หลังจากทำกายภาพบำบัด ฉันเริ่มก้าวเดินได้อีกครั้งแม้จะเดินได้แต่ก็ไม่ปรกติเหมือนคนทั่วไป..สภาพร่างกายเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แต่สภาพจิตใจข้างใน.... น้ำตา....เริ่มเต็มสองเบ้าตา เหมือนเมฆหมอกลอยอยู่เต็มไปหมด ความรู้สึกแปลบเข้ามาที่ในหัวใจ เจ็บอย่างบอกไม่ถูก แล้วสมองก็สั่งให้ภาพในอดีตฉายเข้ามาเป็นฉากๆเหมือนฉายหนังซ้ำ.........
คิดเรื่อยเปื่อยไปว่าทำไมบางคนถึงเอาความรักมาล้อเล่น แสดงว่าไม่เห็นคุณค่าของคำว่ารักเลย การเดิมพันความรักก็ไม่ต่างจากการเอาความรู้สึกของคนไปทำลาย หัวใจของคนแตกสลายเจ็บอาจไม่ถึงกับตายแต่วุ่นวายในความรู้สึกสิ้นดี
ความรู้สึกและจิตใจของแต่ละคนแตกต่างกัน... คำว่ารักเพราะว่าเธอสงสาร มันทรมานกว่าสิ่งไหนไหน รักที่ไม่ได้มาจากข้างใน มันทำร้ายใจของใครบางคน...
น้ำใสๆที่รินไหลออกมาจากดวงตาจะมีใครสักกี่คนที่รู้คุณค่าของมัน น้ำตาคือตัวกลั่นกรองความรู้สึกนึกคิดภายในหัวใจของเราเอง
สมองสั่งให้เราทำอะไรได้แต่จิตใจคือตัวกลั่นกรองความรู้สึกของฉัน ฉันไม่เคยเสียใจในสิ่งที่ได้ทำ...... ฉันไม่เคยเสียดายกับคำว่า "รัก" เพราะคำรักนั้นมันออกมาจากหัวใจข้างในซึ่งถูกกลั่นกรองมาแล้ว
4 กรกฎาคม 2554 19:49 น. - comment id 124737
งานเขียนแบบนี้เขาเรียกว่าการบรรยายความ รู้สึกออกมา ประเภทเรียงความ ยังไม่จัดอยู่ ในประเภท ร้อยแก้ว ครับ ลองเข้าไปอ่าน งานกระทู้ที่ผมตอบไว้ในเรื่อง อทิสมานกาย ไว้ที่กำลังลงอยู่ไว้นะครับ ก็จะเข้าใจว่าร้อย แก้วกับร้อยกรองแตกต่างกันอย่างไร ที่ผม เขียนให้แก้สุญญะกาศไว้และอีกหลายกระทู้ นะครับ แล้วทดลองต่อไปก็จะสามารถ เรียงความหรือบรรยายได้ดีกว่านี้ครับ รักเสมอครับ แก้วประเสริฐ.
4 กรกฎาคม 2554 20:07 น. - comment id 124738
สวัสดีค่ะคุณครูแก้วประเสริฐ ดีใจจังที่เข้ามาอ่านและแนะนำความรู้มากมาย เป็นคนชอบเขียนมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะแต่เขียนมั่วแบบคนไม่มีความรู้เลย จะค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆนะค่ะอย่าเบื่อสอนคนซื่อ..บื้อก่อนนะค่ะ
7 กรกฎาคม 2554 20:07 น. - comment id 124795
8 กรกฎาคม 2554 12:23 น. - comment id 124799
สวัสดีค่ะคุณคีตากะ ขอบคุณค่ะสำหรับดอกไม้ รอยยิ้มค่ะ