นนทภูมิ....บ้านเด็กกำพร้าที่พิการซ้ำซ้อน.. ไม่สามารถถ่ายภาพได้..เจ้าหน้าที่ไม่ยอมให้ถ่ายภาพ แต่ได้เก็บรวบรวมเรื่องราวไว้ในความทรงจำ...อย่างละเอียด เพื่อมาถ่ายทอดให้เพื่อนๆ ได้รับรู้..ความรู้สึกสุขใจ..สบายใจ แววตาของเด็กที่ว่าพิการทางสมอง..แต่เรากับมองว่าเขาสื่อสารกับเราได้..เราเห็นรอยยิ้มของเด็กๆ เราเห็นบางคนน้ำตาไหล....แต่เขาเหล่านั้นพูดไม่ได้...เขาไม่สามารถสื่อสารออกมาเป็นคำพูดได้..บางคนแม้กระทั่งร่างกายของเขาก็ไม่สามารถจะบังคับตัวเองได้ เราไปถึงค่อนข้างสาย..เพราะเป็นครั้งแรกที่เราไปเกือบเที่ยงแล้ว เด็กๆทานอาหารกลางวัน สิบเอ็ดโมง บางคนที่สามารถจะช่วยเหลือตัวเองได้ก็มาทานอาหารที่โรงอาหาร
เจ้าหน้าที่ก็ให้พวกเราเอาขนมไปแจกเด็กๆ พวกเราเตรียมแยมโรลและน้ำส้มไป...ไปถึงห้องเด็กที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เราก็ป้อนให้เด็กๆเอง แววตาของเด็ก..เหล่านี้เขาแสดงออกมาให้เราเห็นว่าเขามีความรู้สึก.. เขาดีใจ..เขามีความสุข..ไม่ต่างจากพวกเรา..ใช้มือนี้ละป้อนให้น้องๆล้างมือแล้วนะ...บางคนแกล้งพี่ด้วยนะป้อนที่ไรกัดมือทุกครั้งแถมยังหัวเราะอีก...น่ารักดีรอยยิ้มของเด็ก... บางคนมองเราแววตา.บริสุทธิ์...น้องจ้องมองอยู่นานเราจับมือน้องมาจับมือเรา..บอกเหมือนกันเลย... มาอีกห้องเป็นห้องพยาบาล....เด็กผู้ชายอายุประมาณห้าขวบถามเจ้าหน้าที่ว่าน้องเป็นอะไรเป็นมาตั้งแต่กำเนิดหรือเปล่าเพราะว่าที่ศรีษะน้องยุบไปครึ่งนึง.เจ้าหน้าที่บอกว่าพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วพ่อหันมาทำร้ายลูกตอนนี้พ่อเขาติดคุก...ความรู้สึกพุ่งขึ้นมาเลยนี้หรือมนุษย์นี้ไม่มีความเป็นคนอยู่ในตัวเลยนะเนี้ยะ แต่เด็กก็ยังพอรับรู้แต่พูดไม่ได้เขายังยิ้มและร่าเริงเราอุ้มน้องมานั่งตักแววตาของเขาแสดงอารมณ์สดใสเหมือนเด็กปรกติแต่ลึกลงไปจะเป็นอย่างไรนะ....... เราจะออกจากห้องนั้นน้องร้องไห้ตาม... มาอีกห้องเด็กโตขึ้นอีกน้องผู้ชาย..น้องคนนี้นั่งได้แต่แขน ขา เกร็ง มีสมุดและกล่องดินสอสีน้องเขาวาดรูปเราด้วยแต่ไม่ได้เอามาเพราะอยู่ในสมุดของน้องเขา... เด็กอีกคนวาดรูปหัวใจมาให้ดูเราปรบมือให้เขาน้องเขายิ้มใหญ่เลยยื่นมาให้ เราหยิบแล้วมาวาดรูปการ์ตูนเป็นเด็กผู้ชายยิ้มเราชี้ไปที่รอยยิ้ม น้องชอบใหญ่เลย แล้วก็ถึงเวลากับบ้านแล้ว... นี้แหละคือความสุข...ความสุขที่เราไขว่คว้า..ที่เราค้นหา หัวใจพองโต...รอยยิ้มแววตาของน้องๆ ยังติดตา ความสุขจากการให้ จากการที่ได้แบ่งปัน คือความสุขที่แท้จริง
8 พฤษภาคม 2554 08:17 น. - comment id 123714
การให้โดยไม่หวังผลตอบแทนเป็นแก่นของคำว่า "มนุษยธรรม" มนุษย์ ธรรม แยกเป็นสองคำแล้วเข้าใจแจ่มแจ้งเลยเนาะ แต่มนุษย์เราเดี๋ยวนี้จะเป็น "มนุษย์สิยะทำ" ไปหมดแระ อนุโมทนาบุญด้วยนะเป้ ขอให้ สดใสๆ ทุกวันจ้า
8 พฤษภาคม 2554 10:23 น. - comment id 123717
ดีใจจังเลยที่พี่ฝนเข้ามาอ่าน... มันเป็นความสุขจริงๆนะ.... เรามีสองมือสองเท้าที่มีเรี่ยวแรง.. เราเพียงเพิ่มแรงใจให้กับตัวเองไปอีกนิดเดียว ... สมองและสองมือก้าวได้อย่างมั่นคงนะเป้คิดว่ามันเป็นแบบนั้น... เอาความสุขมาแบ่งปันพี่ฝนด้วยนะ..
8 พฤษภาคม 2554 20:29 น. - comment id 123724
ความได้เกิดแล้วในใจคุณ นั่นคือบุญที่ได้รับมหาศาล การให้เป็นธรรมและเป็นทาน จะตระการความรู้สึกไปทั่วกัน
8 พฤษภาคม 2554 20:30 น. - comment id 123725
ความสุข ได้เกิดแล้วในใจคุณ นั่นคือบุญที่ได้รับมหาศาล การให้ เป็นธรรมและเป็นทาน จะตระการความรู้สึกไปทั่วกัน (แก้คำที่ตกไป)
8 พฤษภาคม 2554 21:45 น. - comment id 123727
ขอบคุณนะค่ะคุณแทนคุณ แทนไท ที่แวะเข้ามาอ่าน... แถมยังมาแก้คำที่ตกด้วย ดีนะที่ไม่แก้ตัว...... ล้อเล่นนะ..
9 พฤษภาคม 2554 03:32 น. - comment id 123729
แสนสุขใจเมื่อให้ ออกไป จริงนา บุญย่อมนำพาใจ สุขล้น ทำดีส่งผลไป สวรรค์แน่ เจ้าเอย จิตย่อมขยายมากท้น ท่วมฟ้าปฐพีฯ
9 พฤษภาคม 2554 10:11 น. - comment id 123731
สวัสดีค่ะคนที่รักเธอ... แต่ว่าทำไมนอนดึกจังเลย... เห็นเวลาที่มาเข้ามาแล้ว เป็นห่วงสุขภาพคุณจังเลย ความสุขจากการเป็นฝ่ายให้ มันมีความสุขจริงนะค่ะแววตา.. ที่เขาสื่อเรามัน..ไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงดี แต่เราสุขใจจังเลย... และสะท้อนภาพให้เราเห็นว่า ตัวเราโชคดีแค่ไหนที่ได้เกิดมามีครบ สามสิบสอง... (คนที่รักเธอ..เช่นกัน)