ข้าวโป๊ะไข่ดาวยามค่ำคืน

สะพั่งสะท้านไมภพ

ตอนเช้าผมต้องไปสัมมนาที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
หะแรกก็นึกเสียวๆที่ต้องปะฝีปากและสติปัญญากับบรรดาด๊ากเตอร์ต่างๆในแง่มุมของนักวิชาการ
แม้จะใช้รีค๊อกไนท์ แต่ก็ต้องมีอะไรไปบ้างและในตอนเย็นก็ต้องมีงานเลี้ยงและรับปากไว้ว่าจะเป็นโฆษกให้ 
เอ สะพั่ง จะบ้างานเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
แต่ทว่าสะพั่งย่อมไม่คิดอะไรนอกจากเรื่องที่ต้อง
ทำก่อน ในความคิดของคนเราย่อมต้องคิดอะไรที่มักจะเกินไปกว่าความเป็นจริง
ความจริงภารกิจของผมก็แค่เรื่องเดียว
แต่ทว่าผิดคาด เรื่องที่ต้องพบก็ไม่ยากเย็นไม่ต้องออกแรกไม่ต้องเผยไต๋วิสัยทัศน์ ในตอนแรกกะเอาเฉพาะเรื่องที่รับผิดชอบ แต่ทว่ามันได้ความรู้มากมาก จึงตัดสินใจยังไม่ไปงานเลี้ยงเอาเรื่องวิชาก่อน
ในที่สุดงานสัมมนาหรืองานในหน้าที่ก็เลิกรา
สะพั่ง โบกรถปรื๊ดไปงาน
ทว่างานกลับเลิกไปแล้ว
สะพั่ง ก็ไปก็เจอกับส่วนที่เหลือที่ยังไม่ไป
เฮนเนสซ๊ขวดใหม่เปิด
ความกลมกล่อมของมันสุดบรรยาย
คุยไปโม้ไปกระดกวาบๆเข้าไป
ในที่สุดสองทุ่มจะกลับแล้ว
ความจริงในความคาดคิดกะกลับไม่เกินเที่ยงคืน
แต่เนี่ยแค่สองทุ่ม
แต่ทว่าผมสะพั่ง สะท้านไมภพ รู้ความจริงอย่างหนึ่ง
ว่าภรรยาดีที่สุดแล้ว
ดังนั้นโดดขึ้นแท๊กซี่กลับบ้านทันที
ภรรยาตกใจว่าทำไมมาไว
ผมมองนาฬิกาสามทุ่มตรง
ผมมึนนิดๆเนื่องจากเฮนเนสซี่เหลือประมารณก๊กหนึ่ง
ภรรยาจะทำกับข้าวให้กิน
แต่ผมไม่ยินยอม ผมคว้าไข่สองใบ คว้ากระทะ ราดน้ำมัน แม้ยังคงมึนอยุแต่ทว่าไข่ดาวสองฟองก็ทุบและเทไปเรียบร้อย ผมรีบไปตักข้าวสวยเย็นๆมาไข่สุกพอดี โปะไข่เข้าไป เอ๊ะน้ำปลาพริกมะนาวหอมแดง อยุ่ข้างหน้า
อุว้าว พอดี ผมตักน้ำปลาราด
แล้วไปนั่งกิน
กินเสร็จจะนอน
เอะอายุมากแล้วกินข้าวแล้วนอนเด๋วหลับไปอาหารไม่ย่อยแน่เลย
จึง
ได้เขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ขึ้น
เรื่องนี้ต้องคิดนิดหนึ่ง แม้ว่าจะเขียนตอนเมามายบ้างก็ตาม
คิดสักนิดหนึ่งนะครับ
ขอบพระคุณที่ติดตามผลงานครับ