วิทย์

10 ธันวาคม 2553 15:46 น. - comment id 120403

มีคำกล่าวที่ว่า

การเอาชนะความกลัวก็คือ

การเผชิญหน้ากับความกลัว

สองสิ่งในชีวิตที่สำคัญ.....

ความอดทน.....และ.....เวลา

เชิงเขา

9 ธันวาคม 2553 09:16 น. - comment id 120471

พ่อคงบอกว่า..อดทนหน่อย..พ่อกอดแล้วแต่หนูมองไม่เห็น

ฉางน้อย

9 ธันวาคม 2553 09:29 น. - comment id 120472

อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย คิดถึงเตี่ยฮีโร่ตลอดกาล

พี่อิมสบายดีไหมคะหลังทำอีโน
เอ้ย ทำคีโม
ขอให้หายไวๆนะคะ

/  คุณเชิงเขาหายไปนานเลยนะคะ

จอบอ

9 ธันวาคม 2553 09:51 น. - comment id 120473

เลือดนักสู้ของคุณอิม มีมาตั้งแต่เด็กๆนี่เอง

สู้ๆค่ะ เข็มเล็กกว่าเราตั้งเยอะ 

อ้อม

9 ธันวาคม 2553 11:08 น. - comment id 120474

น้ำตาซึม 

พี่อิม สู้..สู้ๆ  ค่ะ


เป็นห่วงนะค่ะ

แก้วประภัสสร

9 ธันวาคม 2553 11:26 น. - comment id 120475

แม้ยาจะแทรกซึมเข้าไปทุกอนูของร่างกาย

มันจะเจ็บทรมานเพียงใด

จงเชื่อมันพลังใจของทุกๆคนที่ส่งถึงคุณ

เราไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ 

ฉันอาจจะเจ็บไม่ต่างกับคุณ หรืออาจมากกว่า

เรามามองไปบนท้องฟ้า แล้วบอกพ่อว่า

"พ่อคะ หนูรักพ่อมากที่สุด "

ฉันเชื่อว่า พ่อกำลังส่งยิ้มมาให้พวกเรา

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ " อัลมิตรา" 

คนเก่งของฉัน

นางสาวใบไม้

9 ธันวาคม 2553 12:30 น. - comment id 120476

สู้ๆ..นะคะ..อัลมิตรา

(น้ำตาลหวาน)

9 ธันวาคม 2553 14:27 น. - comment id 120477

พิมก้อเป็นลูกพ่อเหมือนคุณอิม
สู้สู้นะค่ะ คุณอิมต้องหายเพื่อนายอำเภอ
ต้องหายเท่านั้น...พิมสั่ง 

พี่พุด

9 ธันวาคม 2553 14:41 น. - comment id 120478

http://www.wimutti.net/

ให้อ้อมกอดธรรมะ
กอดเราไว้ชั่วนิรันดร์นะคะ



น้ำตาซึมค่ะ
รักและรัก

ยาแก้ปวด

9 ธันวาคม 2553 15:37 น. - comment id 120479

ดอกบัว

9 ธันวาคม 2553 15:38 น. - comment id 120480

ไม่มีสิ่งใดต้องกลัว เพื่อนเอย
ไม่มีใครหวาดหวั่น ในสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดไป
ไม่มีใครไม่ผ่านช่วงเวลาที่ กลัวสุดชีวิต
แล้วทุกอย่างก็ผ่านไป 
ในบางครั้ง เราก้รู้สึกว่า ในโลกนี้มีเพียงเราคนเดียว
ที่ยืนอยู่ ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้
แต่จริงๆ แล้วยังมีใครๆอีกมากมาย 
ที่มีชีวิตที่อ้างว้าง เช่นตัวเรา
แต่เราก็ต้องอยู่ให้ได้
อย่าหวาดกลัวน่ะเพื่อนเอ๋ย

เฌอมาลย์

9 ธันวาคม 2553 16:42 น. - comment id 120481

คงเป็นธรรมดาคราที่เราอ่อนไหวค่ะ
ต้องการใครสักคนที่รักและปรารถนาดีต่อเราคอยอยู่เคียงข้าง
ในวันที่เราท้อ วันที่เราอ่อนแอ คอยประคองและคอยพยุงเรา
แต่ก็เป็นธรรมดาอีกนั่นแหละค่ะ คงไม่มีใครอยู่กับเราชั่วกาล 
ไม่เราก็เขาต้องจากกันไป สักวัน
บางครั้งเหงา อ้างว้าง ท้อแท้ ขอให้บอกกับใจตัวเองว่า 
ต้องไปต่อ ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
อาจจะสวยงาม
หรืออาจจะทุลักทุเล
แต่มันก็จะเป็นตามครรลองของมัน
อ่อนไหวได้ แต่อย่าอ่อนแอ ไม่มีใครให้กอด ก็ขอให้กอดตัวเอง
ให้กำลังใจตัวเอง ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ สุข ทุกข์ ปะปนกันไป
ขอเป็นกำลังใจให้คุณเสมอค่ะ สู้ๆค่ะ  

ปล.ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ 

ทางแสงดาว

9 ธันวาคม 2553 17:59 น. - comment id 120484

อัลมิตรา..ขอให้ฉันได้กอดเธอนะ.....

ถ้าเธอกำลังร้องไห้...ฉันจะร้องไห้กับเธอ...

เทียนหยด

9 ธันวาคม 2553 19:19 น. - comment id 120486

อืม.. ความรู้สึกแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับ

ตัวเองเหมือนกัน...อืม..เข้าใจมากถึงมากที่สุด

ขอให้ทุกสิ่งอย่างผ่านไปได้ด้วยกำลังใจที่

เข้มแข็งนะคะ สู้ๆค่ะ 

แจ้นเอง

9 ธันวาคม 2553 22:18 น. - comment id 120487

คุณอิม

พ่อคงอยู่ในใจและยังคงความอบอุ่นในอ้อมกอด
อย่าท้อแท้ อย่าสิ้นหวัง

อดทนไว้นะคะ

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

กรต

9 ธันวาคม 2553 23:23 น. - comment id 120489

ดีจร้า...คุงอิม...

เวลาที่ท้อแท้ กับชะตา ชีวิต...
ตัวผมเอง....ไม่เคยได้รับกำลังใจ...
จากใคร...เลยจริงๆ...
ตลอดมา...ได้แต่รีดกำลังใจ...
เค้นกำลังใจ...ออกมาจากตัวเอง...
เพื่อให้ยังเดินและมุ่งไปในเส้นทาง...แห่งวิถี...ได้

หลายครั้ง...ที่อยากล้มแล้วไม่ต้องลุกขึ้นมา...
หลายครั้ง...ที่ท้อ ที่หมดหวัง...
จะนึกถึง...ใคร...
สักคนเพื่อขอกำลังใจ...
แต่มันดันนึกไม่ออก...

วิธีที่ผม...ผลิตกำลังใจ...วิธีหนึ่ง...
ก็คือ...การเขียน...เขียนมันไปเรื่อยๆ 
เขียนไปเรื่อยเปื่อย....จนได้เจอะลานกลอนแห่งนี้...
ผมเริ่มเขียน...เริ่มคุ้นกับคำว่า..มิตรภาพ...
ที่มันได้ห่างหายไปจากผม...อย่างยาวนาน...
จนวันหนึ่ง...
ผมได้รับ...ของขวัญจากคนแปลกหน้า...แต่...
สนิท"ใจ"...คนหนึ่ง...ในที่นี้...
ผมเริ่มรู้สึกว่า....โลกนี้ ที่ผมยืนอยู่นี่...
มันไม่ได้มีผมคนเดียว...
เสียงหัวเราะ...ที่ผมมี...ทุกเวลา...ที่นั่งนึกขำล่วง
หน้าไปก่อนที่จะนั่งรอ...คำตอบกลับ...คำทักทาย....จากเพื่อนๆ....หลายๆท่าน...
มันมีความหมายมากๆ...กับ...ใครบางคนที่...
มีความสุขเล็กๆ...แต่เพียงอย่างเดียว...ใน
ห้วงวัน...ห้วงเดือน และ ปี...

ผมเริ่มรู้สึกว่า...ที่นี่...สิ่งที่มีค่า...มากกว่า...ตัวอักษร...
มันปรากฏชัดขึ้น...จนผมสนิทใจ...ที่จะเรียกที่นี่ว่า...
บ้านกลอน...มากกว่า ลานกลอน...


ที่ผมอยากจะบอก...ก็คือ....
แม้ว่า...สิ่งที่มีค่าที่คุณอิมถวิลหา...
ซึ่งก็คือกอดอุ่นๆของคุณพ่อของคุณอิม...
จะไม่มีอีกต่อไปแล้ว..
แต่รอยแห่งความทรงจำ...คงยังติดอยู่กับ
ใจคุณอิม....ไปตลอดกาล...

และในยามที่....คุณอิมเริ่มรู้สึกกลัว....
แม้สิ่งที่ทำได้จะเป็นเพียงแค่...
ระลึกถึง "กอด" นั้น...ก็ตาม
มันก็จะยังคงมี...รอยแห่งความทรงจำนั้นอยู่
เสมอ...ตลอดไป...

"กอด" ที่อุ่นที่สุด...ไม่ได้อยู่ที่คุณพ่อคุณอิมหรอก..
หากแต่ ความอุ่นนั้น...มันเกิดแต่ใจคุณอิมเองนะ...
กอดเรียกขวัญได้...สร้างขวัญได้...
มีอีกหลายหัวใจ...ที่รอ...รึ...พร้อม...ที่จะให้คุณอิม...สร้างอุ่นนั้น....อยู่ในบ้านคุณอิมไง...

และกอดจากบ้านกลอน...

ผมยังได้กอดแห่งฝัน..มาห่มใจ...จาก เพื่อนๆ...
ในบ้านกลอนตั้งหลายหน...แน่ะ....

กอดหลายๆครั้งๆเข้า...
ก็อุ่นจนเหงื่อซิกได้นะจร้า....

เพียงอย่างเดียว...สำคัญสุดตอนนี้...
ท้อก็บอกว่าท้อ...ได้....
ต้องการกำลังใจ...
รึ...เหงาในชะตา...ลิขิต...

บ้านกลอน...ไม่ใช่ ลานกลอน...
แน่ๆจร้า...ขอรับ..

ปรางทิพย์

10 ธันวาคม 2553 00:47 น. - comment id 120490

คุณอัลฯ คะ อ่านแล้วปรางน้ำตาไหลเลย
เพราะความรู้สึกนี้ เคยเป็น แต่ปรางก็ไม่เจ็บหนักเท่าคุณอัล

สู้นะคะคนดี แม้ว่าความอบอุ่นของเพื่อนรอบข้าง
จะไม่อุ่นเท่าอ้อมกอดของพ่อ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลยไม่ใช่หรือคะ

อย่างน้อย ณ นาทีนี้ คุณอัลคงทราบว่า ความรัก ความห่วงใย ที่เพื่อน
มอบให้ ไม่ใช่สิ่งหลอกลวง บางคนห่วงคุณอัล ด้วยใจจริง
มิตรภาพที่พวกเรามีให้กัน.....มันหาซื้อไม่ได้นะคะ

จงสูดลมหายใจลึก ๆ อย่ายอมแพ้ค่ะ

โคลอน

10 ธันวาคม 2553 10:14 น. - comment id 120494

อัลโชคดีนะที่มีความทรงจำดีดีเกี่ยวกับพ่อไว้คอยปลอบใจ และช่วยให้มีกำลังใจ

แต่บางคนต้องสูญเสียความทรงจำดีดีไปชั่วข้ามปีจากคนที่รักและศรัทธาที่สุด

เจ็บจนรู้สึกว่าไม่ว่าต่อไปชีวิตจะเป็อย่างไร ต้องเจอกับอะไรอีกในโลกนี้ก็คงจะไม่กลัวอีกแล้ว



อย่างน้อย อัล ก็ไม่ได้สร้างความเข้มแข็งจากการสูญเสียศรัทธาจากคนที่รัก

ภูมิใจนะอัล อย่างน้อย อัล ก็ยังมีความทรงจำที่ดีๆมีแรงศรัทธาที่ไม่มอดดับจากพ่อ....ที่ช่วยให้อัล เป็น อัลในวันนี้ และเข้มแข็งได้ถึงเพียงนี้



เชื่อฝนนะ

การสูญเสียศรัทธามันร้ายแรงกว่าสิ่งใดๆในโลกเลย

nig...

10 ธันวาคม 2553 12:29 น. - comment id 120495

ดาวดวงน้อยของพ่อ
ไม่ว่าพ่อจะอยู่ที่ใดตอนนี้

เจ้าคงลืมไปแล้วว่า พ่ออยู่กับเจ้าตลอดเวลา อยู่ในเลือดทุกหยด ทุกอณุในตัวเจ้า ล้วนมาจากพ่อกับแม่ทั้งนั้น

ดาวดวงน้อยของพ่อ
ถ้าเจ้าเริ่มนึกได้แล้วว่า พ่อเป็นส่วนหนึ่งของเจ้า เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของพ่อ

เจ้ารู้มั้ยว่า เวลาเจ้าเศร้า พ่อหรือ จะไม่เศร้าตาม เวลาเจ้ากลัว พ่อหรือจะไม่รู้สึกกลัว เช่นเดียวกับเจ้า

แต่เวลาเจ้ายิ้ม เวลาเจ้าหัวเราะ มีความสุข เจ้ารู้มั้ยพ่อรู้สึกได้ถึงความสุขของเจ้า

พ่อจะสบายใจได้อย่างไร ถ้าลูกสาวของพ่อยังไม่สบายใจ 

พ่อเป็นส่วนหนึ่งของเจ้า เจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งของพ่อ

หากเจ้ารู้สึกว่าพ่อทอดทิ้ง ลองสัมผัสที่ชีพจรของเจ้า ชีพจรเต้น หัวใจเต้น หัวใจดวงนั้น พ่อยังอยู่กับเจ้าตรงนั้น

ดาวดวงน้อยของพ่อถ้าพ่อพูดกับลูกได้ พ่อจะบอกเจ้าว่า พ่อรักเจ้า 

มาให้กำลังใจพี่อิมครับ 

ลานเทวา

10 ธันวาคม 2553 18:30 น. - comment id 120496

จงเข้มแข็งด้วยธรรมะ
กำลังใจที่ดีที่สุด อยู่ในใจเรานั้นเอง

เพียงแพรว

11 ธันวาคม 2553 14:51 น. - comment id 120501

ผ่านมาสามอาทิตย์แล้วที่ชีวิตของแพรวก็รู้สึกว่างๆ โล่งๆ เหมือนมีอะไรมากมายหายไปจากชีวิต ยายของแพรวที่แพรวเคยคิดตลอดว่ารักมากกว่ารักพ่อแม่กว่าใครๆ เพราะความที่ติดกลิ่นของยายเวลานอนตั้งแต่เด็กๆเสื้อผ้าของยายเคยคิดว่าไม่ซักก็ยังหอม หอมแบบอบอุ่นยังไงไม่รู้ แพรวรักยายมากแม้ว่ายายกะพ่อจะไม่ค่อยลงรอยกัน แต่แพรวก็เหมือนเป็นคนที่อยู่ตรงกลางตลอด เวลากลับจากโรงเรียนคนที่ต้องเจอก่อนใครคือยาย คนที่ด่า บ่น พูดมากที่สุดคือยาย คนที่น่าลำคาญที่สุดเวลาไปเที่ยวกะเพื่อนก็คือยาย แต่ยายก็เป็นคนที่แพรวรู้สึกผูกพันมากที่สุดเช่นกัน เวลายายตามใจเราและเวลายายยิ้มเล่นกะเราทุกอย่างมันอบอุ่นที่สุด แต่ยายมีโรคประจำตัวไม่รู้ว่าเค้าเรียกกันยังไง แต่ที่พอรู้คือหมอจะบอกว่าเกล็ดเลือดยายต่ำมากๆ และยายไม่สามารถสร้างเลือดมาเองได้อีก ตลอดแปด เก้าปีที่เห็นคือเวลามีแผลนิดหน่อยเลือดยายจะไหลไม่หยุด ยายต้องเติมเลือดที่โรงพยาบาลตลอด พอหลังๆเหมือนมันจะหนักขึ้น เดือนหนึ่งยายต้องเติมเลือด3-4ครั้ง ครั้งหนึ่งต้องใช้เลือดประมาณ 4-5 ถุงขึ้นไป เพราะหมอบอกว่าต้องเอาเลือดไปสกัดเป็นเกล็ดเลือด เป็นสีขาวขุ่นๆ ซึ่งถุงหนึ่งต้องใช้เลือดแดง4-5 ถุงขึ้นไป แล้วเลือดแดงอีก กรุปเลือดบีแถวนี้หายากมาก ทางบ้านแพรวต้องทั้งขอซื้อ ขอบริจาคทั้งจากโรงเรียน จากค่ายทหาร เหมือนทำเพื่อยื้อชีวิตยายไว้ จนที่สุยายเองก็คงไม่ไหว ก่อนเสียแพรวนั่งข้างๆจับยาดมแกว่งไปมามือก็สั่นๆจนท่านสิ้นลมแพรวแทบจะสิ้นตามเลย ตอนนั้นใครไม่รู้ที่ลากแพรวออกมา เหมือนเรื่องที่ช๊อคที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต ถึงตอนนี้แพรวยังรู้สึกเหงาๆเก็บบัตรประชาชนท่านไว้ดูต่างหน้า ผ้าห่มที่ยายใช้แพรวก็ขอเอามาใช้เอง เพราะเหมือนจะมีกลิ่นของยาย เหงามากค่ะ ยังบอกกะตาว่าถ้าให้ยายกลับมาด่าแพรวเหมือนเดิมเอาให้หนักกว่าเก่าแพรวก็ว่ายังดีกว่าที่จะไม่เห็นท่านอีกแบบนี้ ตาเองก็ยิ้มๆ เห็นตาทีไรก็อดที่จะคิดถึงยายไม่ได้ ^^

การพลัดพรากเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดที่สุด

ยิปซี4

11 ธันวาคม 2553 17:36 น. - comment id 120502

ผมเชื่อเสมอครับ..อัลมิตรา..
ว่าพ่อจะมองมาที่คุณแล้วบอกว่า....พ่อยังกอดเจ้าไว้และมองเจ้าอยู่ทุกวันลูกเอย.....พ่อรู้ว่าเจ้าจะผ่านเวลาช่วงนี้ไปได้..และมันจะดีขึ้นลูกพ่อ..
บ้านกลอนคือความผูกพันและอัลมิตราก็ยังคือศูนย์กลางของทุกคน...ทุกกำลังใจยังคงห่วงใยคุณมิเปลี่ยนแปลง
..มิตรภาพตราบดินสิ้นฟ้า...ครับ

นายพระจันทร์...

11 ธันวาคม 2553 20:51 น. - comment id 120508

มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า.... อย่าเปลี่ยนไปนะ
โรคที่คุณเป็นอยู่นี้ จะว่าไปแล้วปัจจุบันไม่น่ากลัวแล้วครับ  เมื่อยี่สิบปีก่อนผมรู้จักคนหนึ่งเป็นโรคนี้ และได้รับการผ่าตัดเช่นกัน  ทุกวันนี้เขาก้อยังอยู่มีความสุขกับชีวิตมาจนถึงวันนี้
ผมเข้าใจ อาการไม่อยากเห็นเข็มฉีดยา  อยากมีใครสักคนได้กุมมือตอนที่ถูกฉีดยาเพื่อสร้างกำลังต้านความเจ็บ 
ยาที่ดีที่สุดสำหรับคนเจ็บ คือความสุขและความร่าเริง  ทำให้ได้นะ 

สำหรับคุณพ่อคุณนั้นท่านฝากบอกผ่านเตี่ยผมมาว่า  อั้วกอดมันตั้งแต่มันเข้าโรงบาลแล้ว แต่มันไม่ยักกะรู้ตัว  บอกมันที อั้วยังกอดมันอยู่จนเดี๋ยวนี้   เตี่ยผมบอกมาในฝันเมื่อคืนอ่ะ

กัลลดาค่ะ....

12 ธันวาคม 2553 12:06 น. - comment id 120518

พ่อของกัลลดาท่านอยู่บนสรวงสวรรค์เช่นกันค่ะ..ยามใดที่เราท้อแท้และนึกถึงท่านก็จะรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด..คุณอิมค่ะคนที่เรารักจะอยู่ใกล้เราเสมอ...เข้มแข็งนะคะ..ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี...แล้วคุณอิมจะมีความสุขค่ะ...ขอคุณพระคุ้มครองคุณอัลมิตราให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บโดยเร็ววันนะคะ...ด้วยความปรารถนาดีจากหัวใจค่ะ....

กิ่งโศก

12 ธันวาคม 2553 20:32 น. - comment id 120523

๐ เชื่อเถอะ..ไม่ว่าคุณอัลฯ จะหลับหรือตื่น ..แม้ขณะที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว ..รอยอุ่นของอ้อมอกคุณ"พ่อ" ยังคงห่มกอดคุณอัลฯอยู่เสมอ..จนคุณอัลรู้สึกได้ไง..

ปฏิบัติตนตามคำแนะนำของคุณหมอนะครับ..เพื่อนผมที่เป็นยังรอกมาถึงทุกวันนี้..อีกอย่างคุณอัลฯ ยังมีกำลังใจจากคนรอบข้างมากมาย เหลียวมองดูเถอะ..
ถนอมตัวด้วยครับ

แก้วประเสริฐ

12 ธันวาคม 2553 22:31 น. - comment id 120526

    ยายแก่เอ๋ย ในโลกที่เราเกิดมานี้ยากนัก
ที่จะหาคนที่รักเราามากไปกว่าพ่อแม่เรา
อีกแล้วล่ะ  พระคุณท่านลึกล้ำยิ่งนักแม้ว่า
เราจะทำดีหรือทำชั่วก็ตาม คนอื่นหนีเวลา
เราทำชั่ว แต่พ่อแม่เราไม่หนี เวลาที่เราทำ
ความดีคนที่มักจะทำเป็นขรึมๆแต่ภายใน
กลับดีใจกว่าใครๆทั้งหมด นี่เรื่องจริงที่ผม
พบมาแล้วด้วยตนเองและคนที่รู้จักกัน
   แม้ท่านจะอยู่หรือไม่ก็ตาม เชื่อเถอะว่า
ท่านย่อมทราบเสมอๆ หากยังไม่ไปเกิด
ใหม่แล้วไซร้ สิ่งนั้นที่ท่านรับผิดชอบย่อม
จะคอยมาดูแลเราเสมอจ้า 
     อีกอย่างหนึ่งผมทำหน้าที่ให้ครบถ้วน
เว้นแต่เวลานั้นผมร่างกายสุขภาพไม่ดี
พออ่อนแอมาก ด้วยโรคประจำตัว มักจะ
ปวดหัวอยู่เสมอจึงมิได้ไปเยี่ยมแต่ก็คอย
ให้กำลังอยู่มิขาดเสมอๆมา จนกระทั่งมา
ทำงานได้นั่นแหละถึงไม่ได้ไปติดต่อ
อีก รักยอดหญิงเสมอๆ

          แก้วประเสริฐ.

ฤกษ์(ไม่ได้ล๊อกอิน)

13 ธันวาคม 2553 00:40 น. - comment id 120533

โอบประคองสองแขนอย่างแน่นหนัก
ถ่ายพลังความรักเต็มสองแขน
นิมิตรหมายคล้ายพ่อก่อรักแทน
ให้อุ่นแม้นเหมือนพ่อรอกอดนาน

อุ่นขึ้นบ้างรึยัง อิอิ  ยังโชคดีที่มีพ่อดูแลให้อ้อมกอดแม้ที่จะสิ้นไปแล้วก็ยังคงอยู่ก้นบึ้งของหัวใจ ผิดกับเรา เคยเขียนถึงพ่อไว้ในกลอน
พ่อ เมื่อ 3 ธค.46 อัลมิตรายังเม้นท์ไว้

.ด้วยพ่อมีบุญคุณอันใหญ่หลวง 
ที่คอยห่วงดูแลและรักษา 
จวบลูกน้อยเติบใหญ่กายโตมา 
ขอวันทาพระคุณที่จุนเจือ 

ลูกขอกราบแทบตักพร้อมรำลึก 
พร้อมทั้งตรึกคำสอนตอนเอื้อเฟื้อ 
เปรียบคนข้ามธารโตรกโยกลำเรือ 
ก็หวังเพื่อลูกรอดปลอดภัยตน 

แม้นลูกยังเป็นเด็กแลเล็กนัก 
ยังตระหนักความจริงอิงตามผล 
พระคุณพ่อยิ่งกว่าหล้าท้าสกล 
เกินจะด้นเขียนอ่านเป็นกานท์กลอน 

หลายขวบปีที่ผ่านกาลยังแจ้ง  
ขอแสดงอีกครั้งดั่งอักษร 
อีกชั้นฟ้าเทวาข้าพฯ ขอพร 
ให้สุขย้อนแด่พ่อ..ขอขอบคุณ 
อัลมิตรา 03 ธ.ค. 46 - 23:31  

จึงได้รับรู้แต่นั้นว่ารักพ่อมาก แม้เราจะไม่เคยเห็นพ่อ แต่ก็อยากได้รับกอดเหมือนกันนะ
ขอให้หายไว ๆนะ

อัลมิตรา

13 ธันวาคม 2553 21:18 น. - comment id 120542

สองคืนที่ผ่านมา ฉันฝันถึงพ่อ
คืนแรก ฝันว่าพ่อกับฉันอยู่ในบ้านหลังเก่าที่เป็นตึกแถว
ฉันกำลังนั่งพับเสื้อด้วยฝีมือที่ไม่ค่อยจะเอาไหน
ในฝัน พ่อเหมือนง่วนทำงานอยู่  เราต่างไม่ได้คุยกัน

เมื่อคืน ฉันฝันว่าฉันหลับข้าง ๆ พ่อ
อืมม หรือจะเป็นว่า พ่อมาอยู่ข้าง ๆ ตอนที่ฉันหลับดีนะ
ได้ยินเสียงฝนซ่า ๆ ก็ไม่รู้หรอกว่า ที่จริงเมื่อคืนฝนตกหนักจริง ๆ 
ในฝัน เราต่างไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม ... ( ทำไม ไม่คุยกันว๊า ไม่เข้าใจเลย)

นายเทพ

14 ธันวาคม 2553 22:51 น. - comment id 120558

พ่อคงรู้ 
แล้วก็แวะมาดูแล
ในยามที่เราอ่อนล้า