บันทึกของหมูเผือก

ลูกหว้า

ตัวฉันไม่ใช่คนสวย ไม่ใช่คนหุ่นผอมสูงแบบใครเขา ถึงฉันอยากจะเอวบางร่างน้อยแบบใคร-ใคร แต่ทำไมก็ทำไมได้สักที
หน้าตาก็หาที่เด่นๆพอจะเอาบอกกล่าวได้ หน้าก็ตกกละ(ก็คนมันขาวเนอะ.พอขาวมันเลยเห็นชัด)จมูกก้อบี้เอ๊ยไม่ใช่แค่อ้วนจนมันออกแก้มไปหมดจมูกที่พอจะมีดั้งก็เลยไม่มีเท่านั้นเอ๊งงงตัวก็เตียเหมือนมะขามสองข้อ555+(คนเราว่าตัวเองก็เป็น)เมื่อก่อนพอจะมีหรอกเอวบางเนี้ยแต่กาลเวลาทำร้ายเราเหลือเกินน(ว่าไปนั่นน)ใส่แว่นอีก
ทีนี้ยิ่งหาความสวยไม่เจอไปใหญ่เหอๆ 
       ที่จริงหน้าตาเราก้อมีจุดเด่นที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมมนมองคผ่านเลนส์สีมันมีแสงวาบๆเหมือนกระจกฉันก็ชอบนะตาสีน้ำตาลอ่อนวงในเปนสีดำสีมันสวยดี เมื่อก่อนเด็กๆพี่ๆแถวบ้านชอบเรียกว่าตาหวานแต่เรารูว่าตาฉันมันเด่นเท่านั้นเอง เพื่อนสมัยเรียนก็ชอบนะเขาชอบมาจ้องตาฉันบ่อยๆ บอกว่าจะใส่แว่นบังตาสวยๆทำไม
ตอนนี้เขาก็แซวกันว่าถ้าฉันผอมฉันก็เป็นคนสวยคนนึง
ความหวังนั้นริบหรี่เสียเหลือเกิน
        แต่ฉันคิดว่าจะไม่ให้มันแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว มันคิดได้นะ
แต่ไอ่ที่จะทำมันยาก แต่ทำไมใครเขาถึงทำได้ดังนั้นฉันต้องทำได้
ไม่มีไรที่ทำไมได้หรอก(สร้างกำลังใจให้ตัวเองเก่งจัง55+)
        นอกจากหน้าตาไมได้เรื่องยังหลงตัวเองอีกอ่ะ มากๆอีกตังหาก
ใครเผลอมองเนี้ยถ้าคิด+ก้อเพราะเราสวย55+เขาถึงมอง
หากคิด-ก้อยัยนี่ก้ออ้วนเหมือนกระปุกออมสินที่แจกในวันเด็กไม่ก้อคนอะไรอ้วนจัง ตลกดี แต่ถ้าคิดคิด+ไว้ก่อนเพราะมันสร้างความรู้สึกดีๆให้ตัวฉันมากโขเป็นธรรมดาของคนชอบฝันกลางวันแบบฉันเท่านั้นเอง
พอแค่นี้ก่อนดีกว่า..เด๋วค่อยบรรทึกใหม่สไตล์ยัยหมูเผือก