คำบางคำอย่ารอ……ให้สายเกินไป ! ตอนที่12 (ตอนจบแล้วค่ะ)

yacoolmi

..คืนนี้ผมมาสะพานแห่งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว 
ผมคิดถึงหลายต่อหลายอย่างบนนี้ ผมไม่เคยขึ้นมาโดยไม่มีเธอมาก่อน 
ผมไม่ได้ขึ้นมานานแล้วคืนนี้มันดูเงียบเชียบจริงจริง 
เมฆที่บดบังบนท้องฟ้าเริ่มที่จะลอยออกจากหมู่ดาว 
ดวงดาวเริ่มที่จะส่องแสงระยิบระยับดูแล้วมันช่างสวยจริงจริง 
ผมพึ่งเคยมองมันแบบเต็มตาเป็นครั้งแรก 
เพราะทุกครั้งที่มาผมไม่เคยใส่ใจกับดาวเลย ผมสนใจที่เธอมากกว่า 
เพราะตาที่เป็นประกายของเธอมันสวยกว่าหมู่ดาวบนท้องฟ้าเสียอีก 
ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่า เธอกำลังยืนดูดาวข้างข้างผม 
และเสียงเธอกินไอศกรีมมันก็ยังก้องอยู่ในหัวผมอยู่เลย 
ผมหยิบไดอะรี่ที่เธอให้ผมขึ้นมาดู ผมค่อยๆเปิดออก 
ข้างในมันยังใหม่อยู่เลยไม่มีแม้รอยยับ 
เธอทำไมถึงรักษาได้ดีขนาดนี้นะ. 
ผมเปิดเข้าไป ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่ง 
วันเดือนปีที่ระบุไว้หน้าแรกก็ประมาณ 15 ปีได้ 
เธอพูดถึงครั้งแรกที่อยู่ห้องเดียวกันกับชายคนนั้นที่ห้อง ม.1/3 
เธอเริ่มหลงรักเขาตั้งแต่ครั้งแรก 
เธอพูดถึงความเป็นบอร์ดีการ์ดที่แสนดีของเขาที่ 
คอยช่วยเหลือเธอทุกครั้ง 
ยอมออกรับแทนเธอทุกเรื่องยอมเจ็บตัวเพราะเธอทุกครั้ง 
ให้เธอขี่หลังโดยไม่บ่นสักคำ เขาทำให้เธอมีความสุข 
เขารู้ใจเธอไปซะทุกอย่าง เขาทำให้ชีวิตเธอไม่อ้างว้าง เขากลับบ้านพร้อมเธอทุกวัน 
ทั้งที่บ้านเขาและเธอไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย 
และเธอก็เขียนถึงเหตุการณ์หลายต่อหลายอย่าง 
ที่ทุกเหตุการณ์เหมือนมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน 
แต่ประโยคหนึ่งในไดอะรี่ที่ผมอ่านแล้วดูเหมือนจะ น้ำตาคลอเลย 
ก็ประโยคสุดท้าย ที่เธอเขียนถึงชายในไดอะรี่ของเธอ 
เมื่อไหร่น๊าแบ๊งค์เขาจะบอกรักเราสักที 
ผมอึ้งไปเลยมันเป็นสิ่งที่ผมมองข้ามมาตลอด และผมก็เข้าใจแล้ว 
คำว่าเสร็จสมบูรณ์ของไดอะรี่เล่มนี้ว่ามันหมายถึงอะไร เธอหมายถึง 
คำบอกรักจากปากผม ที่ผมไม่เคยบอกกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว 
ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุผลเดียวที่ไดอะรี่ของเธอไม่เคยจบ 
ยังคงขาดสิ่งสำคัญที่สุดจากปากของผม ผมอ่านจนหมดเล่ม 
มันทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาทันที น้ำตาของลูกผู้ชายที่ตลอด 20 
ปีไม่เคยมีใครได้เห็น นี่ถ้าฟ้ามาเห็นเข้าเธอคงหัวเราะแย่เลย 
ฮีโร่ ที่เธอบอกว่าเก่งนักหนา แต่กลับต้องมาร้องไห้เพียงเพราะไดอะรี่ที่เธอเขียนสำหรับเขา 
ถึงอย่างไรชีวิตผมก็ได้ทำเพื่อฟ้ามา จนถึงที่สุดแล้ว สำหรับบอร์ดีการ์ด 
คนนี้ก็ต้องหมดหน้าที่ซักที มันเป็นหน้าที่ของชัยแล้วที่จะดูแลเธอต่อไป 
ผมหยิบของบางอย่างที่ผมเก็บมาหลายปี แหวน แหวนที่ผมทุ่มเททำขึ้นสำหรับฟ้า 
แต่ผมก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะให้เธอได้เห็นมัน ผมเคยคิดว่าจะเก็บไว้ให้หญิงอื่น 
แต่ถึงวันนี้ผมก็รู้แล้วว่าไม่มีใครเหมาะกับมันเท่ากับเธออีกแล้ว 
เธอคือรักแรกและจะเป็นรักครั้งสุดท้ายสำหรับผม ผมปล่อยแหวนจากมือทันที 
มันค่อยๆหล่นลงไปเบื้องล่าง และจมหายไปในแม่น้ำเจ้าพระยาตลอดกาล 
ใกล้จะถึงเวลาที่เครื่องกำลังจะออกแล้วผมเช็ดน้ำตาแล้วเดินลงไปตามทางเรื่อยๆ 
ที่ที่ครั้งหนึ่ง เธอจะขี่หลังผม และไม่ยอมลงเลย จนถึงบ้านเธอ 
ต่อจากนี้ในใจผมจะมีเพียงความทรงจำเกี่ยวกับเธอและไม่มีวันจางหายตลอดกาล 
 ภูมิใจที่ได้ทำอะไรให้ เต็มใจแม้ใครจะว่าเพ้อเจ้อ 
ดีใจที่ได้คอยห่วงใยใส่ใจเธอ สุขใจเสมอและจะมีเพียงเธอ..ตลอดไป 
 
ผมอยู่บนเครื่องเที่ยวที่จะไป ปารีส ท้องฟ้าบนนี้ช่างสวยจริงจริง 
ผมกำลังจะได้เป็นหนึ่งในดีไซน์เนอร์ของไทย ที่กรุงปารีส ขอให้ไปประจำ 
ที่นั่น ต่อจากนี้งานของผมทุกชิ้นจะมีเพียง.....ทิวลิปส์.....ท้องฟ้า....และ....แสงดาว