เสียงปี่พาดดังลั่นอื้ออึงทั่ววังไปหมด สาว ๆ นางในนุ่งผ้าหน้านางไม่สวมเสื้อมีแต่ผ้าพาดบ่าสีทองผืนเดียวที่พอจะปกปิดกายา พวกหล่อนฟันขาวสะอาดผิดจากชาวบ้านที่อยู่นอกเขตรั้ววัง ในบรรดาหมู่สาวนางในนั้นน้ำผึ้งแก้วเป็นหญิงนางเดียวที่สวมใส่สไบนุ่งห่มมิดชิด วางจริตกิริยาอย่างนางหงส์ ผ้าที่หล่อนนุ่งห่มสมกับเป็นลูกผู้ถือยศศักดิ์ หล่อนเดินนำเหล่านางในทั้งมวลเดินเข้าไปในประตูชั้นในเพื่อตรงไปยังพระที่นั่งสุทธาสวรรย์ ขุนนางใหญ่น้อยที่มาเข้าเฝ้ายังท้องพระโรงมักจะไปแอบยืนมองนางในเสมอ ๆ โดยเฉพาะน้ำผึ้งแก้วซึ่งเป็นหลานของคุณท้าวเยาวลักษณ์ซึ่งมีเชื้อสายเจ้านายทางสุโขทัย หล่อนจึงแต่งกายสมกับที่มีเชื้อสายเจ้าหล่อนเหมือนกับดอกฟ้าที่อยู่ท่ามกลางดอกหญ้าในสวนสวรรค์ นั่น.แม่หญิงมาแล้ว เสียงใครคนหนึ่งตะโกนบอกพวกข้าราชการที่มายืนอยู่หน้าตึกท้องพระโรง สมเด็จฯ ท่านเล่าแม่หญิง ทรงพระอักษรอยู่ค่ะเดี๋ยวจะเสด็จมา รอก่อนนะเจ้าค่า น้ำผึ้งแก้วตอบด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล หล่อนเดินมายังเบื้องหลังของท้องพระโรงโดยมีนางในอีก 2 คนเดินตามมาติด ๆ หล่อนทำไมถึงแต่งตัวไม่เหมือนหญิงใด ๆ คนอื่น ๆ เล่าขอรับท่านเสนาฯ หล่อนเป็นผู้ทรงศักดิ์ บรรพบุรุษของหล่อนสืบเชื้อสายเจ้านายชั้นสูงมาจากสุโขทัย พ่อของหล่อนเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ แม่ของหล่อนเป็นคุณท้าวนางห้ามข้างใน ส่วนที่ใหญ่ที่สุดนั้นเห็นทีจะเป็นเจ้าคุณย่าของหล่อน ทำไมหรือขอรับ ก็เจ้าคุณย่าของหล่อนเป็นพระนมในพระองค์เจ้าหญิงแก้วและยังเป็นคนสนิทของสมเด็จฯท่านอีกด้วย ฉะนั้นคนที่จะเกี้ยวแม่หญิงก็คงจะยากหน่อย ยกเว้น ยกเว้นอะไรหรือท่านเสนาฯ มีคน ๆ หนึ่งที่เข้าออกบ้านนั้นได้เห็นทีคงจะเป็นคุณหลวงบดินทร์นฤนาถญาติห่าง ๆ เชื้อสายราชวงศ์พระร่วงนั่นกระมัง คนไหนหรือขอรับ คนที่ยืนถือลอมพอกอยู่ใต้ต้นพุดจีบนั่นไง ท่านเสนาฯ และคุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรียืนมองไปทางคุณหลวงบดินทร์นฤบาลที่ยืนทำท่าเหมือนกับรออะไรอยู่ใต้ต้นพุดจีบ ครู่หนึ่งแม่หญิงน้ำผึ้งแก้วก็เดินออกมาหล่อนแอบยิ้มมุมปากแล้วก็ให้นางในคนหนึ่งนำห่อผ้าสีแดงเล็ก ๆ ยื่นให้คุณหลวง คุณหลวงก้มหัวแสดงความขอบคุณจากนั้นแม่หญิงน้ำผึ้งแก้วก็เดินกลับเข้าไปในเขตพระราชฐานชั้นใน คุณหลวงบดินทร์นฤบาลแกะห่อผ้าสีแดงนั่นแล้วก็ยิ้ม หล่อนส่งห่อหมากให้คุณหลวงบดินทร์นฤบาลด้วย!!!! ตกใจอะไรเขาอาหลานกัน ข้าราชบริพารทุกคนเดินเข้าไปยังท้องพระโรง จากนั้นก็หมอบกราบ คุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีนั่งใกล้กับคุณหลวงบดินทร์นฤบาล เขาจึงแอบกระซิบกับคุณหลวงบดินทร์ฯ เพื่อจะพูดเรื่องแม่หญิงน้ำผึ้งแก้ว คุณหลวงขอรับ กระผมขอคุยกับคุณหลวงได้ไหมขอรับ ได้สิ ใต้ต้นพุดจีบนะ คุณหลวงบดินทร์นฤบาลมายืนรอคุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีอยู่ใต้ต้นพุดจีบ เมื่อคุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีมาถึงเขาก็เริ่มพูดเรื่องแม่หญิงน้ำผึ้งแก้วทันที ไม่ได้!!!! หล่อนยังเด็ก คุณหลวงบดินทร์นฤบาลพูดหนักแน่นแล้วก็เดินออกจากเขตพระราชฐานมาทันที ปล่อยให้คุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรียืนงงอยู่ที่ใต้ต้นพุดจีบ อะไรวะ ถามหน่อยก็ไม่ได้ หรือว่าหวงไว้กินเอง... คุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีเปรย คุณหลวงเจ้าคะ เขาสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงอันนิ่มนวลชวนฟัง แม่หญิง.!!!! คุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเมื่อเจอหน้าแม่หญิงน้ำผึ้งแก้ว อ้าวขออภัยเจ้าค่ะ อิฉันคิดว่าเป็นคุณหลวงบดินทร์นฤบาล น้ำผึ้งแก้วเดินกลับไปยังเขตพระราชฐานชั้นในทันทีเพราะหล่อนไม่มีธุระที่จะคุยกับคุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรี เดี๋ยว.!!!! แม่หญิงเดี๋ยวก่อน น้ำผึ้งแก้วหยุดชะงักแล้วก็หันกลับมาทันที หล่อนยืนนิ่งรอให้คุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีเดินมาหา มีอะไรหรือเจ้าคะ นี่ให้แม่หญิง อิฉันคงรับไว้ไม่ได้ดอกเจ้าค่ะ ทำไมรึเจ้า มันไม่งามเจ้าค่า ถือว่าพี่ให้ไว้เพื่อผูกมิตรก็แล้วกัน น้ำผึ้งแก้วจึงรับดอกพุดจีบมาแล้วก็แอบอมยิ้มนิด ๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในเขตพระราชฐานฝ่ายในทันที เดี๋ยว!!!! แม่หญิง มีอะไรหรือเจ้าคะ น้ำผึ้งแก้วหยุดเดิน หล่อนไม่ยอมหันกลับมา พี่...หลวงอุดมศักดิ์มนตรีบุตรชายเจ้าพระยาธรรมรัตน์เจ้ากรมเวียงอย่าลืมพี่เล่าเจ้า หากเจอกันก็ทักทายพี่บ้างนะเจ้า เท่านี้ใช่ไหมเจ้าคะอิฉันต้องรีบกลับตำหนัก น้ำผึ้งแก้วเดินลับสายตาเข้าไปในประตูเขตพระราชฐานฝ่ายใน คุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรียืนมองอยู่หน้าตึกท้องพระโรงจนกระทั่งบานประตูนั้นปิด เขาเดินยิ้มออกมาจนกระทั่งมาหยุดชะงักเมื่อเจอหน้าคุณหลวงบดินทร์นฤบาล เขาทำหน้าตาดุดันจนคุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีรู้สึกกลัว คะคะคุณหลวง!!!!! บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับหล่อน!!! คุณหลวงบดินทร์นฤบาลทำเสียงดุดันใส่ ในตาของเขาดูน่ากลัวเหลือเกินจนคุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรีตกใจ . ผึ้งผึ้งผึ้งเธอฟื้นแล้ว!!!! เสียงผู้คนมากมายคุยกันจอกแจกหญิงคนหนึ่งเรียกชื่อของฉัน ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้เหลือเกิน ฟื้นแล้วค่ะไปตามหมอมาเร็ว!!!! ฉันรู้สึกสะลึมสะลือ มึนงงไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อกี้ฉันยังอยู่ที่วังกำลังเข้าเฝ้าองค์สมเด็จพระนารายณ์มหาราชที่พระที่นั่งดุสิตสวรรค์ฯอยู่เลยแล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้หรือว่าเราฝันไปกันแน่ เป็นยังไงบ้างพวกเราตกใจแทบแย่จู่ ๆ เธอก็ฟุบล้มลงพวกเราคิดว่าเธอเป็นลมแต่ก็เปล่า เธอหลับไปถึงสองวันเชียวนะ จริงเหรอมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เธอเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมส้ม ก็ตอนที่เธอกำลังบรรยายเรื่องเขตพระราชฐานในวังให้กับผู้หมวดณรงค์และกลุ่มเพื่อน ๆ ตำรวจของเขาที่มาจากกรุงเทพฯ ฟังน่ะ พอเธอเดินมาที่พระที่นั่งดุสิตสวรรค์ธัญญมหาปราสาท เธอกำลังพูดถึงเรื่องการส่งพระราชสารที่ชาวฝรั่งเศสชื่ออะไรนะ เชอวาเลียร์ เดอ โชมองต์ กับเชอวาเลีย เดอ ฟอบัง เออใช่!!!นั่นแหละเธอหันไปเห็นตาผู้หมวดหล่อ ๆ นั่นแล้วเธอก็หยุดพูดทันที จู่ ๆ เธอก็เดินเข้าไปหาเขา เธอจ้องเขาเหมือนกับคนรู้จักแล้วจู่ ๆ เธอก็เป็นลมฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเธอเป็นอะไร นี่พวกเรายังงง ๆ อยู่เลย ชั้นเห็นท่าไม่ดีเลยบอกให้พวกเขาส่งเธอมาที่โรงพยาบาล แล้วใครมานำทัวร์ต่อล่ะ เรื่องใหญ่นะเนี่ย ถ้ายัยรัตน์นั่นรู้เอาเราตายเลยนะ ท่าทางจะแทงข้างหลังเยอะเชียวละ ผึ้งพูดอย่างกังวลใจ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก ฉันจัดการเรื่องนี้หมดแล้ว ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี ว่าแต่ฉันถามหน่อยเถอะ เธอเป็นอะไรเหรอ หรือว่าปิ๊งตาผู้หมวดนั่น เปล่า พูดบ้า ๆ น่า ฉันแค่รู้สึกแปลก ๆ เหมือนเราเคยเจอกันมาก่อนที่ไหนสักแห่ง รู้สึกเหมือนมันนานมากแล้วอย่างนั้นแหละ เธอปิ๊ง!เขาเหรอ ส้มเอ่ยถามพร้อมกับอมยิ้ม แต่ฉันว่าอย่าเลย ชั้นถามมาหมดแล้วละ ตาผู้หมวดสุเมธนั่นมีแฟนแล้วละ ตัดใจเถอะเพื่อน บ้า...ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย ผึ้งเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง รู้มั๊ยว่าตั้งแต่เราก้าวเหยียบลพบุรีมา ฉันเจอแต่เรื่องประหลาด ๆ อยู่คนเดียว มันเหมือนอะไรบางอย่างที่อยากจะให้เราค้นหาอย่างนั้นแหละ หรือมันอาจจะเคยเกิดขึ้นมาแล้วก็ได้ และเธอเชื่อไหมว่าขณะที่ฉันไม่รู้สึกตัวนั้นฉันไปอดีตมา หมายความว่าไงอย่าบอกนะว่าเธอปิ้งรักกับตาผู้หมวดหล่อนั่นแล้วก็เก็บไปฝันเคลิ้มเป็นวัน ๆ แบบนี้โธ่เพื่อนเราไม่น่าเลย บ้าเหรอส้ม!!! ฉันรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าตาผู้หมวดคนนั้นที่ไหนสักแห่ง ฉันก็เลยจ้องมอง แต่ฉันคิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนแล้วจู่ ๆ มันก็วูบไปอย่างนั้นแหละแต่ฉันกลับเห็นจุดที่ฉันยืนอยู่เป็นภาพที่แตกต่างจากปัจจุบันเหลือเกิน ฉันเห็นเขา เห็นครอบครัวของฉันทุกคน เห็นสมเด็จพระนารายณ์มหาราชฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ฝันเพราะมันดูจริงจังเหลือเกิน ฉันว่าเธอคงเรียนหนักไป เพราะเธอทำวิทยานิพนธ์โบราณคดีเรื่องนี้อยู่ใช่มั๊ย เธอถึงได้คลั่งขนาดนี้ฉันว่าเธอน่าจะไปพบจิตแพทย์นะ นี่ฉันไม่ได้บ้านะ ฉันก็ไม่ได้ว่าเธอบ้านี่เพียงแต่ฉันคิดว่าเธอเครียดมากไปก็เท่านั้นเอง น้ำผึ้งนิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรเธอมองจ้องหน้าส้มเพื่อนรักของเธอ แล้วก็มองไปที่ต่าย โอ แป้ง และหนูนา ฉันเชื่อเธอ เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับผลักประตูเข้ามา ทั้งคู่หันไปมองต้นเสียงนั้น แอ่นแอ๊น! ขอให้หายเร็ว ๆ นะเพื่อน น้ำผึ้งยิ้มทันทีเมื่อเห็นยาหยีเดินมาพร้อมกับถือผลไม้เข้ามาเยี่ยม จริงเหรอ ส้มเอ่ยแซว จริงเพราะว่าอดีตกับปัจจุบันมันขนานกันอยู่ ฉันก็คนหนึ่งละที่ครั้งหนึ่งไม่เคยเชื่อเรื่องนี้ แต่พอฉันได้ไปอยู่วัดและได้ตัดกรรมในครั้งนั้น มันทำให้ฉันเห็นภาพในอดีตชาติ และฉันก็เชื่อว่านั่นคือเรื่องจริงฉันคิดว่าเธอคงเป็นเหมือนที่ฉันเคยเป็น ใช่ฉันเห็นภาพเมื่อสองร้อยกว่าปี ฉันเห็นเรื่องราวในอดีตชาติ อย่าบอกนะว่าที่ยายผึ้งหลับไปเป็นวันนี่เธอถอดจิตไป เสียงส้มพูดดังขึ้น น้ำเสียงของเธอดูเหมือนกับไม่เชื่อว่าเป็นแบบนั้น ใช่นี่เขาเรียกว่าการถอดดวงจิต บางทีเราก็ถอดดวงจิตไปโดยไม่รู้ตัว เพราะบางทีในขณะที่เรากำลังยืนอยู่ในจุดที่อดีตชาติกำลังดำเนินอยู่นั้น เกิดการทับรอยระหว่างเส้นลิขิต จึงทำให้ดวงจิตในชาตินี้หลุดลอยไปหาอดีต ทำให้เกิดนิมิตภาพเรื่องราวต่าง ๆ และดวงจิตของเรานั้นก็ได้ไปรวมกันมันจึงทำให้ภาพที่เห็นนั้นเป็นจริง เชื่อเขาเลยว่าทั้งคู่น่าจะไปหาจิตแพทย์ ส้มยิ้มเยาะแล้วก็เดินไปนั่งรวมกับเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่ที่โซฟา แอ๊ด.. เสียงประตูห้องพยาบาลเปิด ผู้หมวดณรงค์เดินมาพร้อมกับผู้หมวดอีกหลายคนเพื่อมาเยี่ยมน้ำผึ้ง ทุกคนดูยิ้มแย้มแจ่มใส น้ำผึ้งพยายามมองหาผู้หมวดคนนั้น คนที่เธอเห็น คนที่เธอสงสัยว่าจะเป็นคนในอดีตชาติเป็นคนที่เธอเคยเห็นคนนั้น มองหาใครอยู่เหรอครับ!!! ผู้หมวดณรงค์ถามน้ำผึ้งขึ้นมาทันทีด้วยความสงสัย จะมองหาใครล่ะ ก็มองหาพระเอกคนที่อุ้มเธอมาส่งโรงพยาบาลน่ะสิ อ๋อผู้หมวดสุเมธน่ะเหรอ วันนี้เขาไปหาแฟนน่ะชอบเหรอผมติดต่อให้ได้นะ นี่ผู้หมวดณรงค์ เพื่อนฉันไม่ชอบสามีของชาวบ้านหรอกนะ ส้มเอ่ยขึ้น ผมก็ไม่ได้ว่าเขามีเมียซะหน่อย แค่แฟนเท่านั้นเองผมติดต่อได้นะ ฉันไม่ได้ชอบเขาหรอกค่ะ คือฉันจะขอบคุณเขาเท่านั้นเอง น้ำผึ้งตอบด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล ครู่หนึ่งนายแพทย์หนุ่มก็มาขอตรวจอาการของเธอ อาการของคุณไม่เป็นอะไรครับ กลับบ้านได้เลย แต่ผมสงสัยอยู่ว่าทำไมคุณถึงหลับไปนานขนาดนั้นถ้าคุณมีอาการไม่ดีขึ้นให้โทรติดต่อผมได้เลยนะนี่นามบัตรของผม คุณหมอเอ่ยพร้อมกับส่งนามบัตรแผ่นน้อย ๆ ให้ หรือโรแจ้งโรงพยาบาลก็ได้นะครับ ขอบคุณค่ะ ผึ้งหยิบนามบัตรมานั่งดูพร้อมกับเก็บใส่กระเป๋า ผึ้งออกจากโรงพยาบาลมาพร้อมเพื่อน ๆ และตำรวจอีกหลายนาย ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน นาจับคู่กับผู้หมวดทิน ส้มคุยกับผู้หมวดณรงค์ ยาหยีคุยกับผู้หมวดเปรม ต่ายคุยกับโอแฟนของเขา ส่วนผึ้งนั้นไม่ยอมพูดจาอะไร เธอก้มหน้าก้มตาไปตลอดทางจนกระทั่งเธอเดินออกมาพ้นประตูโรงพยาบาลไปแล้ว เธอได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยที่สุด เธอรู้สึกว่าน้ำหอมกลิ่นนี้เหมือนกับกลิ่นของคุณหลวงอุดมศักดิ์มนตรี เธอจึงหยุดเดินและหันกลับมาหากลิ่นน้ำหอมกลิ่นนั้น เธอเดินเข้าไปจับแขนผู้ชายคนนั้นทันที คุณ. อ้าว!!! ผมกำลังจะไปเยี่ยมคุณอยู่พอดีเลย จะกลับบ้านเหรอครับ ค่ะ น้ำผึ้งยิ้มแล้วก็ยืนคุยกับผู้หมวดหนุ่มคนนี้ด้วยสีหน้าที่สดชื่นราวกับได้คุยกับแฟนเพื่อน ๆ และผู้หมวดหลายคนจึงหันกลับมามองแล้วก็ยิ้ม คุณรู้ได้อย่างไรว่าเป็นผม ฉันได้กลิ่นน้ำหอมค่ะ จำได้ขนาดนั้นเลยเหรอ!!!! เขาหัวเราะ ..5 โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ปล.ยังแก้ไขแบบไม่สมบูรณ์นักค่ะ แต่เอามาให้อ่านก่อน
ส.ธนาศิษฏ์ 20 ต.ค. 2553 15:07 น. - ID 11303 
1235
0
0
24 ตุลาคม 2553 21:23 น. - comment id 119569
สนุกดีค่ะ แวะมาอ่านค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ