"น อ ย ด์"

แมงกุ๊ดจี่

ปล่อยสายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง  เห็นแต่ลมพัดพลิ้ว ยอดดอกหญ้าไหวลู่ลิ้วตามแรงลม  ฉันพยายามดึงตัวเองกลับมาไม่อยากให้ตัวเองเหม่อแบบไร้จุดหมาย
"คนแบบฉันหัวใจไม่เคยหนักแน่นเอาซะเลย  อ่อนไหวเกิ๊น"  ฉันบ่นกับตัวเอง 
แม้ว่าจะดูเหมือนอ่อนไหวในบางช่วง แต่ฉันก็เข้มแข็งชอบอยู่คนเดียว  แต่ขี้เหงา  (ทำไมเป็นแบบนี้นะ ">;< )
ฉันกลับมาสนใจโทรศัพท์ที่อยู่ในมือแล้วเลื่อนดูเบอร์ใน Contact list ที่มีอยู่ประมาณ 100  หมายเลข ความรู้สึกตอนนี้อยากโทรหาใครสักคน  ใครก็ได้  แต่ไล่ดูแล้วไม่รู้จะโทรหาใคร  โทรไปทำไม?  เฮ้อ..!!!!
"เฮ้อ...ไม่รู้จะโทรหาใคร" ฉันบ่นพรึมพรำกับตัวเอง
"เริ่มต้นวันแห่งความช้ำ หายใจก็เริ่มลำบาก..
เหมือนหัวใจเธอวันนี้ อยู่ห่างออกไปแสนไกล.."
ลมหนาวพัดพลิ้วปลิวผ่านจากระเบียง ฉันปล่อยความรู้สึกล่องไป
ฉันได้ยินเสียงเพลงเปิดคลอล่องมาตามสายลมหนาวเบาเบา 
เสียงเพลงที่แว่วมาทำให้ฉันเปลี่ยนความสนใจหันไปที่วอลลุ่มลำโพง
แล้วหมุนมันเพิ่มระดับของเสียงเพลงให้ดังกระหึ่ม!!!!!!  

"เริ่มต้นวันแห่งความเหงา จุดจบคงรอไม่ไกล... 
เหลือเวลาอยู่อีกไม่นานแล้วใช่ไหม
เหลือเวลาอยู่เคียงข้างกันสั้นลงทุกที
เฝ้าดูความรักเริ่มจางหาย สุดมือจะคว้าคืนมาอย่างเดิม
ไม่เห็นจะมีทางไหนจะได้หวัง... เหลือเพียงไม่นาน.. "  
"ฉันนอยด์อะไรหนักหนา ทำไมอ่อนไหวแบบนี้  
ความรู้สึกตอนนี้ตรูอกหักหรอ  ไม่นี่.....
เขาโน้นอกหักไม่ใช่ตรู  จะซึมเศร้าไปทำไม?"  
ฉันบ่นพร้อมกับเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง 
"แค่เพียงได้รู้ ว่าคิดถึงกัน 
แค่เพียงเท่านั้น ที่ฉันต้องการ 
แค่เพียงได้รู้ ว่าคืนและวันที่ฉันนั้นต้องพ้นผ่าน 
ยังมีหนึ่งคนที่รอฉันอยู่ "
เสียงโทรศัพท์ดังแว่วปนกับเสียงเพลงฉันมองโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือ
หน้าจอแสดงภาพถ่ายของหนุ่มหน้าตี๋ พร้อมชื่อและหมายเลขของคนโทรเข้ามา "พี่อรรจน์"  ฉันมองผ่านเลยไปสู่ลานกว้างของทุ่งหญ้าที่ลมหนาวโลมปลิวพลิ้วสะบัด มันคงทำให้ฉันรู้สึกโปร่งโล่งสบายกว่าการที่มองรูปหนุ่มหน้าตี๋ที่โชว์ในหน้าจอโทรศัพท์ ที่ทำให้ฉันมีแต่ความอึดอัดคับข้องเกินจะบรรยายได้ ฉันปล่อยให้โทรศัพท์ดังและสั่นอยู่ในมืออย่างนั้นหลายรอบ  แล้วก็เงียบไปในที่สุด
ฉันไม่มีเหตุผลที่จะรับสายเขาอีก "เราคบกันโดยที่เรารู้ว่ามีวันยุติ" นี่คือสิ่งที่เขาบอก  การยุติมันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนเห็นแก่ตัวอย่างฉัน  เพราะในเมื่ออีกใจมีเงื่อนไข เพื่อทำร้ายหรือเอาเปรียบอีกใจก็ไม่มีเหตุผลอะไร ที่จะต้องดำเนินต่อไปเพื่อทำร้ายจิตใจกันและกัน   ฉันปล่อยให้เวลามันดำเนินมานานมากเกินไปแล้วหนทางที่ควรทำคือ "ยุติ"  ทุกครั้งที่มีการ "ยุติ"  เกิดขึ้นฉันมักเศร้า หดหู่  ที่มัวไปคิดแต่เรื่องของคนอื่น   บางคนบอกกับฉันว่า "ความรักไม่มีผิดไม่มีถูก" "ไม่มีได้เปรียบเสียเปรียบ" "ความรักเหมือนผลประโยชน์ต่างตอบแทน" "หากอยากได้รักจงรักเขาตอบ"  ฯลฯ  และอีกมากมาย
สำหรับฉันความสัมพันธ์ไม่ใช่ความรัก  จุดเริ่มต้นของการเรียนรู้ระหว่างกันถ้าใช่ก็คบต่อไปแบบรู้ว่าต้องมีวันยุติ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ทางใครทางมัน ฉันเคยอ่านเจอในบทความของใครคนหนึ่ง  เขาบอกว่า "ความดึงดูดระหว่างชาย-หญิงมีวันหมดอายุ" ซึ่งเป็นผลที่มาจากกามคุณ "รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส" ตลอดระยะเวลาที่ผ่านฉันรู้สึกเฉย ไม่อยากครอบครอง  ไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากใกล้  ทุกครั้งที่มองใบหน้าขาวแบบคนจีนก็ทำให้นิ่งในรู้สึก ฉันไม่น่าไปดูดวงมาเล้ยยยยให้.......ตายเถอะ  ไม่งั้นคงไม่เกิดจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่เฉยๆ  แบบนี้ 
เขาบอกกับฉันว่า "พี่ก็เคยคบคนอื่นนะ  แต่ที่ผ่านมาทุกคนไม่เหมือนหนู"  ฉันควรขอบคุณเขาหรือเปล่านะที่ได้ยินแบบนี้  ฉันพบเขาแบบไม่ทันตั้งตัวอยู่ในช่วงจังหวะที่หมอดูทักไว้  จึงลองปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินมานานเกินไปแล้ว  ความรักควรจะก่อตัวขึ้นกลางใจแต่กลับกลายเป็นถูกกรีดซ้ำแผลเป็นที่เคยมีทำให้ต้องกั้นระยะห่างไว้  ฉันบอกเคยเขาว่า "น้องจะโทร.หาเมื่อคิดถึง แต่ถ้าพี่อรรจน์คิดถึงน้องก็โทร.ได้ตลอดเวลา"  แต่ที่ผ่านมาฉันไม่เคยโทรหาเขาเลย แต่เขาก็ยังโทร.มาสม่ำเสมอในช่วงแรก  แต่หลังๆ  คงเบื่อที่จะคุยอยู่คนเดียว  เบื่อที่จะหาเรื่องมาเล่าให้ฉันหัวเราะ  ตลกฝืดๆ  ของเขา มันคือความไม่สมดุลสินะจนเขาค่อนขอดมา "ถ้าเกิดพี่ตาย เพราะอุบัติเหตุ หรืออะไรก็แล้วแต่คงไม่ได้มาเผากันหรอกมั่ง" เป็นผู้ชายมาดขรึมแต่เวลาเหน็บก็เจ็บเลือดไหลซิบคือผู้ชายคนนี้
คงเป็นเพราะฉันรักตัวเอง  คิดถึงแต่ตัวเอง มันกลายเป็นความกลัว กลัวว่าเมื่อมีใครที่เดินเข้ามาแล้วเขาจะมาเอาเวลาที่มีไป 
ฉันยังอยาก "ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ"  
"นอนอ่านหนังสือทั้งวันแบบไม่ต้องลุกไปไหน"  
"เพ้อฝันคิดพล็อตเรื่องสั้น-นิยาย ได้แบบหวานๆ"  
"อยากไปไหนตอนไหนก็ไม่ต้องกังวล"
และที่สำคัญฉันอยากตั้งจิตอธิษฐานสัจจะไว้กับบางอย่างซึ่งกำลังใจต้องเต็ม... 
แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่ายังไม่ถึงเวลาเมื่อช่วงจังหวะมาถึงฉันจะตั้งสัจจะนั้น

ถ้าหากว่า...
มันอึดอัดก็ควรหยุดมันซะ  อย่าให้มันอึดอัด  อย่าให้มันต้องเหนื่อยล้าต่อไป
ระยะเวลาที่ผ่านมาแม้ว่าคบกันแบบเฉยๆ  ฉันอยู่ได้คนเดียว  ทำอะไรคนเดียว  ฉันเข้มแข็งมากเกินไปที่จะมีใครมาดูแล พี่อรรจน์คนไม่มีเวลาเคยบอกว่า "ดีแล้วที่หนูเข้มแข็งดูแลตัวเองได้ พี่จะได้ไม่ห่วง"  ความเป็นจริงฉันอยากได้อิสระสำหรับทำทุกเรื่องต่างหาก  ไม่ต้องมาดูแลห่วงใยใส่ใจฉันเพราะมันจะทำให้ฉันอึดอัด แต่ทุกครั้งที่เขาทวงถามความห่วงใยจากฉัน  ฉันมักบอกได้ไม่เต็มปาก "ห่วงสิคะ"    เพราะเขามีคนคอยห่วงใยมากมาย  แต่ฉันกลับไม่มีใครเลยในวันที่อ่อนแอ  (ความจริงก็มีนะถ้าคนเหล่านั้นรู้  แต่ใครละอยากให้คนรอบข้างไม่สบายใจ)
จนฉันถูกตั้งคำถามจากผู้ใหญ่
"การที่เขาโทร.หาก็แสดงว่าห่วงใย  แล้วทำไม? เราไม่โทร.หาเขาบ้างล่ะ"
จริงหรอ?  "ห่วงใย"  แต่ฉันคิดมุมกลับว่าเขาเองก็แค่ "เหงา" อยากคุยกับใครสักคน เพราะทุกครั้งที่โทร.มาเขาเหมือนห่วงใยก็จริงแต่แฝงไว้ด้วยผลประโยชน์ ต้องมีสักอย่างสิหน่าในแต่ละครั้ง
ฉันตั้งใจจะให้ของขวัญตัวเองอีกครั้งในปีนี้
ด้วยการเอาอิสระที่มีทั้งหมดคืน  (ซึ่งความเป็นจริงไม่เคยมีใครแย่งมันไปจากฉันได้โฮ๊ะ โฮ๊ะ....)  
ฉันจะขอ "ยุติ"  และให้อิสระแก่เขา ให้ความสัมพันธ์ที่เหลือเป็นเพียงคนรู้จัก  ไม่ต้องไปทานข้าวตามเวลานัด  ไม่ต้องโทร.หาตามหน้าที่
เขาไม่ต้องฝืนทำหน้าตาตี่  ยิ้มร่าว่าห่วงใย  เขาเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนอยากครองไม่ใช่พูดเว่อร์เกินไป  เชื่อเถอะว่าจริง ด้วย option ที่เขามี  รูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ  รับประกันด้วยภาพลักษณ์ที่โก้หรู   ขับเบนซ์กินลม ชมหูฉลาม   555 ???  ทัวร์ทานอาหารจีน  555 ไม่เว่อร์เชื่อเถอะ!!!!!!

แต่สำหรับฉันนั้นไม่ใช่เป้าหมายสูงสุด  และไม่ใช่คำตอบทั้งหมดในชีวิตเพราะทุกคนมีเป้าหมายแตกต่างกันไปกาไม่ควรอยู่เคียงคู่หงส์  เป็นกาดงควรอยู่ในป่าพนาสัณฑ์ วิเวกอย่างอิสระ เรียบง่าย  สงบสุข 
  
นอยมาจากคำว่า Paranoia ( แพ - ระ - นอย - อะ ) เป็นโรคหรือภาระทางจิตชนิดหนึ่ง 
คือ ผู้ป่วยจะมีอาการหวาดระแวงหลงผิดว่าคนอื่นจะมาทำร้ายเขา 
บางคนไม่กล้าไปไหนเพราะเชื่อว่ามีคนมาล่าเขาทั้ง ๆ ที่ไม่เป็นความจริง 
ผู้ที่รู้สึกอย่างนี้เรียกว่า paranoid ( เช่น He is paranoid, I am paranoid เป็นต้น ) 
แต่คำนี้กลายเป็นสำนวนแล้ว จะใช้อธิบายเมื่อใคร ๆ คิดมาก กังวลมากเกินไป กลัวคนหรือสถานการณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้น