อิสระทางความคิด

กระต่ายใต้เงาจันทร์

  
ในหลายวัน    ในชีวิต     ที่คงมีใครบ้างที่คร้าน  และ เบื่อ  กับภารกิจ  ชีวิต  ประจำวัน  ที่ซ้ำซากจำเจ  กับสิ่งเดิมๆ  คงต้องให้ดำเนินไปตามครรลองของกรอบและกฎเกณฑ์ของชีวิต
บางคน  ทำงานจนเวลา  บางวันไม่พอ   อยากจะยืดเวลาออกไปอีกมีความรู้สึกว่า   วันหนึ่ง   ผ่านไปไวเหลือเกิน
บางคน   นั่งว่าง  ทั้งวัน   บางทีวันหนึ่ง  มีงานให้ทำเรื่องเดียว   หรือ  ทำได้  เรื่องเดียว  ทำซ้ำๆอยู่เรื่องเดียวไม่ไปไหน
ชีวิตคนช่างแปลกนัก    เมื่อก่อน   ฉันมีชีวิต  เหมือนเครื่องจักรกล   ที่ห้ามเจ็บ  ห้ามป่วย  ด้วยภาระหน้าที่หลายอย่างในหนึ่งวัน   เช้าขึ้นมาต้องตื่นแต่ตีห้าเพื่อจัดการอะไรหลายอย่างให้เรียบร้อย  ใช้ชีวิตประจำวันกับการติดต่อธุรกิจ
พูดคุย  ในรถต้องมีกาแฟ  เบอร์ดี   กระป๋องสำเร็จรูปกับขนมปังชิ้นเล็กๆและน้ำดื่มตราสิงห์ในรถตลอด  หาเงินวันหนึ่งได้หลักหมื่นแต่ไม่มีเวลาหาอะไรดีๆทานหรือว่าได้ทานอาหารอย่างสบายอารมณ์   ชีวิตประจำวัน  มีแต่เร่งรีบ  เสียจนไม่รู้ว่า  เวลา  หมดไปตอนไหนกัน    
กว่าจะได้นอนเกือบตีสองตีสามทุกวัน
แต่พอทุกอย่างจบ  บริษัทล้มละลาย    ความรับผิดชอบต่อลูกน้องหลายชีวิตหลุดจากวงจรเดิมไป
ฉันมีความสุข  อย่างประหลาดล้ำ   นั่งจิบกาแฟ  ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นๆ   อ่านหนังสือพิมพ์สักฉบับ   ทักต้นไม้   ดอกไม้  ที่ปลูกไว้หน้าบ้าน  จูบลาตุ๊กตาตัวโปรด ก่อนไปทำงาน
แต่บางวันความรู้สึก   ก็ล่องลอย  ไป     ซึมเศร้า   ประหลาดเหลือใจ    ฉัน  เคยมีรถ   มีบ้าน     มีทรัพย์สินมากมาย  ฉันทำไมต้องสูญเสียทุกอย่างและมาเริ่มต้นใหม่   ทั้งที่ฉันไม่ผิดอะไร   ฉันแอบอิจฉาคนที่มีพร้อมทุกอย่าง
แต่บางวันความรู้สึกกลับบอกว่า    ไม่มีรถก็ดีเหมือนกัน    ไม่ต้องหาที่จอดให้มัน   ไม่ต้องเป็นภาระหาอาหารที่เป็นน้ำมันให้มันดื่ม
ขึ้นรถประจำทางสบายจะตายไป   ไม่ต้องขับเองแถมมีคนขับให้นั่งสบายใจ
ไม่มีทรัพย์สินก็ดีเหมือนกัน   ไม่ต้องห่วง  ต้องระวังกลัวหาย
แต่ไม่มีบ้านนี่สิ    ปลงไม่ได้เลย   ฉันตั้งความมุ่งมั่นเสมอว่า    สักวันต้องมีบ้าน  ที่พออยู่ได้  ไม่ต้องโอ่อ่าอย่างที่เคยมี
คนเราอิจฉาได้    แต่อย่าริษยา    เอาความอิจฉาเป็นแรงกระตุ้นให้ต่อมความรู้สึกทำงาน
ความคิดใคร   ก็ของ  คนนั้น     ใครจะคิดอย่างไร   ไม่ผิด    จะผิด  ก็ตรงที่ว่า   ใครเอาความคิดมาทำร้ายตนเองก็แค่นั้น
ทุกคนมีอิสระ  ที่จะคิด  ที่จะทำ  ตามใจปรารถนา    คนอยู่อย่างมีความหวัง   ชีวิตก็จะมีค่า   มีอะไรที่เราอยากทำ  มีแรงจูงใจ    แต่ได้แต่คิด    ไม่ได้ลงมือกระทำ  ความคิด   ความฝัน  ก็สูญเปล่า   อยู่ที่ตัวเรา  เองว่า   รู้จักเรียนรู้ที่จะต่อสู้กับชีวิต   ทุกคน  ย่อมมีจุดมุ่งหมาย   มีความฝัน  อยู่ที่ใครจะทำฝันให้เป็นจริงหรือว่า   ทิ้งความฝัน  ไว้  กลางทาง