เรื่องราวในเน็ต

อัลมิตรา

วันนี้ตื่นสาย กินข้าวสาย กินยาสาย แล้วถือโอกาสเอกเขนกนอนต่ออีกนิดจนเที่ยง เหมือนตัวขี้เกียจยังไงยังงั้นเลย ฮา ..แบบว่า ถือโอกาสชาร์ตแบทพักยกไปในตัว
บ่ายกว่า รู้สึกหิว จำเป็นต้องเสาะหาอาหารใส่ท้องพร้อมกับติดตามข่าวม็อบไปด้วย มีการยิงแก๊สน้ำตากันแล้ว ส่อเค้าถึงความวุ่นวายกันอีกแล้ว  ดูข่าวคนเดียว คิดคนเดียว
ตอนนี้แดดยังแรงอยู่ ตัวขี้เกียจยังคงสิงอีกต่างหาก ก็เลยพักอารมณ์ในเน็ตดีกว่า ปรากฏว่า ..  ตัวงงเข้ามาสิงแทนตัวขี้เกียจ  ... ??? 
ภาษาคนต่างจังหวัดเขาพูดว่าอะไรนะ .. นึกก่อน 
เคยได้ยินคนงานของพ่อพูดเอาไว้นานโน้นนนนนนนนว่า .. "ฮ่วย บักสิเด๋อ!"
มันมีความหมายยังไงก็ไม่รู้แฮะ แต่น่าจะออกแนว ๆ ว่า .." เฮ้ย! อะไรกันเนี่ย!"
ด้วยเรื่องราวในบ้านกลอน บางที การอ่าน การประมวลความคิด ของแต่ละคน ..ไม่เหมือนกัน  หลายปีมาแล้ว อัลมิตราเขียนเรื่องเกี่ยวกับ เบื้องลึก - เบื้องหลัง ก็มีคนเข้าใจผิดกันเยอะ  เคยเขียนใต้ร่มมลุลี เอาอีกล่ะ ดันไปกระทบใจบางคนที่กำลังอกหักรักคุดอีกต่างหาก เปลี่ยนแนวเป็นเขียนถึงเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อ ขอโทษครับผมเมา ก็ทำให้หลายคนสะดุ้งตามกัน
เห็นมั๊ย อิทธิพลของตัวหนังสือ มันทำให้ผู้อ่านเกิดความรู้สึกถึงความที่ตัวเองเป็นไปเกี่ยวข้อง  ทั้งที่บางทีแล้ว ที่มาของการเขียน มันเป็นคนละเรื่องราวกัน
จะเป็นการยากไหมนะ หากตอนที่อ่าน ให้ถือหินหนัก ๆ สักก้อน เอาไว้ถ่วงใจ ฮา .. คิดไปนั้นเชียวอัลมิตรา
.................................................................
มีเรื่องจริงที่อยากเล่าเพื่อแชร์ประสบการณ์  ..
ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ณ วันที่ ฤกษ์ ชัยพฤกษ์เห็นอัลมิตราแต่ไม่แสดงตัว (อ้างอิง)
อัลมิตราประกาศชวนเพื่อนบ้านกลอนไปไปงานออกแขกทำบุญบ้านกวีสุนทรภู่ที่วัดเทพธิดาราม ที่งานจะมีการสมทบทุนซ่อมแซมกุฏิที่สุนทรภู่เคยจำวัด และหารายได้สมทบทุนงานกวีสุนทรภู่ มีอาจารย์กวีมากมายที่ร่วมงานนี้ เรียกได้ว่า ได้ไปกระทบไหล่กวีใหญ่ของเมืองไทยก็งานนี้แหล่ะ
ทีนี้.. มีสมาชิกบ้านกลอนคนหนึ่งสนใจอยากไปงานบุญนี้ บ้านอยู่ จ.ชลบุรี ช่วยงานที่บ้าน ไม่มีรายได้ แต่เธอคนนั้นสนใจงานกวี และอยากมาร่วมงานบุญ เธอบอกกับอัลมิตราอย่างนั้น แต่ติดขัดทุนทรัพย์ อัลมิตราจึงถามเรื่องค่าใช้จ่ายในการเดินทาง จากนั้นก็บอกกับเธอว่า "มาเถอะ ค่าใช้จ่ายจะจัดการให้"
ไม่ได้อวดรวย ไม่ได้อยากได้หน้า ไม่ได้อยากเอาบุญคุณ ... 
ก็เธอคนนั้นอยากมาก อัลมิตราก็แค่ทำให้เธอได้มาตามความตั้งใจ เท่านั้นเอง
.. นี่คือความคิดของอัลมิตรา ..
ในวันงาน เธอก็เดินทางมายังจุดหมาย เราร่วมงานกันอย่างราบรื่น เรียบร้อยทุกอย่าง ซึ่งไม่น่าจะมีผิดปกติ ขากลับ เห็นว่า มีรถจะผ่านเส้นทางที่เธอจะต้องไปขึ้น บขส. ก็เลยฝากฝังให้เธอติดรถไปด้วย เรื่องควรจบแค่นั้น ..
แต่ ปรากฏว่า .. 
อีกวันถัดไป จู่ ๆ มีข้อความจากผู้ที่อัลมิตราฝากให้เธอติดรถไปนั้น ตำหนิอัลมิตรายกใหญ่ในเวป  ในความรู้สึกแรกคือ " อะไรวะ งง ว่ะ"       และความรู้สึกถัดมาก็คือ "ช่างมันเหอะ ไม่เห็นจะรู้เรื่อง"
ผ่านมาห้าปี อัลมิตราซึ่งลืมไปแล้วด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ก็เพิ่งจะมาฟื้นความทรงจำตอนที่ เธอคนนั้นบอกว่า "หนูอยากถามอะไรพี่หน่อย เหตุการณ์ตอนนั้น......"   อัลมิตราก็มีหน้าที่ตอบไป "หนูเข้าใจพี่ผิดมานาน" เธอว่างั้น  ส่วนอัลมิตราก็ได้แต่เหรอหรา " อ๋อ เออ อึม"
ที่จริงแล้ว หากเราไม่ได้พบกันอีกครั้ง ความรู้สึกที่เธอมีต่ออัลมิตราก็คงจะมีแต่ภาพลบตลอดไป  หรือ อาจเป็นเพราะ โชคชะตา ทำให้อัลมิตราได้มีโอกาสอธิบายในเจตนาที่กระทำลงไป
.................................................................
:)  แค่บอกเล่าประสบการณ์จริง ตัวตนของเธอทั้งสองคน ก็คงสามารถยืนยันในคำเขียนของอัลมิตราได้ แดดเช้าและหิ่งห้อยน้อยใจ ซึ่งทั้งคู่ก็ยังคงเป็นเพื่อนของอัลมิตราอยู่ มีฮาเฮกันบ้างหากโอกาสเอื้ออำนวย ห่างหายกันบ้างตามระยะทางและระยะงาน 
อัลมิตราอยากสรุปว่า 
เรื่องราวในเน็ต .. บางที มันไม่มีอะไรเลย 
เรื่องราวในเน็ต .. บางที คนอ่านนั่นแหล่ะ ที่เป็นคนสร้าง
หรือเพื่อนคนอื่นมีประสบการณ์ทำนองนี้ ก็สามารถแชร์ความคิดกันได้นะ :)