ห วั ง...

บุหรง

การได้รู้จักใครสักนับว่าเป็นวาสนา...
ถ้าพบพานนั้นนับว่าบุพเพนำพามาให้พบพานอาจเป็นเพราะในชาติอันใกล้เคยร่วมทำบุญตักบาตรไม่ว่าหญิงหรือชาย  จึ่งทำให้ได้มาพบพานสร้างรอยกรรมไว้แก่กันอีกในชาติภพปัจจุบัน  บ่อยครั้งที่มักสงสัยมีคนเป็นล้านคนแต่ไม่อาจบอกเหตุผลได้ทำไม?   ต้องเป็นคนนี้ที่ต้องพบ  ต้องเจอ  ต้องรู้จัก  แล้วคนอีกในจำนวนหนึ่งล้านที่เหลือนั้น  ทำไมจึงไม่รู้ไม่คุ้นเคย  ไม่มีผลต่อการทำปฏิกิริยาเคมีใดๆ  ในร่างกาย
แต่เมื่อได้รู้จักหรือเริ่มเรียนรู้ใครสักคน  เราๆ มักคาดหวังว่าเขาจะเป็นอย่างนั้น อย่างนี้  โดยลืมไปว่าเราไม่ใช่ศูนย์กลางของเขาที่จะมีอิทธิพลชักนำได้  และเมื่อพบว่าสิ่งที่เราคิดกับสิ่งที่เป็นนั้น   แตกต่างกันสิ้นเชิง  จึงพยามบอกตัวเองอยู่เสมอๆ  ว่า "อย่าคาดหวังให้ใครเป็นดั่งใจเรา"   และบอกใครทุกคนว่า "อย่าคาดหวังใดๆ  กับฉัน" เพราะฉันไม่อาจเป็นทุกอย่างที่ใครต้องการได้
เพียงแต่ขอร้องไว้ใครก็ตามที่เขามาหรือเพียงผ่านเข้ามา  เพราะคนเราเพียงผ่านมาเพื่อผ่านไปอย่าสร้างเกาะหรือกำแพงซ่อนอะไรไว้เลย  อีกไม่นานก็จากกันไปแล้ว   ได้โปรดอย่ามาสร้างภาพลวง  อย่ามาทำให้สับสน  อย่ามาทำเพียงเพื่อลองดีหรือลองใจ  เพราะหากเมื่อใดที่รู้ความจริง  หัวใจที่เด็ดเดี่ยวเคยมีมาแต่เดิมมักจะตัดออกไปจากระบบไม่ว่าอย่างไรก็อภัยให้ทุกอย่าง  
เพียงแต่อยากบอกว่าเมื่อใดที่หัวใจที่เด็ดเดี่ยวนี้ตัดสินไปแล้ว  ก็เหมือนกับเวลาที่เดินไปเปรียบดั่งสายน้ำ  เพราะสายน้ำไม่เคยไหลย้อนกลับ  คนเราก็คงเหมือนกันเดินไปอย่างเด็ดเดี่ยว  คงไม่อาจเดินกลับหลังหันเพื่อมารับฟัง  รับรู้คำโกหกหลอกลวงได้อีก  แม้ว่าหนทางข้างหน้านั้น  จะมืดหม่น  มืดมิดไร้แสงสว่างก็ตาม หรือแม้จะเป็นสุดขอบเหวก็คงไม่ย้อนกลับไปได้อีก...
อาจจะมีบ้างบางครั้งหันหลังกลับไปมอง  แต่เปล่าเลยยังไงก็ไม่เดินย้อนกลับไปเพียงแต่อยากเหลียวกลับไปมองว่าคนที่อยู่ข้างหลังนั้นยังมีความสุขดี  แต่คงไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิน  บางสิ่งอาจทดแทนบางสิ่งได้   บางอย่างอาจทดแทนบางอย่างได้  หรือบางสิ่งอาจทดแทนบางอย่างได้  เวลาเมื่อหมดไปย่อมไม่ได้คืน   เราทุกคนจึงอยู่กับปัจจุบันตรงหน้าและตั้งสติเดินไปพร้อมกับวันเวลา
ใช่..."ฉัน"  เคยหวังว่าคุณคือที่สุด  และดีที่สุดนั่นเป็นภาพในใจเสมอมาและพยายามหลอกตัวเองเสมอมาว่าคุณจะไม่ทำร้ายฉัน  แต่เปล่าเลย  เพราะยิ่งนานวันมันยิ่งชัดเจน  พอทุกอย่างเริ่มชัดมันทำให้ฉันรู้สึกกลัว  กลัวสิ่งที่คุณเป็น  ความศรัทธา ความเชื่อมั่น  ที่ฉันเคยมีให้คุณมันค่อยเลือนไปเรื่อยๆ  จางไปเรื่อย  ก่อนนั้นฉันรู้สึกตื่นเต้นกับการเรียนรู้กับการอ่านหนังสือ(อ่านคุณ)  แต่ทว่า....  หนังสือเล่มนี้ที่ฉันอ่านนานวันยิ่งทำให้ฉันไม่อยากรู้ตอนจบของ ฉันจึงปิดหนังสือเล่นนี้ซะทั้งที่ยังอ่านได้เพียงไม่กี่หน้า   จำเป็นต้องเลิดปิดก่อนที่ฉันจะเริ่มหมดศรัทธาในตัวบุคคล  แต่ในขณะเดียวกันฉันเริ่มเห็นบางอย่างพร้อมกับทำให้ฉันรู้ใจตัวเอง  ความคิดของคนเราไม่มีผิดไม่มีถูกแต่ควรมีขอบเขต   แสดงอย่างเหมาะสมตามกาล  ไม่มากหรือน้อยจนเกินไป
ใช่....ฉัน "หวัง"  
หวังว่า "คุณจะไม่เป็นเช่นภาพที่ฉันเห็น"  เพราะฉันยังคงเชื่อความรู้สึกแรกตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้
ขอให้คุณโชคดี...และมีความสุขอย่างแท้จริงกับสิ่งที่คุณพยายามสร้างมันเพื่อเป็นเกาะกำบัง...