แมลงเม่าเล่าเรื่อง

ตราชู

แมลงเม่าเล่าเรื่อง
	วันหนึ่งโพล้เพล้ เวลาจวนค่ำอีกเพียงครู่ บรรดาหมู่แมลงเม่าบินเข้าบ้านฉันเหมือนวันก่อนๆ 
คนในบ้านส่วนใหญ่มิมีใครใจอ่อนไว้ชีวิตมัน พลันรีบเปิดไฟล่อให้มันบินระเริง แล้วดับร่างกลางเพลิงชั่วพริบตาน่าสังเวช ฉันสังเกตจากสัมผัส รู้สึกชัดๆว่ามีอะไรมาเกาะตรงบริเวณคอ อ๋อ คงเป็นแมลงเม่าเพียงตัวเดียว 
ดีเทียวเธอ จะขอเสนอข้อไต่ถามสักนิด ฉันส่งกระแสจิตสื่อภาษาใจไปยังสัตว์ตัวจ้อย แมลงเม่าน้อยเอย 
อย่านิ่งเฉยเลยสหาย ช่วยอธิบายเปลื้องความโง่ฉันหน่อยเถิด พรรคพวกเธอเตลิดเพริดพรูๆสู่ไฟ
บรรลัยลาญ เห็นแสงเตโชฉานช่วงฉาย ซ้ำยลเพื่อนตกตายท่ามอัคคี แล้วไยยังยินดีบินรี่ไปเจอมัจจุราช 
อนาถหนอ!
	ฉันขอตอบคำถามที่เธอกังขาขานกล่าว พวกเราดิ้นด่าวดับไหม้เพราะเป็นหน้าที่
เอ๊ะ ไฉนนี่เป็นเช่นนั้น ฉันถาม
ฉันจะเล่าความ ขอเพื่อนจงตั้งใจฟัง
	แต่ปางหลังย้อนกลับไปนับด้วยอสงไขยปี เทพเจ้าผู้ทรงมหันตบารมีสร้างแมลงเม่าขึ้นมา 
ท่านสอนบรรพบุรุษแห่งฉันว่า สูเจ้ามีกายาสำหรับปฏิบัติกิจ อุทิศตัวตายกลางตโมไพรี 
โอ! ท่านผู้ทรงศรีอุดมศักดาเดช เหตุใดธุระพวกเราจึ่งต้องร้อนเร่าก่อนร่างร่วง
สูเจ้าทั้งปวงจำไว้ อีกมิเนิ่นนานสมัย จะมีสัตว์ใจอุบาทว์ชนิดหนึ่งมาอุบัติ บัญญัติสมยาว่า มนุษย์ พวกมันจะเก่งกร่างสร้างสิ่งสมมุติขึ้นนับบ่ห่อนถ้วน จากนั้นก็ล้วนหลงใหลมายาอุปมาเหมือนถูกคุมขัง 
ถึงยังมีชีวิตก็มิผิดกำลังตายทั้งเป็น ทนทุกข์ขุกเข็ญแสนสาหัส เราจึ่งประสงค์สร้างสัตว์แมลงเม่า หมายให้คณะสูเจ้าไปตาย เพื่อเตือนมนุษย์ทั้งหลายให้ตื่น ฟื้นตนจากอวิชชาตัณหาอุปาทาน สูเจ้าจะดำรงวงศ์วานปฏิบัติงานนี้อีกนานครัน บางที อาจจนกว่ามนุษย์สูญเผ่าพันธุ์ก็ได้
	ฉันรู้ว่าไฟจะลวกชีวี หากก็พร้อมสละพลีชีพ ปลุกประทีปไพจิตรแก่ดวงจิตพวกเธอ มนุษย์เซ่อเขลาเง่างั่ง เข้าใจหรือยังกับคำชี้แจง
หัวอกฉันแห้งหดหู่ห่อเหี่ยวทันใดเมื่อฟังคำไขจนจบ นิ่งสงบพูดอะไรไม่ออก สักครู่ แมลงเม่าบอกลาก่อนนะ พันธะฉันยังมิสำเร็จเสร็จสิ้น ฉันต้องโบยบินไปดับลมปราณแล้ว
เพื่อนแก้ว ฉันขอร้อง เธออย่าลอยล่องไปตายมิได้หรือ
ฉันสัตย์ซื่อต่อหน้าที่ เธอเลิกเจรจาจู้จี้เสียทีสิ เร่งตรองเห็นมรณานุสติดำริถอนตนพ้นเปือกตมหล่มปลักอัปรีย์ดีกว่า จบวาจา แมลงเม่าก็บินเข้าสู่แสงไฟ ปล่อยน้ำตาตกในเนืองนองชุ่มวิญญาณฉัน
เพื่อนขวัญ ฉันจะคิดถึงเธอเสมอ เธอ แมลงเม่าปิยมิตร
(๑๓ ถึง ๑๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๖)
หมายเหตุ:
	ผมเขียนบันทึกชิ้นนี้ โดยอาศัยบทกวีร้อยแก้วของท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ เป็นแรงบันดาลใจสำคัญยิ่งครับผม