อทิสมานกาย ๔๓

แก้วประเสริฐ

                              อทิสมานกาย  ๔๓
      เมื่อเจ้าแสงสีทำงานตามคำสั่งนายแล้ว  ก็รีบเดินทางกลับเพื่อจะรายงานผล
ครั้นย่างก้าวเข้ามาห้องนายมัน  ก็ต้องตกใจด้วยแลไปเห็นหุ่นต่างๆที่เขาทำขึ้น
นั้นบัดนี้มันต่างวิ่งเล่นกันไปๆมาๆในห้องกันอย่างสนุกสนาน  ยิ่งปลาดใจมาก
ไปกว่านั้นอีก 
      บรรดาร่างของหุ่นนั้นเปลี่ยนแปลงไปทํ้งรูปร่างหน้าตาช่างสวยงามยิ่งนัก
 ด้วยใบหน้าร่างกายนั้น บรรดาหุ่นทั้งหลายนั้น ถูกทาสีฝุ่นต่างกันหลากหลาย
ล้วนสีสรรต่างๆกัน มีทั้งผู้ชาย ผู้หญิงและเด็กหนุ่มเด็กสาว จำนวนมากมายนัก
     ประมาณมากกว่าสามสิบหรืออาจจะเกินกว่านั้นอาจจะร่วมร้อยตนเห็นจะได้
ซึ่งกำลังแอบเล่นซ่อนหาตัวกันอยู่  บ้างก็กำลังฝึกการต่อสู้กันอยู่มากหลายสิบคู่
     ครั้นเมื่อแลเห็นเจ้าแสงสีต่างหยุดการละเล่นต่างๆพากันหันหน้ามามองเขา
และต่างพากันยกมือไหว้ ทั้งหมดทันที   ที่เหลือต่างก็ออกจากที่หลบซ่อนออกมา
ด้วย แต่ทุกตัวนั้นหาได้ส่งเสียงดังรบกวนในห้องแต่ประการใดไม่
     พวกมันต่างพากันมานั่งพับเพียบพนมมือขึ้นไหว้  อีกมุมหนึ่งของห้องเป็น
ระเบียบเรียบร้อยกันทุกๆตัว   หุ่นนั้นตัวเล็กไม่ใหญ่มากจึงพอเพียงแก่พวกมัน   
    ส่วนเจ้าสินชัยนั้นกำลังนั่งสมาธิอยู่ทางด้านหลังนายมัน  พร้อมๆด้วย
แม่นางอัปสรทั้งสอง  มันพลันอ้าปากค้างด้วยสิ่งที่แลเห็นนั้นเปลี่ยนสภาพไป
จากที่มันและเจ้าสินชัยปั้นดินมากับมือนับเป็นร้อยๆตัว  
    แต่บัดนี้เหลือประมาณร่วมร้อยได้  ส่วนดินที่เหลือนั้นล้วนแล้วแต่ผสมสิ่งต่างๆ
ปั้นเป็นก้อนกลมๆใหญ่วางที่ถาดอยู่กับพื้นหน้าโต๊ะหมู่บูชา  ร่างมันชะงักยืนอยู่
ปากประตูทันที  พลางก้าวเข้าประตู่แล้วหันไปปิดประตูไว้ให้สนิทเรียบร้อย
    มันนั่งลงพร้อมก้มลงกราบพระพุทธรูป   พลางหันหน้าไปทางเหล่าหุ่นทั้งหลาย
   แล้วส่งกระแสจิตถามบรรดาหุ่นทั้งหลายนั้น  ก็ทราบว่าเป็นพวกที่เจ้าสินชัยนำ
มาจากพวกอาจารย์เจี๊ยะเปิ้งเกือบทั้งหมด และยังมีพวกที่อยู่ในป่าช้าโคกอีแร้งอีก
    มันยังจำได้ว่าที่เจ้าสินชัยนำมานั้นแค่ประมาณสามสิบกว่าตนเท่านั้น  บัดนี้หุ่น
นั้นมีประมาณเกือบร้อยตน   พวกหุ่นทั้งหลายก็แจ้งทางกระแสจิตให้มันทราบว่า
       ชายหนุ่มซึ่งเดี๋ยวนี้เป็นนายมันได้แปรสภาพพวกมันขึ้นใหม่พร้อมสร้างโครง
ร่างด้วยยันต์ต่างๆที่เขียนบนผ้ายันต์ประกอบเข้าส่วนที่แข็งๆนั้นใช้ไม้ต่างๆกัน
สร้างพวกมันจากต้นตะเคียนทองของแม่นางรัตนาวดีเทพอัปสร
     แล้วนำมาสร้างขึ้นเป็นส่วนต่างมัน     พร้อมจัดสร้างอาวุธต่างๆ เช่น หอก ดาบ
 มีดไม้ทั้งหลายพร้อมด้วยศัตราวุธ พร้อมเกราะไว้ให้พวกมันทุกๆตัว  ไว้ใช้ป้องกัน
ตัวด้วยบรรดาอาวุธต่างๆได้ลงอักขระและยันต์ไว้ให้ร่างกายมันสามารถคงทนต่อ
วิชาอาคมทั้งหมดตลอดจนอยู่ยงคงกระพันชาตรีอีกด้วย  สามารถกระทำการใดๆ    
พร้อมปลุกเสกอาคมต่างๆไว้ให้พวกมันเรียบร้อยแล้ว
  ยังสามารถปราบบรรดาพวกผีต่างที่ดื้อรั้นกับพวกที่นายสั่งให้ทำได้อีกต่างๆนานา
 เวลาใช้งานแล้วร่างของพวกมันตลอดจนอาวุธต่างจะสามารถแสดงเป็นอะไรก็ได้
ด้วยแหละ และยังบอกว่าท่านคือหัวหน้าที่จะมาคอยควบคุมพวกมันอีกทีหนึ่ง
  
      ส่วนการปั้นนั้นนายมันและแม่นางอัปสรทั้งสองได้ช่วยกันสร้างมันขึ้นมาใหม่
  เดี๋ยวนี้ไม่ต้องไปอาศัยอยู่ที่บ้านใต้ต้นไม้และป่าช้ากันแล้ว  ด้วยนายไปขออนุญาต
พวกอาสาสมัครจากท่านนายป่าช้ามา    และให้พวกมันทั้งหมดได้มาพักอยู่ในห้องนี้
ของนายมันทั้งหมดนี่แหละ   พร้อมยังแจ้งว่าหัวหน้ามันคือท่านและหัวหน้าสินชัย 
 ที่จะคอยสั่งให้มันทำงานทั้งสิ้น ตลอดจนอาหารการกินแม่นางชบาจัดให้แก่มันด้วย
    ครั้นเจ้าแสงสีทราบจากหุ่นทางกระแสจิตดังนั้น  พลางยิ้ม  แล้วกล่าวแก่บรรดาหุ่นว่า
.....อย่าเล่นมากนักให้พยายามฝึกอาวุธต่างๆให้เชี่ยชาญชำนาญมือเสียด้วย 
    หุ่นบางตัวกล่าวว่าก่อนจะมาเป็นพวกนายนั้น  มันก่อนตายล้วนแล้วแต่เชี่ยวชาญ
ด้านอาวุธต่างๆแม้กระทั่งปืนผาหน้าไม้ต่างๆ กันมาแล้วล่ะไม่ต้องห่วงหรอกหัวหน้า 
     ตอนนี้ผู้ใดชำนาญสิ่งใดก็มาอบรมแนะนำให้รู้กันไว้ทั้งหมด และใช้เวลาการฝึก
ฝนนี้ในป่า หน้าบ้านของนาย  ตลอดจนอบรมธรรมต่างๆทั้งสมาธิและวิชาอาคมอื่นๆ
 
      พร้อมยังแบ่งหน้าที่ไว้ให้ด้วย  หุ่นที่เอ่ยขึ้นนั้นคือผู้ฝึกสอนบรรดาอาวุธต่างๆ
ให้แก่หุ่นอื่นๆทั้งหลาย  นับได้มีจำนวนนับสิบๆตนเห็นจะได้  ก็ดีใจยิ่งนักที่จะได้
พวกไว้ทำงานร่วมกับมันทั้งสอง  จึงส่งยิ้มให้แก่บรรดาหุ่นทั้งหลาย
     พลันเจ้าแสงสีก็นึกขึ้นได้ว่านายมันคือใครกัน ทำไมจะคัดเลือกใช้ได้อย่างดีไม่ได้
งานจึงไม่เคยผิดพลาดเลยสักครั้งเดียว  เมื่อบรรดาพวกนี้อยู่กับนายมันก็ต้องได้รับ
ความเมตตาปราณีเช่นเดียวกับมันและเจ้าสินชัยเหมือนกัน
   แม้แต่ตัวมันและเจ้าสินชัยตลอดจนหุ่นทั้งหลาย จึงได้รับมอบวิชาการต่างๆทั้งสิ้น
บรรดาผู้ฝึกหุ่นทั้งหลาย  พวกมันกล่าวว่าทั้งยังได้รับการอบรมสิ่งต่างๆจากนายเสียอีก
    ซ้ำยังได้ร่ำเรียนวิชาอาคมต่างๆจากนาย  ส่วนใหญ่นั้นก่อนตายเคยมีครูบาอาจารย์
ร่ำเรียนวิทยาคมาบ้าง  ก็สามารถฝึกได้รวดเร็ว ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นพวกครูฝึกหุ่นนี้
 พร้อมทั้งนายยังสอนวิธีนั่งสมาธิให้อีกด้วย ประกอบกับแนวทางธรรมะทำให้
พวกมันได้รับรู้ในสิ่งที่ดีๆทั้งทางธรรมและทางโลกโดยพวกมันไม่เคยคิดมาก่อนเลย  
    ครั้นตายลงก็สายไปเสียแล้วซ้ำยังถูกพวกอาคมเก่งกล้ามาควบคุมมันให้ทำงาน
ในสิ่งที่อาจารย์นั้นใช้ในทางที่ผิดๆมันขัดขืนไม่ได้  ด้วยเกรงกลัวในวิชาอาคมมาก
   ทั้งๆที่ใจมันไม่ปราถนาที่จะกระทำเลย  ถึงแม้ว่ามันจะเคยผิดมาตอนเป็นมนุษย์
พอมันมาเป็นผีก็ถึงรู้สำนึก  และถูกอาคมควบคุมไว้ก็ไม่อาจจะกลับตัวได้
ดีที่หัวหน้าสินชัยเกลี้ยกล่อมแนะนำพวกมันมา   ฉะนั้นหัวหน้าและนายทั้งสามนี้
จึงมีบุญคุณแก่พวกมันมากนักซ้ำนายมันยังเป็นคนดีมีศีลธรรม  อมรมสั่งสอนมัน
ในทางที่ดีๆเพื่อต่อไปอาจจะได้ช่วยคนได้อีกด้วย  ตลอดจนการสร้างผลบุญกุศลอีก
     เจ้าแสงชัยได้รับฟังก็ตักเตือนพวกมันว่า ขอจงเอาใจใส่คอยช่วยเหลือสร้างในสิ่ง
ที่ดีๆทดแทนคุณนายก็แล้วกัน   พวกมันพลันกล่าวต่อว่า
     นี่ถือว่าพวกมันยังมีบุญบ้าง  เมื่อได้นายใหม่ที่แสนดีและแนะแนวทางที่ดีไว้ให้
แก่พวกมัน   มิฉะนั้นมันคงจะสร้างเวรกรรมขึ้นอีกมากมายนัก ได้มาสร้างผลบุญ
ช่วยเหลือคนอีกจำนวนมาก  แล้วพร้อมกันยกมือขึ้นไหว้ไปทางพระและนายมัน
กล่าวคำ สาธุ  พร้อมกันทั้งหมดทันที
      ครั้นเจ้าแสงสีได้รับรายงานดังนั้นก็หายสงสัยอะไรอีกแล้วที่หุ่นเหล่านี้เก่งอย่างไร
ทำให้มันทั้งรักเคารพนายมันมากยิ่งขึ้น     เชื่อว่าพวกนี้คงจะได้รับการถ่ายทอดวิชา  
แต่ทว่าข้อนี้มันยังสงสัยอยู่ว่าทำไมพวกหุ่นเหล่าสำเร็จรวดเร็วมากนัก ด้วยตัวมัน
ลืมไปว่าเมื่อก่อนนั้นก็เป็นเช่นพวกหุ่นทั้งหลายเหล่านี้
     เมื่อมารับการอบรมทำไมถึงไปได้อย่างรวดเร็วยิ่งนัก ซึ่งตอนนี้มันสามารถ
จะกระทำการใดๆก็ได้เวลาหรือก็ไม่นานเสียเลย
      มันไปทำงานให้นายมาก็ใช้เวลาไม่มากเพียงแค่วันหนึ่งเท่านั้น 
การเเดินทางก็รวดเร็ว  ตามใจปราถนาของมันไม่มีใครอาจขัดขวางมันได้
  เมื่อทำงานเสร็จก็รีบกลับมาแต่ในระยะทางที่กลับมานั้นมันได้แอบไป
    สังเกตุทางบ้านกำนันด้วยว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเปลี่ยนแปลงอีกหรือไม่
      ดังนั้นจึงทำให้กลับมาล่าช้าจนมืดค่ำก็มาแลเห็นเจ้าพวกหุ่นเหล่านี้
 หรือว่าอาจจะเป็นแม่นางอัปสรจะเนรมิตช่วยอีกแรงหนึ่งกระมัง 
      งานสร้างหุ่นเหล่านี้ถึงได้เสร็จเรียบร้อยและร่วมกันปลุกเสกหุ่นทั้งหมด
ไว้อีกด้วยพร้อมทั้งยังถ่ายทอดวิชาต่างเพิ่มเติมให้อีกเป็นแน่
     เมื่อคิดได้ดังนี้มันจึงหันไปกราบเบื้องหลังนายมันและแม่อัปสรทันที 
 พร้อมๆก็เข้านั่งสมาธิฝึกฝนทบทวนวิชาอาคมต่างๆแล้วก็เจริญสมาธิที่ร่ำเรียนมา
จนมันเชี่ยวชาญร่วมทั้งกสิณทั้งหมดด้วยจิตมันก็เริ่มรวมตัวสงบนิ่งเป็นหนึ่งเดียว
      ในที่จุดๆหนึ่งทันที  ก็เกิดกระแสพลังงานเพิ่มขึ้นให้แก่มันอีกมากมายนัก
 ครั้นเมื่อมันจะออกจากสมาธิมาอยู่ในขั้นอุปาจาระสมาธิก็ทราบทันทีว่า
 นายมันและแม่นางอัปสรพร้อมด้วยเจ้าสินชัยออกจากสมาธิก่อนแล้ว 
 มันจึงได้แผ่กุศลที่ทำไว้นี้ให้แก่เจ้าเวรนายกรรมทั้งบรรดา
สรรพสัตว์น้อยใหญ่ก่อนทันทีตามคำสั่งสอนของนายไว้  พลันก็ลืมตาขึ้น
    ก็แลเห็นชายหนุ่มและแม่นางอัปสรรวมทั้งเจ้าสินชัยต่างยิ้มรอคอยมันอยู่
  ดังนั้นมันจึงรีบรายงานผลงานให้แก่นายมันทราบเหตุการณ์ทั้งหมดทันที 
 ตลอดจนแฝงกายดูการกระทำของท่านรองผู้กำกับและสารวัตรตรวจดูโรงพัก
และทั้งผู้กองทั้งสองให้นายมันฟังทั้งหมด  เสริมด้วยไปดูทางบ้านกำนัน
ทั้งสามอีกด้วยว่าพวกมันต่างทำบุญเลี้ยงพระกันยกใหญ่  ทำบุญเลี้ยงพระที่บ้าน
     ด้วยพวกผีของอาจารย์เสิ่งปางนั้นและอาจารย์เจียะเปิ้งที่ต่างอาละวาดกันนั้น
     ถึงแม้จะคลายอารมณ์ค่อยเบาบางลง  แต่พวกมันยังไม่มีที่อยู่อาศัยเป็น
หลักแหล่งบางตัวได้แอบแฝงยังชายคาบ้าง ต้นไม้บ้าง ในที่ต่างๆภายในบริเวณ
บ้านทั้งสามอยู่  ถึงแม้จะได้กุศลที่ทางกำนันแผ่ไปให้ก็ตามที่  
     แต่จิตของกำนันทั้งสามนั้นไม่บริสุทธิ์นักที่บรรดาผีร้ายที่ดื้อรั้นดุร้ายเหล่านี้
เพียงพอที่จะทำให้มันทั้งหมดรับได้เต็มที่ไปเกิดใหม่  ด้วยสันดานพวกมันนั้น
ล้วนแล้วแต่อำมหิตเอาแต่ใจตนเองเป็นใหญ่  ต่างแตกแบ่งแยกกันเป็นฝ่ายๆกัน
      ส่วนผลบุญกุศลที่ทำนั้นต่างได้รับผลบุญน้อยบ้าง มากบ้างเพราะนิสัยสันดาน
ที่ได้รับใช้อาจารย์ที่ไม่ดีของพวกมันเอง  จึงยังไม่สามารถกลับใจได้และได้ไปเกิด
ใหม่ในภพภูมิที่ดีๆ  หากพวกมันหิวโหยบ้างก็เข้าสิงสู่คนในบ้านทั้งหลายเหล่านั้น
แล้วแย่งหาอาหารกินกันเอง  ตอนนี้ทางบ้านพวกของกำนันทั้งสามกำลังปวดหัว
กันอยู่ด้วยหาคนมาปราบพวกมันไม่ได้ในแถบบริเวณนี้สักอาจารย์เดียว
   บรรดาอาจารย์ที่มาปราบพวกมันก็ต่างตกตายไปหมดสิ้น ที่ทราบด้วยมันบังคับ
ผีเหล่านี้ได้เค้นถามความจริงจากมัน  และมันยังขอร้องให้นำพวกมันมาด้วย
แต่ผมเองไม่กล้านำมาด้วยทราบนิสัยสันดานมันดี  
    ดังนั้นพวกกำนันจึงใช้ให้ลูกน้องมันเที่ยวเสาะแสวงหาอาจารย์เก่งๆอยู่ครับนาย
     ครั้นชายหนุ่มได้รับฟังจากเจ้าแสงสีแล้ว  ก็บอกว่าเรื่องหุ่นเหล่านี้
ข้าได้ให้พวกเจ้าทั้งสองเป็นหัวหน้าคอยควบคุมดูแล  เป็นลูกน้องของพวกเจ้าทั้งสิ้น
โดยแยกออกเป็นสองฝ่ายให้เจ้าสินชัยฝ่ายหนึ่งและของเจ้าอีกฝ่ายหนึ่งคอยควบคุมไว้
   ด้วยพลังงานที่ข้าสอนตลอดสมาธิวิชาอาคมต่างๆนั้นคงจะไม่เป็นปัญหาอะไร
ที่จะควบคุมได้  ดีนะที่ได้แม่นางอัปสรทั้งสองช่วยด้วย งานนี้จึงสำเร็จเร็วไวยิ่งนัก
 และบางตนยังเรียนรู้วิชาต่างๆได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย
    แล้วชายหนุ่มเมื่อรับฟังรายงานจากเจ้าแสงสีแล้ว  ก็หันหน้าไปทางหุ่นทั้งหลาย
พลางสั่งบรรดาหุ่นทั้งหมดว่า 
.....  เอาล่ะพวกเจ้าทั้งหมดเล่นกันมานานแล้ว  ตอนนี้รีบไปกราบไหว้พระด้วยใจบริสุทธิ์
สวดมนต์สรรเสริญพระคุณพระรัตนตรัย  ครั้นตนใดเสร็จก่อนก็ให้รีบเข้านั่งสมาธิได้เลย
ก่อนจะเข้าสู่สมาธินั้น ให้ทบทวนวิชาต่างที่ข้าและแม่นางอัปสรบอกแก่พวกเจ้าไว้นั้นด้วย
       จนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้นถึงจะออกจากสมาธิให้แผ่ส่วนบุญกุศลในการทำสมาธินี้
แก่บรรดาเจ้าเวรนายกรรม ที่พวกเจ้าได้เคยกระทำไว้นั้นเสียก่อนด้วย อย่าลืมเสียล่ะ
แล้วค่อยไปพักผ่อนยังถาดที่ข้าจัดไว้ให้
        เวลาพักผ่อนก็ให้เป็นไปยังที่ข้ากำหนดไว้ของตนเองก็ให้เป็นระเบียบวินัยด้วย  
 หากไม่เชื่อกันและไม่ทำตามที่ข้าสั่งไว้ข้าก็จะทำลายร่างเจ้าเสียให้หมดทั้งถอดถอนวิชา
ต่างๆให้หมดสิ้นพร้อมกับขับไล่เจ้ากลับออกไปจากหมู่คณะ  บัดนี้หัวหน้าเจ้ามาครบ
กันแล้ว   ต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาอย่าได้ขัดขืนแต่อย่างไรให้กระทำแต่ความดีเป็นที่ตั้ง
อีกไม่ช้าไม่นาน  พวกเจ้าครั้นถึงเวลาหมดอายุขัยก็จะได้ไปสู่ทางสุคติภพต่อไป
     บรรดาหุ่นทั้งหมดยกเว้นเจ้าแสงสีและเจ้าสินชัย   ก็พากันก้มลงกราบนายมันซึ่งเป็น
ทั้งนายและอาจารย์ของมันด้วย   พากันเดินมาอย่างเป็นระเบียบครั้นถึงร่างของชายหนุ่ม
แม่นางอัปสรและเจ้าแสงสีสินชัย พากันน้อมตัวก้มลง 
       เดินผ่านตรงไปยังโต๊ะหมู่บูชาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยพร้อมกันทั้งหมด
พลางคุกเข่าลงนั่งกราบพระแล้ว ทุกๆตัวต่างพากันเจริญสรรเสริญคุณพระรัตนตรัยทันที
อย่างพร้อมเพียงกัน    พร้อมทั้งนั่งลงขัดสมาธิทำอย่างที่นายมันสั่งทันที
      ทำความชื่นอกชื่นใจแก่เจ้าแสงสีและเจ้าสินชัยยิ่งนัก  ที่เห็นบรรดาลูกน้องของมันนั้น
มีระเบียบวินัย  พลางนึกในใจทั้งสองว่าสมแล้วที่เป็นทั้งหัวหน้าคนและพวกผีทั้งหลาย
รวมทั้งตัวของมันอีกด้วย  ที่ได้ดีก็เพราะนายคนนี้นี่เองทั้งด้านช่วยเหลือคนและบุญกุศล
      เมื่อบรรดาหุ่นทั้งหลายกำลังเจริญสมาธิกันนั้น  ทั้งหมดก็ออกมาเดินไปยังนอกห้อง
แล้วพากันปรึกษาเรื่องงานที่ชายหนุ่มจะต้องกระทำ  ชายหนุ่มพร้อมวางแผนการณ์ต่างๆ
แจ้งให้แก่เจ้าแสงสีสินชัย ว่าจะทำอย่างไรบ้าง  ส่วนแม่นางอัปสรทั้งสองต่างมองหน้ากัน
ด้วยแม่นางรับรู้ว่า  หนุ่มรูปงามนี้ถึงแม้จะมีอายุเลยสี่สิบไปแล้วแต่ยังมีรูปร่างคล้ายคนที่
มีอายุแค่เพียงสามสิบอ่อนๆเท่านั้นเอง 
    นี่ซิสาวชบาซึ่งพวกนางต่างชุบชีวิตขึ้นมาใหม่  บัดนี้กลับมาลุ่มหลงชายหนุ่มขึ้นอีกแล้ว
ทั้งสองต่างซุบซิบกัน โดยแยกห่างออกจากกลุ่มชายหนุ่มพร้อมทั้งหัวร่อกัน หยอกเย้ากัน
และกัน   หาได้มีกิริยาหึงหวงแต่อย่างใดไม่   ยิ่งแม่นางอ้อยสุดาวัลย์ก็เคยเป็นสัมภเวสี
มาก่อนย่อมรู้ดีด้วยอำนาจฌานสมาธิที่ชายหนุ่มสอนให้ก็ยังเคยหลงรักชายหนุ่มมาก่อน
    ไหนเลยแม่นางชบาจะไม่หลงรักหนุ่มรูปงามคนนี้เช่นเดียวกับหล่อนที่พึ่งแตกเนื้อสาว
แต่ต่างก็พากันเป็นห่วงชายหนุ่มขึ้นว่าในอนาคตนั้นจะทำอย่างไร  จะช่วยเหลือได้อย่างใด
ด้วยฟ้าดินกำหนดขีดเส้นชะตาของเขาไว้เรียบร้อยแล้ว   ซึ่งนางทั้งสองพอจะทราบเพียง
เลาๆจากเทวะเบื้องบน  เคยเอ่ยบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับชะตาชีวิตชายหนุ่มคนนี้ให้ฟัง
      ดังนั้นจึงต่างพากันเหลือบสายตาไปมองเขาอย่างเป็นห่วงเป็นใย   เมื่อทั้งสามปรึกษา
หารือกันเรียบร้อยแล้ว  ก็จะถึงเวลาพักผ่อนกันซึ่งสาวชบาจัดการให้เป็นที่เรียบร้อยไว้แล้ว
แม่นางรัตนาวดีจึงเอ่ยขึ้นว่า....
.....  เมื่อหมดเวลาเรื่องงานแล้วพี่และแสงสีสินชัยควรจะไปพักผ่อนได้แล้ว  ส่วนน้องอัปสร
อ้อยวิลาวัลย์และน้องก็จะได้ไปพักผ่อนบ้าง  อย่าหักโหมอะไรนัก  ทำอะไรก็ควรห่วงสุขภาพ
ตนเองเสียบ้าง  หากสุขภาพไม่พอเพียงแล้วสติปัญญาย่อมจะผ่อนคลายลงเสียนะ
       ครั้นชายหนุ่มได้รับฟังเช่นนั้น ก็เอ่ยกับแม่นางทั้งสองว่า...
......   พี่ยังไม่ได้คุยกับน้องแสนสวยทั้งสองเลย  จะให้ไปพักผ่อนก่อนเสียแล้ว 
 พลางหันไปทางเจ้าแสงสีสินชัยกล่าวขึ้น
.....   พวกเจ้าไปได้แล้ว  เดี๋ยวข้าจะคุยกับแม่นางทั้งสองก่อน
   เจ้าแสงสีและสินชัยครั้นได้ยินต่างอมยิ้มกันแล้วพากัน ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปยังห้อง
ของชายหนุ่มทันที
         เมื่อทั้งสองลับตาไปแล้ว  ชายหนุ่มก็หันมาทางแม่นางอัปสรทั้งสองเอ่ยขึ้นว่า
......   พี่ยิ่งมองแม่น้องนางแล้วให้รู้สึกปั่นป่วนข้างในเสียจนแทบจะออกมานอกอกได้
 ยิ่งมองก็ช่างงดงามยิ่งขึ้นทุกทีๆ   ยิ่งมองก็ยิ่งทำความสั่นสะเทือนต่อความงามของแม่เจ้า
  ไม่รู้ว่าจะเป็นบุญอันใดแกล้งยั่วเย้าหรือใยจึงทำให้หัวใจของพี่   
    ต่างพากันร่ำร้องเรียกหาคิดถึงแต่แม่เจ้านางทั้งสองเสียร่ำไปในยามว่างๆเช่นนี้
อยู่เสมอๆ ปานประหนึ่งหัวใจแทบจะขาด  สร้างความหวั่นไหวจนใจสั่นไปหมด
แล้วล่ะน้องพี่   คิดว่าชาตินี้เกิดมาทั้งทีได้คบหาสมาคมกับแม่นางทั้งสองแล้ว
ใจยิ่งรู้สึกอิ่มเอิบเบิกบานมากขึ้นทุกๆที  ยามใดมิได้พบแม่นางแล้วไซร้
      แต่เหตุไฉนใจของข้าก็รู้สึกช่างโหยหวนหาแม่นางเจ้าทั้งสองมากมายเสียยิ่งนัก 
 ครั้นยิ่งพิศก็ยิ่งงดงามประหนึ่งดวงจันทร์ที่ส่องแสงประกายเจิดจ้าแสงสีหรือก็นวลใย
อย่างนี้แล้วไหนเลยเล่าจะมาให้พี่นี้ใยจะห่างเหินแม่นางทั้งสองไปได้เสียแล้วหรือ
 
    หากมาดแม้นวันใดแม่นางหลบหนีไป  หัวใจของพี่นี้เห็นทีคงจะต้องคร่ำครวญร่ำไห้
จนอกแตกตายกระมัง???...คงจะมิมีวันกินวันนอน เสียแล้วเป็นแน่แท้เชียวแล้วล่ะ
แม่นางสุดสวยทั้งสอง  จริงๆนะหาใช่พี่เองจะล่วงเกินสิ่งใดก็หาไม่ล้วนแล้วแต่กล่าวออก
มาจากห้วงแห่งหัวใจของพี่อย่างแท้จริงเชียวล่ะ.......
      เมื่อแม่นางอัปสรทั้งสองรับฟังชายหนุ่มกล่าวเช่นนั้น  ต่างพากันปิดปากหัวร่อ เอ่ยขึ้นว่า
.....  อันคารมคมคายที่บาดยิ่งกว่าโดนมีดคมกรีดของชายนี้เหตุใดช่างหวานยิ่งนัก
 หากแม้นหญิงอื่นใดได้รับฟังก็ต้องต่างพากันสะเทิ้นเขินเอียงอายหลงใหลไปสิ้น 
 แม้แต่พวกน้องเองครั้นได้รับฟังแล้วอดรู้สึกใคร่สะเทินเอียงอาย  เคาะเขินในวาจาที่กล่าวนี้
มิเสียได้แล้วล่ะ  จริงไหมแม่น้องอ้อยวิลาวัลย์???.....
..... อันคำพี่นางกล่าวไว้ช่างสมเหตุผลนัก  อย่างนี้นี่เองที่คำโบราณเขามักกล่าวกันเสมอๆว่า
อันคารมของชายอย่าพึงหมายเชื่อได้ง่ายนัก  ปากหนึ่งใจหรืออาจะเปลี่ยนแปลงเป็นอื่นไป
ได้อย่างรวดเร็วปานประหนึ่งสายลมที่พัดผ่านต้องกายแล้วก็เจือจางหายไปทำความชุ่มชื้นให้
ก็เพียงแค่บางครั้งบางคราวเท่านั้น   แล้วต้องคร่ำครวญโหยหาคำนึงอยู่มิเว้นวาย ครั้นเมื่อ....
    หากมาดแม้นได้พึงพานพบหญิงคนใดเล่าที่งดงามกว่าย่อมแปรเปลี่ยนเจือจางลงเป็นอื่น
 อย่างเช่นพวกเราจริงไหมเจ้าพี่นางรัตนาวดี  หรืออาจจะเสแสร้งให้พวกเราได้ใหลหลง
ในคำมธุรสวาจาก็อาจจะเป็นไปได้นะพี่นาง  แม่นางอัปสรอ้อยวิลาวัลย์กล่าวเสร็จ
ก็หัวร่อเบาๆ   เมื่อมองหน้าชายหนุ่มเห็นสีหน้าแย้มยิ้มกึ่งจะสะเทือนใจก็ให้รู้สึกสงสารยิ่ง
      ครั้นพลางหันไปมองหน้าพี่นางรัตนาวดีก็รู้สึกว่าจะออกผิดปกติวิสัยไปมากยิ่งเชียว
อีกครั้นจะเอ่ยไปมากกว่านี้หรือ??.. ก็ให้รู้สึกสะเทิ้นใจอาจจะทำให้กระทบกระเทือนแก่ห้วง
จิตใจชายหนุ่ม  แม้นกระทั่งตนเองหรือก็ยังลุ่มหลงในความงามและความดีของชายที่นางเอง
ยังใฝ่ปองรองรับแม้จะเป็นรองพระพี่นางรัตนาวดีก็ตามทีเถิด ยิ่งคิดก็ยิ่งสะเทิ่นเขินขวยในใจ
.....ใช่แล้วน้องนางอ้อยวิลาวัลย์ เอ่ยขึ้นเช่นนี้นับประสาพวกเราใยเล่า   พวกเราหรือจะพอมี
น้ำหนักเชื่อถือใดได้   ต่อคำวาจาของชายที่ยามพบคนที่คิดว่างดงามนักมักจะปากกล่าวดังนี้ 
 ฉะนั้นพวกเราได้ยินแล้วก็เสแสร้งคิดว่าแค่เพียงเสียงแห่งสายลมผ่านมาผ่านกระทบใบหูเรา
ไปข้างหนึ่งแล้วก็เลือนแลลับหายไปอีกข้างหนึ่งมิดีหรือแม่น้องนางอ้อยวิลาวัลย์...........
                    *  แก้วประเสริฐ.  *