รู้สึกเสียดาย...ที่พึ่งได้เป็นเพื่อนกัน-1

พู่กันของหูกวาง

ตอนที่ 1  ผมชื่อเก้ง
เด็กชายเก้ง...นักเรียนมัธยมต้นที่พึ่งเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
เก้งเรียนอยู่ชั้นม. 1/1 พร้อมกันเพื่อนเก่าสมัยประถม ของเก้งอีก 4 คนซึ่งขณะนี้ก็อยู่ในห้องเดียวกัน
สมัยประถม...เก้งไม่เคยสนิทกับเพื่อน 4 คนนี้เลย ขึ้นม. 1 ก็เลยไม่ค่อยได้เกี่ยวข้องกันเท่ไร
เก้งเป็นเด็กนักเรียนคนนึง มีสุข เศร้า เหงา และ รอยยิ้มเหมือนเด็กคนอื่น แต่เก้งเป็นเด็กที่สายตาสั้นใส่แว่นหนาเตอะที่ขี้อายตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาดูเหมือนตัวตลก เวลาทำอะไรผิดไป
ตั้งแต่เด็ก...เก้งไม่เคยเป็นคนสำคัญของใคร
เป็นได้เพียงส่วนหนึ่งของห้องเรียนเท่านั้น...
ขึ้นม1 มานี่ เก้งได้เป็นหัวหน้าห้อง แต่เก้งได้รับตำแหน่งหัวหน้าโดยที่เก้งไม่อยากเป็น เก้งต้องส่งงานให้เพื่อนตลอด
เพื่อนในห้องเก้งก็ไม่ค่อยสนใจเก้งเท่าใดนัก ปล่อยให้เก้งเป็นเด็กแว่นที่ส่งงานให้อาจารย์ จนอาจารย์จำหน้าเก้งได้...แต่เก้งก้ไม่เคยเกี่ยง หรือเถียงสักคำ
แต่แล้วก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่อยู่กลุ่มหนึ่ง เข้ามาคุยกับเก้ง ถามไถ่เรื่งอของเก้ง เก้งดีใจที่มีเพื่อนมาคุยกับเขา...เซียน...เป็นเพื่อนที่เรียนเก่ง และหัวดี มาคุยกับเก้งพร้อมกับเพื่อนของเขา...จากนั้นก็ทำให้เก้งเรียนอยู่กลุ่มเดียวกันเซียนตลอดมา
และหนึ่งในนั้น กร... เก้งรู้สึกว่าเป็ฯคนที่เข้ากันง่าย จึงรู้สึกดีด้วย และต่างคน ต่างก็หยอกล้อกันตามประสาเพื่อน เก้งชักเริ่มรู้สึกดีกับการมีเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนแห่งนี้...
ในขณะเดียวกัน เก้งยังคงทำหน้าที่เป็นหัวหน้าห้อง ที่เหมือนคนรับใช้ เหมือนเดิม
เรื่องราวของเก้ง ที่ได้เริ่มรู้สึกสับสนกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็เมื่อตอนขึ้น ม2...
ติดตามตอนต่อไปนะครับ