ไม่กล้าหรอก ที่จะรักเธอ

^^_PAN_^^

เมื่อในทุกๆวันนั้นฉันได้เจอกับเขาวันแล้ววันเล่า เป็นเพื่อนกันธรรมดา แต่ทะเลาะกานบ่อย เหมือนคู่กัดกันตลอด จนถูกล้อว่าเป็นแฟนกาน ฉานแอบคิดว่า ถ้าเป็นยังงั้น คงจะดีน่าดู แต่ก็คงรู้ว่ามานเปงไม่ไม่ได้อยุ่แล้วละ เพราะเขาคิดว่าฉานเป็นแค่เพื่อนซินะ พอมาทุกวันๆ ความสัมพันธ์ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ จนเปงเพื่อนรักกัน โทรคุยกัน เล่นเกมด้วยกัน แล้วความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขา ก็ทวีเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน พอถึงวันสุดท้ายที่เราต้องจากกัน ฉันแทบจะกลั้นนํ้าตาไว้ไม่ไหวแล้ว ในที่สุดก็ร้องออกมาจนได้ซิน่า คนอื่นเหงนํ้าตาเราหมดแล้ว ทั้งๆที่อดกลั้นนํ้าตามาเปงเวลานานทีเดียวแหละ แต่เขาคนนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ทําหน้าตาเฉยและชาเปงอย่างมาก แต่หลังจากวันนั้น ฉันก็โทรคุยกะเขามาเปงเวลา4-5วัน เรา2คนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เพราะต่างคนต่างไม่ว่างทั้งคู่และแล้วก็เริ่มชีวิตการอยู่ ม.ต้นฉันคิดถึงเขามาก สิ่งที่ฉันรู้สึกมันจะแตกต่างกะคนที่ฉันเคยรัก เธอเปงสิ่งสําคัญมากสําหรับฉัน เมื่อมาอยู่ ร.ร ใหม่ ได้เจอเพื่อนใหม่ อะไรใหม่ๆ แต่ฉันก็ยังคิดไม่ตกเรื่องเขาอยุ่ดี จนถึงวันนี้ เป็นวันเกิดเขาแล้วละ ฉันไม่กล้าโทรไปทําไงดี แต่วันเกิดของฉันเขายังจําไม่ได้เลยนี่นา ฮืออออออออ ไม่โทรก็ไม่โทร ฉันเลยตัดสินใจเช่นนี้ ก็คนมานไม่กล้านี่นา
 บทสรุปคือ การที่เรารู้สึกอะไรกับใครซักคนเราควรจะรีบบอกเขาไปก่อนที่มันจะสายเกินไป