เล็ดลอดหลบหนี ตอน ๑

KIRATI

เล็ดลอดหลบหนี....คำๆนี้ วันนี้แล้วที่จะได้รู้ว่าเป็นยังไง...
แสงอาทิตย์ร่ำไรๆ ตอนใกล้ค่ำ เสียงนกหวีดดังขึ้น ปรี้ดดดด ปรี้ดๆ ปรี้ด...เฮ้....
สิ้นเสียงเฮ้ของกำลังพลทุกนายที่เข้ารับการฝึก...เสียงพรึบๆก็วิ่งกรูกันไปที่ต้นเสียง
พลันอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันควัน...
หน้ากระดานห้าแถวปิดระยะ ม้าเยี่ยว...(ไอ้ม้าเยี่ยวนี่ มันรวบมาจากคำว่ามาหาข้าพเจ้า)
กำลังพลที่ตัวสูงโยง ก็วิ่งไปหยุดตั้งต้นเป็นคนหัวแถว ตะโกนนับ อึ้ง ส้อง สั้ม สี่ ห้า แล้วคนที่เหลือก็วิ่งกรูกันไปต่อแถวไปทางด้านข้างด้านซ้ายของคนหัวแถว พร้อมกับยกมือขวาเท้าสะเอวปลายมือทิ้งดิ่งลงข้างล่าง หน้าก็สะบัดไปทางขวา...มองอกคนถัดไปจากคนที่ยืนติดกับเรา ครูฝึกก็วิ่งมาที่หัวแถว เดินเลียบแถวมองหน้าเรา ปากก็ตะโกน ใครเห็นหน้าครูหลบไป ๆๆ ตะโกนซ้ำๆ เดินไป....จนสุดแถว...นิ่งงง.... หัวแถว... นับ...  อึ้ง ส้อง สั้ม สี่ ห้า หก เจ็ด ไปจนถึง สี่สิบ
ทุกอย่างพลันสงบลง ....เงียบกริบ..
สองร้อยนายยยย เข้าแถวหน้ากระดานนนน แค่ห้าแถวววว  ใช้เวลาไป สิบเจ็ดวินาที....จะไปทำอะไรแดกกก....ทั้งหมด.....หมอบบบบ.... เสียงพรึบพรับๆล้มตัวลงหมอบแนบไปกับพื้นด้วยความรวดเร็ว    ยึดพื้นท่าเตรียมมมม... ทุกคนเริ่มตะเกียกตะกายหาที่วางมือวางไม้จัดท่าจัดทางเตรียมยึดพื้น พอเงียบเสียงปุ๊บก็เปล่งเสียงพร้อมกัน เตรียม   ยี่สิบครั้ง  แล้วเสียงทวนคำสั่งของสองร้อยเสียง ก็ขานรับพร้อมๆกัน  ยี่สิบครั้ง .......ปฏิบัติ สิ้นเสียงคำสั่ง...ทุกนายก็เริ่มยึดพื้น พร้อมๆกันโดยการนับ อึ้ง ส้อง สั้ม สี่ ห้า หก เจ็ด ไปจนถึง ยี่สิบ   ทั้งหมด ลุก....จั๋ดแถว  เฮ้... นิ่ง..... ฟังเรียกแถว แล้วผู้ช่วยครู ก็วิ่งงงง..ไปไกลๆ....ไปตะโกนอยู่ลิบ....หน้ากระดานแถวเดี่ยว ปิดระยะ ม้าเยี่ยว เราก็วิ่งงงง...ไปทำแบบเดิมๆ...แล้วก็จบที่ ครูฝึกไม่พอใจ สั่งทำโทษอีก...ทำอยู่อย่างนี้เป็นสิบๆเที่ยว...เล่นซะเหงื่อตกเป็นลิตรๆ...
       พอไร้แสงอาทิตย์ ท้องฟ้ามีแต่แสงดาวระยิบระยับ เสียงหริ่งเรไร เริ่มร้องระงม....ตรงหน้าตอนนี้มีเพียงแสงไฟหน้ารถสองตันครึ่ง เอ็ม ๓๕ เอ ๑ เท่านั้น ที่สาดแสงพอให้เห็นอากัปกิริยาของกลุ่มบรรดาครูฝึก ซึ่งตอนนี้...มีหลายคนที่กำลังบรรจุเครื่องกระสุนใส่อาวุธที่มีทั้ง ปืนกลเอ็ม ๖๐ (แบบที่แรมโบ้ชอบถือไล่ยิง) ปืนเล็กยาว เอ็ม ๑๖ เอ ๑  ในแถวยังคงนิ่งเงียบอยู่ในท่าตรง...ทุกคนรอฟังคำสั่ง ว่าจะอะไรต่อไป...
ต่อไปไปๆๆๆๆ....เสียงผ่านเครื่องขยายเสียงเป็นเสียงเอ็คโคดังขึ้น จะเป็นการฝึกฝึกๆๆๆ  การเล็ดลอดหลบหนีหนีๆๆๆ จากสถานการณ์สมมติมุดๆๆ  คือคือๆ พวกคุณทุกคนคนๆๆๆ  ตกเป็นเฉลยศึกศึกๆๆ ของข้าศึกศึกๆ ....ซึ่งๆๆๆๆๆ พวกคุณทุกคนคนๆๆๆ จะต้องหลบหนีหนีๆๆ ออกจากที่คุมขังขังๆ แล้วกลับไปยังที่ฐานที่ตั้งตั้งๆ ให้ทันเที่ยงคืนของคืนนี้นี้ๆๆ....ขอบอกก่อนว่าว่าๆๆ ถ้ากลับเข้าฐานหลังเที่ยงคืนคืนๆๆ หน่วยที่เราใช้พื้นที่เป็นฐานที่ตั้งการฝึกฝึกๆๆ เขาจะปล่อยปล่อยๆๆ สุนัขสงครามครามๆๆๆ เพราะฉะนั้นๆๆๆ...หากใครกลับฐานไม่ทันทันๆๆ...หรือโดนหน่วยข้าศึกสมมติมุดๆๆ จับได้ๆๆๆๆ จะถูกริบเสื้อผ้าผ้าๆๆ ให้เดินกลับฐานในรุ่งเช้าเช้าๆๆๆ เพื่อรับโทษต่อไปไปๆๆๆ 
 
         ผู้ฝึกลงจากแสตน...ปุ๊บ...ไฟหน้ารถก็ดับ...เสียง ปัง!!!  ก็ดังขึ้นเป็นระยะ....ปรากฏเป็นแสงพุ่งเป็นสายขึ้นสูงสู่ท้องฟ้า สามลูก ....แล้วก็กลายเป็นลูกไฟสีส้ม ไปลอยสูงๆ ค่อยๆ ร่วงลงสู่พื้น...แล้วเสียงปืนกลก็ดังขึ้น แบบไม่ยั้ง...ปังๆๆๆๆ ไม่แค่เสียงดังเท่านั้น ...ดันมีแสงพุ่งจากด้านหลังของแถว เป็นร้อยๆสาย ...เสียงตะโกน แข่งกับเสียงปืนกล...ยังไม่ไปอีก...ไปๆๆๆ...วิ่งๆๆๆ...วิ่งให้เงียบ จับได้...กูจับแก้ผ้าให้หมด.... เท่านั้นแหละ ทุกคนก็แตกกันไป ไม่ผิดกับผึ้งแตกรัง ผมก็วิ่งสุดชีวิต... เท่าที่รู้มาก่อนเข้ารับการฝึก คือเราต้องหนีไปพร้อมกับบั๊ดดี้ของเรา แล้วกลับเข้าฐานพร้อมกันให้ได้ แต่ในใจ คิดไปวิ่งไปว่า...ทำไมเขาไม่บอกอะไรให้มันมากกว่านี้หน่อย....ฐานอยู่ไหน???...แล้วนี้คือการฝึก แล้วไอ้แสงที่พุ่งแว๊บๆเป็นร้อยๆสายเมื่อกี้ มันคือลูกกระสุนส่องวิถีของจริงรึเปล่า??? แล้วบั๊ดดี้ผมมันอยู่ไหน...???
ในขณะที่วิ่ง ที่คิดอยู่...แสงจากพลุส่องแสงเริ่มลดแสงลง ดับไปทีละดวง จนเหลือดวงสุดท้ายที่ใกล้แตะพื้นเต็มที...เสียงปืนกลยังดังอยู่ไม่หยุด...ตอนนี้...ผมวิ่งห่างออกมาจากจุดที่เริ่มวิ่ง...มากพอแล้ว....แสงจากพลุส่องแสง...ดับสนิทแล้ว...ไม่มีแสงอะไรเลยที่พื้นดิน...ไม่ว่าจะมองไปทางไหน....มองไม่เห็นแม้แต่มือที่แบอยู่ตรงหน้า....เสียงดังจากปืนกลเริ่มดังใกล้เข้ามาอีก...ผมต้องไปให้ไกลจากตรงนี้...ต้องกลับฐานให้ได้ภายในสี่ชั่วโมงครึ่ง...เพื่อจะได้ไม่ต้องโดนจับแก้ผ้าและรับโทษตอนเช้า...แต่...ตอนนี้...มันมืด ไม่ใช่แค่แปดด้าน ไม่ใช่แค่ความคิด มันมืดตึบไปหมด... 
และแล้ว...พลุบบบบ...อั๊กกกก......ผมจุกพูดไม่ออกกก....อ๊ากส์....ผมร่วงตกลงมาเอาหน้าลงกระแทกกับพื้นดินขรุขระ 
ผมนอนนิ่งๆรอให้หายจุก...เสียงปืนเงียบไปแล้ว...ผมพยายามพลิกตัวนอนหงาย......ท้องฟ้าสวยเหลือเกิน...ดวงดาวสวยมาก...ค่ำคืนในที่ที่มืดมิด...ดวงดาวสวยเหลือเกิน...ผมเริ่มหายจุก...พอได้ๆ...สายตาผมเริ่มปรับเข้าทีเข้าทาง พยายามทั้งมองทั้งคลำหา...อะไรก็ได้ อะไรก็ได้ จริงๆ...ผมคลำไปเจอเหมือนต้นไม้ อ่ะ ไม่ใช่ต้นไม้ มันเหมือนเสา...ท่อนขนาดลำแขน...ผมคลำขึ้นไปเรื่อยๆ ...พระช่วย!!! ตรงปลายเสาถูกตัดบากเป็นปากฉลาม...ผมตกลงมาใกล้ความตายแค่สองศอก...ใจผมเริ่มกลัว...ผมคลำลม ควานคว้าไปอีกทาง ไม่อยากเชื่อ!!! ผมเจอไอ้เสาแบบเดียวกันอยู่ทางซ้ายห่างไปแค่ช่วงตัว...ผมตกลงมาตรงกลางระหว่างความตาย...ใจเริ่มคิดว่า...มันที่ไหน??..ทำไมมีไม้ตัดบาก?? ยังมีอีกกี่ต้น??...รึนี่คือหลุมดักสัตว์ ความอึดอัดเริ่มทวีมากขึ้น เพิ่มขึ้น ผมลุกขึ้น ใช้คอมแบตเตะแกว่งไปมา ดูว่ามีอะไรอยู่ตรงหน้าบ้าง...ผมเดินไปจนแน่ใจว่า...มันไม่ใช่หลุมดักสัตว์ มันจะอะไรก็ช่าง...ผมเดินออกจากที่นั้น ช้าๆ...
เสียงปืนกล ยังดังเป็นระยะ เริ่มนับเป็นนัด นัด ได้...ในใจก็คิดตำหนิวิธีการฝึกของบรรดาครูฝึก...ที่น่าจะให้ข้อมูล รึ แค่บอกหน่อยก็ได้ ก็ยังดีกว่าไม่รู้เลย ว่า...ต้องไปทางไหน...
เสียงลมพัดไหวๆ ปนมากับเสียงเรไร...พอดีเจอกิ่งไม้ เลยได้พอคลำทางต่อไปได้...พอมีแสง...ผมก็หมอบลง...นิ่งเงียบมองดูว่า...มันคืออะไร เพื่อนๆรึพวกข้าศึกสมมติ นี่ถ้าผมปะกับข้าศึกสมมติ ผมมีสิทธิ์ป้องกันตัวรึไม่??? แย่งอาวุธได้รึไม่??? เพราะเขาไม่บอกอะไรเลย ในหัวผมจึงเต็มไปด้วยคำถามเป็นพันๆคำถาม...