บันทึกเล่มนี้เป็นของเธอ...(5)

ดาวฟ้า

8 พฤศจิกายน 2546 
        จะยังมีฉันที่คอยดูแลไม่ห่าง เจ้าหญิงของฉัน ฉันยินดีทำทุกอย่าง ไม่ว่าวันใดที่เธออ้างว้างยังมีที่ว่างที่เดิมของเธอ กับคนคนนี้ทุกนาทีเป็นของเธอ เจ้าหญิงของฉัน ฉันยินดีทำเพื่อเธอ ก่อนหลับตานอนให้เธอรู้เสมอ มีคนต้องการให้เธอฝันดี
         บทเพลงนี้ดังขึ้นมาอีกรอบนับจากวันที่เธอจากไป เธอไม่เคยห่างหายไปจากใจฉัน ไม่ว่าใต้แผ่นฟ้าแห่งนี้จะกว้างไกลแค่ไหนความคิดถึงที่ฉันมีจะส่งถึงเธอตลอดเวลา ดวงดาวบนฟ้ายังคงเลือนหายบ้างเป็นบางคราวแต่ไม่เคยส่างซาจางหายไป เช่นเดียวกับฉันซึ่งอาจไม่เขียนไดอารี่ถึงเธอบ้างแต่ความคิดถึงที่มีให้ก็ไม่เคยเลือนลางจางหายไป เวลาที่เธอจากฉันไปก็ราวๆ 3 เดือนเห็นจะได้ ช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ทั้งๆที่เข็มนาฬิกายังคงทำหน้าที่ของมันไปตามปกติ คนเรานี่ก็แปลกนะเวลาที่มีความสุขเหมือนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เวลาที่เรารอการกลับมาของใครซักคนกลับผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ทั้งๆที่เข็มนาฬิกาไม่ได้เดินไปเร็วหรือเดินช้าลงกว่าเดิมเลย นาฬิกาทรายของฉันที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็คงเหมือนกับระยะเวลาที่เราจะได้พบเจอกัน เม็ดทรายที่ผ่านมาแต่ละเม็ดคงเหมือนกับแต่ละวันที่ผ่านพ้นไป แต่ไม่ว่าเม็ดทรายจะใช้เวลาไหลลงมานานเท่าใดฉันก็ยังคงจะรอเธออยู่ที่นี่ ณ ที่แห่งนี้ ที่แห่งการพบกันของเรา ฉันจะรอเธอรอเธอ...ตลอดไป