เมื่อสามปีก่อน .. แม่มดใจร้ายชวนฉันไปเมืองจันทน์ โดยมีเป้าหมายที่เขาคิชกูฏ เราเดินทางในตอนเช้า ถึงเมืองจันทน์ใกล้เที่ยง เจอลุงราม ลิขิต กินก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นใกล้ห้างโลตัส แวะบ้านสวนเก็บผลไม้ และงีบบ้าง พอตกค่ำ ก็มุ่งไปทางเส้นกระทิง -----> ขึ้นเขาคิชกูฏ ฉันเองก็ไม่เคยรู้ ไม่เคยเห็นหรอก ถึงแม้ว่าเคยได้ยินมาอยู่บ้างแต่ก็ไม่ใส่ใจ เขาคิชกูฏ .. มีอะไร ทำไมใครต่อใครจึงไปที่นั่น เพื่อนของแม่มดใจร้ายคนที่ขับรถน่ะ เขาไปเพราะมีจุดมุ่งหมาย แม่ของเขาป่วย ส่วนแม่มดใจร้ายจะมีประสงค์ใดหรือเปล่าก็ไม่ได้ถามแฮะ สำหรับฉัน .. " อ ย า ก ไ ป เ ที่ ย ว อ่ ะ" เริ่มต้นที่วัดพลวง คนมากมายเหลือเกิน ยืนเข้าแถวตั้งนานกว่าจะซื้อบัตรขึ้นรถได้ ที่ว่านาน ยังนานไม่เท่าตอนที่รอขึ้นรถ .. รอตั้งสองชั่วโมงแน่ะ นานชะมัดเลย จะขึ้นเขาก็ต้องขึ้นโฟร์วิลล์ก่อน เขาขับรถกันได้สุดยอดเลย วืด วืด แซงซ้าย ป่ายขวา ระทึกตลอดเส้นทาง ไม่กล้าหลับตาเชียว สองมือเกร็งจับขอบรถแน่นจนนิ้วแทบล็อค ขนาดขึ้นรถยังระทึก แต่ก็ยังเห็นคนเดินขึ้นเขาอยู่นะ เส้นทางไม่ใช่ใกล้ ๆ เลย หน้ำซ้ำทั้งมืดและต้องระวังรถที่แฉลบไปมาให้หนาวขนเล่น ๆ ด้วย เหมือนคล่องเลยนะ ไปหนนั้น กลับมาเล่าเป็นตุเป็นตะให้เพื่อนร่วมงานฟังอย่างเท่ห์ มีพระพุทธรูปเยอะแยะ ตรงนั้น ตรงนี้ กล่องรับบริจาคทานก็มีหลายจุด มีการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับวัตถุมงคลอย่างอึกทึกครึกโครม .. เท่านั้น เท่านี้ รถโฟรวิลล์น่ะ ตื่นเต้นในรอบขาขึ้น 2 หน และ ขาลงอีก 2 หน มีช่วงเดินเท้าด้วย นับจากจุดที่สองละกัน ตรงนั้นมีพระสีวลี สังเกตุง่าย ๆ เอาล่ะ รายละเอียดอื่น ๆ ต้องประสบด้วยตัวเองละกัน แน่ะ มีทิ้งท้ายไว้ด้วย
เป็นเพราะเลขท้ายสามตัว 684 ... เสียงเฮลั่นแผนก หลายคนถูกหวย 3 ตัว 2 ตัว หน้าบานยิ้มระรื่นกันถ้วนหน้าเชียวล่ะ เพื่อนคนถูกหวยสามตัวตรง 100*100 ไหนจะเลขท้ายอีก 100 เพื่อนเลยเลี้ยงข้าวทั้งแผนก ข้าวหมูแดง+กรอบ 80 ห่อ , ไอศกรีม และที่เจ๋งกว่านั้นคือ ออกค่ารถตู้เช่าสำหรับการเดินทางไปเขาคิชกูฏ เรียกว่า เอาเงินที่ได้กำไรมา ไปสร้างบุญ ด้วยการชวนคนไปทำบุญนั่นแหล่ะ ชัดเจนดี กำหนดวันเดินทาง คือ คืนวันอังคารที่ผ่านมาหมาด ๆ กะว่า ไปถึงตอนเที่ยงคืน เข้าวันมาฆบูชา พอดี ฤกษ์ดี
ก็เลยกลายเป็นหนที่สองที่ฉันได้ไปเขาคิชกูฏ ทว่าครั้งนี้แย่หน่อย ท้องไส้ไม่ค่อยดี ปั่นป่วนโครมครามโครมครากครืนครืน ท้องอืด ท้องเฟ้อ แน่นท้อง มีลูกคลื่นพลิกไปมาในท้อง โอยสารพันจะเป็น รู้ทั้งรู้ว่ากินเยอะมันไม่ดี แต่ทำไงได้ล่ะ ของชอบนี่นา เมื่อวันจันทร์ ฉันกินมะยงชิดไปตั้งโลครึ่ง แหะ แหะ ท้องเสียตั้งแต่คืนวันจันทร์ พอวันอังคารก็โผลเผลมาทำงาน ครั้นจะบอกเพื่อนว่า ท่าจะไม่ได้ไปแล้ว ก็ไม่กล้าบอก เอาล่ะ หายากินละกัน อัดยาเข้าไป พอตกเย็น ฉันกลับเข้าบ้านก่อน อาบน้ำ กินข้าว เตรียมไฟฉาย นัดเวลากับเพื่อนกันไว้ตอนสองทุ่มที่บริษัท ไปเมืองจันทน์ สภาพของฉันไม่พร้อมสักเท่าไหร่ อดนอน อ่อนเปลี้ย แถมยังไม่หายจากอาการจู๊ด ๆ อีกต่างหาก งานนี้มีลุ้นจริง ๆ สมาชิกร่วมเดินทางมีทั้งหมด 7 คน รวมอายุก็ประมาณ 270 ปี
พวกเราเดินทางกันตอนสองทุ่ม รถตู้วีไอพีซะด้วย เปิดซีดี ผีชีวะ ภาค 4 กว่าจะไปถึงเขาพลวง วนหาที่จอดรถ เที่ยงคืนพอดี คราวนี้รู้เทคนิคแล้ว ใครจะไหว้ที่ต้นศรีมหาโพธิ์ก็ไหว้ไปก่อน ส่วนอีกคนวิ่งไปซื้อบัตรขึ้นรถ คราวนี้ดูเหมือนแผนการณ์จะสวยหรู สักพักก็ได้บัตรขึ้นรถมา บัตรสีชมพู 434 แต่ตอนที่รอขึ้นรถนี่สิ นานมาก ๆ กว่าเขาจะขานหมายเลขให้ขึ้นรถก็ปาไปตีสามครึ่งแล้ว
ฉันไปไม่ถึงดวงดาว แถมยังเกือบตาย ! น่าตกใจนะ ที่บอกไปอย่างนั้น แต่มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ช่วงที่ต้องเริ่มเดินขึ้นเขา (จากจุดพระสีวลี นั่นแหล่ะ) เริ่มมีอาการหายใจติดขัด จะว่าเหนื่อยเพราะขึ้นบันได ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะยังเดินไปไม่ไกลสักเท่าไหร่ ยังไม่เมื่อยขาเลย
ฉันนั่งหลบฝูงชนที่ริมบันได เพื่อนในกลุ่มล่วงหน้ากันไปหมดแล้ว หัวใจเต้นโครมคราม ตัวเย็นเฉียบ เหงื่อท่วมตัว ตาพร่า มองรอบข้างมืดมัวไปหมด หรือ ว่า ฉันกำลังอยู่ในสภาพขาดน้ำ เนื่องจากท้องเสียมาหนึ่งคืนและหนึ่งวัน แล้วยังไม่เจียมบอดี้มาเดินดุ่ม ๆ บนเขาอีกต่างหาก "เป็นลม" หรือ "กำลังช็อค" วะเนี่ย ฉันคิดหาเหตุผลอยู่ต่าง ๆ นา ๆ พยายามที่จะมีสติ ค่อย ๆ กำกับการหายใจของตัวเอง ค่อย ๆ พาตัวเอง หลบจากที่มีคนเบียด มานั่งพิงต้นไม้ หลับตาทำสมาธิ " ไ ป ไ ม่ ถึ ง ไ ป ไ ม่ ถึ ง ผ้ า แ ด ง อี ก แ ล้ ว "
เมื่อเพื่อนสังเกตุว่าฉันหายไป จึงลงมาดู ฉันบอกพวกเขาว่า ไม่ต้องห่วง คนเยอะ จะนั่งพักสักครู่ หากพลัดหลงกันอย่างไร ก็ให้เจอกันที่รถตู้เลยละกัน คำว่า "ไม่ต้องห่วง" บอกเพื่อนไปแล้ว ก็มานั่งปลงกับตัวเอง ท่าจะไปได้ไม่ไกลกว่านี้ นี่เดินยังไม่ถึง 10 % ด้วยซ้ำไป เหลืออีก 90 % จะเสี่ยงดีหรือเปล่านะ คิดไป คิดมา คิดหลายหน
ปลอบใจตัวเองว่า "ไม่เป็นไร" อย่าให้คนอื่นเดือดร้อนเป็นดี เมื่อคิดอย่างนั้นแล้ว ฉันฝากเครื่องสักการะที่ติดตัวมา ให้กับคนแปลกหน้า ขอน้อมสักการะด้วยใจฝากของไปบูชารอยพระพุทธบาทด้วย ฉันนั่งพิงต้นไม้ ค่อย ๆ สูดอากาศบนเขา ค่อย ๆ เปิดเปลือกตา คืนขึ้น 14 ค่ำ พระจันทร์ลอยเด่นบนฟ้าไกล จากที่เหงื่อชุ่มเมื่อตะกี้ ก็รู้สึกว่าอากาศเริ่มเย็นขึ้น
ฉันค่อย ๆ ประคองตัวเองเดินลงมา แวะนั่งพักบ้างตามระยะ เมื่อรู้สึกใกล้จะวูบก็นั่งพัก พอดีหน่อยก็เดิน จนถึงจุดขึ้นรถลงเขา ก็แวะนั่งพักอีก คราวนี้ถึงกับต้องเซไปอาเจียน แทบแย่นะ แต่ในที่สุด ก็พาตัวเองกลับมที่รถตู้ได้ ฉันกดโทรศัพท์เรียกให้คนขับรถเปิดประตูให้ จากนั้น คลับคล้ายคลับคลาว่า "ฉันกองนอนอยู่ตรงนั้นแหล่ะ" มารู้สึกอีกทีตอนฟ้าสว่าง ก็อยู่บนรถตู้เรียบร้อยแล้ว เสื้อผ้าเปรอะขี้ดินเต็มไปหมด
ความตั้งใจที่จะไปให้ถึงผ้าแดง .. ก็เลยสิ้นหวังด้วยเหตุที่สังขารไม่เอื้อ
แต่ไม่เป็นไร ... ปีหน้าร่างกายคงฟิตกว่านี้
อัลมิตรา 9 มี.ค. 2555 07:37 น. - ID 12147 
1998
2
0
9 มีนาคม 2555 09:02 น. - comment id 128579
สมัยที่เรียนอยู่ ขึ้นทางน้ำตก เริ่ม 3 ทุ่ม กว่าจะถึงเกือบ ตี 4 นึกถึงบรรยากาศเก่าๆเลย
9 มีนาคม 2555 09:29 น. - comment id 128580
ปีที่ผ่านมาพิมไปช่วงวันมาฆบูชาเช่นกัน ได้มีโอกาสเวียนเทียนตรงรอยพระพุทธบาท มาปีนี้... พิมเพิ่งไปเมื่อกลางเดือนที่ผ่านมา กะว่าเช้าวันอาทิตย์ตีห้าจะเดินขึ้น ปรากฏว่ารถติดอยู่ทางเข้าสองชั่วโมงครึ่ง รอคิวรถขึ้นอีกสามชั่วโมง พอขึ้นไปช่วงที่ เดินระยะ 1.2 กม. คนติดค่ะ เดินต่อไปไม่ได้ ยืนรอจนเมื่อย ทนไม่ไหว เดินลงมา และเข้า ไปพักในเมืองหนึ่งคืน รุ่งขึ้นมาใหม่คราวนี้ รถไม่ติด คนไม่เยอะเพราะเป็นวันจันทร์ การที่ผู้คนที่แห่แหนกันมา ทำให้มองเห็นถึง ความศรัทธาและเศรษฐกิจของประเทศ ขอบอกว่า เลขบัตรรถที่รอคิว หวยออกสามตัวบนค่ะ ก็งวดที่สามตัวหน้าสามตัวหลังเหมือนกันนั่น แหละ แต่พิมไม่ได้ซื้อคุณอิมรักษาสุขภาพมากๆนะค่ะ อย่าหักโหม แบบนี้อีก เป็นห่วงจริงๆนะค่ะ
9 มีนาคม 2555 10:46 น. - comment id 128581
ก็ไม่บอกนี่นาจะพาขึ้นไม่ยักจะเจอกันแฮะ เราก็เพิ่งไปจันฯ มา รักษาสุขภาพนะเพื่อน
10 มีนาคม 2555 19:46 น. - comment id 128584
คุงอิม ....บอกคำเดียว "ห่วง" ในส่วนพลังกาย ไม่อยากให้เกินพิกัด อีก.....
อิอิ สู้ๆ.......................... ใจสุขแม้กายทุกข์ ก็ยังได้สุขเห็น
10 มีนาคม 2555 20:51 น. - comment id 128585
คุณก้าวที่กล้า .. เดินขึ้นสงสัยอัลมิตราจะไม่ไหวอ่ะ สังขารไม่อำนวยแล้ว ขนาดอาศัยรถโขยก ๆ เหวี่ยงฟิ้ว ๆ ยังหมดแรงไปเยอะเลยค่ะ คุณน้ำตาลหวาน .. เมื่อตะกี้ เพื่อน ตชด. ชวนให้ขึ้นเขาคิชกูฏอีก พรุ่งนี้ เขาเดินทางจากหนองหญ้าปล้อง เพชรบุรี กะว่าถึงตอนเที่ยงคืน และขึ้นเขา พอดีเช้าถัดไปเป็นวันจันทร์ วันทำงาน และอัลมิตราก็มีภาระกิจที่ต้องควบคุมเอง ก็เลยปฏิเสธไป ที่จริง หายจากอาการท้องเสียแล้ว น่าจะไปแก้ตัวใหม่เนอะ ฮา.. คุณร้อยฝัน .. นั่นล่ะ เพื่อนเขาที่ขึ้นไปถึงผ้าแดง มี 5 คน แต่ละคนเมื่อยกันหลายวัน มีไปไม่ถึงดวงดาว 2 คน คือ เรา กับอีกคน ก็ยังดีนะ ที่พอจะอาศัยแก้ตัวว่า ป่วย ท้องเสีย อ่ะ ไม่งั้น ได้ฉายาป๊อด มาครองแหง๋ ๆ คุณกีรติ .. นั่นแหล่ะ เพราะรู้ว่าพลังกายไม่ไหวแล้ว จึงตัดสินใจลงเขาแบบโทรม ๆ ตอนแรกเพื่อนที่เดินด้วยกันให้กำลังใจ และบอกให้สู้ ๆ เดินไปอีกนิด อีกนิด .. และอีกนิด พอตอนที่จะกลับ พวกเขาบอกว่า ดีแล้วที่อัลมิตราถอยกลับก่อน เพราะว่า อีกไกล และอีกไกล เอาน่า หนสามจะเอาใหม่
13 มีนาคม 2555 11:27 น. - comment id 128595
ตัวไปไม่ถึง แต่ใจไปถึงก็ได้บุญแล้วค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ