บันทึก...น่ารัก...น่าหยิก

(น้ำตาลหวาน)

     "น้ำ" กลายเป็นคำที่น่ากลัวสำหรับคนไทยในยุค 2554 ไปเสียแล้ว ก็ฤทธิ์เดชของมันช่างร้ายกาจเหลือเกิน ทำเอาผู้คนปวดเศียรเวียนเกล้ากันเป็นแถว ๆ โดยเฉพาะชาวกรุงเทพมหานคร ที่เตรียมรับมือน้ำกันมาตั้งนานแสนนาน แต่ดูเหมือนว่า ในหลาย ๆ บ้านก็ยังคงต้องรอคอย "น้ำ" ต่อไป ทำเอาเครียดไปเลยทีเดียว ก็อยากให้น้ำมาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปสักทีอ่ะ
          แน่นอนว่า อาการเครียดเช่นนี้ คุณไม่ได้เป็นคนเดียวแน่ค่ะ ยังมีคนอีกนับแสนที่กำลังจิตตกเช่นเดียวกันคุณ รวมทั้งเจ้าของเฟซบุ๊ก "บันทึกของ ตุ๊ด" ที่กำลังประสาทเสียกับการรอคอย "น้ำ" จึงเป็นที่มาของการเขียน "บันทึกของกะเทยกลัวน้ำ" ที่แฟน ๆ ติดกันจม เพราะสำนวนภาษาของคุณพี่สุดสวยช่างฮา และโดนใจเสียนี่กระไร วันนี้ เราจึงนำ "บันทึกของกะเทยกลัวน้ำ ภาคที่ 1" มาฝากกันเป็นน้ำจิ้ม 
บันทึกของกะเทยกลัวน้ำ ภาคที่ 1 
25/10/2554
ไดอารี่ที่รัก
          วันนี้ชั้นมองไปยังถนนที่แห้งสนิท กระสอบทรายหน้าบ้านเริ่มมีฝุ่นจับ บ้างก็มีสุนัขแวะเวียนมาเยี่ยวเป็นประจำ แต่ในข่าวกลับบอกว่ารัศมีแถวบ้านชั้นไม่เกิน 5 กิโลเมตรน้ำท่วมมาแล้วสองวัน เธอรู้มั้ยไดอารี่ว่าชั้นรู้สึกยังไง
 
          ครอบครัวของชั้น ยกของขึ้นชั้น 2 มาเกือบสัปดาห์แล้ว แต่ชั้นรู้สึกเหมือนเป็นกะเทยที่โดนมวลความเครียดจำนวน 10 ล้านลูกบาศก์เมตรกดทับตลอดเวลา แถวบ้านชั้นมีอีป้าชีฟองแก่ ๆ ลักษณะคล้ายระเบียบรัตน์คอยป่าวประกาศคำนวณทิศทางของน้ำให้ชั้นทั้งเช้าและเย็น แล้วเธอดูบ้านข้าง ๆ ชั้นสิ ....นางก่อปูน อีกบ้านนึงสนทนากันถึงเรื่องเอารถไปจอดบนทางด่วน.....
 
          แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ท่ามกลางความกดดันทั้งหลายทั้งปวง ชั้นกลับมองเห็นถนนที่แห้งผากจนเห็นหนังซีเมนต์ น้ำซักหยดก็หามีแววไม่ เปิดโทรทัศน์ ศปภ ก็บอกชั้นทุกวันให้เฝ้าระวังตัว บอกชั้นว่ามวลน้ำนั้นจะผันไปยังประตู น้ำไหน น้ำเอ่อล้นมาทางทิศใต้ และกดดันคันกั้นน้ำยังไง แต่ชั้นไม่เข้าใจ แถมยังมานับญาติกับชั้น เรียกชั้นว่าพี่น้องประชาชน ถ้าเป็นพี่ชั้น เธอต้องพูดกับชั้นรู้เรื่องสิ....   
 
          ไดอารี่ที่รัก อยู่ดี ๆ ชั้นก็เกิดประสาทกิน ชั้นคิดขึ้นมาดัง ๆ ว่า "อีเชี่ย ทำไมมึงไม่มา!!!!!" ทำไมน้ำถึงไม่มาถึงบ้านชั้นเหมือนบ้านคนอื่น ชั้นอยากให้น้ำท่วมบ้านชั้น ชั้นอยากให้ทุกความป้องกันของชั้นได้ใช้งานซะที ไม่ใช่ว่าชั้นไม่กลัวน้ำ ไม่ใช่ว่าชั้นอยากเดือดร้อน
 
          แต่ว่า การรอคอยมันแสนจะเครียดนัก อาหารที่ชั้นตุนไว้ชั้นจะได้กิน มันจะได้ทำหน้าที่ของมัน นี่ก็รอบที่ 4 แล้วที่ชั้นไป Big C อาหาร 3 รอบแรกที่ตุน หมดไปอย่างไร้สาเหตุ ชั้นกินมาม่าทุกวัน เพราะชั้นไม่มีเงินกินอย่างอื่นแล้ว น้ำชั้นก็ตุนเอาไว้ ทั้งน้ำกินน้ำใช้ น้ำกินยังพอกินได้ แต่น้ำใช้ที่รองเอาไว้ใส่ถัง วันดีคืนดีก็จะมี embryo ของยุงแวะมาทักทาย ต้องตักออกกันชุลมุน ชั้นเอาสารส้มแกว่งอย่างไร้ประโยชน์ พอตัดสินใจเอาน้ำนั้นมาใช้เพราะเกรงว่าจะมียุงลาย คิดเอาว่าเติมใหม่ได้ พอวันนี้รองน้ำใส่ถังใหม่ แม่งเสือกเหลือง ขุ่น และเหม็น น้ำเป็นอะไร??
 
          เธอตอบชั้นได้มั้ยไดอารี่ ทำไมทุกวันนี้ชั้นต้องอุปโลกน์ตัวเองเป็นผู้ประสบภัย ทั้งที่บ้านชั้นยังแห้งเหมือนมาม่าผัดขี้เมา...
 
          โอ้วน้ำจ๋า ชั้นพร้อมแล้ว ถ้าเทอมาตอนนี้ ชั้นจะแถมโปรโมชั่นไม่เครียด และพร้อมรับภัยให้กับเธอ ชั้นสัญญาว่าจะเป็นผู้ประสบภัยที่น่ารัก ไม่ทิ้งขยะลงน้ำและจะไม่โกรธไม่โทษเธอเลย   
 
          อุทกภัยครั้งนี้ สอนให้ชั้นรู้ว่าการอยู่ภายใต้การสื่อสารที่ฉับไว รอบตัว มันทำให้ชั้นเครียดเหลือเกิน ถ้าชั้นอยู่อย่างนี้ไปซักอาทิตย์นึง โดยที่น้ำไม่มา ชั้นคงจะเป็นบ้า แล้วตัดสินใจเอามาม่าทั้งหมดมายำกับตัวชั้นเอง
          รัก    - จบ -
          ...แค่ตอนแรกก็ถูกใจแล้วใช่ไหมล่ะ ถ้าอยากอ่านตอนอื่น ๆ ก็เข้าไปติดตามกันได้ใน เฟซบุ๊ก "บันทึกของ ตุ๊ด" ต่อเลยจ้า
เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม  :   ขอบคุณค่ะ
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก เฟซบุ๊ก "บันทึกของ ตุ๊ด"
ขอขอบคุณ :  เจ้าของบันทึกน่ารักๆนี้มากๆค่ะ