ก้าว..ที่ทำให้ฉันยิ้ม

กลั่นแก้ว

วันนี้ลูกเล่าให้ฟังว่า  โทรไปถามผลการเรียนมา....แล้วก็เล่าให้ฟังว่าเกรดเฉลี่ย 84.71  น้อยกว่าเทอมที่แล้วไปนิดนึงคนเป็นแม่อย่างฉันยิ้ม
           ลูกบอกว่าได้ประกาศณียบัตรหนึ่งใบจากวันแข่งขันวิชาการของโรงเรียน  วิชาสังคม  ได้รองอันดับหนึ่ง ฉันก็บอกเก่งมาก มาม๊า..ต้องเตรียมเก็บเงินพาไปดิสนีย์ฮ่องกงแล้วซิ...
           เราสัญญากันว่าลูกได้ประกาศณีย์บัตรครบ 10 ใบ จะพาไปเที่ยวนี่ใบที่ 7 แล้ว ฉันภูมิใจในตัวลูกจริง ๆ 
           ลูกฉันเสียงดัง พูดมาก ค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่เขาก็รักเีรียนไม่เคยทำให้แม่อย่างฉันผิดหวังเลย..
           เพื่อนบอกว่าฉันกับลูกนี่เหมือนเพื่อนกันเลยไม่เห็นกลัวแม่เลย..นั้นก็คือความตั้งใจของฉันเอง
           ฉันอยากให้ลูกปรึกษาฉันในทุกเรื่อง..ผิดถูกไม่เป็นไรแต่ขอให้ลูกเล่าให้ฉันฟังก็แล้วกันถ้าถูกฉันจะชมลูกว่าเก่งแต่เมื่อผิดฉันก็ไม่ตำหนิลูกทันที..แต่บอกว่าให้แก้ตัวใหม่ คราวหน้าต้องดีกว่าเดิม การแก้ไข คือสิ่งที่ดี ทำให้เราได้พัฒนาตัวเอง
         และนี่ก็คือก้าวที่ทำให้ฉันมีรอยยิ้มเสมอ.....
        จริงๆแล้วฉันยากโทรไปเล่าให้ใครคนหนึ่งฟังเพราะทุกครั้งที่ฉันดีใจหรือเสียใจฉันจะเล่าให้เขาฟังเสมอ..แต่ครั้งนี้ฉันหยิบโทรศัพท์มาหลายครั้งแต่วางมันลงไปทุกที..
        ถึงฉัันไม่ได้โทรไปหาเขาแต่อยากให้เขารับรู้ไว้ว่าฉันรักและห่วงใยเขาอยู่เสมอ...