อทิสมานกาย ๒๙

แก้วประเสริฐ

                          อทิสมานกาย  ๒๙
     พอตอนหัวค่ำ สาวชบาและเจ้าจุกก็เข้ามาหาชายหนุ่มทันที
   เมื่อเดินเข้ามาเพื่อทำตามคำสั่งนั้นพวกหล่อนแปลกใจที่เห็น ภายในห้อง
มีหญิงสาวที่สดสวยงดงามมากสองนางและยังมีชายหนุ่มรูปงามอีกสองคน
กำลังนั่งสนทนากันอยู่   ดังนั้นทั้งสองก็ชะงักร่างทันที
     ชายหนุ่มแลเห็นเข้าก็กวักมือเรียกให้มานั่งลงข้างๆแล้วก็แนะนำว่า
  นี่แม่นางอัปสรรัตนาวดี ที่นั่งเคียงข้างแม่นางนั้น คือนางอัปสรอ้อยสุดาวัลย์
หรือสาวอ้อยนั้นเอง พอเป็นนางอัปสรชื่อได้
    ถูกเปลี่ยนไปเป็นสุดาวัลย์แต่แม่นางขอร้องผู้เป็นใหญ่ว่าขอเพิ่มคำว่าอ้อย
จะได้หรือไม่  ทางผู้ใหญ่เบื้องบนหัวร่อก็อนุโลม 
ดังนั้นหล่อนจึงมีชื่อว่า อ้อยสุดาวัลย์  ส่วนนั่งตรงกันข้ามนางอัปสรทั้งสอง
คือด้านขวามือชื่อแสงสี  ส่วนทางซ้ายมือชื่อสินชัย   
ซึ่งทั้งหมดรู้จักกันหมดแล้วเพียงแต่ชื่อเท่านั้น เพียงแต่ไม่เคยได้สนทนากันเลย
      พลันแม่นางอัปสรรัตนาวดีก็กล่าวขึ้นว่า นี่หรือที่จะทำให้คืนชีพ???.....
ชายหนุ่มก็บอกว่า ทั้งสองนี่แหละอีกสองอาทิตย์หน้านี้ ที่จะถึงแล้วล่ะ
ตอนนี้พี่จะให้มาฝึกสมาธิเพิ่มพลังงานไว้ขอให้ทั้งหมดช่วยเหลือพี่ด้วยนะ  
 แม่นางอ้อยสุดาวัลย์   เจ้าแสงสีและเจ้าสินชัยต่างกล่าวว่าไม่เป็นปัญหาหรอก 
 ดูลักษณะแล้วเห็นว่าเหมาะสมยิ่งจ้า   แล้วพลางหันไปทางชายหนุ่มพลางหัวร่อขึ้นเบาๆ
     อ้าวจะมาหัวร่อพี่อะไรเล่าๆ  พวกเธอก็รู้ว่าพี่ต่อไปจะเป็นอย่างไรนี่นา???....
 ชายหนุ่มเอ่ยกล่าว.......
     ไม่มีอะไรหรอกพี่   ที่หัวร่อนั้นด้วยหญิงคนนี้งามนักเห็นว่า
เห็นทีจะเกิดการแก่งแย่งกันนะซินะ???...
      เรื่องข้อนั้นไม่เป็นปัญหาหรอกพี่จัดการได้จ้า   ชายหนุ่มตอบ  แก่แม่นางทันที
      แต่เรื่องของน้องทั้งสองตกลงกันได้แล้วหรือยังล่ะจ๊ะ???.... พลางย้อนถาม
      แม่นางทั้งสองก็พลันขวยเขินกล่าวเสียงเบาๆว่า  พวกเราตกลงกันได้แล้วจ้าพี่....
      แล้วบอกพี่ได้ไหมล่ะจ๊ะ???......ชายหนุ่มถามขึ้น
      ไว้พี่จะรู้เองแหละจ้า.....พวกนางอัปสรตอบขึ้นพร้อมๆกัน
  ชายหนุ่มก็รู้ทันใด  พลางหัวร่อเบาๆว่า  มาเถอะเรามาเริ่มการถ่ายทอดวิชาการต่างๆ
ให้แก่ ชบาและเจ้าแกละกันดีกว่า      เรื่องภายหน้าค่อยว่ากันนะน้อง
       จ๊ะพี่.....หญิงสาวทั้งสองตอบแก่ชายหนุ่ม ส่วนเจ้าแสงสีเจ้าสินชัยต่างจ้องสาวชบา
    ดังนั้นชายหนุ่มก็เรียก สาวชบาและเจ้าแกละมาอธิบายวิธีการฝึกสมาธิกำหนดลมหายใจ
คือลมหายใจเข้าออกว่าจะทำอย่างไรบ้างและจะไปวางลมไว้ที่แห่งใด
  จนสาวชบาและเจ้าแกละเข้าใจ   แม่นางอัปสรทั้งสองก็กล่าวว่าคงไม่นานหรอกจ๊ะพี่...  
    ชายหนุ่มกล่าวว่าให้ทำสมาธิก่อนแล้วจะสอนวิชาอาคมให้ด้วยการเรียนอาคมต้องใช้
สมาธิมากๆเสียด้วยซิ  หากไม่ได้สมาธิจิตใจไม่เข้มแข็งพอแล้วถึงมีวิชาอาคมก็ทำอะไรไม่ได้ 
ตอนนี้จะให้แม่นางทั้งสองและเจ้าแสงสีและสินชัยคอยควบคุมการทำสมาธิให้ก็แล้วกันนะ
     ส่วนฉันเองก็จะคอยควบคุมห่างๆไว้และจะคอยแนะนำให้ด้วย  เรียนกับแม่นางอัปสรก่อน
แหละดีด้วยเป็นเทพ  ส่วนเจ้าแสงสีและสินชัยนั้นฉันเองก็คิดจะทำให้คืนชีพเหมือนกัน แต่
ตอนนี้ต้องอาศัยใช้งานไปก่อนจนกว่าจะทำสำเร็จงานที่ตั้งใจไว้จ๊ะ    ชายหนุ่มตอบ
    ครั้นสาวชบาและเจ้าแกละก็ทำตามที่ชายหนุ่มแนะนำวิธีการทำสมาธิรายละเอียดต่างๆ
  ส่วนแม่นางอัปสรทั้งสองและเจ้าหุ่นพยนต์นั้นก็คอยเฝ้ามอง  และเตือนอยู่เสมอๆ
มิให้เอาจิตส่งไปออกจากนอกร่างตน   จวบจนสาวชบาและเจ้าแกละนั่งฝึกอย่างสงบ
ไม่กระสับกระส่ายดั่งตอนแรก  ก็ค่อยเบาใจ 
 ส่วนชายหนุ่มก็นั่งเฝ้ามองการกระทำของครูผู้ฝึกทั้งสี่อยู่  แล้วเขาก็เข้าสมาธิไปด้วย
เพื่อติดตามจิตของชบาและเจ้าแกละ    ก็ทราบด้วยกระแสจิตคอยติดตามกระแสจิต
ของสาวชบาและเจ้าแกละอยู่เสมอคอยเตือนมิให้ออกนอกลู่นอกทางเสียตามนิมิตเกิด 
     ผู้ที่ฝึกสมาธินั้นเมื่อจิตรวมตัวกันแล้วก็มักจะเกิดนิมิตต่างๆขึ้นหลายๆรูปแบบ   
ด้วยเป็นเพียงแค่อุปาทานจะคอยมารบกวน แต่บางคนก็เกิดบางคนก็ไม่เกิดด้วย
การฝึกฝนสะสมมาจากปางก่อนไว้   จิตมันจะย่อมรับรู้เองว่าอะไรคืออะไรกัน
อันที่จริงหาใช่ของที่แท้จริงใดๆไม่   ก็เข้าไปในจิตแจ้งเหตุให้สาวชบาและเจ้าแกละ
รู้อย่าไปสนใจว่านั่นเป็นสิ่งไม่ใช่เรื่องจริงเกิดจากจิตใต้สำนึกของตนเอง
ที่สร้างสะสมไว้เท่านั้น  หรือมีสิ่งที่คอยจะรบกวนมิให้เกิดสมาธิได้ แม้จะได้ยินเสียงอะไร
ที่ดังมาจากข้างนอกก็ตาม  อย่าไปสนใจทั้งสิ้น
  ให้ปล่อยวางเสียอย่าไปสนใจให้กำหนดใจเพียงแค่ลมหายใจเราเท่านั้นวางไว้ที่อยู่ของมัน 
  หากมันเกิดขึ้นให้ถือว่าเป็นแค่อุปาทานอย่าไปยึดติดกับมันจะทำให้สมาธิเสียไป
        เขาบอกสาวชบากับเจ้าแกละทางจิต   จนทั้งสองต่างรู้แล้วทำตามจิต
ที่เขาสั่งต่างก็วางเฉยต่ออุปาทาน     ไม่ช้าอุปาทานเหล่านี้ก็หายไปหมดสิ้นแม้แต่เสียงต่างๆ  
แม้มันจะสับเปลี่ยนวนเวียนกันอย่างไร บ้างเห็นสวรรค์ บ้างเห็นผี บ้างก็
เห็นเป็นญาติพี่น้องที่ตายไปแล้วทนทุกข์ทรมานล้วนแล้วต่างๆนาๆประการทั้งสิ้น
พวกหล่อนก็ไม่สนใจจนจิตเริ่มเข้าสู่ขั้นสมาธิรวมตัวกันขึ้นได้แล้ว
  
        ชายหนุ่มก็แนะนำว่านี่จิตนั้นอยู่ขั้นไหนแล้ว   เหตุที่นางสาวชบา
และเจ้าแกละเป็นผี   ซึ่งต่างก็มีอิทธิฤทธิ์ในตัวอยู่แล้วแต่พลังงานยังไม่มากพอ
เท่านั้น   เมื่อได้รับการแนะนำพลังของจิตก็เริ่มกล้าแข็งขึ้นตามลำดับๆ 
 และแล้วชายหนุ่มหันไปมองรอบตัวก็เห็นจิตของทั้งสี่ก็คอยควบคุมดูแลอยู่ด้วย 
 จึงถอนตัวออกจากสมาธิ   แล้วเขาก็ปล่อยให้ทั้งสี่ช่วยดำเนินการต่อไป  
      แล้วก้าวออกจากห้องไปพักผ่อนนั่งยังชานเรือนใกล้ๆกับบันไดบ้านพลาง  
ใช้ความคิดในเรื่องการทำงานของเขาเกี่ยวกับประชาชนทางด้านแถบนี้
ที่ยังมีการทำผิดกฏหมายอยู่อีกมากนักจึงคิดว่าจะวางแผนดำเนินการ
ต่อไปอย่างไรดีที่จะปราบปรามให้สิ้นซากต่อไป......
     ด้วยเขารู้จากสายสืบและเจ้าแสงสีสินชัยที่ให้ไปคอยติดตามอยู่เห็นว่า
จะต้องดำเนินการไปพร้อมๆกัน   มิฉะนั้นงานก็จะติดขัดกันเอง
จึงจำเป็นต้องกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งเสียแล้ว  ปล่อยช้าไม่ได้ผู้ใหญ่จะว่าเอา
     เมื่อเขาคิดได้เช่นนี้แล้ว  ก็เดินเข้าไปในห้องยังเห็นสาวชบากับเจ้าแกละ
กำลังเพลิดเพลินกับการนั่งสมาธิอยู่
   จึงเดินไปยังเป๋ล้วงหยิบกระดาษและปากกาเดินออกจากนอกห้องมายังตะเกียง
อาศัยแสงสว่าง   เขียนร่างหนังสือขึ้นคิดว่าจะให้เจ้าทั้งสอง
เดินทางเข้ากรุงเทพอีกครั้งเพื่อยื่นให้แก่ผู้บังคับบัญชาชั้นสูงสุดทันที  
 เมื่อเขาร่างหนังสือเสร็จก็นำเข้าซองปิดผนึกพร้อมทั้งลงลายเซ็นต์รหัสโค๊ต
คาบเกี่ยวกับรอยต่อของซองไว้ทันทีเพื่อคอยรอโอกาสต่อไป......
       พลางส่งกระแสจิตเรียกเจ้าแสงสีและเจ้าสินชัยให้ออกมาพบ เขา
เพื่อจะใช้งาน ก็เห็นร่างของเจ้าสินชัยและเจ้าแสงสีเดินออกมานอกห้อง
  เขากวักมือเรียกแล้วยื่นหนังสือให้พลางกล่าวว่า.......
       เอ็งรีบเดินทางไปเดี๋ยวนี้เลยนะเดินทางเข้ากรุงเทพ  ด้วยฌานของเอ็ง
ก็จะรู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว และก็ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งเอ็งได้อีกด้วย 
  ดูตามจ่าหน้าก็แล้วกันว่าให้แก่ใครๆ ให้ไปส่งให้ถึงมือเขาแต่อย่าให้ใครเห็นนะ
โดยแฝงกายไปอย่าให้ใครเห็น  แล้วเอ็งจงไปในรูปร่างของข้า ที่เอ็งเคยทำมานั้น
 แต่ไม่ต้องกล่าวอะไรมากนัก  หากท่านสอบถามมา ถึงจะตอบ
ก็รายงานซึ่งเอ็งก็รู้อยู่แล้วว่าควรจะทำอย่างไรบ้าง.....
      ครั้นแล้วเจ้าแสงสีและสินชัยต่างเพ่งไปยังซองจดหมายก็รู้เหตุทั้งหมด
ดังนั้นจึงกล่าวว่า.....นายไม่ต้องห่วงอะไรหรอกพวกข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลยล่ะ
ว่าแล้วร่างของมันก็ค่อยๆจางๆหายลับไป
   เมื่อชายหนุ่มให้หุ่นทั้งสองไปทำงานให้แก่เขาเรียบร้อยแล้ว จึงหยิบบุหรี่
ออกมานั่งสูบเพื่อรอเวลา   ที่แม่นางอัปสรทั้งสองคอยดูแลสาวชบาและ
เจ้าแกละอยู่   เขามองเข้าไปข้างในห้องก็ทราบด้วยอำนาจจิตทันทีว่า บัดนี้
    สาวชบาและเจ้าแกละนั้นเข้าถึงฌานขั้นเอกัตตคัตตะแล้ว จิตยังรวมตัว
กันที่นั่น   ด้วยจิตนิ่งสงบมากกำลังเกิดปัญญาด้วยอำนาจของจิตทั้งสองอยู่
ต่างสอบถามความรู้ซึ่งกันและกัน  อันนี้เนื่องมาจากจิตถามเจตสิก แล้วทาง
เจตสิกก็ตอบจิตอยู่ ต่างทบทวนกันและกัน  เพื่อย่างก้าวขึ้นไปสู่ฌานขั้นสูง
ต่อไป   ก็ทราบว่านางเทพอัปสรทั้งสองก็เรียกให้สาวชบาและเจ้าแกละกลับ
คืนมาสู่ปกติทันที   และกำลังสอนวิชาต่างๆให้แก่สาวชบาและเจ้าแกละพร้อม
กับอบรมศีลธรรมจรรยาบรรณต่างๆอยู่  จึงไม่เข้าไปรบกวนนางอัปสรทั้งสอง
    ครั้นได้เวลาสมควรอันเหมาะสมแล้ว  เขาก็เดินเข้าห้องไปพร้อมกับยิ้มไปด้วย
พลางกล่าวว่าคืนนี้พอแค่นี้ก่อนนะ  สาวชบาและเจ้าแกละจะพักในห้องนี้ก็ได้
หรือว่าจะกลับไปห้องแม่ก็ได้นะ
     สาวชบาและเจ้าแกละตอบว่า   ขออยู่ในห้องนี้เถอะแม่เข็มนั้นกำลังพักผ่อน
อยู่และ  ก็กำลังสนใจเรื่องวิชาอาคมที่พี่อัปสรทั้งสองสอนอยู่  จึงอยากจะใคร่
สนทนากันอีกต่อไป  ส่วนพี่จะไปพักผ่อนก็ได้นะ   แล้วหันไปยกมือไหว้นาง
อัปสรทั้งสองทันที  พลางกล่าวขอบคุณและขอความกรุณาแนะนำให้อีกด้วย
เวลากลางคืนนั้นหนูไม่ค่อยได้พักผ่อนกันหรอกจ้าพี่......ทั้งสองตอบ
      ถ้าอย่างนั้นตามสบายเลยนะ  พี่จะขอพักผ่อนหน่อยด้วยเป็นมนุษย์ย่อมจะ
ต้องพักผ่อนหลับนอน   ทั้งสี่คุยกันต่อไปเถอะนะพี่ไปพักก่อนก่อนล่ะ...
พลางมองไปยังมุ้งที่นางอัปสรจัดไว้ให้เรียบร้อย  เขาเข้าไปกราบพระพุทธ
กล่าวบูชาพระรัตนตรัยเสร็จ   ก็เปิดมุ้งเข้าไปนอนทันที ปล่อยให้ทั้งสี่สนทนากัน
คงจะเป็นการสอนวิชาอาคมต่างๆให้แก่สาวชบาและเจ้าแกละก่อนจะคืนชีพ....
      ในระหว่างที่การฝึกสมาธิและสอนวิชากับสาวชบาและเจ้าแกละอยู่นั้นและ
ชายหนุ่มเข้าไปหลับนอนแล้ว
       สาวแม่อัปสรทั้งสองก็เริ่มสาธยายแก่สาวชบาและเจ้าแกละซึ่งกำลังได้รับ
การอบรมสั่งสอนในเรื่องการบ้านการเรือนตลอดจนวิชาการต่างๆ
ทั้งทางด้านอาคมในการใช้ป้องกันตัวเองยามมีภัยจะได้ช่วยเหลือตนเอง    
ทั้งยังสามารถสร้างหุ่นพยนต์มาใช้งานให้อีกด้วย ตลอดจนแฝงร่างเพื่อคืนชีพต่อไป
      ส่วนทางหมู่บ้านบางกระดี่ นั้น  เหล่าพวกกำนันแถบนั้นกำลังนั่งประชุมกันอยู่
มีกำนันมั่นแห่งบ้านบางกระดี่  กำนันหวนหมู่บ้านบางโค  กำนันใช้หมู่บ้านโคกยายหอย
กำนันแช่มหมู่บ้านเนินสูง และกำนันก้วนหมู่บ้านบึงห้วย  ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันถึง
เรื่องโรงพักต่างๆที่เคยรับเงินของพวกเขาและจ่าตลอดจนนายตำรวจบางนายนั้น 
ได้ถูกย้ายไปอย่างกระทันหัน  สงสัยว่าจะต้องมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีกแน่นอน
     ด้านกำนันมั่นกล่าวว่า  ให้กำนันบ้านบึงห้วยระวังตัวไว้ด้วย  เสี่ยหว่างจะขนไม้มา
จากพม่าลาว คราวก่อนขึ้นทางเหนือนั้น   แต่ถูกจับกุมเข้มงวดขึ้นเลยแอบล่องมาขึ้น
ทางบ้านบึงห้วยเพราะอยู่ใกล้ริมแม่น้ำโขง  แล้วกำนันก้วนจะทำอย่างไรหรือ  ด้วย
ตอนนี้อยู่ในระหว่างอันตรายเสียด้วย
        ทางกำนันก้วนกล่าวตอบสงสัยว่าจะขอให้ทางเสี่ยหว่างระงับการขนย้ายด้วยคน
ทางบ้านผมก็ไม่ค่อยจะมีคนด้วยหมู่บ้านมีแค่ร้อยกว่าหลังคาเรือนส่วนใหญ่เป็นคนแก่ๆ
เกือบทั้งนั้น ส่วนคนหนุ่มบ้างก็ร่วมบ้างก็ไม่ร่วมจึงมีคนไม่มากนัก อาศัยได้คนของกำนัน
มั่นและกำนันพวกเราเท่านั้นเองแหละ  และระยะนี้ก็อยู่ในระหว่างการเปลี่ยนแปลงอยู่
หากดำเนินการเห็นว่าจะเสียที   ได้ข่าวว่าพวกตำรวจที่จะมานั้นถูกคัดเลือกมาโดยเฉพาะ
และเป็นคนมีฝีมือทั้งสิ้น    และเข้ารายงานตัวกันแล้วตามโรงพักต่างๆทั้งหน้าโรงพักและ
บรรดาตำรวจที่ถูกย้ายไป  ส่วนโรงพักในเมืองก็เพิ่มขึ้นอีกมากกว่าเก่าเสียอีก  
      ส่วนด้านกำนันแช่มก็แจ้งว่าทางบ้านข้าก็เหมือนกันแหละคนยังน้อยกว่ากำนันก้วนเสียอีก
เสี่ยเม้งก็มาติดต่อผ่านกำนันแล้วไม่ใช่หรือว่าจะให้รับของอีกงวดหนึ่งแต่ข้าว่าอย่าพึ่งดีกว่านะ
      ใช่แล้วแต่ข้าเองก็บอกว่าอย่าพึ่งทำเลยระยะนี้  ก่อนนี้ก็เสียคนไปตั้งเยอะแยะถูกจับกุมไป
ยังไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร  ทางตำรวจทางโน้นแจ้งว่าไม่รู้เหมือนกันว่าหายไปไหนหมดไม่ได้
ร่องรอยอะไรเลยล่ะ  กำนันมั่นตอบ
      นั่นซิคนของข้างานที่แล้วก็ตายหมดจะเหลือถูกจับกุมไว้หรือไม่ก็ไม่รู้นะกำนันบางโคตอบ
  ของข้าก็เหมือนกันกำนันหมู่บ้านโคกยายหอยก็ตอบคนข้าก็เหลือมาแค่สองคนเท่านั้น  ไอ้ช้วน
มันบอกว่าพวกที่เข้าจับกุมล้วนแต่ปืนทันสมัยทั้งนั้นแหละยิงแต่ละครั้งเป็นร้อยๆนัดเลยล่ะ
      งั้นพวกเราควรจะหยุดการทำงานสักระยะหนึ่งก่อนมิดีหรือ กำนันมั่นคอยเพียงให้ทุเลากว่านี้  
      ข้าก็คิดเหมือนเอ็งแหละว๊ะ....แต่ไม่รู้ว่าเสี่ยเม้งกับเสี่ยหว่างมันจะว่าอย่างไร???... ส่วนเสี่ยเม้ง
นั้นพอจะพูดรู้เรื่อง  แต่รายเสี่ยหว่างซิของมันมาแล้ว   แล้วจะหาคนไปช่วยกันอย่างไร  ไอ้พวกยา
นั้นก็พอทำเนาขนง่าย  ส่วนไม้ซิมันใหญ่ไม่ใช่เล่นนี่นา   กำนันมั่นรำพึงให้พวกๆฟัง
      ถ้างั้นกำนันมั่นก็ไปบอกเสี่ยหว่างซิว่า หากจะทำงานก็ให้พวกเสี่ยหว่างส่งคนมาทำเองก็แล้วกัน
ส่วนพวกของข้าจะคอยนำทางให้  คนก็ไม่ค่อยจะมีอีกด้วย  กำนันก้วนกล่าวขึ้น
      เออๆๆๆข้าเองก็ไม่ค่อยไว้ใจเหมือนกันคนของข้าก็ตาย  ไอ้แม้นลูกข้าและพวกมันก็เหลือรอดไม่
กี่คนเองแหละ  ตอนนี้ก็กำลังเจ็บยังไม่หายเลยว๊ะ  ล้วนแล้วแต่ถูกกันมากๆเสียด้วย  
ส่วนขาลูกชายข้าเองก็ยังเข้าเฝือกอยู่เลย  ไว้วันพรุ่งนี้เห็นจะต้องเดินทางเข้าเมืองเสียแล้ว  
ต้องไปเจรจากับเสี่ยเม้งกับเสี่ยหว่างเสียแล้วล่ะว๊ะ.....กำนันมั่นตอบ
       ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี ขอให้กำนันรีบๆหน่อยนะแล้วให้คนมาแจ้งให้พวกข้าด้วยก็แล้วกัน  เหล่า
พวกกำนันทั้งหลายกล่าว......................
                             *  แก้วประเสริฐ.  *