อีกหน..บนความเสี่ยง

อัลมิตรา

ปีนี้ไม่ได้จัดโครงการจิตอาสา เพราะไม่แน่ชัดว่าหมอจะเรียกตัวผ่าตัดเมื่อไหร่ แต่ถึงจะไม่ได้เป็นคนจัดโครงการเอง ก็ยังคงใช้เวลาในวันหยุดเข้าร่วมกิจกรรมอาสา ปลูกป่า ปล่อยปลา สร้างฝาย ทำเท่าที่สังขารจะทำไหว ด้วยใจที่เป็นสุขและไม่กังวลใด ๆ 
พฤหัสที่ผ่านมา ฉันมาพบแพทย์ตามนัดและได้ทวงถามคิวการผ่าตัด ซึ่งคุณหมอเกรียงศักดิ์ก็รีบโทรเช็คกับคุณหมอประติรพทันที โอเคล่ะ ในที่สุดก็ได้คิววันผ่าตัดซะที .. แอตมิทกันวันนี้เลย วันศุกร์เช้าผ่าตัด แผนการไม่มีอะไรมาก  คนป่วยพร้อม หมอพร้อม เหลือแต่งานที่มันไม่รู้จะเคลียร์ออกยังไง แต่ก็ช่างมัน ผ่าตัดก่อนดีกว่า ..
 การเดินเรื่องที่ รพ. มันค่อนข้างวุ่นนิดหน่อย ต้องไปตรวจคลื่นหัวใจตรงนั้น เอ็กซเรย์ปอดตรงนี้ แล้วขึ้นตึกไปแลดูเตียงนิดหน่อย ก่อนแว๊ปกลับไปที่ทำงานเคลียร์งาน และวกย้อนมาที่บ้านจัดแจงเตรียมข้าวของที่จำเป็น แล้วค่อยกลับเข้าไปที่ รพ. ใหม่ในตอนเย็น
เขาคงกลัวว่าจะหนีมั๊ง แรก ๆ พยาบาลก็ไม่อนุญาตให้ออกจากตึก แต่โชคดีที่หมอเขียนในใบงานเอาไว้ว่า "อนุญาตให้ลากลับไปเคลียร์งานได้ และให้กลับเข้ามาตอนเย็น"
ห้องที่เขาจัดให้อยู่ชั้น 19 ห้อง 03 เป็นห้องพิเศษ 5 เตียง ในตอนแรกที่พยาบาลพาไปที่ห้อง ยังตกใจ เฮ้ย นี่ให้เรานอนรวมกับผู้ชายหรือไงนะ เพราะแต่ละคนหัวโล้นทั้งนั้นเลย .. 555  มาสังเกตุอีกที นั่นผู้หญิงทั้งหมดเลยนี่ แสดงว่า ห้องนี้ เป็นญาติกับมะเร็งกันทั้งนั้น 
ฉันนอนอยู่เตียงกลาง ดูแล้วไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่ คนทางซ้ายเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองกำลังนอนรับเลือดอยู่ ไม่อยากหันไปมองเลย ถุงเลือดแดงฉ่าห้อยต่องแต่ง เตียงขวาคนป่วยมะเร็งแกนสมองมีร่องรอยของการผ่าตัดสมอง แผลยาวผ่ากลางตั้งแต่กลางกระหม่อมยันท้ายทอย ฟากตรงข้ามมี 2 เตียง เตียงริมหน้าต่างเป็นมะเร็งเม็ดเลือดตัวเหลืองซีด อีกคนเกิดอาการแพ้ยา ตัวบวมฉุ   ที่เหมือนกันคือ ทุกคนหัวโล้น
ฉันมาทันได้รับอาหารเย็นจาก รพ. อาหารที่แสนจะไม่อร่อยเอาซะเลย ด้วยความที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดคนไข้ ฉันจึงลงไปข้างล่างซื้อข้าวหมูแดงมากิน พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมแวะเซเว่นซื้อน้ำชาขวดแบบที่เขาเปิดฝาเสี่ยงโชครับล้านกันนั่นแหล่ะ 555 แหม๊ ยังมีอารมณ์ลุ้นอีกเนอะ
ข้าวยังคาปากตุ้ย ๆ อยู่พอดีเชียว บรรดากองทัพคุณหมอก็มาซักประวัติและบอกถึงวิธีการในการผ่าตัด ฉันต้องงดอาหารรวมไปถึงน้ำตั้งแต่เที่ยงคืน คิวผ่าตัดอยู่ช่วงเช้า ต้องไปที่ห้องเอ็กซเรย์ก่อนแล้วค่อยไปห้องผ่าตัด อืมม.. เดี๋ยวมีคนเข็นพาไปเองนั่นแหล่ะ ไม่ต้องไปจำมันหรอก
ฉันบอกกับทีมคุณหมอว่า "สงสัยจะนอนไม่หลับ ผิดที่" หมอหัวเราะ แล้วบอกว่า "จะจัดยาคลายเครียดให้นะ" ฉันก็เถียงว่า "ไม่ได้เครียดนี่นา แต่คิดว่าจะนอนไม่หลับ" หมอก็บอกว่า "นั่นแหล่ะ เขาเรียกว่าเครียด" เอาว่ะ เครียดก็เครียด ฉันมีเหตุผลนี่นา ใครจะไปนอนหลับล่ะ ในเมื่อแต่ละเตียงเขาจะชักม่านแบบของใครของมัน เหมือนกั้นเป็นห้องส่วนตัวตอนนอน ส่วนฉันมันเหมือนถูกทิ้งอยู่กลางห้อง  หนก่อนโน้นเมื่อสองปีก่อน คืนแรกก็อย่างนี้แหล่ะ ยังไม่รู้แกว นอนไม่หลับทั้งคืน เดินไปกะเดินมารอบตึกเลย ทีนี้ก็ไม่อยากเป็นเหมือนตะก่อน
ขนาดคิดว่าจะนอนไม่หลับ ที่ไหนได้ สองทุ่มกว่า ๆ ตาปรือแล้ว ง่วงนอน กำลังจะวูบแล้วเชียว สักพักพยาบาลบอกว่า "อย่าเพิ่งหลับนะคะ คุณหมอจัดยาให้ค่ะ ทานแล้วจะได้นอนหลับสบาย"  เวงกำ..กำลังจะหลับอยู่แล้วตรู มาปลุกให้รอยา ...
ตีห้ามั๊งที่ตื่นขึ้นมา รีบจัดการเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ สระผมให้เป็นที่เรียบร้อย เตียงอื่น ๆ เขาได้อาหารเช้ากัน ส่วนฉันได้แต่นั่งมองคนอื่นกินข้าว ท้องก็ร้องจ๊อก ๆ หิวข้าววววววววววว ... อ่ะ
แปดโมงก็มีราชรถมาเกย เขาให้นั่งเข็นไปห้องเอ็กซเรย์ คุณหมอประติรพรออยู่ ดีนะที่นั่งรถเข็น ไม่มึนหัว ถ้านอนเตียงเข็นมันจะมึนหัว  พอไปถึงห้องทำการ ก็เอาล่ะ สิ่งที่น่าสยดสยองจะเกิดขึ้นแหล่ววววว ฉันเองก็ลุ้นเหลือเกิน 555 
เห็นหน้าคุณหมอประติรพไม่ค่อยชัดเจนนัก เพราะเขามีผ้าหน้ากากปิดอยู่ ในห้องนี้มีแต่เจ้าหน้าที่ผู้ชายทั้งหมด เขาให้ถอดเสื้อ  ก็รีบถอดเลย คุณหมอประติรพเช็คฟิล์มเก่าก่อน แล้วก็ลงมือ ละเลงเจล เพื่อหาก้อนเนื้อนั้น ฉันเองก็ถามไปเรื่อย ๆ ... เจอยังคะ ใช่ก้อนนั้นหรือเปล่า ขนาดเท่าไหร่ น่าตามันดีไหม หมอคิดว่าไง จะแทงลวดยังไงเนี่ย เจ็บป่าว หมอทำเบา ๆ นะ .. คุณหมอประติรพก็ตอบมาว่า  ".. เจอแล้ว ประมาณ 6 มิล หน้าตายังไม่รู้หรอก ผ่าออกก็จะรู้เอง แทงลวดไม่เจ็บหรอก แต่ตอนฉีดยาชาจะเจ็บนิดหน่อย แล้วก็ไม่ต้องลุ้นมาก นอนเฉย ๆ ไม่ต้องลุ้น ผมสิควรต้องลุ้นมากกว่า.. "
อ่า .. เจอแล้ว ทีนี้หมอเรียกหาลวด โอ้โห ยาวนะนั่น หมอแทงลงไปหลังจากที่ฉีดยาชาให้ฉันแล้ว แต่ความรู้สึกยังมีอยู่นิดหน่อย หมอกด ๆๆๆ หมอบ่นเบา ๆ ว่า มันเขยิบหนี (ฉันคิดในใจว่า มันไม่ใช่เหล็กไหลนะหมอ เขยิบขยับได้ไง) หมอเรียกผู้ช่วยมาให้ช่วยรั้งด้านล่างฐาน อีกคนด้านบน ... เอาเข้าไป สามคน หกมือ กับเต้านมขวาของฉัน
เรียบร้อยล่ะ .. ลวดโด่เด่เป็นเรด้าห์เสาอากาศ เห็นแล้วก็ขำดี หมอประติรพพับลวดแล้วติดเทป จากนั้นก็ส่งตัวฉันขึ้นห้องพักก่อน รอการเรียกตัวไปห้องผ่าตัด ฉันถามหมอประติรพว่า "ถ้ายาชาหมดฤทธิ์ก่อนผ่าตัดล่ะ ทำไงดี" หมอประติรพบอกว่า "เรื่องเจ็บมันเป็นเรื่องธรรมดา บอกพยาบาลละกัน"  .. เฮ้ย อย่างนี้ก็หวาดเสียวดิ ถ้าส่งตัวไปห้องผ่าตัดเลยก็คงพอจะวางใจหน่อย ฮ่วย แล้วจะยังไงกันเนี่ย เพี๊ยง ยาชาอย่าเพิ่งหมดฤทธิ์เร็วเลยนะ
พอกลับถึงห้อง ใครต่อใครก็มาขอดูกันใหญ่ ทั้งเพื่อนคนป่วยด้วยกัน กระทั่งพยาบาลยังขอถ่ายรูปเต้านมที่มีลวดปักคาไว้ พยาบาลบอกว่าเอาไว้สอนนักเรียน  ก็ดีเหมือนกันแฮะ ยังพอมีประโยชน์กับเขาบ้าง พยาบาลถามว่าจะย้ายไปอยู่ห้องพิเศษคู่ไหม .. ฉันรีบตอบ เอาเลย ห้องนั้นเป็นเตียงคู่ แต่อีกเตียงว่าง ก็เลยเหมือนห้องพิเศษเดี่ยวไปในตัว จ่ายเพิ่มอีกคืนละ 500 บาท
เกือบเที่ยงแน่ะ กว่าเขาจะมารับตัวไปห้องผ่าตัด ก่อนหน้านั้นฉัน line ไปถามคุณหมอเกรียงศักดิ์ "หมอคะ ลืมผ่าตัดหรือเปล่าคะ หิวข้าวแล้วด้วย"  ขำอ่ะ ก็ตอนนั้นหิวข้าวมากนี่นา กะว่า ให้รีบจบ ๆ ไปซะ จะได้กินข้าวได้สักที ยิ่งยืดเยื้อยิ่งหิวไปกันใหญ่  
ตอนที่รออยู่ห้องเตรียมผ่าตัด คุณหมอเกรียงศักดิ์ในชุดเขียวเดินเข้ามาหา "รอตั้งนาน"  คุณหมอตอบว่า "โทษที พอดีเคสผ่าไทรอยด์มีปัญหานิดหน่อย เลยกินเวลาไปมาก" ฉันก็เข้าใจอะนะ ก็รู้ว่าอะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ในห้องผ่าตัด เป็นห่วงแต่คุณหมอนี่แหล่ กินข้าวเที่ยงหรือยัง ซึ่งคุณหมอก็ตอบแบบยิ้ม ๆ ว่า "ทานแล้วครับ"
ตอนที่รออยู่ห้องเตรียมผ่าตัด ฉันเห็นมีคนนอนบนเตียงรอผ่าตัดอีก 4 คน มีป้าคนหนึ่ง แกเข้าใจว่า แกจะต้องผ่าไส้ติ่งออก พยาบาลมาถามหลายรอบป้าก็ตอบไปอย่างนั้น จนพยาบาลกลุ้มใจ เพราะว่าไม่ได้จะผ่าตัดไส้ติ่ง แต่จะผ่าตัดสะโพกต่างหาก ต้องเรียกหมอมาทำความเข้าใจกับป้านั่นอีกรอบ เมื่อป้ารู้ว่าจะต้องผ่าตัดสะโพกก็คงนึกหวั่น เพราะฉันได้ยินป้าพูดเสียงดังสั่น ๆ ว่า "ไม่เอาแล้ว ไม่ผ่าตัดแล้ว"  ยังไงกันวะเนี่ย โกลาหลกันน่าดูเลย
หมายเลขที่แหวนห้อยใกล้ถุงน้ำเกลือของฉันคือหมายเลข 4 คงได้ใช้ห้องผ่าตัดที่ 4 นั่นแหล่ะ สักพักก็มีคนมาเข็นไป คนอื่นที่รออยู่ก่อน ยังไม่มีใครได้ไป ฉันมาทีหลังแต่ได้ไปก่อน คงแล้วแต่เคสมั๊ง 
ห้องผ่าตัด .. เป็นอะไรที่ไม่อยากจะเข้าไปเลย ไปทีไร เจ็บตัวออกมาทุกทีสินั่น  ทีนี้ใครเป็นใครจำไม่ได้แล้ว เล่นสวมชุดเชียวใส่หน้ากากกันหมด เขาให้ฉันนอนท่ากางเขน รัดแขนสองข้างและกลางลำตัว ตรงขามีเครื่องวัดความดัน ส่วนที่แขนขวา หมอบ่น..  ก็จะผ่าตัดข้างขวา แล้วทำไมพยาบาลเจาะเส้นให้น้ำเกลือข้างขวานะ มันเกะกะ คุณหมอจะถอดออกแล้วเจาะใหม่ที่เท้า  ... 
"อ้าว ! ที่เท้าเหรอ แย่อะดิเนี่ย อันนี้ใช้ไม่ได้เหรอ ไหน ๆ ก็เสียบน้ำเกลือไปแล้ว ว้า แย่จัง "  ฉันก็บ่นบ้างดิ กลัวเข็มจะตายชัก อุตส่าห์เจ็บตัวโดนเจาะไปแล้ว ยังจะมาย้ายที่อีก เฮ้อ .. สงสัยจะถอนหายใจแรง คุณหมอเลยบอกว่า "อ้าว หยวน ๆ ไม่เป็นไร คงไม่เกะกะสักเท่าไหร่หรอก ไม่ต้องเสียบน้ำเกลือใหม่แล้ว" ... เย้ ค่อยยังชั่วหน่อย
"หมอ เจ็บแขน" ฉันบอกกับทีมหมอตอนที่มีหมอคนหนึ่งฉีดยาเข้าหลอดเลือดดำ แล้วความรู้สึกก็เริ่มเบลอ ๆ หน้ากากหายใจก็ค่อย ๆ สวมลงทาบจมูก ฉันเต็มฝืน แล้วก็หมดความรู้สึก สลบไป .. รู้ตัวอีกที คงอยู่ห้องสังเกตุการณ์ แต่ยังมึนอยู่ จึงไม่อยากลืมตา ฉันได้ยินคนเขาคุยกัน แต่จับใจความไม่ได้ เขาเข็นฉันกลับเข้าห้องพักตอนบ่ายสี่กว่า ๆ  อุ้มลงไปนอนเตียง แล้วก็เรียกชื่อ ฉันก็เออออ แต่ก็ไม่คิดจะลืมตา ทว่าด้วยความมึนทำให้ฉันอยากอาเจียน เขาเตรียมการไว้แล้ว เอาภาชนะมารองรับ ฉันสะบัดหัวเพื่อให้หายมึน แต่ก็เหมือนยิ่งมึน การเจ็บแผลตอนนั้นยังไม่มี แต่พะอึดพะอมมาก  อาหารเย็นที่เขาจัดไว้ให้ ข้าวต้ม+กับข้าวอะไรก็ไม่ทันได้ดู ทั้งที่หิวแต่ฉันก็กระเดือกไม่ลงเลย จึงล้มตัวนอนใหม่ ฟื้นตัวอีกทีตอนสี่ทุ่ม ยังมึนนิดหน่อย หิวมาก............. พี่สาวที่เฝ้า ต้องลงไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้กิน ก็กินไปแค่สองสามคำ ก็ไม่ไหว ขอนอนต่อ ..
แล้วก็ตื่นเต็มตัวตอนตีสาม ไม่มีอาการมึนแล้ว หิวอีกแล้ว และก็ไม่มีอะไรให้กิน 555 ทำไงได้ ดันตื่นตอนตีสาม เหลือบมองเห็นถุงส้ม ได้การล่ะ ขอกินส้มก่อนละกัน  จากนั้นก็ดูหนังจาก ipod  เออใช่ เขาเอาสายน้ำเกลือออกแล้วเมื่อเย็น แต่ยังคงคาเข็มไว้อยู่ พอมีเข็มคามือไว้อย่างนั้น มันทำให้หยิบจับอะไรไม่ค่อยสะดวกเลย เวลาจะแปรงฟันก็ต้องใช้มือซ้ายแทน แปรงฟันแบบไม่สะอาดเท่าที่ควร ช่างมันล่ะ ถึงตอนนี้ ใครล่ะจะมาดมปากฉัน 555
มื้อเช้าวันเสาร์ ฉันฟาดเรียบ กินทุกอย่างที่ขวางหน้า ทีมหมอมาดูอาการ เช็คแผล และบอกฉันว่า ถ้าจะกลับก็กลับได้ คุณหมอนัดให้มาฟังผลชิ้นเนื้อในวันพฤหัสที่ 13 .. ได้ทีล่ะ เขาอนุญาตให้กลับได้ ก็รีบเผ่นซะดีกว่า 
พฤหัสแอตมิท ศุกร์ผ่าตัด เสาร์กลับบ้าน .. อาทิตย์เย็นไปงานแต่งงาน จันทร์ลุยงานต่อ ...
แค่นี้จริง ๆ เห็นมั๊ย ไม่ได้ทำอะไรที่หนักหนาเลย ..
การตัดก้อนเนื้องอกออก ( Lumpectomy หรือ wide local excision)
เป็นส่วนหนึ่งของการทำผ่าตัดแบบสงวนเต้านม ( breast conservation procedure) โดยตัดก้อนที่คลำได้ออกให้ได้ชายขอบที่ตัดพ้นบริเวณที่มีเนื้อมะเร็ง ( adequate margins) ถ้าคลำก้อนไม่ได้อาจต้องล็อคเป้าด้วยเข็ม ( needle-localization) โดยปักเข็มไปที่เนื้องอกขณะมองภาพจากคลื่นอุลตราซาวด์หรือภาพเอ็กซเรย์เต้านม แล้วคาลวดปลายงอ ( J wire) ไว้ก่อน หลังจากนั้นจึงไปตัดเอาเนื้องอกออก โดยต้องตัดขอบ ( margin) ให้ห่างปลายลวดอย่างน้อย 1 ซม. แล้วเอาชิ้นเนื้อที่ตัดได้ ( specimen) ไปตรวจยืนยันด้วยเอ็กซเรย์ทันทีว่าตัดได้เนื้อที่ต้องการ ก่อนที่จะเย็บปิดแผล