย กูหนาว ถ้าจะให้ไปต้องมีสาวซ้อนท้าย 
   ผลคือ แอ๋มสะกิดยิกๆ อยากไปซื้อน้ำแข็ง  แต่ประธานชมรมฯ ไม่รับมุข
     แอ๋ม โน่นมุมโน้น ปรุงยำรสแซ่บจะเกิดประโยชน์กว่าน้องรัก แอ๋มเดิน  หน้าง้ำไปรวมกลุ่มกับสมาชิกสาวๆ ที่กำลังช่วยกันลำเลียงอาหารและทยอยส่งมาเรื่อยๆ	
จ้ายิ้มแหยๆ เมื่อเหลือคนเดียว จึงค่อยๆ เลื่อนตัวตามแอ๋ม
   คามินมองหน้ากับมิกซ์ แล้วต่างก็เมินหน้าไปคนละทาง
     คามิน 
      ครับ 
     รีบกลับมานะ 
   เขาคว้ากระเป๋าสตางค์ที่ถูกโยนมาให้ง่ายๆ 
     น้องจ้าหิ้วน้ำแข็ง 
     จ้าจะช่วยแอ๋ม แต่เมื่อเห็นสายตาของท่านประธานแล้วก็จำต้องรับคำอย่างเสียไม่ได้ 
                                              *********************
   คามินขับรถออกมาตามถนนอย่างไม่เร่งรีบ
     หนาวไหม เขาหันมาถาม
      เฉยๆ 
     ทำไมต้องหลบหน้า 
     ไม่ได้หลบ 
     แต่ไม่ยอมคุยด้วย เขาต่อให้
     เก็บกุหลาบได้กี่ดอกแล้ว 
     ไม่ได้นับ 
   หากไม่คิดว่าเป็นการเสียมารยาทเกินไป จ้าก็อยากจะบอกว่า...ไม่ได้มองดูด้วยซ้ำ
   ยัยแอ๋มเป็นคนจัดการทั้งสิ้น...ตั้งแต่รับกุหลาบมาจนกระทั่งหาตะกร้าใบเล็กๆ  ใส่ และวางไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือให้
...อยากส่งมาก็ตามใจ...ดูสิว่าจะส่งได้นานสักแค่ไหนถ้าหล่อนไม่เล่นด้วยซะอย่าง 
   ขับรถไปได้สักครู่ คามินก็ดับเครื่อง
     รถเสียเหรอ 
     เปล่า 
     ไปต่อสิ จ้าชักระแวง 
     อยากขับไหม
     หือ จ้าทำเสียงไม่แน่ใจ
     หัดขับรถไง 
   จ้าพยักหน้ารับงงๆ ....
     ...ใจดีอะไรนี่...
     ขับไม่เก่งนะ จะดีเหรอ กลัวชนคน 
     ถนนโล่งไม่เป็นไรหรอก ขับช้าๆ เดี๋ยวก็คล่อง
     ...แค่จะสอนขับรถทำเอาตกอกตกใจหมด...
     สตาร์ทไม่ติด มือใหม่หัดขับพูดอ่อยๆ
     เพิ่มแรงขึ้น 
   หล่อนพยายามอีกหลายครั้ง จน ครูฝึก ทนไม่ไหวต้องเข้ามาช่วย
   แรกๆ ก็ยังขัดๆ เขินๆ แต่พอเริ่มคุ้นเคยก็ชักติดใจ
     จ้าลดความเร็วลงหน่อย 
    คนขับทำตามแม้จะรู้สึกขัดใจ...อยากบิดเร่งให้เร็วๆ มากกว่า
     จ้า
     อะไร ถามโดยไม่ยอมละสายตาจากถนน
     ดูนี่สิ คามินพูดแผ่วๆ อยู่ข้างหู...น้ำเสียงแปลกๆ
     อะไรเหรอ รถกระตุกเพราะคนขับเริ่มกลัว
     ...อย่าบอกนะว่า...มี อะไร อยู่ข้างทาง 
     ผีเหรอ ไม่ใช่ผีใช่ไหม 
     เปล่า 
   จ้าตัวแข็งทื่อ เมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนที่โอบกอดมาจากคนข้างหลัง...และที่ร้ายไปกว่านั้นคือ ใบหน้าคมคายนั้นซบนิ่งลงกับซอกคอของหล่อน
     จ้า! จ้า! 
     ......... 
     กลับมาก่อน 
   คามินวิ่งตามขณะที่จ้าลงจากรถและเดินลิ่วๆ ไปตามถนนในความมืด...ทั้งโกรธและเจ็บใจมากซะจนน้ำตาไหล... 
   ปกติหล่อนจะเป็นคนที่กลัวความมืดและกลัวผีมาก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว
     ...แน่จริงโผล่มา จะกระทืบให้จมดิน!
     คุยกันก่อน 
   เพี๊ยะ!
     คนเฮงซวย!
   จ้าจ้องหน้าเขาทั้งน้ำตา...เจ็บปร่า...ร้าวในอก เสียแรงที่ไว้ใจ! 
   ผู้ชายมักง่าย เขาจะรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป...
     จ้า! จ้า!
   คามินลังเล สุดท้ายก็วิ่งกลับไปที่รถและขับตาม
     ขึ้นรถก่อน 
   หญิงสาวสะบัดหน้าหนีเกลียดจนไม่อยากจะมอง
     จะให้พี่ทำยังไง เขาเสียงอ่อน
     ขึ้นรถนะ 
     จะกลับหอ หล่อนพูดเสียงขึ้นจมูก น้ำตายังซึมเป็นออกมาเรื่อยๆ
     ได้ แล้วหายโกรธนะ 
     ฮือ...ฮือ แทนที่จะดีขึ้น หล่อนกลับร้องไห้หนักกว่าเดิม
     ว๊า! ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูก
     จะให้ทำยังไงก็บอก อย่าเอาแต่ร้องไห้สิ 
   หล่อนเงียบไป ได้ยินเสียงฮึดฮัดเช็ดน้ำหูน้ำตาอยู่พักใหญ่
   คามินยกมือลูบหน้าข้างที่ถูกตบหงอยๆ ไม่กล้าหันไปมองเพราะกลัวหล่อนเห็น  หน้าเขาแล้วจะร้องไห้ขึ้นมาอีก
     โอ๊ย...ย...ย!
   คราวนี้คนที่ร้องลั่นคือ คามิน 
   จ้ากดงับฟันลงไปบนไหล่เขาอีก เรียกว่า สุดแรงรักเลยทีเดียว
   แม้จะไม่ใช่การชำระหนี้แค้นทั้งหมด แต่มันก็ช่วยละลายความโกรธไปไม่น้อย 
                                                  *******************
     จ้า...จ้า แอ๋มเคาะประตูเรียกตอนเที่ยงคืน
   เจ้าของห้องแง้มประตูพอเห็นหน้า ไม่ยอมให้เพื่อนเข้ามา
     ว่าไง 
     ทำไมกลับก่อนหล่ะ ไม่ยอมรอ 
     ปวดหัวนิดหน่อย 
     แกร้องไห้ด้วยเหรอ เป็นอะไรมากหรือเปล่า
   จ้าเบะหน้าจะร้องไห้อีกรอบ
     พี่สินีกับพี่นกอยู่รึเปล่า 
   จ้าส่ายหน้า
     ไปออกค่าย
     ฉันมานอนเป็นเพื่อนไหม...พี่คามินให้ฉันมาดูแกตอนนี้ยังรออยู่เลย รอนะเดี๋ยวมา แอ๋มผละไป...คงไปรายงานคามิน เพราะเห็นเดินไปทางระเบียง
     ...หนอย! ยังกล้าโผล่หน้ามาอีก...
   อยากจะระบายความอัดอั้นตันใจที่เกิดขึ้นให้ใครสักคนฟัง
   ...ไม่ใช่แอ๋ม เพราะแอ๋มคงไม่เข้าใจ และเข้าข้างคามินอยู่ดี
   ...โม...จ้าคิดถึงเพื่อนรักสมัยประถม...โมคงให้คำแนะนำที่ดีได้
                                                  *****************
   คามินเงยหน้ามองคนที่วางจานข้าวลงตรงหน้า
     ขอนั่งด้วยนะคะ 
   เขาพยักหน้า...ใจเต้นนิดๆ รู้ว่า โม เป็นเพื่อนรักของคนที่เขายังเข้าหน้าไม่ติดกระทั่งบัดนี้
   เพื่อนๆ เลี่ยงไปอีกโต๊ะ
     ไหล่หายเจ็บหรือยัง รุ่นน้องถามเยาะๆ 
   เขาเกลียดนัก ไอ้แววตาและน้ำเสียงแกมประชดประชันแบบนี้...เหมือนกันไม่มีผิด
     ยัยเด็กบ้า! เล่าให้เพื่อนฟังเฉยเลย
     ...คอยดูเถอะ เจอเมื่อไหร่จะทำยิ่งกว่ากอดอีก...คราวนี้ยังจะกล้าเล่าให้ใครฟังอีกไหม...
     พี่ทำทำไม
     ให้พี่ตอบเขาเองจะดีกว่านะ คามินบอกปัด 
     พี่อาจจะเคยเจอผู้หญิงมาหลายแบบ แต่เพื่อนโมไม่ใช่แบบนั้น ปกติเขาจะไม่คุยกับผู้ชายด้วยซ้ำ ยกเว้นมีใครแนะนำให้รู้จัก ชีวิตเขาสะอาดมากๆ พี่เข้าใจไหม...เราอยู่โรงเรียนสตรีมาตลอดและเพื่อนผู้ชายยังไม่เคยมี โมพูดเสียงดัง
     ที่พี่ทำลงไปนั่นเป็นเรื่องร้ายแรงที่สุดที่เขาเคยเจอ ตอนนี้เขาคิดอยู่อย่างเดียวว่าตัวเขาสกปรก  พี่อย่าไปแกล้งเขาอีกเลย  ปล่อยผู้หญิงดีๆ ไว้สักคนเถอะ
เพื่อนของจ้าลุกไปนานแล้ว แต่คามินยังอึ้งไม่หาย
     ...นี่แค่กอดนะ หล่อนคิดอะไรไปไกลขนาดนั้นเชียวหรือ...
   ถ้าเขาทำมากกว่านั้น มิต้องยกขันหมากไปสู่ขอเลยรึนี่!?
   ชายหนุ่มไปดักรอที่หอพักหลายครั้ง แต่หล่อนก็เหมือนนกรู้ เก็บตัวเงียบไม่ยอมออกจากห้อง...เขาไปดักรอที่คณะฯ หล่อนก็ใช้วิธีหลบอยู่ในกลุ่มเพื่อนไม่เปิดโอกาสให้เขาเข้าใกล้เลย
   นานวันเข้าคามินก็เริ่มเบื่อ... เขาพยายามง้อแล้วนะ ในเมื่อหล่อนเลือกที่จะหนีหน้าเขาก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย...กระทั่งสอบปลายภาคและปิดเทอม...
                                                ****************
         โปรดติดตามตอนที่ 4