"เพื่อน…รัก"

เปลวคำ

ถึงเธอ...เพื่อนรัก.. 
ฉันไม่รู้จะบอกกับเธออย่างไรดี...กับความรู้สึกในตอนนี้ที่ฉันมี 
ฉันอยากจะบอกเธอเสียจริง-จริง...แต่เกินจะเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้ 
ทุกวันนี้อยู่อย่างเดียวดาย...อยากระบายออกมาให้เธอฟัง 
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี-ดีที่เธอบอก...ที่เธอบอกชอบฉัน..ฉันสับสน 
อาจเป็นเพราะความเหงามันเวียนวน...เธอสับสนในรักฉันเข้าใจ 
อาจเป็นเพราะได้ใกล้ชิด ได้สนิท ได้รู้จัก ได้คุย ได้ทายทัก
"คำว่ารัก"จึงเกิดขึ้น 
ไม่มีใครหวงห้ามความรู้สึกในใจใคร...ที่มีให้ใครอีกคน 
ไม่มีสิทธิ์ห้ามปรามหรือทวงถาม...เพราะเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไปทุกวัน 
ความรู้สึกนั้นคงจะลบเลือนไปกับวันเวลา 
ทุกวันนี้ฉันก็ยังคงเป็นฉันที่จมอยู่กับตัวเอง...ชาชิน..เฉยเมย 
บางครั้งความอ้างว้างในใจมีความอ่อนไหวว่างเปล่า...ต้องการบ้างคนเข้าใจ 
บางครั้งความอ่อนไหวฉุดดึงให้ดิ่งลงลึก
ไกลเกินกว่าจะย้อนกลับ...นานจนกว่าจะนับ 
กลัวว่าการรักใครสักคนแล้วจะเป็นเหมือนเก่า 
จึงขลาดกลัวที่จะรัก...และไม่เคยอาทรการมาถึงของใคร..สักคน 
และไม่พร้อมที่จะยอมรับการเข้ามาแล้วจากไป ของใครต่อใครอีกหลายคน..ในชีวิต 
และที่สำคัญฉันอยากรักษาเธอไว้...ไม่อยากเห็นความแตกหักใด-ใด 
เกิดแก่หัวใจเรา...เกิดแก่หัวใจใคร...ไม่อยากเห็นจริง-จริง 
เราเติบโตมาคนละแบบ...บนถนนชีวิตหลากสาย..หลายท่วงทำนอง 
เรามีความฝันกันคนละมุม...กับวังวนคนละทาง...ความอ้างว้างคนละจุด..และสะดุดกับอารมณ์คนละเรื่อง 
ดังนั้น...สิ่งที่เรามองเห็นเลยต่างกัน...ฉันอาจเป็นความพลั้งเผลอที่ผ่านมา 
เป็นความรู้สึกส่วนเกินของเธอ...ที่อยู่ในความห่วงหาที่ซ่อนเร้น 
เธอต้องพบคนที่ผ่านมาอีกมาก...ถ้าเธอเลือกให้กับผู้รับที่เข้าใจ 
จุดจบความพอดีย่อมมีขึ้นได้...และวันนั้นเธอคงพบรักที่..แท้จริง 
ฉันรู้ว่า...ความสุขไม่ใช่เกิดจากการเป็นผู้รับ..แต่สุขสำหรับการเป็นผู้ให้มากกว่า 
แต่ถ้าเธอเลือกให้ฉัน...เธออาจบาดเจ็บจนเหน็บชา..กับบาดแผลในแววตาของคนชาเฉย 
เธออาจไม่พบความสุขเลย...และฉันคงป็นฉันที่ชาเฉยอยู่อย่างนี้ 
ตราบที่แววตาคู่นี้จะปิดตาย...และลมหายใจหมดหวังดับ 
 ........................... ลับลง ......................................