อทิสมานกาย ๙๖

แก้วประเสริฐ

                อทิสมานกาย ๙๖
   ฟ้าเริ่มสางลางๆระหว่างที่ทุกๆคนต่างหาความสนุกสนานกัน
นั้นหารู้ไม่ว่า บรรดาหญิงสาวทั้งหลายนั้นหาใช่มนุษย์ไม่ คงมี
เพียงเจ้าวาสคนเดียวเท่านั้นในบรรดาพรรคพวก  ส่วนบรรดา
หัวหน้าอื่นๆนั้นหารู้ไม่  บรรดาหญิงสาวทั้งหลายนี้หาใช่คนไม่
  
   ฉับพลันร่างเจ้าเปล่งก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งหนึ่ง พร้อมทั้งเรียก
บรรดาคนทั้งหมดมาพร้อมทั้งอธิบายแแผนการณ์ขึ้นทันที
ดังนั้นโต๊ะยาวจึงเต็มไปด้วยบรรดาหัวหน้าต่างๆ ส่วนหญิงสาว
ทั้งหลายก็หลีกหลบหายไปหมด  เจ้าเปล่งพลันเอ่ยขึ้นว่า
   “พรุ่งนี้กำนันมั่นมันให้ลูกชายมันไปเอาของที่แอบซ่อนไว้ใน
การขนย้ายคราวที่เจ้าพ่วงไปเอามาและทำลายไปแล้ว  จึงมีแอบ
อยู่  ข้าดูดวงชะตาแล้วว่าคราวนี้บรรดาสมุนทั้งหลายของกำนัน
คงจะถึงที่เสียแล้วด้วยกรรมมันมาถึงแล้ว  จึงอยากให้พวกเราไป
จัดการให้เสร็จสิ้นไป ในระหว่างการขนย้ายมายังบ้านมันนะ”
   “แล้วจะให้ใครไปล่ะ???...”
ไอ้ชื่นถามด้วยความสงสัย 
   “แล้วของที่ว่าไว้นั้นอยู่ไกลไหมเปล่ง”
ไอ้กุ๋น ไอ้ตี๋เล็ก  ไอ้ตี๋ใหญ่”
ถามขึ้นบ้างคงมีแต่เพียงไอ้วาสคนเดียวที่นิ่งฟังเฉยๆ ด้วยมันรู้มาจาก
พรายสาวแล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ด้วยนางพรายนี้เป็นหัวหน้าของ
บรรดานางพรายทั้งหลายทั้งยังเป็นที่โปรดปรานของเจ้าเปล่งอาจารย์
อีกด้วยได้รับการอบรมสั่งสอนวิชาการมากมายด้วยนางนั้นมี
สติปัญญาเฉลียวฉลาดกว่าบรรดาภูติผีอื่นๆทั้งหมด  ดังนั้นเพียงแค่
ใช้เวลาไม่นานหล่อนก็ได้ฌานและสามารถรอบรู้เหตุการณ์อะไรๆ
ได้ดี  ในเมื่อหล่อนเกิดรักเจ้าวาสซึ่งเป็นคนที่ไม่มักมากในกามคุณจึง
ได้บอกเรื่องนี้ที่หล่อนเห็นมาให้ทราบ
  
     เจ้าวาสครั้นได้ฟังเปล่งกล่าวจึงเฉยๆ แต่เพื่อไม่ให้เปล่งสงสัยใน
การที่มันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว  จึงแสร้งเอ่ยขึ้นบ้างว่า
   “ถ้าเป็นเช่นนั้นทางเราควรให้เจ้าสนและเพื่อนๆมันที่มาเป็นพวก
เรานั้นไปดำเนินการมิดีหรือ???....”
   “อืมมๆๆๆ...ข้าก็คิดเหมือนเอ็งแหละโว้ยวาส ด้วยข้าสังหรณ์ใจจึง
เมื่อคืนวานนี้ได้ให้เจ้าสนและพวกไปดูทางบ้านกำนันมาแล้วล่ะ มัน
ได้มารายงานหมดแล้ว  ข้าเห็นว่าหากเรากำจัดทางเจ้ากำนันมั่นลงได้
ก็ทำให้ทางด้านนี้ก็จะทุเลาด้านเสพย์ติดลงไปมากทีเดียว ด้วยบรรดา
กำนันที่ตั้งขึ้นใหม่ ก็เห็นมีเจ้าช้วนที่มันได้เป็นกำนันคนเดียวเท่านั้น
ที่มันเก่งกล้าที่สุดพวกมากที่สุด  แต่ว่ามันเป็นคนฉลาดคงจะไม่กล้า
ทำอะไรหรอก   หากเราได้ไอ้ช้วนแห่งบ้านโคกยายหอยมาเป็นพวก
ก็คงจะดี  จะได้ให้มันไปคอยดูแลริมโขงด้านโน้นไว้มันเป็นคนที่มี
น้ำใจ ลองรักใครรักจริงด้วยอีกเพียงแต่ว่า   จะมีใครล่ะไปเกลี้ยกล่อม
มันเท่านั้นแหละ”
   เจ้าเปล่งหรืออาจารย์เปล่งเอ่ยเปรยๆขึ้น
   “ข้าเองแหละจะลองไปเจรจามันดูเพราะว่าเคยคบหากันมาจะไป
กับแม่มณฑาสองคนก็คงจะพอล่ะ  จะให้แม่มณฑทาไปเกลี้ยกล่อม
เมียไอ้ช้วนมันอีกทาง อีกอย่างหนึ่งไอ้ช้วนมันเป็นคนรักชาติ
บ้านเมืองมากคนหนึ่งคงไม่ยากหรอกว๊ะเปล่ง”
   “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ดีเหมือนกัน เพราะนางมณฑามันศิษย์ข้ามัน
เฉลียวฉลาดอยู่แล้วและสามารถไปได้ทั้งกลางวันกลางคืนได้อีกด้วย
เอาเป็นตกลงตามนี้นะวาส  ส่วนด้านอื่นๆอีกและใครล่ะจะอาสาไป”
   “พวกของข้าเองแหละว๊ะเปล่ง”
พวกไอ้วาสต่างขันอาสาทันที  ไอ้เปล่งหัวร่อก๊ากพร้อมเอ่ยขึ้นเพื่อ
ไม่ให้พวกมันเสียกำลังใจ
   “พวกเอ็งทั้งหมดไปช่วยพวกหัวหน้าฝึกและหัวหน้าฝ่ายลับ
เถอะว๊ะ  เพราะต้องขนอาวุธต่างๆมาหากใช้ชาวบ้านก็จะเป็นที่สงสัย
กันว๊ะ  เพียงให้หัวหน้าที่คุมอาวุธอยู่นั้นส่งมอบให้พวกเอ็งแล้วเอ็งก็
นำมาส่งทางนี้เท่านั้น  เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ ข้าเองก็ได้ปรึกษากับ
พี่ชวนไว้แล้ว เขาถึงได้กลับไปบ้านคนเดียว”
   “อย่างนั้นก็ได้ขอให้พวกข้ามีส่วนร่วมบ้างก็แล้วกัน”
 ไอ้ตี๋ใหญ่เอ่ยแทนพวกทั้งหมด   ดังนั้นเจ้าเปล่งจึงหันไปทางเจ้าเริ่ม
พร้อมสั่งทันที
   “เริ่มเอ๋ยให้เอ็งนำกำลังไปประมาณ ยี่สิบคนก็พอแล้วแบ่งออกเป็น
สามพวก พวกหนึ่งคอยสะกัดพวกมันและฆ่าเสียให้หมดหรือจะ
เหลือไว้ก็ตามใจเอ็งนะ   อีกส่วนหนึ่งเข้าไปทำลายของในถ่ำนั้นนะ 
 พวกหนึ่งทำหน้าที่คอยล่อหลอกมันให้ออกมาก่อน
     งานนี้ให้ไอ้สน ไอ้โจ๊กและไอ้ดำนำทางไปก็แล้วกัน ส่วนการลง
มือนั้นเมื่อล่อมันออกมาแล้วก็จัดการเสียให้สิ้น แต่คงจะมีคนเฝ้าของ
อยู่ก็ให้ฝ่ายทำลายของนั้นจัดการ  อย่าให้มีใครรอดกลับมาได้
แม้แต่สักคนเดียวนะ หรือจะเหลือไว้ก็ตามใจเอ็ง
 เพราะว่าพรุ่งนี้มันจะออกเดินทางกันแล้วเพื่อไปนำของมาเก็บไว้ 
      ส่วนไอ้กำนันมั่นมันจะเข้าเมืองไปหาไอ้เสี่ยนั่นปล่อยให้ลูกชาย
มันไปจัดการงานนี้เอง  แต่ข้าเดาไม่ผิดเห็นทีว่ากำนันมันก็อาจจะถึง
ที่ตายด้วยล่ะ”
   “อ้าวไหนๆเป็นอย่างนั้นล่ะเปล่ง”
   “ก็เพราะไอ้เสี่ยในกรุงเทพฯมันไม่เหมือนไอ้เสี่ยแม้งหรอก  มันคง
จะให้ลูกน้อยมันตามมาเก็บหลังจากเดินทางกลับนะ  ตามที่ข้าดูดวง
ไว้   หากสิ้นกำนันมั่นคงจะทำให้พวกกำนันทั้งหลายขยาดกันไม่กล้า
ไปตามๆกัน   หรืออาจจะมีการยิงกันเองระหว่างพวกไอ้เม้งกับไอ้เสี่ย
ทางกรุงเทพฯอีกด้วย  ในไม่ช้านี้แหละว๊ะ”
   “ถ้าอย่างนั้นเป็นตกลงตามแผนของมึงว๊ะเปล่ง แล้วจะเริ่มทำงาน
กันเมื่อไหร่ล่ะว๊ะ พวกเราไม่ได้นอนกันเลยนะโว้ยเปล่ง”
   “ก็พวกมึงก็นอนเสียที่นี่นะซิว๊ะ  ส่วนเจ้าพ่วงกับเจ้าเริ่มมันจะออก
ไปรอที่เกิดเหตุพร้อมด้วยไอ้สนกับไอ้ดำไอ้โจ๊กก่อน ทางโน้นมึงไม่
ต้องไปทำงาน  ส่วนมึงจะทำงานก็ไปเพียงแค่ขนอาวุธก็ตกราวเย็นๆ
ค่ำๆนั่นแหละว๊ะ  เพราะตอนกลางวันหัวหน้าฝึกจะกลับไปเริ่ม
ดำเนินการรอพวกมึงไว้  ส่วนรถนะไม่ต้องห่วงนายเขาจะการส่งมา
ให้อีกหลายๆคันไว้แล้วด้วยล่ะ ป่านนี้คงจะมาเรียบร้อยแล้วโว้ย” 
  “ถ้าอย่างนั้นพวกข้าก็ไปพักผ่อนได้แล้วซิว๊ะ”
   “ถ้าอย่างนั้นข้าก็กลับไปเตรียมงานไว้ก่อนนะ”
    พวกเจ้าวาสเอ่ยและหัวหน้าฝึกด้วย
 
   “เดี๋ยวข้าจะให้เด็กนำทางไปส่งนะไม่ต้องห่วงไปพักผ่อนที่บ้าน
ก่อนก็ได้เพราะกว่าพวกไปรับของไปถึงก็คงตกราวเย็นๆใกล้มืด
แหละนะ  อ้อๆๆๆเรื่องนี้อย่าให้กำนันและผู้ใหญ่บ้านตลอดชาวบ้าน
รู้เลยนะว่าเราจะมีการขนอาวุธกันเป็นอันขาด นายสั่งเอาไว้ด้วย”
   “เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงหรอกเปล่ง เพราะเราเคยทำงานกันมาแล้วเมื่อ
คราวไปปราบไม้เถื่อนนั้น ผ่านสงครามมาแล้วกันทั้งหมดแล้วล่ะ”
   “แล้วจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ จะได้ให้เด็กไปส่งให้นะ”
   “เห็นว่าเมื่อไม่มีอะไรแล้วก็จะขอไปเลยดีกว่าจะได้ไปพักผ่อน
เตรียมตัวไว้ด้วย อีกอย่างหนึ่งบรรดาเด็กๆจะได้ไม่ห่วงด้วย”
    ดังนั้นเจ้าเปล่งจึงหันไปเรียกพวกมาสามสี่คนเพื่อจะนำทางให้
เหล่าหัวหน้าฝึกกลับออกไป  เพราะมิฉะนั้นอาจจะหลงทางก็ได้
    ครั้นเวลาสายๆพระอาทิตย์ส่งแสงกระจายไปทั่วบริเวณต่างๆทำให้
บรรดาหมอกต่างๆหายลับไปหมด  การทำงานของชาวบ้านใน
หมู่บ้านซึ่งออกไปทำงานตามไร่นาแล้ว ภายในบ้านกำนันมั่น
 ไอ้แม้นหลังจากกินอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ลงมายังข้างล่าง ส่วนกำนัน
มั่นนั้นได้ออกเดินทางเข้าเมืองไปก่อนแล้ว เพราะต้องไปหาไอ้
เสียเม้งเพื่อรายงานผลต่างๆพร้อมหนังสือยืนยัน
   ดังนั้นภายในบ้านกำนันจึงเหลือคนไม่กี่คนส่วนบรรดาสาวๆต่างก็
พากันกลับมาหลังจากไปพักที่บ้าน ต่างทะยอยกันเข้ามายังบ้านกำนัน
ด้วยไม่ได้ทำงานในไร่ด้วยสิ่งต่างๆได้เป็นของกำนันมั่นเรียบร้อยไป
แล้ว จึงทำให้บรรดาสาวที่ตกเป็นนางบำเรอของกำนันและคนที่
หล่อนชอบใจ  เพื่อมาหาอาหารกินกันต่างแลเห็นบรรดาลูกชาย
กำนันได้เตรียมกำลังพล มีไอ้เจี๊ยบ ไอ้แช่มซึ่งหายดีแล้ว ไอ้หาญและ
ไอ้ผัน กำลังเตรียมตัวกันนำอาวุธต่างๆมาใส่ในรถกะบะ  และยังมี
ชาญฉกรรจน์อีกสี่ห้าคนที่ไอ้แม้นให้ไอ้หาญไปติดต่อนำมาด้วย
    สักครู่หนึ่งไอ้แม้นก็ก้าวลงมาจากบันไดบ้าน  มันหันไปทาง
บรรดาสาวๆพลางกล่าวขึ้นว่า
   “เฮ้ยพวกสาวๆโว้ยมึงคอยดูแลบ้านด้วยนะโว้ยพวกข้าจะไปทำธุระ
คิดว่าคงไม่นานหรอกตกเย็นๆคงจะกลับมาแล้วล่ะ  อ้อให้พวกเอ็ง
จัดการเตรียมอาหารเหล้ายาไว้ด้วยนะจะได้มาร่วมกันกินกัน”
   “พ่อแม้นไม่ต้องห่วงหรอก  เออแล้วของหมดจะทำอย่างไรล่ะ”
   “อ้าวๆๆๆ....มึงก็ไปซื้อในตลาดมาซิว๊ะทำโง่ไปได้”
   “ซื้อนะซื้อได้หรอก  แต่พวกข้าไม่มีเงินซื้อนี่นา”
   “งั้นมึงมาเอาไปซื้อก็แล้วกันว๊ะ คอยเดี๋ยวนะ”
    ไอ้แม้นก็ก้าวขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านสักครู่หนึ่งก็เดินออกมาพร้อม
ยื่นเงินก้อนหนึ่งให้แก่นางสร้อยไว้ แล้วกล่าวว่า
   “อีสร้อย มึงกับอีลัดดา อีชบา ไปสามคนก็พออ้อๆๆซื้อเหล้ามาเผื่อ
ไว้ด้วยนะ สักลังสองลังพร้อมโซดาด้วยนะ  เอารถกะบะอีกคันหนึ่ง
ขับไปซื้อของก็แล้วกันในหมู่บ้านเรานี่แหละไม่ต้องเสือกไปซื้อใน
เมืองหรอก  เงินคงจะพอนะเหลือก็แบ่งกันไว้แล้วกัน”
   “เออๆๆๆ!!!!.....มีเงินทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้วรีบกลับมากินก็แล้ว
กันนะ”
    เมื่อเจ้าแม้นยื่นเงินให้แก่พวกสาวๆแล้ว ก็เดินไปขึ้นรถกะบะที่
ไอ้เจี๊ยบกำลังติดเครื่องรถรออยู่  ครั้นมันนั่งที่หน้ารถแล้วรถก็วิ่ง
ออกไปทางด้านทางไปบ้านโคกเนินสูง เลี้ยวขวาเข้าสู่ทางป่าด้านเขา
ทันใดนั้นนกตัวหนึ่งก็พุ่งตัดหน้ารถปะทะกับกระจกหน้ารถตกลง
มาตายหน้ากะบะเครื่องทันที  ร่างนกดิ้นกระแด๋วๆแล้วหล่นลงจาก
รถไปทันที  ทำให้ไอ้แม้นสะดุ้งเฮื้อกที่เห็นเช่นนั้นรวมทั้งไอ้เจี๊ยบ
ด้วย  ส่วนไอ้หาญ ไอ้ผันเองก็ตลึงเช่นกัน  มันนึกถึงตอนไปเคยไป
ดักฉุดนางบงกชทันที  เหมือนเป็นลางสังหรณ์แก่พวกมัน
   ต่างคนต่างมองหน้ากัน ส่วนไอ้แม้นก็พรึมพรำทันทีแต่เสียงไม่ดัง
รอดออกมาก มันก็คิดเช่นเดียวกับไอ้หาญไอ้ผันด้วย  จึงบอกแก่พวก
มันในเรื่องเรื่องแก่ไอ้เจี๊ยบและหันหลังไปทางไอ้หาญและไอ้ผันว่า
   “เฮ้ยลางไม่ค่อยดีแล้วโว้ย  ให้พวกมึงระวังตัวไว้ด้วยนะดีนะที่เป็น
กลางวันโว้ยมันแค่นกธรรมดาที่ถึงที่กระมังว๊ะ”
   “ทำไมหรือพี่แม้น เรื่องธรรมดานกมันถึงที่ตายเสือกบินมาชนเท่า
นั้นเอง ไม่มีอะไรหรอกว๊ะเชื่อข้าเถอะ”
   “เออๆๆๆ...ข้าก็คิดเหมือนมึงนี่แหละว๊ะ  ช่างมันเถอะว๊ะรีบๆ
หน่อยก็แล้วกันนะโว้ย งานจะได้เสร็จแล้วมาฉลองกันกูสั่งให้บรรดา
อีสาวๆเตรียมอาหารไว้ฉลองกันแล้วโว้ย”
   “จ๊ะพี่ ....เดี๋ยวข้าจะเร่งเครื่องอีกไปอีกไกลไหมล่ะ????.....”
   “ไม่ไกลหรอกว๊ะ อีกเลี้ยวเดียวก็จะถึงแล้วมึงมองเขาลูกนั้นไว้แล้ว
ไปตามทาง ใครเอามีดตัดต้นไม้มาบ้างว๊ะ”
   “ข้าเตรียมมาแล้วล่ะว๊ะแม้น”
   ไอ้หาญตอบไอ้แม้นทันทีพร้อมนำออกมาโชว์ให้ไอ้แม้นเห็นด้วย 
  เก็บไว้ด้านหลังล่ะแต่คงไม่ได้ใช้กระมังเพราะมันไม่มีต้นไม้ใหญ่นี่
นา  จะใช้ไปทำไมกัน มันพรึมพรำด้วยสงสัยในใจไม่ไม่พูดอะไร
   “ก็ไม่แน่โว้ยไอ้แม้นบอกเพราะว่าเราไม่ได้มานานแล้วอาจจะบาง
ทีต้องใช้มันก็ได้นา”
    สักครู่หนึ่งรถก็มาถึงทางสิ้นสุดลง  รถเข้าไปไม่ได้ต้องเดินเท้าเข้า
ไปอีกหน่อยด้วยเป็นทางขรุขระมีต้นไม้บดบังทางไปสู่เขาคงมีแต่
ทางเล็กๆเท่านั้นที่ใช้เดิน   ทั้งหมดจึงลงจากรถแล้วออกเดินไปโดย
มีไอ้หาญนำหน้า  ใช้มีดตัดกิ่งไม้ที่ยื่นออกมาให้เดินผ่านไปได้
สะดวก   เมื่อผ่านพ้นกิ่งไม้ที่ขวางทางแล้วก็มองแลเห็นปากถ่ำ
เขาจึงพากันเดินเข้าไปในถ่ำ  ไอ้แม้นกับไอ้ผันสองคน ส่วนที่เหลือ
ก็ยืนอยู่หน้าถ่ำทุกๆคนต่างพกอาวุธติดตัวมาด้วยกันทั้งสิ้น
    เพียงไม่นานนัก ไอ้แม้นกับไอ้ผันก็เดินออกมา บอกทุกๆคนว่า
ครบเรียบร้อยแล้วโว้ย  เตรียมตัวไปขนได้แล้วล่ะ   ทันใดนั้นเสียง
ดังขึ้นอย่างโหยหวนชวนขนลุกดังขึ้นรอบๆบริเวณนั้นไปทั่วแนวป่า
   “ไอ้แม้นโว้ยยยยยย!!!!ๆๆๆๆ....ให้กูช่วยพวกมึงด้วยหรือไม่ว๊ะ”
   ทำเอาพวกไอ้แม้นสดุ้งกันไปตามๆกัน มันไม่คิดว่าจะมีคนอยู่
เพราะเป็นป่าร้างที่ไม่มีใครมาหาเก็บของป่าขาย เพราะไม่มีต้นไม้
หรือสมุนไพรอะไรเลย นอกจากต้นไม้ที่ไม่จำเป็นเท่านั้น 
  เสียงก็ดังขึ้นอีกหลายๆครั้งติดต่อกัน แต่เสียงนั้นมันชอนไชเข้าไป
ในหัวใจของคนได้ยินกันทั่วๆ ต่างหน้านาเหลิกหลั่กๆกัน
   “ไอ้แม้นโว้ยยยยยยๆๆๆ....ข้าไอ้สนกับไอ้ดำ มึงจำไม่ได้หรือว๊ะ”
   “ข้าไอ้โจ๊กด้วยไงล่ะว๊ะ  มึงลืมเพื่อนมึงเสียแล้วหรือ????.....”
   คราวนี้ไอ้แม้น ไอ้หาญ และไอ้ผันตาเหลือกทันที ด้วยพวกมันรู้ว่า
ที่เอ่ยชื่อมานั้น พวกมันที่ตายไปแล้วทั้งนั้นนี่เอง และของที่เก็บไว้ที่
นี่ไอ้พวกนี้ก็มาช่วยขนเก็บซ่อนไว้  และเป็นความคิดของไอ้สนเสีย
ด้วย  จึงต่างตลึงตกใจไปสิ้น
   “เฮ้ยๆๆๆพวกมึงใครกันแน่ว๊ะมาอ้างชื่อให้กูกลัวได้ไอ้ห่าเอ๋ย”
   “กูไม่ได้อ้างว๊ะไอ้แม้น  กูไอ้สนจริงๆนะโว้ยมึงดูซิ”
    พอเสียงมันกล่าวจบ  ร่างๆหนึ่งก็ค่อยสูงชะลูดขึ้นสูงขึ้นๆจนเลย
ต้นไม้  คราวนี้ไอ้แม้น ไอ้หาญ ไอ้ผัน จำได้แม่นยำแล้ว ว่ามันคือ
ไอ้สนที่ตายไปแล้วนั่นเอง  ทุกๆคนยกเว้นคนอื่นที่พามาไม่รู้เรื่อง
รู้ราวก็เฉยๆ แต่ก็ตลึง ส่วนไอ้แช่มทรุดตัวลงนั่งทันที  มันจำได้อย่าง
แม่นยำเพราะมันไปทำงานกับไอ้สนร่วมกันมาคราวก่อนนั้นเอง
    “เฮ้ยๆๆๆมันปลอมตัวมา  ออกไปยิงมันเลยว๊ะไอ้ห่าทำมาหลอก
ผีมันจะออกมากลางวันได้หรือว๊ะ????.....ไปยิ่งแม่งมันเลยว๊ะ”
   “เออ!!!!ๆๆๆๆ....จริงๆว๊ะผีมันจะออกมากลางวันได้อย่างไรไป
พวกเรายิงมันเลยว๊ะ”
   ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังสนั่นหวั่นไหว  ปืนทุกกระบอกหันไปทาง
ร่างไอ้สนที่สูงชะลูดพร้อมไอ้ดำและไอ้โจ๊ก  แต่ร่างนั้นหาสะเทือน
ใดๆไม่  ต่างหัวร่อเสียงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณอย่างโหยหวนพองขน
   “ยิงมาอีกซิว๊ะ  ไม่เห็นยิงถูกสักนัดเดียวเลยโว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ....”
    อันที่จริงกระสุนนั้นถูกทุกๆนัดแต่มันเลยผ่านร่างนั้นหายไปสิ้น
คราวนี้เลือดบ้าของไอ้แม้นกับพวกซึ่งไม่เชื่ออยู่แล้วว่าผีมันจะหลอก
ในกลางวันได้  พลางคิดว่าคงจะเอาหน้ากากเสื้อผ้าผูกไม้ยื่นให้เหนือ
ต้นไม้ไว้หลอกพวกมัน   จึงได้ รีบวิ่งออกจากปากถ่ำกระจายกำลัง
ออกไปทันทีพร้อมส่งกระสุนไปยังใต้โคนไม้แถวที่มันแลเห็นว่า
เป็นคนชักไม้ขึ้นมาหลอกพวกมันเอง ทำให้ต้นไม้แตกกระจุยไป
และแล้วร่างพวกมันก็ล่วงผล๊อยๆๆไป เมื่อเสียงปืนดังระงมมาจาก
ทิศทางต่างๆ เป็นปืนยิงเร็วแบบอาก้า  ร่างไอ้หาญซึ่งกำลังยิงร่างไอ้
สนอยู่ก็ผงะล่วงฟุบลงกับพื้นทันที เลือดไหลออกจากหน้าอกแดง
ฉานไปทั่วร่างกายมันล้มฟุบทันที   แล้วไอ้แม้นกับไอ้ผันไอ้แช่มก็แล
เห็นร่างหลายๆคนต่างเดินเรียงรายกันเป็นแถวหน้ากระดานออก
มาจากแนวป่า แถวบริเวณลานหน้าถ่ำ มันต่างหันไปยิงพวกนั้นทันที
คนที่เฝ้าปากถ่ำก็ล่วงกลิ้งตกลงมาจากเนินหน้าปากถ่ำทันที ร่างมัน
ชุ่มไปด้วยเลือดสดๆตกลงมาข้างกายไอ้แม้นปะทะร่างซึ่งกำลังยิงอยู่ 
        ด้วยสัญชาติญานมันรีบทิ้งตัวลงราบกับพื้นส่งกระสุนไปยังร่าง
ต่างๆที่ออกมาจากแนวป่าทันที   ทุกๆร่างต่างกระจายกันออกยิ่งมา
ไปยังพวกไอ้แม้นและคนทั้งหลาย ต่างล้มตายลงหลายๆคน
 ไอ้แม้นพร้อมตะโกนให้ทุกๆคนหมอบยิงไว้ อย่ายืนเป็นอันขาด
ดังนั้นบรรดาชายฉกรรจ์ที่เหลืออยู่ก็ต่างรีบหาที่กำบังยังก้อนหินบ้าง
นอนราบยิ่งโต้ตอบบ้าง   ตามแนวโค้นต้นไม้ใหญ่บ้างทุกๆคนหันไป
ยิงยังร่างที่เดินออกจากแนวป่า  แต่ก็พากันตกใจกันเมื่อกระสุนไม่
อาจจะทำอันตรายแก่พวกเหล่านั้นได้สักคนเดียว ทำให้ใจมันเสียแต่
กระสุนที่ยิงออกมานั้นต่างทำให้พวกมันมันล้มตายลงหลายคน
       เสียงไอ้แม้นร้องลั่นตะโกนสั่งให้ทุกๆคนหนีเอาตัวรอดทันที
   “ไอ้แช่มโว้ยช่วยกูด้วย กูถูกยิ่งแล้วโว้ย”
เสียงไอ้แม้นตะโกนให้ไอ้แช่มมาช่วยมันก่อนทันที แต่แล้วเสียงมัน
ก็เงียบหายไป ร่างมันผงะพลิกดิ้นพลาดๆท่ามกลางกองเลือดมันเอง
   แต่ไอ้แช่มหันไปดูร่างไอ้แม้นก็ต้องจนใจเพราะ ร่างไอ้แม้นกลับ
ถูกยิ่งอีกที่ใบหน้าทำให้ ใบหน้ามันหายไปครึ่งหนึ่ง   แต่แล้วมันเอง
ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนกระสุนเข้าที่ร่างและศีรษะหงายพลิกคว่ำ
หน้าตายทันที  การยิ่งต่อสู้ผ่านไปสักพักคงเหลือเจ้าผันเท่านั้นที่ยิง
พลางหนีพลางเพื่อจะหลบไปที่ถ่ำเพราะ รอบๆบริเวณนั้นล้วนแล้ว
แต่คนที่มายิงมันทั้งสิ้น     ทางเดียวที่จะหลบคือถ่ำเท่านั้น มันมองไป
รอบๆเพื่อหาเพื่อน แต่ปรากฏว่าต่างตายกันหมดคงเหลือมันคนเดียว
  มันส่ายร่างคล้ายงูไปๆมาๆ พร้อมหันไปยิงตอบครั้งหนึ่ง แต่แล้วมัน
ก็ต้องตกใจมากเมื่อ  เสียงระเบิดในถ่ำดังสนั่นหวั่นไหว ปรากฏหิน
ล่วงพรูมาปิดปากถ่ำหมด  ไอ้ผันชะงักที่พึ่งสุดท้ายมันหมดแล้วหมาย
ความว่ายาเสพย์ติดที่เก็บไว้คงถูกทำลายจนหมดสิ้นแล้วด้วย     มัน
สอดส่ายสายตาเพื่อหาทางเอาตัวรอด มันคิดคงจะเหลือมันคนเดียว
เท่านั้นเอง แล้วความคิดหนึ่งก็แว๊ปเข้ามามันรีบพลิกร่างไปยังร่างชาย
ฉกรรจ์ที่ถูกปืนตายอยู่ใกล้ไป  มันรีบเอาร่างนั้นมาบังร่างมันไว้พร้อม
ละเลงเลือดไปตามใบหน้ามันและเสื้อผ้ามันทันทีแสร้างทำเป็นตาย
พร้อมคว่ำหน้าลงกับพื้นเหลือซอกหินพอแค่หายใจนำร่างที่ตายแล้ว
มาทับบนล่างมัน ปืนมันโยนทิ้งข้างๆ จึงทำให้มันรอดตัวไปได้   แต่
มันหารู้ไม่ว่าพวกที่รายล้อมมันไว้นั้นหาใช่คนไม่ย่อมรู้ว่ามันยังไม่
ตายปืนทุกกระบอกจึงหันไปยังร่างไอ้ผันทันทีหมายจะยิงซ้ำเพื่อไม่
ให้เหลือสักคนเดียว   แต่เจ้าเริ่มยกมือห้ามปรามไว้พยักหน้าบรรดา
พวกพ้องไว้ไม่ต้องไปฆ่ามัน ปล่อยมันไว้คนเดียวเพื่อจะได้กลับไป
รายงานพวกมันทางบ้านของกำนันมั่นถึงเหตุการณ์เหล่านี้ไว้
      ครั้นงานจัดการเรียบร้อยแล้ว บรรดาพวกเจ้าเริ่มก็ทะยอยกันหาย
ลับไปทันที  พร้อมทั้งทำลายรถกะบะที่นำมาจากบ้านกำนันเสียสิ้น
ไม่ให้สามารถใช้ได้อีกต่อไป........
                       แก้วประเสริฐ.