ฉันเริ่มอ่าน ebook ไม่นาน..หลังจากอ่านหนังสือที่มีไม่น้อยกว่าสี่ร้อยชื่อเรื่อง (รวมถึงเรื่องที่อ่านไม่หมด) ebook ที่พึ่งอ่านจบทั้งที่มีจำนวนหน้าเพียง 33 หน้า (รวมภาพประกอบ) โดยใช้เวลาถึงสามวัน.. ถ้านับจำนวนหน้าถือว่าฉันอ่านหนังสือได้น้อยกว่า 8 หน้าต่อวัน.. หนังสือเล่มนั้นที่ฉันกำลังกล่าวถึงคือ.."ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ" โดย คุณเมฆา วนารักษ์ เป็นเรื่องเล่าน่ารักๆ จากผู้เดินทาง ฉัน..เป็นหนึ่งในผู้ที่ชื่นชอบการเดินทาง (อย่างที่เรียกว่าอยู่ในกระแสเลือด) จนบ่อยครั้งมักมีคำพูดว่า ไปอีกแล้ว เกิดขึ้นจากเพื่อนสนิทหลายครั้ง คุณเมฆา เล่าเรื่องเกี่ยวกับการเดินทางขึ้นภูกระดึง แต่จะว่าไปแล้วเนื้อหาของการเดินทางไม่ใช่องค์ประกอบที่ทำให้ฉันเขียนเรื่องนี้.. ภายในเนื้อหาของ ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ ทำให้เห็นมุมมองอะไรหลายอย่างที่คนเราหลงลืมกันไป.. นับแต่เริ่มต้นก้าวเท้าเดิน ที่ได้บอกถึง เล่าจื้อ กล่าวว่า การเดินทางไกลหมื่นลี้ เริ่มต้นที่ก้าวแรก (ทั้งที่พึ่งได้ยินเพื่อนบอกว่า ถ้าไม่มีก้าวที่หนึ่ง ก็ไม่มีก้าวที่สอง) จุดหมายปลายทางอาจไม่สำคัญเท่ากับเรื่องราวระหว่างทางที่เราเก็บเกี่ยว.. เราอาจไปไม่ถึงจุดหมายปลางทางตามที่คนบอกเล่า..แต่..เรื่องราวนับแต่เริ่มต้นจนจบ ต่างหากที่เราเก็บเกี่ยวได้เพียงใด การเดินทางที่เริ่มต้นจากบ้าน จากห้องนอน หรือจากที่ได้ก็แล้วแต่..เราได้อะไรจากการเริ่มต้นบ้าง.. เริ่มต้นจากการเตรียมตัว เริ่มต้นจากการเตรียมพร้อม.. สัมภาระที่นำติดตัวไปจาก..ความกลัวที่ว่านอกสถานที่ นอกความคุ้นเคยนั้น เราได้ใช้มันสักเพียงใด ระหว่างการเดินทาง..เพื่อให้หัวใจได้พักความเหนื่อยล้า จากหน้าที่การงาน จากเรื่องราวที่ได้พบเจอ ที่บางครั้งก็ดีบางทีก็ร้าย และทำให้ได้พบว่า..เราเล็กกว่าธรรมชาติ แล้วเราจะโหยหาอะไรที่ยิ่งใหญ่... ภูกระดึง จาก ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ ทำให้ฉันนึกถึงภูกระดึงในวันวานกับเพื่อนร่วมทางเพียงไม่กี่คน จากวันเวลาเพียงไม่กี่วัน ด้วยการชักชวนจากเพื่อนคนหนึ่งที่จากไปแล้วแต่ก็ทำให้ฉันได้ข้อความว่า ครั้งหนึ่งในชีวิตเราคือผู้พิชิตภูกระดึง มาครอบครอง แต่หาใช่เพียงเท่านี้ที่ฉันได้.. ภูกระดึง ทำให้ฉันนึกถึง น้ำตกทีลอเล ที่เพื่อนคนดังกล่าวชวนฉันไป น้ำตกทีลอซู แต่ฉันบอกว่าถ้าไม่มีทีลอเลฉันคงไม่ไปเหตุเพราะว่าฉันเคยไปมาแล้ว และนั่นเป็นเหตุให้ฉันได้ยินเพื่อนร่วมทางกล่าวว่า ถ้าเดินทีลอเลได้ ภูกระดึงก็เด็กไปแล้ว ภูกระดึงในวันนั้นต่างจากทีลอเลในวันก่อนลิบลับ ขณะที่ทีลอเลมีแต่ป่ากับเขา แต่ภูกระดึงมีทุกอย่างในทุกซำที่เท้าก้าวถึง ขอเพียง..คุณมีเงินในกระเป๋า..ในขณะที่ทีลอเลไม่มีอะไรให้หาซื้อ..แม้คุณจะมีเงินในกระเป๋า.. แต่..สิ่งหนึ่งที่ระหว่างภูกระดึงและทีลอเลมีเหมือนกันนั่นก็คือ มิตรภาพในรายทาง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ จากผู้ร่วมทางทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก เติมเต็มความสุขให้กับชีวิตเล็กๆ... การอดทนกับการรอคอยสิ่งที่ต้องการ..คือเนื้อหาเล็กใน..ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ..แต่ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า..ถ้าเราย่อท้อต่อสิ่งที่การพบเจอด้วยการยอมแพ้แล้ว เราจะได้พบเจอมันเมื่อไหร่.. กว่าจะได้ชมพระอาทิตย์ขึ้น..อาจต้องยอมเสียเวลานอน เสียพลังงานจากการเดินเท้า และเฝ้ารอเพื่อได้ชมความสวยงามยามพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า...เช่นเดียวกับการจะยลพระอาทิตย์ตก..เราก็ต้องยอมเสียพลังงานเท้าเพื่อเดินทาง เฝ้ารอท่ามกลางแสงแดดยามเย็นที่ยังคงความร้อนแรง จนกว่าพระอาทิตย์จะลาลับจากเหลี่ยมเขาหรือเมฆขาว และการเดินทางฝ่าความมืดเมื่อไร้ซึ่งแสงอาทิตย์... ระหว่างความสว่าง..ที่ทำให้เรากล้าหาญชาญชัย แต่เมื่อไร้แสงเล่า..ทำไมความกล้าหาญที่มีอยู่มันคงเหลือเพียงน้อยนิด หรือ ปอดเราจะแหกเพราะความมืด เราอาจพบเจออะไรในยามค่ำมืดตามแต่ใจเราจินตนาการ และเราอาจเจอในสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ว่าจริงหรือไม่จริงกันแน่ เราใช้แสงสว่างจากเปลวเทียนหรือแสงจากไฟฉายที่พกติดตัวไป มันดูมีคุณค่าในยามค่ำมืด แล้วมันก็หมดประโยชน์เมื่อเราเจอแสงที่สว่างกว่า ทำให้อดคิดถึงประโยคหนึ่งไม่ได้ว่า ในที่สว่างย่อมมีมุมมืด และในที่มืดย่อมมีมุมสว่าง มันเปรียบได้กับมุมมืดในหัวใจ และมุมสว่างจากเปลวเทียนได้หรือไม่... คำว่า อดทน ใน ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ ทำให้ฉันนึกถึงภูสอยดาว ถ้าวันนั้นบนภูสอยดาวฉันยอมแพ้ต่อพายุฝน แล้วฉันจะได้เห็นอะไรมากมายบนภูที่อุตส่าห์ฝ่าฟันดั้นด้นไปหรือไม่.. ฉันจะได้เห็นความงามของน้ำตกและฝ่าฟันจนทำให้รู้ว่าทุกอย่างไม่เกินความสามารถถ้าเราคิดจะทำและสู้กับมัน... หนังสือ ebook เพียงไม่กี่หน้า แต่ถ้าเราเก็บเกี่ยวคำบางคำ ประโยคบางประโยค มาใส่ใจเราอาจได้จำนวนเนื้อหาเป็นร้อยเป็นพันมากกว่าจำนวนเพียงสามสิบสามหน้า.. ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ ทำให้ฉันเห็นและคิดอะไรหลายอย่างที่หลงลืมมันไป บทเริ่มต้น และ บทลงท้าย อาจไม่ได้สวยงามดังใจฝัน แต่อยู่ที่เราเก็บเกี่ยวมันไว้อย่างมีคุณค่า.. ขอบคุณ ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ ขอบคุณ คุณเมฆา วนารักษ์ ขอบคุณ ebook
10 ธันวาคม 2554 03:03 น. - comment id 127769
สวัสดีเจ้าคุณแม่มด ^^" ชีวิตคือการเดินทาง ผู้เดินทางที่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกออกมาเป็นตัวหนังสือได้ สุดยอดจริง ๆ หนูหิ่ง ฯ เดินทางเยอะ แต่.... ไม่สามารถส่งความรู้สึกผ่านตัวหนังสือได้.... น่าจะเป็นเพราะว่า.... หนูหิ่ง ฯ ไม่ค่อยละเอียดอ่อนสักเท่าไหร่ ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องราวดี ๆ นะคะ มีโอกาสจะหาอ่านบ้าง ^^
10 ธันวาคม 2554 12:24 น. - comment id 127779
แก้วฯเป็นคนที่ชอบท่องเที่ยวเหมือนกันคะ แต่การท่องเที่ยว ไม่ค่อยโลดโผน ง่ายๆ สบายๆ ชอบธรรมชาติ ชอบถ่ายภาพวิว อันนี้รู้สึกจะชอบมาก หากมีโอกาส หมายถึงมีคนร่วมเดินทาง ก็อยากไปเดินป่า ขึ้นเขาดุบ้าง สบายดีนะคะ คิดถึงเสมอ
11 ธันวาคม 2554 11:20 น. - comment id 127839
ฟ้ากว้างเหนือทางแคบ... ชื่อชัดเลยเนาะ...ยิ่งเราปีนสูงเท่าไหร่เส้นทางยิ่งแคบลฃงเท่านั้น....สัมผัสได้เลยอ่า แม่มดฯ ฝนก็ชอบอ่านหนังสือแนวท่องเที่ยวนะ แต่ฝนไม่ใช่นักเดินทางอ่ะค่ะ เลยมองผ่านประสปการณ์คนอื่นซะเป็นส่วนใหญ่ คงมีสักครั้งในชีวิตที่จะได้เป็นนักเดินทางแบบแบ๊คแพ๊ค อยากทำมาตลอดแต่คงเป็นไปได้ยาก... ปูนนี้แระ ฝนเริ่มชอบ"นิ้วกลม" จากการอ่านหนังสือของเขาเล่มแรกเรื่อง "โตเกียวไม่มีขา" เขาเล่าได้สนุก ตื่นเต้น มากเลย ตั้งแต่นั้น เห็นชื่อ "นิ้วกลม" เมื่อไหร่ ต้องปรี่เข้าไปทันทีเลยอ่ะ....ประทับใจมากๆเลยค่ะ
12 ธันวาคม 2554 14:53 น. - comment id 127859
บทเริ่มต้น และ บทลงท้าย อาจไม่ได้สวยงามดังใจฝัน แต่อยู่ที่เราเก็บเกี่ยวมันไว้อย่างมีคุณค่า.. อ่านแล้วชอบจังค่ะ พี่แม่มดใจดี... หายไปนาน...สบายดีนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
13 ธันวาคม 2554 19:58 น. - comment id 127889
ชอบเดินทาง แต่บอกตามตรงนะคะ ไม่เคยขึ้นภูกระดึง และไม่อยากทรมานสังขารด้วยสิคะ อิอิ แต่อยากไปทีลอเล กะทีลอซุมากๆค่ะ คือความฝันที่อยากไป
14 ธันวาคม 2554 21:04 น. - comment id 127918
ขอบคุณหนูหิ่ง, คุณแก้ว, คุณโคลอน,น้องแมงกุ๊ดจี่, คุณจวว ที่แวะมาเยี่ยมเยียนกันค่ะ แม่มดเองชอบเที่ยวค่ะ ชอบไปในที่ที่ลำบากจนเพื่อนคนหนึ่งถามว่าทำไมชอบหาความลำบากใส่ตัว แต่แม่มดว่าที่แม่มดไปยังลำบากไม่ถึงแก่นมั้งค่ะ แม่มดเองเขียนไม่ค่อยเก่ง แค่เก็บเล็กผสมน้อยนำมาเล่าให้ฟังกันน่ะค่ะ
16 มกราคม 2555 12:37 น. - comment id 128188
ได้อ่านแล้วประทับใจมาก และเป็นคนที่ชอบการเดินทาง ไปไหนมาไหนคนเดียวรู้สึกได้ถึงคำว่ามิตรภาพเลย