พักตรงนี้...ดีกว่า

พู่กันของหูกวาง

...พักตรงนี้...ดีกว่า
หยุดและพักให้คลาย  หายเหนื่อย...
เพลงนี้ฟังแล้วคิดถึงตัวเอง...คิดถึงตอนที่ตัวเองเหนื่อย
แต่ไม่เคยหยุดพัก...เลยทำให้เหนื่อยมากขึ้นอีก
จากปัญหา และความวุ่นวาย...
หากเหนื่อยก็จงหยุดพัก...พักซักที่
มันทำให้เราหายเหนื่อยได้ทั้งนั้น...
ไม่ว่เหนื่อยจากการงาน...
เหนื่อยจากผู้คน...
หรือ...เหนื่อยจากคนรัก...คนรักที่ไม่เข้าใจ บางทีมันอาจจะเกิดจากบางช่วงของอารมณ์ที่มันทำให้จิตใจอ่อนล้า...ซึ่งมันก็แปรผันได้ทั้งนั้น...
...พักตรงนี้...ดีกว่า หุยุดและพักให้คลาย  หายเหนื่อย
สายลมไหว...โชยเอื่อย...เหนื่อยคลายให้แรงกลับคืน...เหมือนเดิม...
หากหนทางชีวิตที่เดิน...มันยาวเกินไป
พักบ้างก็ได้...
เดินบ้าง   พักบ้าง...สักวันมันต้องถึง
บางคนเอาแต่จุดหมายปลายทางท่าเดียว...ถึงก็จริง
แต่บางสิ่งที่ควรเรียนรู้ก็อาจขาดหายไประหว่างการเดินทาง...
คนที่เดินบ้าง...พักบ้าง
ถึงช้า แต่ได้รู้ และเข้าใจหลาย...หลายอย่างระห่างการเดินทาง
ทุกข์...สุข...หรือเศร้า...ซึ่งเราก็สามารถฝ่านมาได้...
ได้เข้าใจอะไรหลายอยางมากกว่าคนที่เอาแต่เดินจ้ำ...จ้ำท่าเดียว
...เพราะทางนั้นไกลอยู่...และไม่รู้ต้องรออีกนานเท่าไร
นอนเถอะนอน...ตื่นขึ้นมาแล้วเดินต่อไป...ตามทาง
ที่ตรงนี้...นั้นมีต้นไม้...มีร่มเงาให้นอนสบาย...พักผ่อน
ลมไม่แรง...แสงแดดไม่ร้อน...มีฟ้าเอาไว้ห่มนอนและรักแท้จริงใจ...
ไม่ใช่ว่าพักแล้วไม่ได้อะไร...อย่างน้อยก็ได้มีแรงกำลังทำให้ก้าวเดินต่อไป
...หลับนอนที่พรมหญ้าสีเขียว   มีร่มไม้คุ้มแสงแดด...มีผืนฟ้าเป็นผ้าห่ม
มีลมเรื่อย...เรื่อยคอยกล่อมเรา...
เหมือนเป็นสิ่งที่ชีวิตมนุษย์ขาดหายมานาน...
ติดต่อกับผู้คนจนมากเกินไป...
วุ่นวายกับชีวิตมากเกินไป...
ให้ความสำคัญกับคนรักมากเกินไป...
...จนลืมความสงบที่เราเป็นคนสร้าง และทำความเข้าใจ...
(ถ้าให้สิ่งบางสิ่งมากเกินไป คนที่รับอาจไม่ต้องการ)
ยำต้องการรสเปรี้ยว...ไม่ต้องการเปรียวจนจี้ดจ้าด
ปลาต้มเค็ม...ไม่ต้องการเค็มจนเค็มปี๋
ความรัก...ไม่ต้องมีมากจนเกินพอดี...เพราะนั่นอาจหมายถึงการไม่จริงใจต่อกัน(ทั้งทั้งที่มันไม่อย่างนั้นเลย...ผมเคยแล้ว)...
หากเหนื่อยกับเรื่องต่าง ๆ ก็พักนะครับ
พักใจ...พักกาย...พักชีวิต...
ปลดปล่อยความตึงเครียดทั้งหลาย แล้ว...
พักตรงนี้...ดีกว่าครับ...