เธอเป็นแฟนฉันแล้ว.....(ก็เธอเป็นแฟนฉัน)

Rainsummer

......."พิมๆๆ  นังพิม  ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงไหนหา..6โมงแล้ว  ลุกเลยแกไม่ต้องนอนลงไปอีก  ลุกขึ้น  น่านยังง้านเออ........ดีๆๆมาก.."      แดส่ายหน้าอย่างระอาใจ
"เดี๋ยวนะขอไปอาบน้ำก่อนนะ  แต่เอ๊ะวันนี้เราไม่ได้ไปไหนนี่นา  วันอาทิตย์ แกทำไมปลุกฉันหานังแด"
พูดจบก็จะเดินกลับไปนอนเหมือนเดิม    แดรีบคว้าตัวไว้แล้วทำการเบิ๊ด..... หัวพิมอย่างแรงพอเหมาะ
"นี่......แกจะจำอะไรได้มั้ยที่นี้นังพิม  ตื่นซะแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว  วันนี้อาจารย์นัดไปออกเดินหมู่บ้านเว้ย"
พิมเดินบ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้ง  ..."แหม  งี้ไม่ต้องรุนแรงกันขนาดนี้ก็ได้แค่ออกฟิลด์ แค่นี้ ....หา.....แกว่าไงนะออกฟิลด์เหรอ..วันนี้ใช่ป่ะ ....ว้ากกกกกก..."
พิมรีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างไม่คิดชีวิต  โถ่  โถ  ออกฟิลด์ น่ะหัวใจสำคัญของวิชา  Statistics  เชียวล่ะ
แดส่ายหัวยิ้มๆ  นังพิม  โตจนป่านนี้แล้วยังเบอะบ๊ะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย  ปี1  ัยังงัยปี3  ยังงั้นเฮ่อ...
ที่คณะ.......... " อาจารย์คะ  เพื่อนๆครบแล้วมั้งคะ  ไม่เห็นมีใครมาอีกเลยน่ะค่ะ......."  แดบอก 
ในขณะที่พิมกำลังสอดส่ายสายตามองหาใครคนหนึ่งอยู่  .....แกมองหาใครนังพิม  หืม....
"เปล่าน่ะ  .......ไม่มีไร"         "ไม่ต้องมาโกหกฉันเลยฉันเป็นใครรู้จักแกดีแค่ไหน...บอกมาแกมองหาใคร .."
"ก็มองหาเพื่อนๆงัย ........แน่ะมากันแล้ว........อาจารย์คะเพื่อนมากันครบแล้วค่ะ"  พิมร้องบอกแล้วหลบตาแด
และแล้วได้ฤกษ์ออกเดินทางกันซะที  .........วันนี้อาจารย์ติดต่อรถ แบบรถ2แถวประจำทาง เพราะนักศึกษาไปกันไม่มากเหมือนรอบแรก  ......รถคันนี้ เป็นรถที่คณะ ซึ่งพิม  แด  และเพื่อนๆ  ตั้งฉายาให้ว่ารถขนหมู........
"เฮ้ยวันนี้โชคดีจังได้นั่งรถขนหมู " .....เสียงใครบางคนร้องเพลงขึ้นมา ส่งผลให้ทุกๆคนที่กำลังสะลึมสะลืออยู่อมยิ้มบางคนก็ขำก๊ากกันขึ้นมา.........
พิมนั่งอยู่ตรงกลาง ...ระหว่างแด  กับเพื่อนผู้หญิงอีกคน.......โดยมีสายตาคู่หนึ่งจับตามองเธออยู่
"พิม.." แดสะกิด  "ฉันว่าอีตานนท์ เนี่ยมองแกนานมากเลยนะ  ผิดปกติวิสัยว่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอกแก  หืม...คิดมาก  ฉันจะนอน  อย่ามากวน " ..บ่นเสร็จพิมก็หลับตาพริ้ม
"หยุดนะนังพิมแกจะนอนบนรถขนหมูคันนี้อีกเหรอ...ยังนอนไม่พออีกเหรอหาาา.."  ไม่มีเสียงตอบรับจากพิม  เธอหลับไปและค่ะ  หึๆ.
นนท์ถอนหายใจ...สุดท้าย พิมก็ไม่ได้สนใจเขามากไปกว่าการนอนของเธอ  ..ว่าแต่ทำไมเขาถึงได้ชอบผู้หญิงคนนี้นักนะ  ไม่เคยลืมเธอได้เลย   ...มันเกิดขึ้นมานานแล้ว  นานมาก  ตั้งแต่ปี 1 ถึง ปี3  เขาก็ไม่มีโอกาสได้บอกเธอเลย  เพราะ เธอเข้าถึงได้ยาก  พิมไม่เคยเดินคนเดียวเลยตั้งแต่เข้ามหา'ลัยมา
ข้างกายเธอจะมีเพื่อนมากมายเสมอ นั่นแหละสิ่งที่นนท์ ไม่กล้า ..แม้แต่จะ พูดคุยกับเธอ  ได้เพียงแต่ส่งสายตา  บอกความในใจ แต่ดูเหมือนพิมจะไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอยังคง ยิ้มและหัวเราะ (เสียงดัง)  อยู่กับเพื่อนๆเสมอ  ...นี่เธอจะไม่เศร้าเลยรึงัย
กระทั่งตอนนี้นนท์ก็ยัง มองดูร่างเล็กๆ  กำลังหลับอย่างมีความสุขบนตักเพื่อน....แม่นางฟ้าน้อยๆของเขา..นนท์คิด
พอถึงหมู่บ้าน อาจารย์สั่งให้แบ่งกลุ่มกัน ย่อยๆ  กลุ่มละ4คน  เอาอีกแล้ว นนท์คิด  แดกับพิมติดกันยังกะกาวตราช้าง... นนท์จึงเดินมาขอเข้ากลุ่มกะพิม ..
"ให้เราไปด้วยนะ  แด  กลุ่มแดครบยัง ."...  นนท์ถาม   ... "ยังหรอกมาสิ  เหลืออยู่2คนนนท์ไปหาเพื่อนมาสิ..."
แดตอบ ....ส่วนพิม..ทำมองดินฟ้าอากาศไม่ใส่ใจกับนนท์ ซึ่งคุยกะแดอยู่
"เรากลัวว่าใครบางคนจะว่าเราน่ะแด  ไม่อยากให้เราอยู่กลุ่มด้วย.....".นนท์ไม่วาย กัดอีกคนที่ยืนเฉยอยู่
"นี่นายอานนท์นายอย่ามาลับเขี้ยวแถวนี้นะ  ...ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ  นายจะมาหาเรื่องฉันหรืองัย"..พิมถามฉุนๆ    
        " เออๆ  เอาเถอะน่า  พิมแกอย่าไปชวนเขาทะเลาะเลยมีผู้ชายไปด้วยตอนเดินออกหมู่บ้านน่ะปลอดภัยดีแล้ว...แกอย่าไปว่าเขาเลยนะ  ฉันขอเถอะ.."
สุดท้าย  แด  พิม  นนท์  และ วิน  เป็นกลุ่มสุดท้ายที่ออกเดินสำรวจ  หมู่บ้าน  ซึ่งพื้นที่ที่เหลือเป็นทางทิศใต้ ของหมู่บ้าน   แน่นอน  นนท์กับพิมเริ่มเปิดฉากเล่นสงครามเย็นกัน ...... ไม่ว่านนท์จะเดินไปคุยบ้านไหนพิมก็จะเดินขวางแล้วพูดกับเจ้าของบ้านนั้นซะเอง  ไม่ให้นนท์พูดซักคำ ...แดเห็นท่าจะยุ่งเลยบอกกับพิมว่า
"นี่ไอ้พิม...........แกน่ะกวนให้น้อยๆหน่อยนอนไม่พอแล้วกวนชาวบ้านใช้ได้ที่ไหน  ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้เลยนี่นา  เอางี้  ชั้นกะวิน  จะไปบ้านหลังนี้  ส่วนแกกะนนท์  ไปบ้านหลังนั้น  ..ไปเลยอยากแกล้งเขาดีนัก  ..ช่วยเขาเลยแกน่ะ"   พิมอ้าปากจะค้าน.....แต่พอมองไปเห็นรอยยิ้มเยาะๆของนนท์เธอจึงฮึด  ..
.นนท์ยิ้ม   ...".สม..ควรโดนเพื่อนว่าเนอะ  นี่แหละน้าเขาว่ากรรมตามทัน.."
"นายว่าใครนายเบื๊อก  ....พูดดีๆนะ.....ฉันไม่น่ายอมให้นายอยู่กลุ่มเดียวกันเลย ฮึ"
นนท์ ว่า..."..นี่ๆ  อย่างอนบ่อยเลยน่า  ไม่น่ารักเลย ..เวลาเธอยิ้มน่ารักกว่านะ ..สงบศึกชั่วคราวจ้ะ เรารีบงานกันเถอะนะ   "
พิมจึงเลิกบ่นอู้บ่นอี้  ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน  สัมภาษณ์ ชาวบ้านอย่าง เป็นกันเอง   ซึ่งนนท์แอบชื่นชมในสิ่งที่เขาเห็นในวันนี้  เราเลือกคนไม่ผิดจริงๆ    ......เขาคิด  ..ขณะที่มองพิม..อยู่นั้นพิมกำลังช่วยหยิบจับ  และยื่นอุปกรณ์ทำอาหารให้แม่บ้าน      .....    นนท์กับพิมรู้สึกเกรงใจเมื่อเจ้าของบ้านเมื่อเขาชวนทานอาหารร่วมกัน       แต่เจ้าของบ้านคะยั้นคะยอ  ถ้าไม่กินก็จะไม่ตอบแบบสอบถาม.........
กลางวันนั้นนนท์กับพิม ร่วมวงกินข้าวกับบ้านนั้น อย่างเสียไม่ได้   แต่นับว่าอร่อยในความรู้สึกของทั้ง2
เสร็จแล้วนนท์  พูดกับพิมว่า ......"เราดีใจนะพิมที่ได้มาทำงานกะเธอ  เราขอโทษนะที่บางทีอาจจะพูดไม่ดีกับเธอ   ...เธอรู้มั้ยว่าเพราะอะไร เราถึงทำแบบนั้น   เพราะพิมเป็นแฟนเรางัย........."
พิมทำหน้างง !    ....".แน่..งงใช่ไหมล่ะ มันต้องใช่อยู่แล้ว  ล่ะพิม  เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนพิม  พิมถึงไม่รู้สึกอะไรเลย .... ความหมายที่ว่าพิมเป็นแฟนเราคือ  เราเออ ออรักพิมอยู่คนเดียวโดยที่พิมไม่รู้งัย ...".
"ความรักของเรามันก็เหมือนกับการหยอดกระปุกออมสิน .....เราหยอดเหรียญลงไปทุกวัน โดยที่ไม่รู้จำนวนเงิน และหยอดลงไปด้วยความรู้สึก คาดหวังเล็กๆ  ว่าสักวันมันจะเต็ม...เมื่อเต็ม .....เราจึงจะรู้ว่ามันมีเท่าไหร่...ตอนนี้เราหยอดเหรียญลงเต็มแล้วเราอยากจะถามพิมว่า  เหรียญของเรามากพอที่จะบอกรักพิมได้ไหม....".
พิมนิ่ง .....".เราไม่เคยรู้มาก่อนนะนนท์ว่านนท์คิดยังงัย  ตอนนี้เราคงให้คำตอบไม่ได้หรอกนะ  ..เราเองเพิ่งเลิกกับแฟน  เราอยากพักเรื่องนี้ก่อน ...."
แต่เราชอบพิมมานานแล้วนะ  ชอบตั้งแต่เรียนEnglish ด้วยกัน พิม...จะโกรธจะเกลียดเราก็ตามทีเถอะ
"เราได้บอกพิมไปแล้วเราก็โล่งใจ ..".นนท์ว่า
...พิมจึงเอ่ยว่า...".ขอเราอยู่เงียบๆคนเดียวสักพักนะนนท์  อย่าเพิ่งให้เราตอบเลย เราอยากดูนนท์ไปก่อน...เราไม่ปิดตัวเอง   แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อมที่จะรักใคร  ขอโทษนะจ๊ะ ....."
นนท์ยิ้มแห้งแล้ง.....เอ่ยว่า.....
"ไม่เป็นไรพิม  เราบอกแล้วงัย  เราเป็นเพื่อนพิมได้  ถึงพิมจะยังไม่รักเรา 
แต่พิมรู้ไว้นะว่าพิมน่ะเป็นแฟนเราแล้วเป็นตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน .........จำไว้นะพิม........"