หนุ่มเจมกะสาวมิน ตอนที่# 13

สลิ่ม

เอ้าลูก มานั่งอะไรตรงนี้ กลับบ้านได้แล้วจ้ะ แม่ของเด็กยืนเรียกน้องคนนั้นอยู่ปลายทางเดิน เด็กคนนั้น กระโดดลงจากเก้าอี้ เธอหันมาโบกมือบ้ายบายผม
หนูไปแล้วน่ะค่ะพี่ อย่าลืมนะค่ะจุดหลักก็คือ.....พี่พยายามหรือยัง เศร้าไปไม่ได้อะไรหรอกค่ะ พี่รักแฟนพี่หรือเปล่าละค่ะ สู้ๆค่ะพี่ บาย....... แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งไปหาแม่
เดี้ยว.............น้อง ผมเรียก
เด็กคนนั้นหันมา ขอบใจสำหรับอมยิ้มนะ พี่จะพยายาม ผมส่งยิ้มให้
ไม่เป็นไรค่ะพี่ ไว้เราเจอกันวันหลัง พี่อย่าลืมพาหนูไปกินไอติมน่ะค่ะ เอาไว้ไปเดทกันเด็กคนนั้นบอก
อีก10 ปีเราไว้ไปเดทกัน...........ผมย้ำคำพูด..... หวังว่าจะเป็นสาวสวยนะ ผมบอกกับตัวเอง
น้องคนนั้นเดินจูงมือกันแม่ไปแล้ว ผมยังมองตามอยู่
นี่แหละที่เขาว่า วัยเด็กย่อมมีพลัง.ความคิดสร้างสรรคจริงๆ
ผมเดินกลับไปที่รถบิดกุญแจ หันไปมองม้านั่งสีขาวตัวเดิมเป็นครั้งสุดท้าย
วันนี้ ผมได้ความทรงจำดีๆอีกเรื่องแล้ว ผมหัน รถออก บิดขันเร่ง
ใช่แล้วครับ...........  ผมกำลังไปบ้านมิน........
คุณมินไม่อยู่ค่ะ มีอะไรฟากไว้ไหมค่ะ...........คนใช้บ้านมินเปิดประตูออกมาบอก
เหรอครับ มินไปไหนบอกผมหน่อยสิครับ คือผมไม่เจอเธอหลายวันแล้ว 
ค่ะ...ถ้าคุณมินกลับจะบอกน่ะค่ะ.......เธอรับคำ
ขอบคุณครับ ผมตอบ หันหลังกดเบอรมือของมิน
มีเสียงเรียก........แต่..........ไม่มีคนรับ 
มินรับสิรับ......พูดกับเจมหน่อย ผมพูดพึมพัมกับตัวเอง
แต่เปล่าประโยชนครับ มินหายไปเลย
ผมส่งแมสเซสไปสั้นๆครับ ผมหวังแค่มินจะเข้าใจ
: เจมจะรอนะ จะรอเสมอ รอวันที่เราจะได้คุยกับมินอีก เรารักมินนะ
รักมาก เราเชื่อนะ เราเชื่อมินก็ยังรักเราอยู่ ตอนนี้อยู่หน้าบ้านมินนะครับ:เจม
ผมส่งไปแล้วครับ นั่งผิงเสาไปครับ รอมินอยู่ตรงนั้น
กว่า 3 ชั่วโมงแล้วที่ผมรอมินหน้าบ้าน ไม่เห็นแม้แต่เงา โทรศัพท แมซเซส ไม่ต้องพูดถึงครับ ไม่มีแม้แต่จะตอบกลับมาเลย.......
:มิน เจมร้อนจังเลย ตอบกลับเราหน่อยได้ไหมครับ ปวดแผลที่ท้องจัง แต่ช่างเหอะจะอยู่รอมินนะครับ:เจม
ผมส่งไปอีกฉบับแล้วสิ..มันเหมือนกับผู้ชายชอบตื้อหรือเปล่าก็ไม่รู้
ผมไม่ได้สำออยครับ...........ผมเจ็บแผล.......เจ็บมากจริงๆ
ผมนั่งอยู่อย่างนั้นผิงเสาไฟฟ้าหน้าบ้านมิน ผมไม่กล้ากดกริ่งอีกครับ กลัวรบกวนคนในบ้านมิน คนใช้บ้านมินก็เหลือเกิน........ไม่คิดจะชวนผมเข้าบ้านซักคำ
ตอนนี้เย็นแล้วครับ ผมเหนื่อยมากเลยครับ 
จะว่าไหมครับถ้าผมจะขอนอนตรงหน้าบ้านนี้
:เจมง่วงมากเลยมิน ตอนนี้นอนอยู่หน้าบ้านมินนะ อาจจะทุเรศหน่อย ยังไงมาก็ปลุกนะครับ ไม่กล้ากดกริ่งบ้านมินเลย เราไม่อยากให้พ่อมินด่ามิน รักมินมากเลยนะครับ:เจม
ผมกดส่งข้อความนี้เสร็จ ผมก็ทรุดแล้วครับ มึนไปหมดแล้ว
แปะ............แปะ....
น้ำอะไรบางอย่างหยดลงตรงหน้าผม ผมลืมตาขึ้น เอามือป้าย ในใจก็ด่า น้ำไรวะ
แหงนหน้ามองฟ้า เม็ดฝนค่อยๆโปรยปรายลงมา........ผมยกมือมาดู.เม็ดฝนเม็ดนึงตกลงมากลิ้งอยู่ในมือของผม
ใช่ครับ ฝนตกซะแล้ว
ยกนาฟิกาข้อมือมาดู 2 ทุ่มแล้วเหรอนี่ ผมหลับไปกว่า 4ชั่วโมงเชียวหรือ
คว้ามือถือขึ้นมาดู 1 missed call ดีใจครับรีบกดดูหวังให้เป็นเบอรมิน
โถ่เวงกรรม......ไอ้บอยโทรมา................
ฝนตกหนักขึ้นทุกทีแล้วครับ ผมเปียกไปหมด เดินหาที่หลบฝนไม่ทันแล้ว
เอาก็เอาวะ นั่งตากฝนแมร่งเลย ผมคิด
หิวน้ำ เหลือบไปเห็นเซเว่น สุดทางเดิน คลำๆดูในกระเป๋า เหลือแค่ 500
เอาก็เอาวะ ดีกว่าไม่มีไร เดินไปซื้อเบียร มานั่งดื่ม รอมินต่อ
ซื้อมา6กระป๋อง กะอยู่ยาว ตาจะได้แข็งๆ ดื่มไป2กะป๋องมึนหนักมาก อะไรวะแค่นี้เมา ปวดหัว ยังนั่งรอมินอยู่ที่เดิมกลางสายฝน
คิดเรื่องมินในหัวเรื่อยๆ นี่ละที่เขาว่า เวลาคนเราไม่เหลืออะไร สิ่งที่มีค่าที่สุดก็คือความทรงจำที่ไม่มีใครเอาไปได้ และไม่ว่าเราจะนึกถึงมันกี่ครั้ง มันก็ยังอยู่ตรงนั้น เหมือนหนัง ที่ย้อนไปย้อนมาไม่มีวันจบ
อึกอัด ร้อน ทั้งที่ตากฝนอยู่........
ไม่ไหวแล้วครับ.......น้ำไหลไปตามผมแล้วก็หน้า ไหลไปพร้อมกับน้ำตา ของผม
อกมันทรมานบอกไม่ถูก เหมือนมันจะแตกเสียให้ได้
ผมคงไม่ได้เจอมินแล้ว มรึงโดนทิ้งแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ ผมบอกกับตัวเอง
ส่วนนึงของจิตใจก็บอกว่าไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ มินไม่ทำอย่างนั้นหรอก
แต่ในที่สุดแล้วครับ
สมองอีกข้างก็ชนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มินแสดงมันเป็นเหตุผลในตัวมันเองอยู่แล้ว
ผมเงยหน้ารับสายฝนครับ ให้มันกระทบหน้า 
ฝนยังตกลงมาเรื่อยๆไม่มีที่ถ้าว่าจะหยุด
เหมือนคนบ้าครับ นั่งกลางสายฝนคนเดียว ข้างเสาไฟฟ้า ถือกระป๋องเบียร ร้องไห้ หัวเราะคนเดียว คงมีคนคิดบ้างละครับว่า นายนี่ไม่บ้าก็ต้องเมา
แล้วฝนก็หยุดครับ ผมงง หยุดเอาดื้อๆอย่างงี้เลยเหรอ
ผมลืมตามองไปรอบๆ
ฝนไม่ได้หยุดหรอกครับ แค่มีร่มคันนึงกางอยู่บนหัวผม
ข้อเท้าเล็กๆของคนที่ถือร่มอยู่ช่างคุ้นตาเหลือเกิน
ผมค่อยๆไล่สายตาขึ้นไป อยากจะมองหน้าเจ้าของร่มผู้มีน้ำใจ
มิน