คำบางคำอย่ารอ……ให้สายเกินไป ! ตอนที่7

yacoolmi

วันประกาศผลEnt ก็มาถึงผมรีบมาตั้งแต่เช้าเลย 
ผู้คนมากมายมาจากทั่วสารทิศ 
มาเพื่อจุดประสงค์เดียวกัน เพื่อที่จะมาหาชื่อตนเองบนบอร์ด 
ผมเบียดเสียดผู้คน 
กว่าจะเข้าไปถึงก็เกือบชั่วโมง ชื่อผมอยู่เป็นอันดับแรกเลย 
ดูมันจะหมูมากสำหรับผม ผมไม่สนใจชื่อผม 
เพราะสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือฟ้า 
หากไม่มีชื่อฟ้าบนนี้ ผมจะเรียนมหาลัยเปิดกับเธอ 
ผมมองหาชื่อฟ้าเรียงลงมาเลย 
20 คนก็แล้ว 50 คนก็แล้ว 100 คนก็แล้ว 300 คนก็แล้ว 
ผมเปิดหาแผ่นแล้วแผ่นเล่า 
มันเริ่มทำให้ผมใจเสียขึ้นมาทุกที ผมเปิดมาจนถึงแผ่นสุดท้าย 
มองลงไปเรื่อยๆ 
เห็นชื่อฟ้าอยู่เป็นอันดับสุดท้ายพอดีเป๊ะเลย ผมดีใจมากเลย 
ผมจะไม่ได้จากเธออีกแล้ว ผมกระโดดดีใจวิ่งไปทั่วเลย 
หลังจากวันนั้นผมก็เฝ้ารอวันที่ผมจะได้เจอฟ้าอีกครั้งในชุดนักศึกษามหาลัย 
แล้ววันแรกในมหาลัยก็มาถึง 
เมื่อคืนผมนอนแทบไม่หลับผมอยากที่จะเห็นหน้าเธอ 
ผมเดินเข้าประตูมหาลัยมา ที่นี่มันกว้างใหญ่มาก 
เต็มไปด้วยร่มไม้ดูร่มรื่นไปหมด 
ตามทางเดินก็มีทั้งนักศึกษาหญิงชายเดินพลุกพล่านไปหมด 
ข้างทางก็ติดป้ายแสดงความยินดีกับนักศึกษาใหม่ ผมมองหาคณะ สถาปัตย์ อยู่นาน 
ผมนั่งรอฟ้าอยู่หน้าตึก เธอนี้ยังชอบมาสายเหมือนเดิมเลย 
ไม่รู้จักโตสักที 
แล้วผมก็เห็นฟ้าเดินผ่าเหล่านักศึกษามาแต่ไกลเลย 
ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนฟ้าคนเดิมเลย ผมเธอยาว 
ตาก็กลมโตเป็นประกายแก้มกับปากก็สีชมพูอ่อนๆ 
เธอสวยกว่าเดิมจนผมจำแทบไม่ได้ 
และยังใส่ชุดนักศึกษามหาลัย ที่มองแล้วโค้งเว้าเข้ารูป มันต่างกันลิบลับกับตอนมัธยมเลย 
นักศึกษาชายที่เดินสวนกับฟ้ามองตามกันเป็นแถบ ผมของเธอเวลาที่ต้องลมก็ปลิวออกเล็กน้อย ทำไมถึงสวยขนาดนี้นะ 
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะดีใจหรือจะเสียใจดี ที่ฟ้าเธอสวยขึ้น 
เธอเห็นผมนั่งรออยู่เธอรีบวิ่งมาทันที 
ถึงหลายหลายอย่างในตัวฟ้ามันจะเปลี่ยนไป 
แต่ที่ยังเหมือนเดิมก็เห็นจะเป็นนิสัยของเธอ 
เธอยังคงเป็นนางฟ้าตัวน้อยน้อยของผมเช่นเดิม ผู้หญิงที่น่ารัก ขี้เล่น 
ทำตัวเหมือนเด็กเด็ก ที่ผมชอบเธอก็ตรงนี้แหละ 
ถึงผมกับฟ้าจะเข้าสู่มหาลัยแล้วแต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม 
ผมยังนั่งรถไปส่งเธอบ้านทุกวัน ผมยังทานข้าวกับเธอทุกมื้อ 
ผมยังไปดูดาวกับเธอเป็นประจำ 
และผมก็ยังเป็นบอดี้การ์ดของเธอทุกลมหายใจ