รู้สึกเสียดาย...ที่พึ่งได้เป็นเพื่อนกัน (ตอน 3) วันเข้าค่าย ...และเสียงที่เก้งได้ยินก็คือ งาน และจานั่นเอง เก้งทำตัวไม่ถูกว่าจะไปพูดไปคุยยังไง...ได้แต่เดินไปอย่างเด็กแว่นตมาที่ งาน และจา เรียก งาน และจา เข้ามาขอยืมหนังสือเรียนวิชาหนึ่ง...กับเก้งซึ่งวันนั้นเป็นวันที่เก้งเรียนวิชานี้พอดี เก้งจึงเต็มใจให้หนังสือเรียนเล่มนั้นไป...ตอนนั้นเก้งรู้สึกในใจว่า... ดีจัง ...อย่างน้อยมันก็คงรู้ว่าเด็กห้อง 1 ก็มีน้ำใจเหมือนกันนะ ...แต่ท่าทีที่เก้งแสดงออกเหมือนกับคนธรรมดาที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับเพื่อนที่มาขอยืมหนังสือเล่มนึงเลย... และเก้งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าเก้งทำไปทำไม....เพื่ออะไร ในวันที่เรียนลูกเสือ...เก้งก็ได้มีโอกาสเจอกับ ปูน...จา..และงานอีก... ดูเหมือนเขามีความสุขกับเพื่อนที่รู้จักเขา...แต่เก้งกลับเศร้าใจ...เพราะเก้งยังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้สนิทเหมือนเพื่อน ๆ ของเขาบ้าง... ในช่วงที่ ม. 2 เข้าค่ายลูกเสือ... เหมือนเป็นโอกาสของเก้งที่จะได้รู้จักกันอย่างจริงจัง... แต่โกาาสเหมือนไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไร...เมื่อปูนเรียนลูกเสือหลักสูตรพิเศษ...(กองร้อยพิเศษ) ส่วนเก้ง...เป็นลูกเสือธรรมดา...ธรรมดา สิงที่เห็นได้ชัดเจนระหว่างการที่เป็นอย่างเก้ง กับปูน คือปูนไม่ได้อยู่กลุ่มลูกเสืออย่างที่เก้งได้อยู่... ในขณะเดียวกันที่เก้งได้อยู่ใกล้กับ จา และ งาน เท่านั้น... และทุกสิ่งทุกอย่างที่บางช่วงเวลาที่เก้งเหมือนได้รู้จักกับ งาน และจามากขึ้น ก็เพราะหมึก เพื่อนของเก้งได้ทักบ้าง...บางเวลาที่ งาน และจามาอยู่แถว ๆ นั้น... แต่ปูนเป็นคนที่เก้งอยากเป็นเพื่อนมากที่สุด...อยากรู้จัก และสนิทมากกว่า จา...และงาน และปูน...ก็เป็นเพื่อนที่ห่างไกลความเข้าใจมากที่สุด เวลาเข้าฐานลูกเสือ...เก้งได้เห็นปูนเพียงครู่เท่านั้น... เพราะเป็นการเข้าฐานตอนกลางคืน...และเก้งก็ต้องถอดแว่นออก... ทำให้เก้งไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจนนัก...รวมถึงปูน...จา และงานด้วย แต่เก้งก็รู้สึกเหมือนเพื่อนใหม่ของเขาอยู่ใกล้เขาตลอด... เก้งมองไม่เห็น..แต่เหมือนเก้งสัมผัสความเป็นเพื่อนที่เขามีได้... คืนนี้เก้งคงไม่มีโอกาสได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ของเขา...รวมถึงวันรุ่งขึ้นด้วย... วันนี้เป็นวันเดินทางไกล...เก้งคงไม่มีโอกาสได้เจอกับจา และงาน... และยิ่งแน่นนอน...คงไม่ได้เจอกับปูนอยู่แล้ว... เก้งก็พยายามไม่รู้สึกอะไร...ตั้งใจสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ในห้องของเก้งบ้าง... ซึ่งเก้งก็ทำได้ดี...สนุกสนานพอที่จะทำให้เก้งลืมการกวังที่จะรู้จักเพื่อนใหม่ได้บ้าง... แล้ววันร่งขึ้น...การเข้าค่ายลูกเสือก็ยุติลง... สุดท้ายเก้งก็ไม่ได้รู้จักกับ ปูน จา และงานอยู่ดี... คงเป็นเพราะเรายังไม่รู้จักมากพอ... เก้งเอง...ยังคงไม่ยอมเปิดใจรับเพื่อนใหม่ที่เข้ามาทักอย่างไม่เขินอายสักที... มันจึงทำให้เรื่องราวมันติดแหง่กอยู่อย่างนี้... เพื่อนใหม่เก้งก็ไม่ได้...เรียนรู้ที่จะรู้จักเพื่อนต่างห้อง...ก็ยังไม่มี เหมือนทำให้เก้งรู้สึกผิดหวังมากทีเดียว... แต่เก้งคงไม่ยอมอยู่กับความแย่ของตัวเองอย่างนี้แน่นอน... ติดตามตอนหน้านะครับ +_+
พู่กันของหูกวาง 31 ธ.ค. 2546 08:40 น. - ID 1591 
847
1
0
10 มกราคม 2547 01:40 น. - comment id 70656
ปูนและจาเป็นผู้ชายหรอ ไม่ใช่อย่างที่คิดแฮะ ขอโทษด้วยนะครับผมไม่ได้อ่านตอนนี้แต่ไปตอบตอนที่5ก็เลยเด๋อเลย.......ว้าแย่จัง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ